ΠΛΑΝΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ

 

Η διδασκαλία την οποία ο Χριστός έφερε από τον ουρανό, όπου «αποκάλυψε πράγματα κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου» (ΜΑΤΘ. 13 [ΙΓ]: 35), παραδόθηκε στους δώδεκα αποστόλους οι οποίοι αποτελούν για την Εκκλησία, « … θεμέλια δώδεκα, και εν αυτοίς τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου.» (ΑΠΟΚ., 21 [ΚΑ]:14).

Οι 12 παρέδωσαν την διδασκαλία στο επόμενο κύκλο αποστόλων, τους «εβδομήκοντα» (ΛΟΥΚ., 10[I’]:1), τον Παύλο, τον Βαρνάβα, τον Ιουνιάν, τους αδελφόθεους Ιάκωβο και Ιούδα, κ.α.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Παύλος, «Έπειτα μετά δεκατέσσαρα έτη πάλιν ανέβην εις Ιεροσόλυμα … κατά αποκάλυψιν· και παρέστησα προς αυτούς το ευαγγέλιον … κατ' ιδίαν δε προς τους επισημοτέρους, μήπως τρέχω ή έτρεξα εις μάτην.» (ΓΑΛ., 2[Β]:1-2). Καμία αποκάλυψη χωρίς της έγκριση της προηγουμένης Εκκλησίας δεν έχει αξία, γιατί κάθε αποκάλυψη δίνεται για την Εκκλησία …

Ο τρίτος κύκλος των αποστόλων, οι Τίτος, Τιμόθεος, Λουκάς, κ.α. (1 ΘΕΣ. 1[A]:1, 2[B]:6) παρέδωσαν την διδασκαλία «πιστοις ανθρώποις, οιτινες ικανοι εσονται και ετέρους διδάξαι.» (2 ΤΙΜ., 2[Β]: 2)

 

Έτσι, προοδευτικά φθάνουμε στους Αποστολικούς Πατέρες, τον Κλήμη Ρώμης (ΦΙΛΗΠ. 4[Δ]:3), τον Πολύκαρπο τον «άγγελο» της εκ-κλησίας της Σμύρνης, (ΑΠΟΚ., 2[Β]:8), τον Ιγνάτιο Αντιοχείας, μαθητή του Ιωάννη, κ.α. «Κηρύττοντας, λοιπόν, -οι απόστολοι- σε χώρες και πόλεις εγκαθιστούσαν … αφού δοκίμαζαν με το Πνεύμα, επισκόπους και διακόνους…διότι αυτό λέγει η Γραφή(σ.μ. ΗΣ., 60:17)» Κλήμη Α’, 40: 3,4

Αυτούς ακολουθούν οι Μεταποστολικοί Πατέρες (Ιουστίνος, Ειρηναίος, Ιππόλυτος, Τερτυλλιανός, Κυπριανός, κ.α.) και αυτούς οι Εκκλησιαστικοί Πατέρες (Αθανάσιος Αλεξ/ρείας, Κύριλλος Α΄ Ιεροσολύμων, Βασίλειος Καισαρείας, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Γρηγόριος Νύσσης, Ιωάννης Χρυσόστομος, Αμβρόσιος, κ.α. )

 

Μετά από αυτούς και ειδικά μετά το σχίσμα της 4ης Οικουμενικής συνόδου στην Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. Πατέρες οικουμενικής αποδοχής δεν υπάρχουν. Ο καθηγητής Ι.Κ. Ζηζούλας. στην έξοχη εργασία του «Η ενότητα της Εκκλησίας ‘εν τη Θεία ευχαριστία και τω επισκόπω’ κατά τους 3 πρώτους αιώνες» γράφει για την ανάγκη διαχωρισμού των ομολογιακών πηγών (Καθολικοί, Ορθόδοξοι, ΠροΧαλκηδόνιοι) απ’ τις πηγές της αρχαίας αδιαίρετης εκκλησίας.

« … η θεολογία μας δεν μπορεί ν’ ανατρέχει πλέον σε πηγές δικής της ομολογιακής περιουσίας. Ήδη η θεολογία μας κατευθύνει την πορεία της προς τις πηγές της αρχαίας αδιαίρετης Εκκλησίας. Σε αυτό έχει συντελέσει τόσο η βαθμιαία εγκατάλειψη της ομολογιακής νοοτροπίας περασμένων γενεών, όσο και το γεγονός ότι αναγνωρίζεται η ανάγκη να μην αποτελεί η θεολογία μας απλώς έκφραση μιας ομολογίας, αλλά να φανερώνει τη μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία. Αυτή η Εκκλησία, παρά τις έριδες και τις διαμάχες που τη συντάραζαν πολλές φορές, γνώριζε πάντοτε καλά, τι σημαίνει καθολική συνείδηση της Εκκλησίας. Η μελέτη των πηγών της αδιαίρετης Εκκλησίας, είναι ιδιαιτέρως απαραίτητη στην έρευνα της ενότητας της Εκκλησίας. Ίσως αυτή η έρευνα, εφοδιάσει τον διηρημένο χριστιανικό μας κόσμο, με το υπερομολογιακό εκείνο νήμα, που θα τον βοηθήσει να ξαναβρεί και να πραγματοποιήσει την ενότητά του … »

Ο Βασίλειος Καισαρείας (330-379) πριν την τελευταία σύνοδο της αδιαίρετης Εκκλησίας το 451 μ.Χ. ήδη έβαλε το Πατερικό όριο.

«Εμείς…ούτε παραδεχόμαστε (κάποια) νεώτερη πίστη που γράφεται από άλλους για μας, ούτε οι ίδιοι τολμούμε να παρουσιάσουμε τα γεννήματα της δικής μας σκέψης, για να μην κάνουμε ανθρώπινα τα διδάγματα της ευσεβείας, αλλά εκείνα ακριβώς που έχουμε διδαχθεί από τους αγίους Πατέρες, αυτά σε αυτούς που μας ρωτούν διακηρύττουμε …»

Επιστολή 140η, 2(1-6)

Τέλος όπως συνοψίζει ο καθ. Κ.Γ. Μπόνης « … προκειμένου περί της Αρχαίας Χριστιανικής Γραμματείας οι πάντες συμφωνούν, ότι ο Δ’ αιών αποτελεί οροθέσιον μεταξύ της παλαιοχριστιανικής εποχής και της κατ΄ εξοχήν μεσαιωνική ταύτης.» Εισαγωγή εις την Αρχαίαν Χριστιανικήν Γραμματείαν, Αθήνα – 1974, σ. 11.

 

Γιατί είναι τόσο σημαντικό για την ανίχνευση της αλήθειας η μαρ-τυρία της Αρχαίας αδιαίρετης Εκκλησίας όπως αυτή εκφράσθηκε από τις ερμηνείες των Αποστολικών–Μεταποστολικών-Εκκλησιαστικών Πατέρων;

 

Η Αγ. Γραφή εισάγει τον μελετητή της σε ένα μοναδικό και θαυμαστό κόσμο. Αυτός αποτελείται από την διδασκαλία του πλησιάσματος προς τον Πατέρα, την συρραφή εμπειριών αγίων ανθρώπων που πλησίασαν τον Πατέρα και ένα μεγάλο πλήθος πληροφοριών, ιστορικών και φιλολογικών αλλά και συμβουλές για την καθημερινή πρακτική ζωή, όπως και ένα οδηγό επιβίωσης (την Αποκάλυψη) για τις ’έσχατες ημέρες’. Όμως η μελέτη των Γραφών δεν έχει σχέση με κανένα άλλο βιβλίο γιατί ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τα "λόγια του Θεού"(ΡΩΜ., 3[Γ]:2), που είναι λόγος, "ζωντανός και ενεργητικός και πολύ κοπτερώτερος απο κάθε δίστομο μαχαίρι και διεισδύει βαθιά ως που διαχωρίζει και την ψυχή από το πνεύμα, και τις αρθρώσεις και το μεδούλι, και διερευνά τους διαλογισμούς και τις προθέσεις της καρδιάς"(ΕΒΡ., 4[Δ]:12-ΔΜΤ). Αυτό σημαίνει ότι δυνητικά έχει μια τεράστια δύναμη να απελευθερώνει τον άνθρωπο από την άγνοια, τη πλάνη, την σύγχυση, τις αγωνίες και την φθορά και να τον οδηγεί στην ανακαίνιση του νού, στην αναγέννηση της καρδιάς και σε μια εξελισσόμενη και διευρυνόμενη προσωπική σχέση με τον Πατέρα που αυτή θα καταλήξει στην αιώνια ζωή.

Η Αγ. Γραφή, λοιπόν, ένας άμεσος αλλά και αιώνιος λόγος, δεν προσεγγίζεται πρόχειρα και επιπόλαια, πράγμα που αποδείχθηκε με επώδυνο τρόπο σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας, και είχε σαν αποτέλε-σμα την πολυδιάσπαση και την εχθρότητα μεταξύ των Χριστιανών.

 

"Στην εξερεύνηση του -ο λόγος του Θεού- και πολύ περισσότερο στην έστω και μερική κατανόηση του, χρειάζονται οδηγοί και βοηθοί προικι¨-σμένοι με σοφία και αγιότητα, χαρισματικοί διδάσκαλοι εμπνευσμένοι απο το πνεύμα του Θεού. Ο λόγος του Θεού, ο αποθησαυρισμένος στα βιβλικά κείμενα, xρειάζεται ερμηνεία. Ερμηνεία, η οποία θα αποκαλύπτει την αλήθεια και θα διασώζει την γνησιότητα και την πληρότητα του θείου μηνύματος, ενώ συγχρόνως θα το καθιστά επίκαιρο και άμεσο. Αυτή την ερμηνεία μας προσφέρουν κατά τρόπο εκπληκτικό και φυσικά απαρά-μιλλο, οι Πατέρες της Εκκλησίας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας υπήρξαν αν-θρωποι που μελέτησαν με πάθος, δέος και μεθοδικότητα την Αγία Γραφή. Την μελέτησαν ημέρα και νύχτα, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους. Και την ερμήνευσαν σε κάθε περίσταση, υπό τις πιό διαφοροποιημένες συνθήκες, εν ειρήνη και εν πολέμω, εν πόλει και εν ερημία, εν οίκω Θεού και εν πικρά εξορία … Απλούστατα, μας άνοιξαν εκπληκτικές εισόδους προσβάσεως και λεωφόρους εξερευνήσεως του θαυμαστού κόσμου της Αγίας Γραφής." (Οι Πατέρες Ερμηνεύουν, Αθήνα-1996).

 

Η αρχαία Εκκλησία λοιπόν είναι ο θεματοφύλακας της αλήθειας, για το λόγω αυτό δεν κάνουμε δουλική χρήση των Πατέρων οι οποίοι είναι απλανείς αλλά ουχί αλάθητοι, και μόνο η κοινή τους συμφωνία, "consesus patri", ορίζει την αλήθεια που δίδασκε η αρχαία Εκκλησία.

«Εν οίκω Θεού αναστρέφεσθαι ήτις εστίν εκκλησία Θεού ζώντος στύλος και εδραίωμα της αληθείας-ΚΜΝ» (να ξέρει κανείς πως πρέπει να συμπεριφέρεται στον οίκο του Θεού, που είναι η εκκλησία του ζώντος Θεού, ο στύλος και το θεμέλιο της αληθείας)- μτφρ. Δεληκωστόπουλου- [1 ΤΙΜ., 3[Γ]:15]

 

Ποια είναι αυτή η αρχική μητέρα Εκκλησία;

Όχι, βέβαια, οι Μεσαιωνικές χριστεπώνυμες κοινωνίες, ούτε οι ποικιλώνυμες νεοφανείς Προτεσταντικές ομάδες που αλληλοσπαράσσονται για την αλήθεια! Είναι η Εκκλησία, στην οποία ο νεοκατήχητος Παύλος έλαβε εντολή να πάει, για να πληροφορηθεί «… τι πρέπει να κάμει …» (ΠΡΑΞ. 9[Θ]:16). Είναι η αρχαία αδιαίρετη Καθολική Εκκλησία.

