Κινδυνεύουμε να παραβούμε την πρώτη εντολή και δεν το γνωρίζουμε καν…

Ο βασιλιάς Άχαζ δεν έψαχνε να δημιουργήσει πρόβλημα. Απλώς ταξίδεψε στη Δαμασκό για να ανταποδώσει την επίσκεψη του Θεγλάθ-φελασάρ, βασιλιά των Ασσυρίων, που είχε πρόσφατα έρθει σε ενίσχυση του Άχαζ. Εκεί είδε ένα ειδωλολατρικό θυσιαστήριο που τον εντυπωσίασε, και έστειλε οδηγίες στον Ουρία, τον ιερέα του Θεού, να κάνει ένα παρόμοιο στο Ναό της Ιερουσαλήμ.

Έτσι ο Ουρίας ο ιερέας έχτισε ένα βωμό, όπως είχε ζητήσει ο βασιλιάς Άχαζ σύμφωνα με τα σχέδια που έστειλε από τη Δαμασκό. Ο Ουρίας τελείωσε το βωμό πριν επιστρέψει ο Άχαζ. Όταν ο βασιλιάς ήρθε, είδε τον βωμό και πήγε και πρόσφερε θυσίες σ’ αυτόν. Έκαψε ολοκαυτώματα και προσφορές σιτηρών και έχυσε την σπονδή του. Ράντισε επίσης το αίμα των ειρηνικών προσφορών του στο βωμό. Ο Άχαζ μετακόμισε το χάλκινο θυσιαστήριο που ήταν ενώπιον του Κυρίου στο εμπρός μέρος του Ναού και το έβαλε στη βόρεια πλευρά του δικού του θυσιαστηρίου (Β~ Βασ. 16/ις/11-14). Δεν έβγαλε έξω από το Ναό το χάλκινο θυσιαστήριο του Οίκου του Θεού. Απλώς το μετακίνησε στην άκρη και τοποθέτησε επίσης στο Ναό και τον δικό του νέο βωμό.

Μήπως κάνουμε κι εμείς το ίδιο πράγμα στις εκκλησίες μας; Χωρίς να έχουμε γυρίσει την πλάτη στον ένα αληθινό Θεό και χωρίς να σταματήσουμε να Τον λατρεύουμε, επιτρέψαμε σε κάποια παγανιστικά είδωλα που συμπαθούμε να παρεισφρήσουν στον άγιο χώρο. Μερικές φορές τα κρύβουμε μέσα μας, και μερικά τα έχουμε ήδη τοποθετήσει σε περίοπτες θέσεις.

Δεν βάλαμε κανένα χρυσό μοσχάρι στο νάρθηκα ούτε ψέλνουμε προσευχές σε μια εικόνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ζωή μας είναι απαλλαγμένη από είδωλα. Μπορεί απλά να σημαίνει ότι τα είδωλά μας είναι πιο διακριτικά. Μπορεί να σημαίνει ότι τα είδωλα που λατρεύουμε, τα λατρεύουμε από άγνοια, όπως οι αρχαίοι Αθηναίοι λάτρευαν «τον άγνωστο Θεό» (Πράξ. 17/ιζ/23). Να μερικά από τα πιο συνηθισμένα:

 

Καταναλωτισμός

Γυρίζουμε στην θρησκευτική “αγορά” μέχρι να βρούμε μια εκκλησία που να μας αρέσει. Είναι φυσικό να εξετάσει κανείς τις πρακτικές ανάγκες όταν επιλέγει μια εκκλησία και τις διακονίες της. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, γινόμαστε καταναλωτές και όχι ακόλουθοι Εκείνου που είπε: «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση» (Μάρκ. 10/ι/45).

Το είδωλο του καταναλωτισμού όμως πηγαίνει βαθύτερα από αυτό. Εκκλησιαζόμαστε εκεί για λίγο και τελικά εντασσόμαστε – έως ότου συμβεί κάτι. Ίσως ο λειτουργός δεν μας επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. Ή η κυρία στο κατηχητικό μάς μίλησε απότομα όταν πήγαμε να πάρουμε τα παιδιά μας. Ή η εκκλησία μεγάλωσε τόσο που δεν αισθανόμαστε πια άνετα όπως “στο σπίτι μας”.