Η αρχαία Εκκλησία ζωοποιούσε τους ανθρώπους, συγκρούσθηκε με όλο το κοσμικό σύστημα και οδηγούσε τους πιστούς σε μια ζωντανή σχέση με τον Πατέρα. Η απομάκρυνση από την Διδασκαλία, Πρακτική και Νοοτροπία της αρχαίας Εκκλησίας οδήγησε στον Μεσαίωνα.

Την αναγκαιότητα της ερμηνείας των Πατέρων για την αληθινή ζωοποιό ανίχνευση της Διδασκαλίας, Πρακτικής και Νοοτροπίας της Αρχαίας αδιαίρετης Εκκλησίας δεν την τόνισαν όμως οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι. Αυτοί ζούσαν σ’ ένα παραλήρημα Μεσαιωνικού μεγαλείου και διαπλοκής με τον εθνικισμό και τους εξουσιαστές. Ισπανοί Καθολικοί έσφαζαν Πορτογάλους Καθολικούς και Έλληνες Ορθόδοξοι έσφαζαν Βουλγάρους Ορθοδόξους, κ.ο.κ. Μια ορθοδοξία που τείνει να μεταβληθεί σε εθνικιστική ιδεολογία δεν μπορεί να εκφράζει την πατερική Ορθοδοξία. Την αναγκαιότητα της ερμηνείας της Αρχαίας Εκκλησίας διέγνωσαν οι Μεταρρυθμιστές που παρέμειναν μέσα στην μαρτυρία της Εκκλησίας, δηλαδή οι Λουθηρανοί και οι Αγγλικανοί.

 

«Ως προ δε την εποχήν καθ΄ ήν … οι συγγραφαί ανεσύρθησαν εκ της λήθης, αύτη υπήρξε η εις τους χρόνους της Μεταρρυθμίσεως … Κατ΄ αυτήν οι μεν Διαμαρτυρόμενοι εν τη σπουδή όπως αποκαθάρουν την εκκλησια-στικήν παράδοσιν παντός οθνείου στοιχείου και πάσης παρεισδυσάσης παπικής νοθεύσεως, οι δε Καθολικοί εν τη προσπαθεία όπως αποδείξουν ότι ουδ’ επ’ ελάχιστον είχον απομακρυνθεί της διδασκαλίας των από-στόλων, παραλλήλως προς την έρευναν της Καινής Διαθήκης εστράφησαν αμφότεροι και εις την μετά πολλού ενδιαφέροντος μελέτην των συγγραφών των διαδεξομένων τους αποστόλους ανδρών …» Π. Τρεμπέλας, Εισαγωγή, Οι Αποστολικοί Πατέρες, Εκδόσεις Αστήρ, Αθήνα-1962.

 

Οι Διαμαρτυρόμενοι Χριστιανοί λοιπόν και ειδικά αυτοί που ζήτησαν να γίνει μεταρρύθμιση «μέσα στην παράδοση της Εκκλησίας» δημιούργησαν τον όρο «πατρολογία» και την ίδια την επιστήμη.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι η Λουθηρανική Ομολογία της Αυγούστας (Augsburg) του 1530 στο 20ο άρθρο της κάνει ευθεία αναφορά στο ότι «οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν το ίδιο πράγμα» και επικαλείται ονομαστικά και τμήματα από τα έργα του Ειρηναίου Λυών, Κυπριανού, Χρυσοστόμου, Αμβρόσιου Μεδιολάνων, Ιερωνύμου, Αυγουστίνου, Γρηγορίου Ι, Ρώμης και Γελάσιου Ρώμης.

Επίσης ο Αγγλικανός Ιωάννης Γουέσλεη, ο δεύτερος Παύλος στην ιστορία της Εκκλησίας, χαρακτηριστικά δήλωσε: «Από παιδί έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι τις Γραφές, τα λόγια του Θεού’, και μετά από αυτές να εκτιμώ τους αρχαίους Πατέρες, τους συγγραφείς των τριών πρώτων αιώνων…» J. Wesleys, Works XIII:272.

«Που λοιπόν η καύχησις; (των Μεσαιωνιστών αποστατών που αλαζονικά δηλώνουν ότι δήθεν είναι η εκκλησία των πατέρων!)

Εκλείσθη έξω.» ΡΩΜ. 3[Γ]:27

 

Αντιθέτως οι Προτεστάντες που ακολούθησαν την Μεταρρύθμιση η οποία έγινε έξω από την παράδοση της Εκκλησίας και απέρριψαν τους Πατέρες οδηγήθηκαν στο χάος.

Πρώτος ο ίδιος ο Καλβίνος, ο ιδρυτής του Ευαγγελικού Προτε-σταντισμού, παρέβλεψε βέβαια όλη την διδασκαλία της πρώτης Εκκλησίας και στάθηκε μόνο στον Αυγουστίνο για να στηρίξει την αίρεση του απόλυτου προορισμού, την οποία κι εκείνος πρέσβευε, όχι όμως η αρχαία Εκκλησία. Το αποτέλεσμα τραγικό. Από τον 15-17ο αι., οι Καλβινιστές απαγόρευσαν τις ιεραποστολές, γιατί οι «εκλεκτοί» θα σωθούν άσχετα με τις δικές μας ενέργειες. Την ίδια εποχή η Ρ. Καθολική εκκλησία κέρδισε δύο φορές περισσότερους πιστούς απ’ όσους έχασε στον Προτεσταντισμό! «Αυτοί (σ.μ. οι Καλβινιστές) δίδασκαν ότι η Μεγάλη Αποστολή δόθηκε μόνο στους 12 αποστόλους … εάν οι επόμενες γενεές έμειναν χωρίς το ευαγγέλιο ήταν δικό τους λάθος … η εκκλησία των επόμενων γεννεών ούτε την εξουσία έχει, ούτε την υπευθυνότητα να στείλει ιεραποστόλους στα πέρα του κόσμου.» «Μια Παγκόσμια Θεώρηση των Χριστιανικών Ιεραποστολών», υπό J.H. Kane, Baker Book House, Gr. Rapids, MI. -1982, σ. 73.

 

Έτσι, οι περισσότεροι Προτεστάντες συστήνουν κάθε απίθανη διδασκαλία και παράδοση με την βεβαιότητα, ότι αυτό διδάσκουν ξεκάθαρα οι Γραφές! Όπως χαρακτηριστικά γράφει κάποιος από αυτούς, οι Πατέρες "υποστηρίζουν διδασκαλίες αιρετικές", και απομακρύνονται "από την ξεκάθαρη αποκάλυψη των Αγίων Γραφών ή και αλλοιώνουν βασικές διδασκαλίες της … » , δηλαδή δεν συμφωνούν με τις δικές τους ερμηνείες και άθελα τους ταυτίσθηκαν με τους αιρετικούς όπως ο Κ. Ρώσσελ, ο οποίος "… δεν έδιδε προσοχήν εις του λόγους ή εις τας γνώμας ανθρώπων, έστω και αν ήσαν … οι άγιοι Πατέρες των μεταποστολικών χρόνων ..." [Ο Άγγελος της Λαοδικείας, σ. 64]

Από την άλλη πλευρά όμως οι Μεσαιωνικοί θεολόγοι (Δυτικοί, Ανατολικοί και ΠροΧαλκηδόνιοι) για να συγκαλύψουν την αποστασία τους από την αρχική πίστη, διδασκαλία και πρακτική, δηλαδή από την Πατερική Ορθοδοξία, μεταχειρίζονται πολλά κόλπα και τρυκ. Βέβαια Οι περισσότεροι από αυτούς εάν τους γνωρίσεις δεν έχουν καμία πείρα μεταστροφής, δηλαδή μια πρώτη αίσθηση επικοινωνίας με τον Θεό, αλλά είναι μάλλον φιλόσοφοι της θρησκείας και πράκτορες μιας εθνικής ιδεολογίας για να διατηρούν, θέσεις, μισθούς και προνόμια …

 

Α) Αποκαλούν Πατέρες τους Μεσαιωνικούς συγγραφείς.

Ποίοι είναι πατέρες δεν το καθορίζουν βέβαια οι θεολόγοι και οι ιστορικοί. Το καθορίζει η οικουμενική συνείδηση της Εκκλησίας και η αναγνώριση που έχουν από τους άλλους αναγνωρισμένους πατέρες.

Για να δικαιολογήσουν λοιπόν τις αποστατικές θέσεις, διδασκαλίες και συμπεριφορές αποκαλούν αυθαίρετα τους ομολογιακούς τους υποστηρικτές ως δήθεν … οικουμενικούς «πατέρες».

Παράδειγμα ο Φώτιος Κων/πόλεως (810-894). Μέγας πραγματικά σε επίπεδο μορφώσεως και προσφοράς στα γράμματα αλλά πολύ μικρός στην δουλοπρέπεια προς τους εξουσιαστές. Χαρακτηριστικό του ήθους του το γεγονός ότι δέχθηκε σε 5 μέρες να γίνει από λαϊκός πατριάρχης, παίρνοντας την θέση του Ιγνατίου πού έδιωξε ο αυτοκράτορας! Χαμερπώς λοιπόν κολακεύει τον δολοφόνο του Βάρδα, Μιχαήλ ΙΙΙ (842-47), "βασιλέων καλλώπισμα της πατρίδος ανύψωμα" και αργότερα αποκαλεί τον δολοφόνο του Μιχαήλ, Βασίλειο Ι (867-886) ως "φιλόχρηστον και κράτιστον βασιλέα, οικουμένης όμμα θείον … ημέτερον Σολομώντα, ω εδόθη η Χριστού κληρονομία." ! (MPG:102)

Βέβαια το 869 υπό τον Βασίλειο Ι και τον πάπα Αδριανό ΙΙ συνήλθε η 8η Οικουμενική Σύνοδος με την συμμετοχή 102 μητροπολιτών, 3 παπικών απεσταλμένων και 4 πατριαρχών οι οποίοι έκαψαν στην πυρά τις αποφάσεις της παράνομης (conciliabulum) συνόδου που συγκαλέσθηκε από τον Φώτιο κατά του πάπα Νικολάου και του νομίμου πατριάρχου Κων/πόλεως Ιγνατίου. Όμως η πολιτική γύρισε και ο Φώτιος από παράνομος και καταδικασμένος ξανάγινε νόμιμος, αλλά η 8η Οικουμενική –παρά τις αντιδράσεις των ανατολικών– μέχρι σήμερα για τους Ρ. Καθολικούς δεν αναγνωρίζει κανένα «πατέρα» η «άγιο» Φώτιο.

Άλλο παράδειγμα: Ο πατριάρχης Νικηφόρος μαζί με τους μητροπολίτες Νικαίας και Κυζίκου και τον Θεόδωρο Στουδίτη συμμετείχαν στα πολιτικά και στρατιωτικά συμβούλια (!) του Νικηφόρου Ι (802-811). Ενώ ο πατριάρχης και οι δύο μητροπολίτες συμβούλευαν τον αυτοκράτορα να έλθει σε συνδιαλλαγή με τον Κρούμο των Βουλγάρων, ο «άγιος» Θεόδωρος Στουδίτης υποστήριζε τον πόλεμο και φυσικά την εξολόθρευση των Βουλγάρων! Οι άγιοι δεν κάνουν τέτοια πράγματα.

Από την άλλη πλευρά βέβαια οι Δυτικοί «πατέρες», πριν από το σχίσμα, (1054 μ.Χ.), δεν υπάρχουν σε κανένα Ανατολικό ημερολόγιο ούτε τους αποκαλεί κανείς πατέρες και αγίους …

Συμπέρασμα: Γίνεται εσκεμμένη παραπλάνηση και σύγχυση των Βυζαντινών συγγραφέων με τους Πατέρες της αρχαίας Εκκλησίας για να δικαιολογηθούν αποστατικές διδασκαλίες, πρακτικές και νοοτροπίες. « … η θεολογία μας δεν μπορεί ν’ ανατρέχει πλέον σε πηγές δικής της ομολογιακής περιουσίας. Ήδη η θεολογία μας κατευθύνει την πορεία της προς τις πηγές της αρχαίας αδιαίρετης Εκκλησίας. Σε αυτό έχει συντελέσει τόσο η βαθμιαία εγκατάλειψη της ομολογιακής νοοτροπίας περασμένων γενεών, όσο και το γεγονός ότι αναγνωρίζεται η ανάγκη να μην αποτελεί η θεολογία μας απλώς έκφραση μιας ομολογίας, αλλά να φανερώνει τη μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία. Αυτή η Εκκλησία, παρά τις έριδες και τις διαμάχες που τη συντάραζαν πολλές φορές, γνώριζε πάντοτε καλά, τι σημαίνει καθολική συνείδηση της Εκκλησίας. Η μελέτη των πηγών της αδιαίρετης Εκκλησίας, είναι ιδιαιτέρως απαραίτητη στην έρευνα της ενότητας της Εκκλησίας. Ίσως αυτή η έρευνα, εφοδιάσει τον διηρημένο χριστιανικό μας κόσμο, με το υπερομολογιακό εκείνο νήμα, που θα τον βοηθήσει να ξαναβρεί και να πραγματοποιήσει την ενότητά του … » Ι.Κ.Ζ.

 

Β) Κάνουν χρήση νόθων έργων.

Κατά τον Μεσαίωνα υπήρχε τεράστια σύγχυση σε όλα τα γραπτά, όχι μόνο της Εκκλησίας αλλά και με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έτσι έχουμε ψευδο-Πλάτωνα, αλλά και ψευδο-Ιγνάτιο, ψευδο-Χρυσόστομο, ψευδο-Βασίλειο κ.ο.κ.

Για παράδειγμα ο Ιγνάτιος Αντιοχείας περί το 112 μ.Χ, συνέταξε επτά επιστολές που απέστειλε σε διάφορες εκκλησίες. Σε αυτές έχει γίνει εκ των υστέρων εσκεμμένη επεξεργασία, με σκοπό να στηρίξουν από-στατικές θέσεις. Μια απλή σύγκριση τμήματος γνήσιας επιστολής την οποία συμπεριλαμβάνει ο ιστορικός Ευσέβιος περί το 320 μ.Χ. στην διάσημη Εκκλησιαστική Ιστορία του με την μετέπειτα επεξεργασμένη δείχνει την απάτη. Πέρα από αυτές υπάρχουν 5 νόθες επιστολές δημιουργήματα του πρώιμου Μεσαίωνα. Και όμως πλήθος ιερωμένων και «θεολόγων» παραπλανούν τους ανθρώπους κάνοντας χρήση των νόθων κατασκευασμάτων για να στηρίξουν Μεσαιωνικές διδασκαλίες, πρακτικές και νοοτροπίες που φυσικά δεν εκφράζουν την Αρχαία Εκκλησία.

Εάν συνεχισθεί θα αναφέρουμε επώνυμα τους εξαπατητές.

Οι επίσκοποι του 4ου & 5ου αι., εκφράζουν συνεχώς παράπονα λόγω παραποιήσεως των έργων τους. Ο Κύριλλος Ιεροσολύμων και άλλοι Πατέρες διατυπώνουν παράπονα για φθαρμένη απόδοση των επιστολών τους. Επιστολές των κοιμηθέντων –π.χ. Αθανασίου προς τον Επίκτητον– αλλοιώθηκαν με ξένες προσθήκες πολύ σύντομα. Επίσης, σχεδόν πάντα η ηττημένη παράταξη κάθε Συνόδου κατηγορούσε πως οι πράξεις των Συνόδων είχαν αλλοιωθεί. Ο Γρηγόριος Α’ Ρώμης (Επιστ., 6:14), υπενθυμίζει ότι πλαστογραφήθησαν οι πράξεις της συνόδου της Εφέσου.

Ο σπουδαίος ιστορικός του Χριστιανικού δόγματος, Αδόλφος Χάρνακ, μας πληροφορεί ότι τέτοιες ασυμφωνίες με την υπόλοιπη συνολική διδασκαλία της αρχαίας Εκκλησίας ήταν αποτέλεσμα νοθείας των κειμένων τους: «Όπως μαθαίνουμε, αλλοιώσεις και προσθήκες κάθε μορφής γίνονταν από τον δεύτερο αιώνα στα έργα ακόμα ζώντων συγγραφέων και εμπρός στα μάτια τους.» (Lehrbuch der Dogmengeschichte, τ. 2ος, σελ. 352)

Ακόμη βέβαια χειρότερα μερικές Ορθόδοξες σέχτες πανικόβλητες παρουσιάζουν στα σαϊτ τους ή εκδίδουν έργα του Μ. Αντωνίου (!) ο οποίος δεν γνώριζε γράμματα ή ανύπαρκτα έργα του Μ. Βασιλείου!

Ποιος καθάρισε τον κόπρο του Αυγεία, από την νοθεία των γραπτής ιεράς παράδοσης της αρχαίας Εκκλησίας; Όχι βέβαια οι Μεσαιωνιστές αλλά για άλλη μια φορά οι Διαμαρτυρόμενοι Χριστιανοί (Λουθηρανοί & Αγγλικανοί) με την περίφημη κριτική των κειμένων. Αυτή η κριτική κάνει σήμερα την έξοχη Πατρολογία Μινιέ (Migne) να φαίνεται αναξιόπιστη καθώς ο 1ος τόμος είναι αφιερωμένος στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, δήθεν τον πρώτο επίσκοπο Αθηνών από την εποχή του απ. Παύλου ενώ στην ουσία είναι σύγγραμμα του 5ου μ.Χ. αιώνα με έντονη νεοπλατωνική ορολογία που χαρακτηρίζεται πλέον ως «ψευδοδιονύσιος». Το ίδιο έγινε με τις δήθεν λειτουργίες του Βασιλείου και του Χρυσοστόμου. Τόση είναι η νοθεία τους ώστε ο μοναχός Ιώβ τον 12ο αι. αναφέρει δυο ολόκληρες σελίδες από την λειτουργία την αποδιδόμενη στον Χρυσόστομο οι οποίες όμως δεν περιλαμβάνονται στην σημερινή !

κείμενα του τα οποία όμως παραθέτονται μόνο στο floregium της συνοδού της Ιέρειας το οποίο υπάρχει στο Mansi. Οι εικονόφιλοι (Ostrogorsky, Florοvsky) προσπαθούν εναγωνίως να τα βγάλουν ψευδεπίγραφα. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα υπήρχαν κάποια άρθρα του Karl Holl όπου τεκμηρίωνε για την αυθεντικότητα ερχόμενος σε ρήξη με τον Ostrogorsky,

Ο Γερμανός ελληνιστής Γκαίγκερ (Jaeger), έκανε την καλύτερη κριτική έκδοση των κειμένων του Γρ. Νύσσης μέχρι σήμερα.

Συμπέρασμα: Γίνεται εσκεμμένη παραπλάνηση και σύγχυση των μελετητών των συγγραμμάτων της Αρχαίας Εκκλησίας με νόθα έργα τα οποία κατέδειξε η κριτική μελέτη Διαμαρτυρομένων Χριστιανών.

 

Γ) Περιφρονούν την Γραφή ως υποδεέστερη (!) και ελέγχουν τους Πατέρες (!) που δεν συμφωνούν με τα πίτουρα του Μεσαίωνα.

Οι πρώτοι (Ι. Ρωμανίδης, κ.α.), διδάσκουν ότι η Αγία Γραφή δεν είναι τα λόγια του Θεού, αλλά λόγος περί του Θεού. Όμως η Γραφή μας διαβεβαιώνει ότι πρόκειται για «τα λόγια του Θεού» (ΡΩΜ. 3[Γ]:2), και πλήθος Πατέρων (μεταξύ των οποίων οι Αθανάσιος και Χρυσόστομος) λέγουν ακριβώς το αντίθετο με τους ακροβατούντες θεολογοφιλόσοφους.

Οι δεύτεροι με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Πατρολόγο Σ. Παπαδόπουλο ελέγχουν (!) τους Πατέρες της Εκκλησίας διότι δεν ακολουθούν το Μεσαιωνικό νηπιοβάπτισμα: «Όλα τα είδε, όλα τα αναχώνεψε ο Γρηγόριος (Θεολόγος) κι ας μην ήταν ακόμη βαπτισμένος χριστιανός. Ακολουθούσε κι αυτός την κακή παράδοση πολλών χριστιανών της εποχής του να βαπτίζονται σε μεγάλη ηλικία …» ‘Πληγωμένος Αετός’, Εκδ. Αποστολική Διακονία.

Γιατί οι γονείς των Πατέρων πολλοί επίσκοποι και άγιοι οι ίδιοι δεν βάπτισαν τα παιδιά τους νήπια; Ο μέγας Βασίλειος βαπτίσθηκε 28 ετών, ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός 30 ετών, ο Γρηγόριος Νύσσης 29 ετών, ο Ιωάννης Χρυσόστομος 20 ετών, ο Ιερώνυμος 18 ετών, ο Αμβρόσιος 40 ετών, ο Αυγουστίνος 28 ετών, κ.ο.κ. Γιατί η ευσεβής αγία Ανθούσα δεν φρόντισε να βαπτισθεί νήπιο ο Ιωάννης Χρυσόστομος; Γιατί η αγία Μόνικα δεν βάπτισε νήπιο τον γιό της Αυγουστίνο; Γιατί ο επίσκοπος πατέρας του Γρηγορίου Νύσσης και η μητέρα του αγία Νόννα δεν τον βάπτισαν νήπιο; Γιατί ακολουθούσαν αυτή την «κακή παράδοση»;

Γιατί δεν ακολουθούσαν τα πίτουρα του Μεσαίωνα και τις αποφάσεις του Ιουστινιανού και των «θεοφιλέστατων» βασιλέων.

 

Συμπέρασμα: «…αυτό το είδος των ανθρώπων είναι υποβολιμαίο από το σατανά, για ν’αρνηθούμε το βάπτισμα και να απορρίψωμε την κατά Θεόν ανα-γέννηση κι όλη την πίστη…» Eιρηναίος Λυών,Πλανών Έλεγχος…, Ι:21:1

 

Δ) Επιτίθονται σε όποιον διαφωνεί, εκθειάζουν όσους τους στηρίζουν.

Ακολουθώντας την πάγια τακτική των αιρετικών μιμούνται τους ομοίους του όπως τον Κ. Ρώσσελ, τον ιδρυτή της Εταιρείας Σκοπιά για τον οποίο ο βλάσφημος Αρειος ήταν «ευγενής …'εχων οξείαν μάχαιραν του λόγου" ενώ ο Μ. Αθανάσιος το "στόμα της πλάνης και υπηρέτης του αντιχρίστου" (Τετελεσμένο Μυστήριο, σ. 34,36)

Με τις ίδιες μεθόδους ο Τερτυλλιανός και ο Παπίας δεν είναι πατέρες, αντιθέτως ο Ευσέβιος Καισαρείας και ο Ωριγένης έχουν βαρύνουσα γνώμη γιατί υποστηρίζουν αιρέσεις και αποστατικές θέσεις.