Έτσι αποχωρούμε. Βρίσκουμε μια άλλη εκκλησία, έως ότου κάτι συμβεί και εκεί. Και τότε αποχωρούμε και πάλι. Μέσα από όλα αυτά, αντιμετωπίζουμε το σώμα του Χριστού σαν ένα εμπορικό κέντρο ή ένα κέντρο υγείας, αντί να το βλέπουμε όπως το βλέπει ο Θεός: ως μια κοινότητα, μια οικογένεια, ένα σώμα.

 

Λατρεία προσωπικοτήτων

Επισκεφθείτε οποιοδήποτε χριστιανικό βιβλιοπωλείο, μα και σε πολλές εκκλησίες θα δείτε ότι εμείς οι ακόλουθοι του Χριστού, είμαστε επιρρεπείς στη λατρεία προσωπικοτήτων, όπως ο καθένας γύρω μας– ίσως όμως περισσότερο εμείς! Εξιδανικεύουμε διάσημους αθλητές, συγγραφείς, ιεροκήρυκες, υμνωδούς – όχι λόγω του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιούνται από τον Θεό, αλλά μάλλον επειδή είναι διάσημοι. Και μερικές φορές τρέχουμε από εκκλησία σε εκκλησία ή από συνέδριο σε συνέδριο, όχι για τον Θεό, αλλά για το “χρίσμα” που πιστεύουμε ότι έχει κάποιο τέτοιο άτομο.

Η συγγραφέας Marva Dawn γράφει: «Ο κίνδυνος μιας τέτοιας “φήμης” έγινε αντιληπτός σε μένα πριν από μερικά χρόνια, όταν μια έφηβη που είχε ακούσει την ομιλία μου σε ένα μεγάλο συνέδριο νεολαίας με είδε σε ένα κατάστημα στο Πόρτλαντ και παρακάλεσε να της δώσω ένα αυτόγραφο. Τη ρώτησα γιατί η δική μου υπογραφή ήταν πιο πολύτιμη από τη δική της. Είμαστε όλοι εξίσου σημαντικοί ως μέλη του Σώματος του Χριστού, δεν είμαστε; Έχουμε όλοι σπουδαίους ρόλους να παίξουμε στη διακονία της εκκλησίας στον κόσμο. Η εκκλησία θα πρέπει να είναι ο τελευταίος τόπος όπου κάποιος θεωρείται σημαντικότερος από οποιονδήποτε άλλο».1

 

Υπεροχή

Πολλές Ευαγγελικές Εκκλησίες έχουν πέσει σε μια νοοτροπία αριστείας (υπεροχής) που εκτιμά την άψογη, φανταχτερή απόδοση, τη χαρισματική προσωπικότητα, τον τρελό ρυθμό. Ο Kasey Warren Hitt λέει, «Εργαζόμουν ως πάστορας νεολαίας σε μια μεγάλη, αυξανόμενη εκκλησία με υψηλό επίπεδο αριστείας, που με συνάρπαζε αρχικά. Ένιωθα επαγγελματικά, κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους. Πίστευα ότι είχαμε βρει τον τρόπο να κάνουμε ελκυστικό το Ευαγγέλιο της Χάρης, με την πιο ζωντανή μουσική, με δράμα, με διακόσμηση και μήνυμα. Όμως, δεν μπορούσα να ξεφύγω από την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Κοιτάζοντας πίσω μετά από μια μάχη με την επαγγελματική εξουθένωση, ξημέρωσε για μένα: Κηρύτταμε και δείχναμε τη χάρη, αλλά οι ζωές μας δεν αντικατόπτριζαν χάρη, ούτε για εμάς ούτε για κανέναν άλλο. Ως εκ τούτου, όλο αυτό έμοιαζε σαν μια ψεύτικη πρόσκληση, κάτι που ξέραμε στα λόγια αλλά όχι στα έργα».