Ποιός ήταν ο Ωριγένης (185-254); Ένας χριστιανοφιλόσοφος, που προσπάθησε να παντρέψει την Ελληνική φιλοσοφία με το Ευαγγέλιο και να μετατρέπει τον Χριστό σε Πλατωνιστή και τον Πλάτωνα σε Χριστιανό! Ο Ε. Μόλαντ στο έργο του «Αντιλήψεις περί του Ευαγγελίου στην Αλεξανδρινή Θεολογία» (1938), συμπεραίνει ότι ο Ωριγένης δεν ήταν ένας Πλατωνίζων Χριστιανός, αλλά ένας Χριστιανίζων Πλατωνιστής. Λόγω των θεολογικών ακροβατισμών του (π.χ. θα σωθούν όλοι ακόμη και ο διάβολος, δεν υπάρχει κόλαση, υπάρχει μετεμψύχωση, κ.α.) καταδικάσθηκε από την αποκαλουμένη δήθεν 5η Οικουμενική. Οι πατέρες από νωρίς χρησιμοποίησαν ανθολογίες για να ξεχωρίσουν τα πίτουρα του Ωριγένη ο οποίος με διαφορετικές προτιμήσεις απορρίπτει άλλα και άλλα από μερικές σωστές πληροφορίες και αναφορές. Ο Ωριγένης έσπειρε τα κακά ζιζάνια του Αρειανισμού περί του ότι δεν υπάρχουν δύο αγέννητα και ο Ευσέβιος και οι άλλοι Ωριγενιστές τον υποστήριξαν. Επειδή σε ορισμένα σημεία φιλοσοφώντας υποστηρίζει ότι τα νήπια λόγω αθωότητας δήθεν έχουν δικαίωμα στο βάπτισμα, οι αποστάτες τον χρησιμοποιούν αποκρύπτοντας ότι αποτελεί αίρεση στην ιερά παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας. Όπως είπε ο Πορφύριος, «έμαθε από τους αρχαίους φιλοσόφους τον αλληγορικό τρόπο ερμηνείας των Ελληνικών μυστηρίων και τον εφάρμοσε στις Ιουδαϊκές Γραφές …». Ειδικά ο Μεθόδιος Ολύμπου (+310) έγραψε «Κατά Ωριγένους» και για το λόγο αυτό ο Ευσέβιος δεν αναφέρει ούτε καν το όνομα του. Έντεχνα μέχρι σήμερα οι Μεσαιωνιστές επικαλούνται τις αιρετικές θέσεις του Ωριγένη για να συγκαλύψουν τις πλάνες τους. Άλλοι όμως από ευσεβή άγνοια τον τοποθετούν ανάμεσα στους Πατέρες! Για παράδειγμα στο έξοχο πόνημα του «Χιτώνες και Ιμάτια» ο επίσκοπος Αχελώου Ευθύμιος στην σ. 98 γράφει: «Οι Πατέρες τονίζουν ότι οι ‘δερμάτινοι χιτώνες’ αναφέρονται στην κατάσταση της φθοράς και του θανάτου …Βλ. Ωριγένης (PG12,101A), Μ. Αθανάσιος (PG28,221A)»

Ποιος ήταν ο Ευσέβιος Καισαρείας(260-340); Ένας πολιτικάντης επίσκοπος, αιρετικός ημιαρειανιστής, που χρησιμοποιώντας πηγές που δυστυχώς χάθηκαν έγραψε Εκκλησιαστική Ιστορία με σκοπό να προ-ωθήσει τις αιρετικές θέσεις του και να δικαιολογήσει την υποταγή της Εκκλησία στον προστάτη του Κωνσταντίνο Α’. «Αυτά τα γεγονότα ούτε ο Ευσέβιος Παμφίλου (σ.σ. δηλ. ο Καισαρείας), ούτε άλλος οποιοσδήποτε εμνημόνευσε ποτέ … διότι εκείνοι πολλά παραλείπουν είτε λόγω εμπάθειας, είτε λόγω προσωποληψίας…» δηλώνει ο Σωκράτης Σχο-λαστικός (380-450) στο 1ο κεφ. της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του.

Ο Ευσέβιος Καισαρείας αποφάνθηκε ότι η «δημοκρατία είναι από τον διάβολο», ενώ η αυτοκρατορία όπου κάθε παλαβός καταπιέζει τους ανθρώπους είναι από το Θεό! Χύθηκαν ποταμοί αίματος για να ελευθε-ρωθούν οι άνθρωποι από τις ανοησίες του Ευσέβιου και των ομοίων του.

Το πόσο τυφλός ήταν φαίνεται από το γεγονός ότι θεώρησε ως εκπλήρωση της προφητείας του Δανιήλ την ανάθεση της εξουσίας από τον Κων/νο Α΄ στους τέσσερους γιούς του. Έτσι ο Ευσέβιος, εγκωμιάζοντας την 30ετία του Κωνσταντίνου Α’, έγραψε: «Πρώτον κατέστησε μέτοχον της βασιλικής εξουσίας τον ομώνυμον του πατρός Κωνσταντίνο, δεύτερον δε τον επόμενον Κωνστάντιο κατά την δεύτερην δεκαετηρίδα, το δε τρίτον Κώνσταντα επίσης κατά την σημερινήν δεκαετηρίδα ….με την…ανάδειξιν καισάρων εκπληρώνει τους ιερούς λόγους των Θείων προφητών, οι οποίοι παλαιά και παλαιότατα εβόων ως εξής: ‘και θα καταλάβουν την βασιλικήν εξουσίαν οι άγιοι του Υψίστου’…»

ΕΙΣ ΚΩΝ/ΝΟΝ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΣ, κεφ. 13:2

Ναι, η «βασιλεία του Θεού» επιτέλους εγκαταστάθηκε επί της γης, σύντομα όλοι θα γίνουν Χριστιανοί και κάτω από τον «χριστιανό» αυτοκράτορα πλέον άρχισε η Χιλιετηρίδα … Όλοι πλέον έπρεπε να υπακούουν στον «ελέω Θεού» μονάρχη, σε κάθε είδους παρανοϊκό και διεφθαρμένο, και οι «αιρετικοί» και αλλόθρησκοι θα διώκονται με εξορίες και θάνατο … Για να δούμε τι έκαναν, «οι άγιοι που κατέλαβαν την εξουσία» κατά τον Δανιήλ. Πριν το θάνατο του ο Κων/νος χώρισε το κράτος στους προαναφερθέντες τρεις γιους του, τον Κων/νο Β', τον Κωνστάντιο και τον Κώνσταντα και στους 2 ανηψιούς Δαλμάτιο και Αννιβαλιανό. Ο Κων/νος είχε συνολικά 6 παιδιά, δύο νόθα και 4 νόμιμα, 5 αγόρια και την Ελένη. Ο φιλύποπτος, μοχθηρός και αυταρχικός Κωνστάντιος (337-361), τους δολοφόνησε όλους εκτός από τον εξάχρονο ανηψιό του Ιουλιανό και τον ετεροθαλή αδελφό του Γάλλο. Αφού ασπάσθηκε τον Αρειανισμό, κάνοντας τους Γότθους (γερμανούς) αρειανιστές, έκανε μέγα διωγμό κατά των υποστηρικτών της Συνόδου της Νικαίας, με πρώτο βέβαια τον Αθανάσιο Αλεξανδρείας. Παράλληλα συνέχισε τον απηνή διωγμό κατά των ειδωλολατρών.

Ο Ευσέβιος ήταν τόσο τυφλός που δεν κατανόησε την επερχόμενη προφητευθείσα «αποστασία» (Α΄ΤΙΜ., 4[Δ]:1-5). Ποτέ δεν έμαθε ότι «η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού, όστις λοιπόν θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται…» (ΙΑΚ., 4[Δ]:4)

Επειδή λοιπόν ο Ευσέβιος βάλει κατά του Κινήματος της Νέας Προφητείας που έλαβε χώρα 150 χρόνια πριν από αυτόν και καταδικάζει την αρχαία πίστη της Εκκλησίας στην Χιλιετηρίδα καταπολεμώντας ακόμη και την Αποκάλυψη, οι αποστάτες τον χρησιμοποιούν αποκρύπτο-ντας την αλήθεια ως δήθεν «αυθεντία». Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές Ορθόδοξες σέχτες στον κόσμο έχουν φιλοβασιλικές τοποθετήσεις.

Γιατί απορρίπτουν τον Παπία (70-150 μ.Χ.) και θέλουν να τον μειώσουν; Ο κύριος λόγος είναι ότι ο Παπίας διέσωσε από τους «πρεσβυτέρους» την πληροφορία ότι ο Χριστός μίλησε για την Χιλιετηρίδα και ότι ο Ιωάννης έβαλε την διδασκαλία αυτή στην Αποκάλυψη. Οι Ωριγενιστές απέρριψαν την Αποκάλυψη και είπαν ότι η Χιλιετηρίδα είναι δήθεν η επικράτηση του Χριστιανισμού απορρίπτοντας την ξεκάθαρη διδασκαλία της αρχαίας Εκκλησίας (Βαρνάβας, Ιουστίνος, Τερτυλλιανός, Λακτάντιος, Μεθόδιος Ολύμπου, κ.α.) Η χιλιετηρίδα είναι ένα γεγονός, την οποία θα ζήσει όλη η ανθρωπότητα, μια νέα τελευταία εποχή, όπως η εποχή της Χάριτος (σήμερα), και του Νόμου (πριν). Δεν έχει σχέση με τον Χιλιασμό που θεωρεί ότι το σχέδιο του Θεού είναι οι δίκαιοι να ζήσουν σε ένα παχυλό υλισμό σε αυτή τη γη για πάντα, ενώ η γη θα καταστραφεί. (2 ΠΕΤΡ. 3[Γ:10). Ελπίδα των πιστών είναι ο ουρανός.

Τι του προσάπτουν; Ότι δήθεν ήταν «μυθοπλάστης» και «καθυστερημένος» σύμφωνα με τον οσφυοκάμπτη Ευσέβιο. Όμως ο ίδιος ο Ευσέβιος βρίσκεται σε τόση σύγχυση ώστε σε άλλο σημείο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του γράφει για τον Παπία ότι ήταν « …ανήρ τα πάντα μάλιστα λογιώτατος και της Γραφής ειδήμων …» (ΙΙΙ:36:1,2). Ποίος ήταν λοιπόν ο Παπίας; Ο Ιερώνυμος του πλέκει εξαίρετο εγκώμιο στους βίους του (18ο κεφ.), και όλοι οι σοβαροί σχολιαστές της Αποκαλύψεως στηρίζονται στον Παπία για την γνησιότητα της και τον εγκωμιάζουν –Ανδρέας Καισαρείας (+495), Αναστάσιος Σιναϊτης (+561)-. Ο δε μέγας λόγιος Φώτιος (+891) επιτιθέμενος στον Ωριγενιστή επίσκοπο Στέφανο που αμφισβητούσε την Αποκάλυψη έγραψε: «ούτε τον Παπία, τον επίσκοπο της Ιεραπόλεως και μάρτυρα, ούτε τον Ειρηναίο τον αγιο επίσκοπο των Λουγδούνων -παραδέχεται ο Στέφανος-, επειδή λένε ότι η βασιλεία των ουρανών είναι απόλαυση κάποιοων υλικών τροφών» (Μυριόβιβλος) Τι να γίνει να απορρίψουμε την ιερά παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας για να ικανοποιήσουμε τους Ωριγενιστές και τη διαπλεκόμενη με την εξουσία Μεσαιωνική εκκλησία;

Γιατί απορρίπτουν τον Τερτυλλιανό (155-240) και θέλουν να τον μειώσουν; Πολλοί λόγοι αφού ελέγχει τις αποσταστικές τάσεις που ξεκίνησαν από την εποχή του. «(Ο Κύριος ειπε:)’Συ είσαι Πέτρος και επί ταύτη την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία Μου’, εσύ (ο Κάλλιστος Α’ Ρώμης) λόγω αυτού σπεύδεις να διοχετεύσεις στον εαυτό σου τη δύναμη αν δένεις και να λύνεις σε ολόκληρη την πλησίον του Πέτρου εκκλησία;…» (De Pudicitia, 1:21). Πώς να τον συγχωρήσει η παπική εκκλησία;

«Η βάπτιση σφραγίζει την πίστη. Η μετάνοια όμως είναι αυτή που αρχίζει και κατόπιν συστήνει την πίστη μας. Δεν βαπτιζόμαστε για να σταματήσουμε να αμαρτάνουμε, αλλά γιατί έχουμε ήδη πλυμένοι και καθαροί» (Περί Μετανοίας, 6:16-17), «Εφόσον δεν τελούν την βάπτιση όπως πρέπει, είναι σαν να μην το έχουν καθόλου, και αυτό που έχουν, δεν μετράει.» (Περί Βαπτίσματος, 15:2). Πώς να τον συγχωρήσει η νηπιοβαπτίζουσα ανατολική εκκλησία.

«…η ειδωλολατρεία εξασκείται κυρίως με το κάψιμο θυμιάματος … ειδωλολατρεία χωρίς είδωλα μπορεί να υπάρξει, αλλά χωρίς θυμίαμα δεν μπορεί να υπάρξει.» (……) Πώς να τον συγχωρήσουν οι Μεσαιωνιστές που λιβανίζουν όλη την ημέρα παριστάνοντας δήθεν τον Ααρών;

Τι του προσάπτουν; Ότι προσχώρησε σε μια αίρεση, την Νέα Προφητεία ή Μοντανισμό. Τι ήταν η Νέα Προφητεία, ένας πρόδρομος του Ερημητισμού, τονίζοντας την εγκράτεια και την χαρισματική ζωή. «Ο Μοντανισμός δεν ήτο αίρεσις, αλλά σχίσμα, διότι δεν έθιγε την δογματική διδασκαλία. Ο Μοντανισμός ήθελε να διατηρήσει τας ενθουσιαστικάς τά-σεις και τας εκδηλώσεις αυτών, αι οποίαι ήρχισαν αν εκλείπωσιν. Οι Μο-ντανισταί ορθώς ονομάσθησαν παλαιοχριστιανοί. (Homines religionis Antiquae, Acta Achatii, 4,48, Εκδ. Gebhardi, σ. 119) …Οι Μοντανισταί ηύξησαν την αυστηρότηταν του βίου της αρχαίας Εκκλησίας … και επιζητούσαν το μαρτύριον …» Εκκλησιαστική Ιστορία, Β.Στεφανίδη, σ. 78-80. Τότε τι είναι αυτά που γράφει ο Ευσέβιος; «Ο Μοντανισμός ως ιστορικό κίνημα δεν είναι επαρκώς γνωστός… Αι πληροφορίαι ημών προέρχονται κυρίως εκ μεταγενέστερης εποχής … και οφείλονται αποκλειστικώς εις αντιμοντανιστικάς εκκλησιαστικούς συγγραφείς, οι οποίοι συχνάκις δεν είναι εντελώς αμερόληπτοι.» Ι. Παναγόπουλος, Η Εκκλησία των Προφητών, Αθηνών, 1979.

Ποίος ήταν λοιπόν ο Τερτυλλιανός; Ένας μαχητικός άγιος που καταπολέμησε τις αποστατικές τάσεις της εποχής του. Ήταν ο πνευματικός δάσκαλος του αγίου Κυπριανού Καρχηδόνας (205-258): «Ο Κυπριανός είχε συνήθεια να μην αφήνει να περάσει ούτε μια μέρα που να μην διάβασε Τερτυλλιανό και ότι συχνά λέγε: Δώς μου το δασκαλό μου, εννοώντας ξεκάθαρα τον Τερτυλλιανό.» Ιερωνύμου, De Viris Illustribus, κεφ. 53ο.Παρά την τεράστια πολεμική εναντίον του η Θεία Πρόνοια αλλά και η εκκλησία διέσωσε σχεδόν όλα τα έργα του και ήδη τον 4ο αιώνα ο Ιερώνυμος ομολογεί: «Ο Τερτυλλιανός ο Αφρικανός, γιός του εκατό-νταρχου του επάρχου, αναφέρεται σε κάθε κήρυγμα της Εκκλησίας.» (Tertullianus Afer, centurionis proconsularis filius, omnium ecclesiarum sermone celebratur.) Ιερώνυμος (342-420 μ.Χ.)

Συμπέρασμα: «Πράγματι, αξίζει να τους λυπόμαστε. Διότι τόσο ανόητα λέγουν» Eιρηναίος Λυών,Πλανών Έλεγχος…, ΙΙ:6:3, για τον Παπία και τον Τερτυλλιανό, ενώ εξυψώνουν αιρετικούς και αποστάτες.

Ε) Αποκρύπτουν και υποβιβάζουν κείμενα που ελέγχουν την αποστασία τους.

Οι Μεσαιωνιστές εκδίδουν μονίμως τα ίδια και τα ίδια ανώδυνα κείμενα των Εκκλησιαστικών Πατέρων (310-451 μ.Χ.) που αναφέρονται στο κοινωνικό ευαγγέλιο ή σε φιλοσοφικό-θεολογικά τους δοκίμια. Τα πρώτα παρουσιάζουν ένα τμήμα του Ευαγγελίου με ημιπελαγιανιστικές τάσεις διότι οι άνθρωποι δήθεν έχουν σωτηρία μέσω του μπανιαρίσματος-νηπιοβαπτίσματος και το μόνο που τους λείπει είναι τα καλά έργα! Τα άλλα απευθύνονται σε χριστιανοφιλόσοφους – θεολόγους που κατέστρεψαν την εκκλησία: «Εάν γυρέψεις από κάποιον τα ρέστα σου, αυτός θα σου αρχίσει τις φιλοσοφίες για το γεννητό και το αγέννητο. Εάν ζητήσεις να μάθεις την τιμή του ψωμιού, θα σου αποκριθεί ότι ο Πατήρ είναι μεγαλύτερος και ο Υιός όργανο του Πατέρα. Εάν ρωτήσεις, ‘είναι έτοιμο το λουτρό μου΄, αυτός θα σου διακηρύξει ότι ο Υιός προήλθε από τα μη όντα. Δεν ξέρω πως πρέπει να το αποκαλέσω αυτό το κακό, φρενίτιδα ή μανία …» Γρηγόριος Νύσσης (335-395 μ.Χ.)

Οι Αποστολικοί (80-140 μ.Χ.) και οι Μεταποστολικοί (140-260 μ.Χ.) Πατέρες είναι στο περιθώριο. Γιατί; «Στην Ελληνική βιβλιογραφία είναι πολύ αναιμική η έρευνα για τα πρόσωπα και τα κείμενα των Αποστολικών Πατέρων, ίσως γιατί κάποιοι επίσημοι κύκλοι φοβούνται την ευαγγελική απλότητα τους.» [Δρ. Γ. Μουστάκης, Θεολόγος]

Η πρώτη πλήρης έκδοση μελέτης των «Αποστολικών Πατέρων» από τις Εκδόσεις Όρος, (OrosPublications.gr) δημιούργησε σάλο στην Ελλάδα. Όταν ζητήθηκε από τον πατριάρχη Κων/πόλεως να προλογήσει όχι ως πατριάρχης αλλά λόγω των έξοχων σπουδών του στην Πατρολογία σε Λουθηρανικά και Ρ.Καθολικά πανεπιστήμια το έπραξε πλέκοντας ένα ενθουσιαστικό εγκώμιο. Η αντίδραση από τους Μεσαιωνικούς κύκλους ήταν τεράστια και αναγκάσθηκε να κάνει ανάκληση της «ευλογίας» του, ένα γεγονός που δεν άπτεται των Εκδόσεων Όρος, δεδομένου ότι ο πατριάρχης δεν έχει πρόβλημα να δίνει την «ευλογία» του στους αοιδούς Καλομοίρα και Ρουβά…

Γιατί πανικοβλήθηκαν οι Μεσαιωνιστές; Ο Κλήμης Α΄ Ρώμης μιλά για την σωτηρία για της πίστεως: «Και εμείς λοιπόν, που έχουμε προσκληθεί με το θέλημα Αυτού, δια του Ιησού Χριστού, δεν δικαιωνόμαστε χάρη του εαυτού μας, ούτε με τη σοφία ή τη σύνεση ή την ευσέβεια μας ή τα έργα, που κάναμε με αγνή καρδιά, αλλά με την πίστη, μέσω της οποίας ο παντοκράτορας Θεός δικαίωσε όλους απ’ την αρχή των αιώνων …» (32:4) Τα πρώτα έργα αυτής της πίστεως είναι η μετάνοια και το βάπτισμα και ακολουθούν η άσκηση των αρετών και τα καλά έργα. Όλα αυτά βέβαια δεν συμφωνούν με την Μεσαιωνική θεολογία που ο άνθρωπος σώζεται με τα έργα αφού φυσικά έχει αθέλητα και βιαίως νηπιοβαπτισθεί. Ούτε οι αναφορές του Κλήμη για εξομολόγηση στον Θεό μέσω του «αρχιερέα» Χριστού (61:3, κ.α.) και όχι σε πρεσβυτέρους που παριστάνουν τους αποστόλους και δήθεν χορηγούν άφεση αμαρτιών!

Η Β΄ Κλήμεντος διδάσκει ότι «μετά την έξοδο μας από τον κόσμο, δεν μπορούμε πλέον εκεί να εξομολογηθούμε ή να μετανοήσουμε» (8:3) και δεν υποστηρίζει τα Μεσαιωνικά μνημόσυνα, γιατί να την εκδώσουν;

Η Διδαχή μιλώντας για την ανάσταση των νεκρών διασαφηνίζει «όχι όλων όμως» (16:6,7) σε συμφωνία με τον 1ο Ψαλμό («ουκ αναστησονται ασεβεις εν κρισει ουδε αμαρτωλοι εν βουλη δικαιων»(Ο’) « … τούτο δεν θέλουσιν εγερθή οι ασεβείς εν τη κρίσει, ουδέ οι αμαρτωλοί εν τη συνάξει των δικαίων …(ΒΜΒ)» απορρίπτει μια Μεσαιωνική θεώρηση περί δήθεν μίας κοινής ανάστασης, για να την εκδώσουν;

Ερχόμαστε τώρα στις επτά γνήσιες επιστολές του Ιγνατίου. Ο αποστολικός επίσκοπος ευρισκόμενες «εις τόπον και τύπον Χριστού», –δηλαδή παίρνει τη θέση και αντιπροσωπεύει τον Χριστό επαναλαμβάνοντας τον μυστικό δείπνο την ώρα της Θείας Κοινωνίας- προΐσταται της κοινωνίας κάθε Κυριακή σε κάθε τοπική εκκλησία/ενορία. «Φροντίστε, λοιπόν, να έχετε μια ευχαριστία, διότι μία είναι η σάρκα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ένα ποτήρι, που μας ενώνει με το σώμα του, ένα θυσιαστήριο, όπως κι ένας επίσκοπος μαζί με το πρεσβυτέριο και τους διακόνους» (Σπουδάσατε ούν, μία ευχαριστία χρήσθαι μία γαρ σάρξ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και εν ποτήριον εις ένωσιν του αίματος αυτού, εν θυσιαστήριον, ως εις επίσκοπος, άμα τω πρεσβυτερίω και διακόνους.» Ιγνάτιος Αντιοχείας ( +115 μ.Χ.), [Προς Φιλαδελφείς, 4ο κεφ.]

Ο επίσκοπος της αρχαίας Εκκλησίας δεν έχει σχέση με τον άγαμο νομάρχη-μητροπολίτη του Ιουστινιανού. Αυτός είναι ένας διοικητικός εκπρόσωπος της εξουσίας. Το ακόλουθο απόσπασμα από τον Ιουστινιάνειο κώδικα δείχνει πως οι επίσκοποι – μητροπολίτες, έγιναν δεσποτάδες, δηλ. σατράπες. "Όσον αφορά τις ετήσιες υποθέσεις των πόλεων, είτε σχετίζονται με τα τακτικά έσοδα της πόλης, ή από την ακίνητη περιουσία της, ή από ιδιωτικές δωρεές ή κληροδοτήματα ή από οποιαδήποτε άλλη πηγή, είτε δημόσια έργα, είτε αποθήκες εφοδίων, ή υδραγωγεία η τη συντήρηση λουτρών και λιμένων, ή την κατασκευή τειχών ή πύργων, ή την επισκευή γεφυρών, ή δρόμων, ή την εξαγωγή δικών… ο ευλαβέστατος επίσκοπος και τρεις πρόκριτοι, επιλεγόμενοι ανάμεσα στους αρίστους της πόλης, θα συνεδριάζουν κάθε χρόνο και θα εξετάζουν τα έργα που γίνονται, θα μεριμνούν ώστε όσοι τα εκτελούν ή τα εκτέλεσαν, να τα αποπερατώνουν με ακρίβεια, να αποδίδουν τους λογαριασμούς, και να δείχνουν ότι σωστά εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους στην διαχείριση, είτε των δημοσίων κτιρίων ή των ποσών που ορίζονται για προμήθειες ή λουτρά, ή δαπάνες για συντήρηση δρόμων, υδραγωγείων, ή κάθε άλλου έργου…"

Πού είναι τα πνευματικά τους καθήκοντα;

"Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος κοσμικάς φροντίδας μη αναλαμβανέτω, ει δε μη καθαιρείσθω …" (6ος Αποστολικός Κανόνας)

Έτσι την κοινωνία, το βάπτισμα κ.α. κατάντησαν να την κάνουν κα-ταχρηστικά οι πρεσβύτεροι στους οποίους οι μητροπολίτες χορηγούν αντιμήνσιο! Αυτός είναι συγκαλυμμένος πρεσβυτεριανισμός όπως σωστά αναλύει ο καθ. Ι. Ζηζιούλας στο έξοχο έργο του «Η ενότητα της Εκκλησίας, ‘εν τη Θεία Ευχαριστία και τω Επισκόπω’ κατά τους τρεις πρώτους αιώνες». Ο Ιγνάτιος ελέγχει λοιπόν τους Μεσαιωνιστές.