 

Εθνικισμός

Η πατρίδα κάποιου μπορεί να είναι εξέχον είδωλο σε πολλές Ευαγγελικές Εκκλησίες. Ο συγγραφέας και πάστορας Mike Erre γράφει: «Είτε το λέτε πατριωτισμό, είτε το λέτε ακτιβισμό, είτε το λέτε όπως αλλιώς θέλετε, πολύ συχνά μεταμφιέζεται σε μια λεπτή μορφή ειδωλολατρίας. Είμαστε τυχεροί που είμαστε Αμερικανοί [ή Έλληνες ή οτιδήποτε άλλο], και μπορεί να νιώθουμε δικαιολογημένα υπερήφανοι για το έθνος μας. Αλλά είναι τόσο εύκολο να ξεπεράσουμε την γραμμή όταν τραγουδάμε ύμνους όχι στον Θεό, αλλά στην πατρίδα μας και τον τρόπο που ζούμε».

Ο Bob Russell αναφέρει τι έγραψε ένας άνθρωπος όταν άκουσε ότι επρόκειτο να αφαιρεθούν στην Αμερική οι σημαίες από το χώρο της εκκλησίας, και να χρησιμοποιούνται μόνο σε ειδικές εκδηλώσεις. «Ως μέλος αυτής της εκκλησίας και βετεράνος του Ναυτικού των ΗΠΑ, αμφισβήτησα την εξουσία και την αναγκαιότητα αφαίρεσης της αμερικανικής σημαίας και της χριστιανικής σημαίας από το χώρο της εκκλησίας. Τι είδος εκκλησίας θα γίνουμε;»

 

Επιτυχία

Πόσο ειρωνικό είναι όταν οι εκκλησίες, οι πάστορες και τα μέλη μιας εκκλησίας ισχυρίζονται ότι ακολουθούν Εκείνον που επανειλημμένα δίδαξε να ζητούμε την τελευταία θέση (Μάρκ. 9/θ/35), να καθόμαστε στο χαμηλότερο κοινωνικό περιβάλλον (Λουκ. 14/ιδ/10) και να περιλαμβάνουμε στις εκδηλώσεις μας τους λιγότερο “σημαντικούς” ανθρώπους (εδ. 13). Φαίνεται πως είναι ερωτευμένοι με το μέγεθος και την επιτυχία. Ο πάστορας και συγγραφέας Jim Kallam επισημαίνει:

«Προσέξτε τις διαφημίσεις στα χριστιανικά περιοδικά και θα καταλήξετε σ’ αυτό το συμπέρασμα: Η επιτυχία μπορεί να γίνει δική σας. Αν χρειάζεστε τρόπους για να διαφημίσετε την εκκλησία σας, δοκιμάστε αυτό ή εκείνο το πρόγραμμα… Ακούστε πώς περιγράφουμε τις εκκλησίες. Τα λόγια μας στάζουν επιτυχία: “Η ταχύτερα αυξανόμενη εκκλησία”. “Το καλύτερο δόγμα”. “Η εκκλησία με το κλειδί για ν’ αγγίξει την επόμενη γενιά”».2

Ο Kallam προχωρεί παραπέρα αναφέροντας ένα βιβλίο που καταγράφει τις εκατό καλύτερες εκκλησίες στην Αμερική. Σκεφθείτε το αυτό. Μην έχετε αμφιβολία ότι το μέγεθος, το κύρος και η φήμη ήταν μεταξύ των κριτηρίων για να συνταχτεί αυτή η λίστα.

 

Ας γκρεμίσουμε τα είδωλά μας

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα είδωλα που έχουν παρεισφρήσει στις εκκλησίες μας. Μπορεί να είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσουμε από ένα χρυσό μοσχάρι, και ακόμη πιο δύσκολο να διορθωθεί η κατάσταση. Αλλά τα σύγχρονα είδωλά μας είναι εξ ίσου βδέλυγμα για τον Θεό, όπως και τα είδωλα που παρέσυραν τον αρχαίο Ισραήλ. Αν δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτά, θα μας αλλοιώσουν και θα μας καταστρέψουν ακριβώς όπως έκαναν στους Ισραηλίτες.

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να γκρεμίσουμε τα είδωλά μας; Το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση. Όταν αναγνωρίσουμε ένα είδωλο, πρέπει να είμαστε ταπεινοί και μετανοημένοι, και να ονομάσουμε τα αγαπημένα μας είδωλα με το όνομά τους –αμαρτία– και να εξομολογηθούμε για καθένα από αυτά στον Θεό.