Η Επιστολή Βαρνάβα στο 15ο κεφ. μιλά για την Χιλιετηρίδα, την 7η ημέρα, την οποία αντιδιαστέλλει από την 8η ημέρα, όπου ο Θεός «κάνει νέου κόσμου αρχή». Αυτό δεν βοηθά την Μεσαιωνική εσχατολογία.

Τέλος, ο Ποιμένας του Ερμά καταδικάζει τον δεύτερο γάμο για κάποιον που ζει το άλλο μέλος. «Εάν κάποιος έχει γυναίκα πιστή στον Κύριο και την συλλάβει να διαπράττει μοιχεία, άραγε αμαρτάνει ο άνδρας ζώντας μαζί της; Για όσο διάστημα το αγνοεί, είπε, δεν αμαρτάνει, εάν, όμως, ο άνδρας πληροφορηθεί την αμαρτία της, και δεν μετανοήσει η γυναίκα αλλά επιμένει … και ο άνδρας ζει μαζί της, γίνεται μέτοχος … της πορνείας της. Τι λοιπόν να κάνει κύριε; … Να τη χωρίσει … και να μείνει μόνος ο άνδρας, εάν, όμως, χωρίσει και παντρευτεί άλλη διαπράττει και αυτός μοιχεία.» (4η Εντ., 1:4-6). Οι Μεσαιωνιστές χορηγούν διαζύγια και ξαναπαντρεύουν τους ανθρώπους οδηγώντας στη «νόμιμη πορνεία».

Συμπέρασμα: «Ο Χριστός θα τους κρίνει για όσα μόνοι του εφεύραν…» Ειρηναίος Λυών, Πλανών Έλεγχος…, ΙV:33:3.

Επειδή τα πατερικά έργα «κατά Ωριγένους» και κατά της Ελληνικής φιλοσοφίας ενοχλούν επίσης δεν εκδίδονται. Το έργο του Γρ. Νύσσης, «Περί των νηπίων προ ώρας αφαρπαζομένων», δηλαδή «για τα νήπια τα όποια αρπάζονται πρόωρα από την ζωή», που αγνοεί προπατορικό αμάρτημα και νηπιοβαπτισμό και τονίζει ότι τα νήπια έχουν αιώνια ζωή και είναι μακάρια, απορρίπτοντας την Μεσαιωνική μυθολογία επίσης παραγνωρίζεται. Βέβαια οι αναφορές του αγίου Επιφάνιου Σαλαμινίας-Κύπρου (314-404), Κατά της εικονολατρείας και της Μαριολατρείας, ουδέποτε εκδίδονται, όπως και οι αναφορές του Ι. Χρυσοστόμου στην παρθένο Μαρία (δια την άκαιρον αυτής σπουδήν και τον εγωϊσμόν αυτής ίνα δείξει ότι έχει εξουσία επί του παιδίου, σχολιάζοντας το Μαρκ. 3:32) και το γεγονός ότι δεν αποδεχόταν τον όρο «θεοτόκο». Τέλος η απόρριψη του «πρεσβυτέρου της μετανοίας», δηλ. ειδικού εξομολόγου, από τον Νεκτάριο πατριάρχη Κων/πόλεως το 391 μ.Χ. είναι λίγα από τα πολλά που οι Μεσαιωνιστές παρασιωπούν. Να πως αφηγείται τα γεγονότα της κατάργησης ειδικού εξομολόγου, που έγινε στο κάτω-κάτω για λόγους πρακτικούς και όχι για να χορηγούν άφεση, ο ιστορικός Σωκράτης:

«Κατά τον αυτόν χρόνο φάνηκε εύλογο να καταργήσουν και τους επί της μετανοίας πρεσβυτέρους των εκκλησιών εξ αιτίας του εξής γεγονότος: Μια γυναίκα της αριστοκρατίας ήλθε προς τον πρεσβύτερο επί της μετανοίας και εξομολογήθηκε ιδιαιτέρως τις αμαρτίες στις οποίες είχε υποπέσει μετά το βάπτισμα, ο δε πρεσβύτερος παρήγγειλε στη γυναίκα να κάνει νηστείες και συνεχείς προσευχές ώστε μαζί με την εξομολόγηση να έχει να επιδείξει και κάποιο έργο άξιο μετανοίας. Η γυναίκα δε προχωρούσα (στην εξομολόγηση) κατηγόρησε και άλλο ακόμη αμάρτημα της, λέγουσα ότι είχε κοιμηθεί μαζί της ένας διάκονος της εκκλησίας. Το γεγονός τούτο διαδοθέν είχε ως αποτέλεσμα αφ’ ενός μεν να καθαιρεθεί ο διάκονος της εκκλησίας, αφ’ ετέρου δε να καταλάβει μεγάλη ταραχή τα πλήθη, γιατί αγανακτούσαν όχι μονάχα για το γεγονός αλλά και διότι η πράξη εκείνη προξένησε δυσφήμηση και κακολογία για την εκκλησία. Επειδή δε ένεκα τούτου διασυρόταν η υπόληψη των ιερωμένων, ένας πρεσβύτερος της εκκλησίας, καταγόμενος από την Αλεξάνδρεια και ονομαζόμενος Ευδαίμων, έδωκε γνώμη στον επίσκοπο Νεκτάριο να καταργήσει μεν τον επί της μετανοίας πρεσβύτερο να επιτρέψει δε να μετέχει στα μυστήρια ο καθένας κατά τις υπαγορεύσεις της συνειδήσεως του, γιατί μονάχα κατά τον τρόπο τούτο η εκκλησία απαλλάσσεται από την κακολογία». (Σωκρ. Εκκλ. Ιστορία, Βιβλ. 5ο, κεφ. ιθ).

Και συνεχίζει ο ιστορικός Σωζόμενος:

  • · «Κατά τούτον τον χρόνο (391 μ.Χ.), πρώτος ο Νεκτάριος δεν επέτρεψε να διατηρεί ο επί των μετανοούντων ταγμένος πρεσβύτερος, επακολούθησαν δε το παράδειγμά του οι πανταχού επίσκοποι….. εις τας άλλας όμως αιρέσεις τούτο ακόμη ισχύει, φυλάσσεται δε επιμελώς κα μάλιστα στην εκκλησία της Ρώμης». (Σωζομένου, Εκκλ. Ιστορία κεφ. ις)
  • · Ακούστε τώρα το στόμα της πλάνης.
  • · «Το μυστήριον της μετανοίας είναι η θεοσύστατος πράξις καθ’ ην ο Θεός δια του ιερέως αφίησι τας μετά το βάπτισμα αμαρτίας των ειλικρινώς μετανο-ούντων και εξομολογουμένων αυτάς τω ιερεί»,

Κάνουμε μια επανάσταση και το γνωρίζουμε, αλλά τελικά δεν υπάρχει πιο επαναστατική πράξη από το να λες την αλήθεια.

ΣΤ) Αποσπούν φράσεις και τις παρερμηνεύουν όπως όλοι οι αιρετικοί. Δυστυχώς οι Μεσαιωνιστές προσφεύγουν σε μεθόδους παρα-πλάνησης παρερμηνεύοντας τα πατερικά κείμενα όπως κάνουν και με τις Γραφές.Για παράδειγμα το νηπιοβάπτισμα. Ο Χριστός ξεκάθαρα δήλωσε:

«Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται …» (ΜΑΡΚ. 16[ΙΣΤ]:16)

Ο Μ Αθανάσιος (295-373) ερμηνεύει: «Ο Σωτήρας δεν μας παρήγγειλε μόνο να βαπτίζωμε, αλλά είπε επίσης, ‘μαθητεύσατε και βαπτίσατε’, επειδή η πίστις πηγάζει από τη διδασκαλία και το βάπτισμα ακολουθεί την πίστη.» Κατά Αρειανών, 26.

Πως θα ξεπεράσουν όλα αυτά οι Μεσαιωνιστές;Οι Απόστολοι λέγουν βάπτιζαν «οίκους ολοκλήρους» άρα δήθεν και νήπια … Δεν έχουμε άμεσα και ρητά εκφρασμένη καμία πατερική θέση σχετικά με τις ερμηνείες των αποστατών εδώ για βάπτισμα νηπίων. Αντιθέτως μέσα στους οίκουθς το βάπτισμα γινόταν σε «αυτούς που άκουγαν το λόγο» και οι «οίκοι» αυτοί είναι αφιερωμένοι στην υπηρεσία του Κυρίου. Άρα είναι ιδιωτικές παράλογες ερμηνείες όπως κάνουν όλοι οι αιρετικοί.

Από την άλλη πλευρά κάτω από μια αδιάκοπη ροή πληροφοριών σχετικά με τη διδασκαλία της αρχαίας Εκκλησίας ότι το βάπτισμα ακολουθεί την πίστη [Διδαχή 7:4, Βαρνάβας 11:1,11:8, Ερμας – 3η Ορ., 7:3, 9η Παραβ., 17:4, Ιουστίνος – Διάλογος 14:1,2, 43:2, Ειρηναίος –Ελεγχ.. Ι:9:4, Ι:21:2, ΙΙΙ:12:15, Θεόφιλος Αντιοχείας – Προς Αυτολ. 2:16, Τερτυλλιανός – Περί Βαπτίσματος, Κυπριανός – Επιστ. 69:2, 74:10, 11, 72:2, 75:12,16, Αθανάσιος Αλεξανδρείας, Κατά Αρειανών 26, κ.α. – Το Σύμβολο της Πίστεως, Κύριλλος Ιεροσολύμων – Κατηχήσεις 3:1, 4:10, 61:8, Βασίλειος Καισαρείας, Περί του Αγ. Πνεύματος, Ομιλία 13η, κ.α., Ι. Χρυσόστομος – Ιουδαϊκοί βαπτισμοί … και το βάπτισμα του Χριστού, Κατήχηση προς του μέλλοντας να φωτισθούν ( και μέγα πλήθος άλλων), Γρ. Ναζιανζηνός, Λόγος 40:3, Γρ. Νύσσης , Εις Βίον Μωϋσέως, κ.α.], πανικόβλητοι προσπαθούν να παρερμηνεύσουν και απομονώσουν φράσεις.

Π.χ. Ο αρχιμ. Ειρηναίος Χατζηεφραιμίδης που μετάφρασε τον Ειρηναίο στα σχόλιά του στην αναφορά του Ειρηναίου, «ήλθε για να σώση δι΄ Εαυτού όλους, όλους, λέγω, όσοι με Αυτόν αναγεννώνται ‘εις Θεόν’, τα νήπια, τα μικρά παιδιά, τους νεανίσκους, τους νέους, τους γέροντας» (Ελεγχ., Ι:22:4) ανίχνευσε «αρχαιοτάτη μαρτυρία περί του νηπιοβαπτισμού»! Ο Ειρηναίος δεν μιλά για την Μεσαιωνική νηπιακή μυθολογική αναγέννηση αλλά για την αναγεννητική χάρη που απλώνεται σε όλους, όπως και ο Παύλος είπε: «ηγίασται γαρ ο ανήρ ο άπιστος εν τη γυναικί, και ηγίασται η γυνή η άπιστος εν τω ανδρί· επεί άρα τα τέκνα υμών ακάθαρτά έστι, νυν δέ άγια εστιν.» (1 ΚΟΡ. 7[Ζ]:14).

Ας δούμε όλο το κείμενο τι λέγει ο Ειρηναίος:

«Επειδή, λοιπόν, ήταν δάσκαλος, είχε και την ηλικία του διδασκάλου. Δεν αποδοκίμαζε, ούτε υπερέβαινε τον άνθρωπο … αλλά καθαγίαζε κάθε ηλικία των ανθρώπων, όταν μοιάζουν με αυτόν. Διότι ήλθε δια να σώση δι΄εαυτού όλους, όλους λέγω, όσους με αυτόν αναγεννώνται, ‘εις Θεόν’, τα νήπια, τα μικρά παιδιά, τους νεανίσκους, τους νέους, τους γέροντες. Γι’αυτό διήλθε από κάθε ηλικία. Έζησε ως νήπιο μεταξύ των νηπίων, εξαγιάζοντας τα νήπια, έζησε ως μικρό παιδί, μεταξύ των μικρών παιδιών, εξ-αγιάζοντας όσους έχουν αυτή την ηλικία, αλλά και συγχρόνως έγινε δι΄αυτούς πρότυπο ευσεβείας, δικαιοσύνης και υποταγής. Εζησε ως νέος μεταξύ των νέων και έγινε πρότυπο για τους νέους και τους εξαγίασε για τον Κύριο. Έτσι έζησε και ως πρεσβύτης μεταξύ των πρεσβυτέρων, ώστε να είναι τέλειος σε όλα διδάσκαλος, όχι μόνο κατά την παρουσίαση της αληθείας, αλλά και κατά την ηλικία, εξαγιάζοντας συγχρόνως και τους πρεσβυτέρους και γινόμενος πρότυπο και γι΄ αυτούς.» Έλεγχος…, ΙΙ:22:4

Πως είναι δυνατόν να υπονοεί τους νηπιοβαπτισμούς των Μεσαιωνιστών ο Ειρηναίος εισάγοντας αιρετική παράδοση αυτός που πρώτος ορίζει ότι ο πιστός αποδέχθηκε «κανόνα της αληθείας, όν δια του βαπτίσματος είληφεν»;

«Αυτός, ο οποίος κρατεί μέσα του σταθερό τον κανόνα της αληθείας που έλαβε με το βάπτισμα, τις λέξεις και τις παραβολές που είναι παρμένες από την Γραφή θα τις διακρίνει» Ελεγχ., Ι:9:4. «Πως θα αφήση ο άνθρωπος τη γέννηση που φέρει το θάνατο, παρά μόνο με τη νέα γέννησι, την οποία έδωκε ο Θεός κατά τρόπο θαυμαστό και απροσδόκητο, αλλά και ως σημείο σωτηρίας, δηλαδή, με την αναγέννηση που γίνεται από την παρθένο (Εκκλησία) δια της πίστεωςΈλεγχος, IV:33:4.

Ας δούμε ένα ακόμη παράδειγμα από την αναφορά του Ειρηναίου στο Νεεμάν που η σάρκα του έγινε σαν μικρού παιδιού (2 ΒΑΣ., 5:1-14). «Και εβαπτίσατο, φησίν, εν τω Ιορδάνη επτάκις’, Ου μάτην πάλαι Ναιμάν λεπρός ών βαπτισθείς εκαθαίρετο, αλλ΄ εις ένδειξιν ημετέραν, οι λεπροί όντες εν ταις αμαρτίαις δια του αγίου ύδατος και της του Κυρίου επικλήσεως καθαριζόμεθα των παλαιών παραπτωμάτων, ως παιδία νεόγονα πνευματικώς αναγεννώμενοι, καθώς και ο Κύριος έφη, ‘Εάν μη αναγεννηθεί δι’ ‘υδατος και πνεύματος, ου μη εισελεύσεται εις την Βασιλείαν των Ουρανών’».

«Ακρόασις λοιπόν του κηρύγματος, πίστις εις αυτό, μετάνοια επί τω προτέρω βίω της αγνοίας και της απιστίας…λαμπρά και επίσημος ομολογία πίστεως εις τον Χριστόν και υπόσχεσις προς καινόν κατ΄ αρετήν βίον, ταύτα εξεζητούντο παρά των προετοιμαζομένων εις το άγιον Βάπτισμα.» [Π.Ν. Τρεμπέλα, «Δογματική»,σ. 112]

Ο αρχιμ. π. Αντώνιος Ρωμαίος στα σχόλια του στις «Κατηχήσεις» του Κυρίλλου Ιεροσολύμων (Εκδ., ‘Ετοιμασία’- Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Καρέας, 1999), έχει το θάρρος να πει αλήθειες, γιατί αυτό επιβάλλει η αγάπη προς την Εκκλησία: «δεν υπονοείται ότι το Βάπτισμα είναι τυπικό ‘εισιτήριο’ για την εισαγωγή του ανθρώπου στο χώρο των σωζομένων, αλλά μυστήριο ταφής και αναστάσεως, απεκδύσεως και ενδύσεως. Το Βάπτισμα είναι απαραίτητη προϋπόθεση της εισόδου του πιστού στην Εκκλησία. Του δε Βαπτίσματος προϋπόθεση είναι η πίστη και η ομολογία, η οποία και προηγείται της ‘τριττής –sic- καταδύσεως’ …Έχει βασική σημασία στο θέμα της πίστεως, η βουλητική συμμετοχή και όλη η εσωτερική συνεργασία του βαπτιζομένου με τη θεία Χάρη. Το Μυστήριο του Βαπτίσματος –όπως εξάλλου και όλα τα Μυστήρια- δεν δρα μαγικά πάνω στον βαπτιζόμενο, αλλά αγιάζει και φωτίζει τον προσφερόμενο στον Θεό αυτοπροαίρετα και ειλικρινά … Εκεί που έχουν φθάσει τα πράγματα ή ο νηπιοβαπτισμός πρέπει να καταργηθεί ή ο θεσμός του αναδόχου πρέπει να ανακτήσει το αρχαίο δυναμικό κάλλος του και την αρχαία πρακτική λειτουργικότητά του.»

Ας δούμε μια ακόμα από τις «ανιχνεύσεις» του προαναφερθέντος αρχιμα-νδρίτη Ειρηναίου Χατζηεφραιμίδη. «Ομιλεί, επίσης, -ο Ειρηναίος- περί του μυστηρίου της Εξομολογήσεως, το οποίο, όπως φαίνεται, γινόταν τότε κατ΄ ιδίαν ή δημοσία.» Τι λέγει ο Ειρηναίος για το μυστήριος της Εξομολογήσεως; «Τέτοια λέγουν και στις δικές μας περιοχές της Ροδανουσίας και έχουν εξαπατήσει πολλές γυναίκες ‘κεκαυστηριασμένες την συνείδησιν’, από τις οποίες άλλες μεν φανερά το ομολογούν, άλλες δε ντρέπονται γι΄ αυτό, επειδή σιγά-σιγά έχαναν την ζωή του Θεού.» Ελεγχος…, Ι:13:7. Καμία σχέση δεν έχει με τα λεγόμενα του.

Παρόμοια τρυκ χρησιμοποιούν με μια αναφορά του Ιππολύτου σε παιδοβάπτισμα (παιδιά 6-16 ετών) το οποίο αναιρεί ο Τερτυλλιανός, του Κυπριανού για δήθεν νηπιοβάπτισμα, ακόμη και του Μ. Βασιλείου στην ανάγκη μίμησης της εικόνας του Χριστού, μια εικόνα παρμένη από τον Ειρηναίο, για να υποστηρίξουν ότι δήθεν ο Μ. Βασίλειος υιοθετούσε την εικονολατρεία …

 

21. ΩΡΙΓΕΝΗΣ (185-254 Μ.Χ.)

Εις την 17η ομιλία του επί του Λευιτικού, διασωθείσα μέχρις ημών, σε μετάφραση Λατινική, ο Ωριγένης μιλά περί εξομολογήσεως στον ιερέα, την οποίαν αναγράφει τελευταία (έβδομη), ύστερα από έξι άλλες διαφορετικές μεθόδους δια των οποίων, κατ’ αυτόν, ο αμαρτωλός παίρνει άφεση αμαρτιών. Ιδού πως μιλάει:

  • · «Υπάρχει και άλλη αμαρτιών άφεσις (εβδόμη) λίαν σκληρή και δυσχερής, δια μετανοίας κατορθουμένη, όταν ο αμαρτωλός με δάκρυα βρέχη την στρωμνή του και τα δάκρυα του είναι γι’ αυτόν άρτος ημέρας και νυκτός, όταν δεν ντρέπεται να δηλώση στον ιερέα του Κυρίου την αμαρτία του και να ζητήση φάρμακο (et quaerere medicinam)».

Επιβάλλεται να παραθέσομε ολόκληρο το χωρίο του Ωριγένη σε ελληνική μετάφραση κατά λέξη για να δείξομε πως από χέρι σε χέρι κολοβώνονται τα χωρία των πατέρων σε βαθμό να αλλάξει η έννοιά τους:

  • · «Άκουσες λέει ο Ωριγένης, πόσες είναι μέσα στον νόμο οι θυσίες περί αμαρτιών. Άκουσε τώρα πόσες αφέσεις αμαρτιών είναι στα Ευαγγέλια. Πρώτη είναι εκείνη κατά την οποία βαφτιζόμαστε εις άφεσιν αμαρτιών, δεύτερη είναι η άφεσις δια του μαρτυρικού θανάτου, τρίτη είναι η δια παροχής ελεημοσυνών, διότι ο Σωτήρ λέγει: «Δότε ελεημοσύνην και ιδού πάντα καθαρά υμίν έστιν». Τέταρτη άφεσις αμαρτιών μας δίνεται δια της εκ μέρους μας συγχωρήσεως του αδελφού μας. Διότι έτσι λέει αυτός ο Κύριος και Σωτήρ μας «Εάν συγχωρέσετε τους αδελφούς σας από καρδιάς σας συγχωράει και εσάς ο Πατέρας σας. Και καθώς μας εδίδαξε να λέμε στην προσευχή, «Άφες ημιν τα οφειλήματα ημών καθώς και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών». Πέμπτη άφεσις αμαρτιών είναι όταν «επιστρέψη τις αμαρτωλόν από της πλάνης της οδού του, σώζει την ψυχήν του εκ θανάτου και καλύπτει πλήθος αμαρτιών». Έκτη είναι η άφεσις που έρχεται από άφθονη αγάπη καθώς και αυτός ο Κύριος λέει, «Αμήν λέγω αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί διότι ηγάπησε πολύ και ο απόστολος λέει: «Η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών». Υπάρχει ακόμη και εβδόμη αλλά σκληρή (dura) και δυσχερής η δια μετανοίας άφεσις αμαρτιών. Όταν ο αμαρτωλός πλένη τη στρωμνή του με τα δάκρυά του και γίνονται γι’ αυτόν τα δάκρυά του άρτος ημέρας και νυκτός και όταν δεν αισχύνεται να δείξη στον ιερέα την αμαρτία του και να ζητήση φάρμακον». *

Είναι φανερό ότι η εξομολόγηση που μιλάει στην έβδομη αυτήν περίπτωση ο Ωριγένης δεν είναι η μυστηριακή εξομολόγηση της σημερινής Ανατολικής εκκλησίας βάσει του «αν τινω αφήτε….. αφίενται», αλλ’ είναι εξομολόγηση που γινόταν προαιρετικά, ελεύθερα, σπάνια, και δεν στηρίζεται στο «δεσμείν και λύειν» άλλως δεν θα την χαρακτήριζε ο Ωριγένης με τις λέξεις «σκληρή και «δυσχερής» ούτε θα την έβαζε τελευταία (εβδόμη), ύστερα από άλλες έξι, κατά τη γνώμη του περιπτώσεις αφέσεως, αφού τότε θα ήταν αυτή η μοναδική.