Όταν αντιληφθούμε κάποιο είδωλο, όχι μόνο πρέπει να αρνηθούμε να το προσκυνούμε πια, αλλά και να σταματήσουμε την υποστήριξή του. Πρέπει συνειδητά και ξεκάθαρα να υψώσουμε τον Χριστό ως Κύριο, και προσεκτικά να υποστηρίξουμε τη θέση μας «με πραότητα και φόβο Θεού» (Α~ Πέτρ. 3/γ/15).

Εν τέλει, το γκρέμισμα των ειδώλων μας θα σημάνει την εκ νέου παραχώρηση του εαυτού μας σε προσευχή και αφιέρωσή μας στην καλλιέργεια νέων θέσεων και συμπεριφορών. Πρέπει να παρακαλέσουμε τον Θεό να αντικαταστήσει τους ψεύτικους θεούς μας με την δική Του επάρκεια. Πρέπει να παραδώσουμε στον Θεό μας την νοοτροπία καταναλωτή και να Τον αφήσουμε να μας διδάξει Εκείνος πώς θέλει να Τον υπηρετήσουμε, πώς να δώσουμε τη ζωή μας, πώς να προκόψουμε στον τομέα της αγάπης (Β~ Κορ. 8/η/7). Πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη στη λατρεία των διασήμων και αντίθετα να μάθουμε να εκτιμούμε και να μιμούμαστε τους «πράους και ταπεινούς στην καρδιά» (Ματθ. 11/ια/29).

Πρέπει να εγκαταλείψουμε την υποταγή μας στην “αριστεία” και να επιδιώκουμε την ποιότητα και την χάρη. Και επίσης πρέπει να εγκαταλείψουμε την εξύψωση της πατρίδας και την προσήλωσή μας στην επιτυχία, ζητώντας από τον Θεό, σύμφωνα με τα λόγια του υμνογράφου:

Το πιο αγαπημένο μου είδωλο,
Όποιο κι αν είναι αυτό,
Βοήθησε να το γκρεμίσω
από το θρόνο Σου,
Και να λατρεύω μόνο Εσέ.

____________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Άρθρο του Bob Hostetler στο περιοδικό Bible Advocate Ιαν.-Φεβρ. 2012. Το κείμενο γράφτηκε με στόχο τους Αμερικανούς εκκλησιαζόμενους. Έγινε προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα.

1. Marva Dawn, Reaching Out Without Dumbing Down, p. 51.

2. Jim Kallam, Risking Church, p. 52.

3. William Cowper, 1772.

 

αναδημοσιεύεται από τό http://www.tyxikos.gr/12-3-7.html

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ

Από Γιώργος Οικονομίδης

Γεννημένος τό 1960, ο Γιώργος Οικονομίδης ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες ώς πρός τό ζήν. Τό έτος 1988 ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, μπήκε πλέον στην ζωή του και -συγκρίνοντας την Αγία Γραφή με την θρησκεία- του ετέθη στην ψυχή του τό μεγαλύτερο ερώτημα... "ΘΡΗΣΚΕΙΑ ή ΧΡΙΣΤΟΣ"; και έκτοτε, εφόσον επέλεξε τόν Χριστό, παρέδωσε την καρδιά του στόν Κύριο και Σωτήρα του Ιησού Χριστό, όπου και Τόν υπηρετεί από τότε με ποικίλους τρόπους, όπως: Αρθρογράφος σε εφημερίδες με δική του μόνιμη στήλη και, εκφωνητής επί τριετία σε Χριστιανικό Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα του εξωτερικού (στην Ελληνική γλώσσα), όπου συνεχίζει επί σειρά ετών την διακονία του στό διαδίκτυο με την Χριστιανική Ιστοσελίδα του "sporeas.gr", καταναλώνοντας με αγάπη την ζωή και τόν χρόνο του στό έργο αυτό. Για 15 περίπου έτη εργαζόταν την επιχείρηση του στό εξωτερικό, όπου με την Χάρη και την βοήθεια του Θεού την ξεκίνησε από τό "μηδέν". Τό έργο του Θεού συνεχίζεται ανά τόν κόσμο και ο Γιώργος Οικονομίδης καταναλώνεται στό να συμβάλει στό οικοδόμημα αυτό ανάμεσα στους Έλληνες συμπατριώτες του και όχι μόνον, παρουσιάζοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου ενάντια στό ιερατικό κατεστημένο που αρέσκεται στό καλλιεργημένο ψεύδος.