Ο παν. Σ. Πατακώστας αναφέρει το χωρίο της εβδόμης αυτής περιπτώσεως του Ωριγένους χωρίς την πρώτη φράση: «υπάρχει ακόμη και εβδόμη αλλά σκληρή και δυσχερής» και εισάγει το χωρίο με τον εξής πρόλογο:

  • · Αρχαιότατος εκκλησιαστικός συγγραφεύς μιλώντας περί της αφέσεως των αμαρτιών, λέγει ότι αυτή λαμβάνει ο αμαρτωλός δια της μετανοίας, «όταν βρέχει την στρωμνήν αυτού με δάκρυα όταν δεν αισχύνεται να φανερώση εις τον ιερέα του Κυρίου την αμαρτία του». (Σερ. Παπακώστα, η Μετάνοια σελ. 68),

και ζητεί με τούτο να κατατάξει τον Ωριγένη ως διδάσκοντα την μυστηριακή εξομολόγηση, της σημερινής Δογματικής της Ορθοδόξου εκκλησίας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

* Ιδού και η περισωθείσα λατινική μετάφραση του απολεσθέντος ελληνικού κειμένου του Ωριγένους: «Audisti quanta sint in lege sacrificia pro peccatis: audi nunc, quantae sint remissiones peccatorum in evangeliis. Est ista prima que baptizamur in remissione peccatorum. Secunda remissio et in passione martyrii. Tertia est quae pro eleesmoyna datur; dicit enim Salvator, «Verumtamen date eleemosynam, et ecce omnia munda sunt vobis» Quarta nobis fit remissio peccatorum per hoc, quod et nos remittimus peccata fratribus nostris. Sic enim dicit ipse Dominus ct Salvator noster. «Quia si dimiseritis fratribus vestirs ex corde peccata ipsorum, et vobis remittet Pater voster»: et Sicut in oratione nos dicere docuit, «Remitte nobis debita nostra, sicut et nos remittimus debitoribus nostris». Quinta remissio peccatarum est, quum « converterit quis peccatorum ab errore viae suae, salvat animam ejus a morte, et cooparit multitudinem peccaterum ». Sexta quoque fit remissio per abbudantiam Caritatis, sicut et ipse Dominus dicit, « Amen dico, remittuntur ei peccata multa, quoniam dilexit multur ». Et apostolus dicit, « Caritas cooperit multitudinem peccatorum ». Est adhuc et septima, licet dura et laboriosa, per penitentiam remissio peccatorum; quum lavat peccator in lacrimis stratum suum, et fiunt ei lacrimae suae panes die et nocte, et quum non erubescit sacerdoti indicara peccatum summ, et quaerere medicinam ». Ωριγένης Hom II. in Levitic. Πατρ. Migne τομ.12, σελ. 418.

Συμπέρασμα: «Οι αιρετικοί δυνατόν να καταφεύγουν στις Γραφές, όμως αν διδάσκουν από τις Γραφές κάτι που διαφέρει από την αποστολική παράδοση, όπως την έχει διαφυλάξει η Εκκλησία, η διδασκαλία τους είναι πλανεμένη …» Ειρη-ναίος Λυών, Έλεγχος…, Ι:5. Το ίδιο μπορούν να καταφεύγουν στους πατέρες, αλλά με τις παρερμηνείες τους όπως εδώ στο βάπτισμα παρουσιάζουν τους Καπαδόκες ως ανοήτους και αποκομμένους απ’ την ιερά παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας.

Ζ) Συστήνουν παραδόσεις που προέρχονται από τα «Απόκρυφα»:

Τι ειναι τα απόκρυφα; Τα απόκρυφα έχουν γραφθεί με σκοπό τη δια-στροφή και την παραπλάνηση κι ως εκ τούτου περιέχουν αιρέσεις, ψευ-τοδιδασκαλίες και μυθεύματα. Όπως το έθεσε ο Κανόνας Μουρατόρι ”… δεν είναι σωστό να αναμειγνύουμε τη χολή με το μέλι …”

Η Μαριολατρία και τα Απόκρυφα ‘ευαγγέλια’.

Η παρθένος Μαρία, ένα ταπεινό και ευσεβέστατο κορίτσι του Ισραήλ κλήθηκε να διαδραματίσει ιστορικό ρόλο στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. «Εχθραν θέλω στήσει ανάμεσον σου και της γυναικός και ανάμεσον του σπέρματος σου και του σπέρματος αυτής, αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλή, και σύ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού …» (ΓΕΝ., 3[Γ]:15-ΒΜΒ). Ήταν η «παρθένος» για την οποία μίλησε ο προφήτης Ησαΐας, «Ιδού η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθεί το όνομα αυτού, Εμμανουήλ…» (ΗΣ., 7[Ζ]:14-ΒΜΒ). Δεν ήταν λοιπόν υπερβολή το ότι το Άγ. Πνεύμα με το στόμα της Ελισάβετ την αποκάλεσε «μητέρα του Κυρίου» και πρόβλεψε ότι θα την μακαρίζουν «πάσαι αι γενεαί» πράγμα πού κάνουμε και εμείς σήμερα. (Ιδέ: ΛΟΥΚ.,1[Α]:41-55).

Πάντοτε τους εξουσιαστές δεν τους απασχολούσε η πρόοδος της κοινωνίας, αλλά ο έλεγχός της και η διαιώνιση της εξουσίας τους. Μέσα στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής ο Θεοδόσιος το 392 μ.Χ. ΥΠΟΧΡΕΩΣΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. Σε μια νύχτα απειλούμενοι με θάνατο και δήμευση της περιουσίας, οι ειδωλολάτρες «έγιναν Χριστιανοί». Έτσι υποκριτικά στην θέση των παλαιών θεοτήτων τοποθετήθηκαν οι άγιοι . Τη θέση του Ποσειδώνα πήρε ο άγιος Νικόλαος, τη θέση των Διοσκούρων οι Κοσμάς και Δαμιανός.

«Εις την θέσιν των εθνικών θεών και ηρώων ετοποθέτησαν τους Αγίους και απέδωσαν εις αυτούς τας ιδιότητας, τας οποίας πρότερον είχαν αι επί μέρους θεότητες. Αντί του Διός επί των κορυφών των ορέων κατοικεί τώρα ο προφήτης Ηλίας…Ο Κοσμάς και Δαμιανός διαδέχθηκαν τους Διόσκουρους. Ο άγιος Νικόλαος είναι…προστάτης των ναυτιλλομέ-νων –σ.σ. δηλ. ο νέος Ποσειδώνας– και ο άγιος Γεώργιος ο θεός της στάνης και των ποιμένων…» [Γ. Α. Μέγα, Εισαγωγή εις την Λαογραφίαν, σ. 148]

Την θέση της Αθηνας, της Ισιδας, της Αστάρτης πήρε η αγία παρθένος Μαρία. Προοδευτικά η Μαριολατρία με την κρατική υποστήριξη έγινε ο κρίκος σύνδεσης του παλαιού κόσμου με τον, κατ’ όνομα πλέον, Χριστιανισμό. Τα Απόκρυφα λοιπόν που με τόση βδελυγμία απέρριψαν οι Πατέρες έγιναν όχημα για την διάδοση αιρέσεων και την στήριξη της Μαριολατρείας αφού βέβαια υπέστησαν ανάλογη επεξεργασία … ‘Ετσι το “ευαγγέλιο της γέννησης της Μαρίας” γράφει:

Η ευλογημένη και πανένδοξη παρθένος Μαρία … μορφώθηκε στην Ιερουσαλήμ, στον ναό του Σολομώντα … (τριών ετών) … η παρθένος του Κυρίου ανέβηκε το ένα μετά το άλλο τα σκαλοπάτια χωρίς βοήθεια κανενός, έτσι που όλοι νόμιζαν ότι ήταν ώριμη στην ηλικία … κάθε μέρα συνομιλούσε με αγγέλους και δεχόταν επισκέπτες από τον Θεό … (όταν μεγάλωσε) .. .ακούστηκε μια φωνή από την Κιβωτό της Διαθήκης … που έλεγε πως θα γνωρισθεί εκείνος που θα νυμφευθεί … (αφού ήλθε ο Γαβριήλ) … γέννησε το γιό της, όπως διδάσκουν οι άγιοι Ευαγγελιστές, τον Κύριο μας τον Ιησού Χριστό, ο οποίος μαζί με τον Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα θα βασιλεύει αιώνια.”

Άλλο Μαριολατρικό απόκρυφο το “ευαγγέλιο του Ιακώβου” μιλά για τους γονείς της παρθένου και τον χήρο Ιωσήφ. Δεν έχει λοιπόν καμιά σχέση με τον αδελφόθεο Ιάκωβο και υπέστη επεξεργασία στον 4ον /5ον αιώνα προκειμένου να εξυπηρετήσει την νεόκοπη Μαριολατρία. Τα γεγονότα με την σύμφωνη μαρτυρία όλων των πατρολόγων είναι παιδαριώδη, φανταστικά μυθοπλαστικά, όπως θα διαπιστώσετε από τα τμήματα που ακολουθούν: “Όταν … έγινε τριών ετών … η Μαρία έμεινε στο ναό … και έπαιρνε την τροφή της από τα χέρια ενός αγγέλου … και ήλθε ο άγγελος του Κυρίου (στον αρχιερέα) και είπε: Ζαχαρία … πήγαινε και κάλεσε όλους τους χήρους, να φέρει ο καθένας το ραβδί του … την τελευταία ράβδο την πήρε ο Ιωσήφ και τότε βγήκε από μέσα της (από τη Μαρία) ένα περιστέρι και πέταξε πάνω από το κεφάλι του … Αφήνοντας την (ο Ιωσήφ) μαζί με τους γιούς του στη σπηλιά, πήγε να αναζητήσει μια Εβραία μαμμή στο χωριό Βηθλεέμ … Ρώτησε η μαμμή: Δεν είναι σύζυγος σου; Ο Ιωσήφ απάντησε: Είναι η Μαρία που ανατράφηκε στα Άγια των Αγίων, στον Οίκο του Κυρίου … Η Ελισάβετ, ακούγοντας ότι θα έψαχναν και για το γιο της, τον πήρε και ανέβηκαν στα βουνά … τότε αναστέναξε και είπε: Ω βουνό του Κυρίου, δέξου τη μητέρα και το παιδί … και αμέσως το βουνό άνοιξε και τους δέχθηκε …”

Το “ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Ιησού” είναι άλλο Μαριολατρικό σύγγραμμα γεμάτο μυθεύματα: “Τις αφηγήσεις αυτές που ακολουθούν τις βρήκαμε στο βιβλίο του Ιωσήφ του αρχιερέα, που από ορι-σμένους ονομάζεται Καϊάφας … ο Ιησούς πρωτομίλησε όταν ακόμη βρι-σκόνταν στην κούνια … και είπε στη Μαρία: Μαρία, είμαι ο Ιησούς ο Υιός του Θεού … και η Μαρία είπε (στη μαμμή): Όπως δεν υπάρχει παιδί άλλο παρόμοιο με το γιο μου, έτσι δεν υπάρχει άλλη γυναίκα όμοια με την μητέρα του … Η Δέσποινα Μαρία πήρε τότε ένα από τα σπάργανα … και τους το έδωσε σαν ευλογία … εκείνοι (οι τρείς μάγοι) … αποφάσισαν να καθιερώσουν γι΄αυτό μια γιορτή, αφού λοιπόν σύμφωνα με το έθιμο τους άναψαν μια φωτιά άρχισαν να την λατρεύουν … Στη συνέχεια (η παρθένος ο Ιωσήφ και το βρέφος) έφθασαν σε μια άλλη πόλη … (εκεί φιλοξενήθηκαν από δύο αδελφές και μια μητέρα) … σε ένα νεόχτιστο σπίτι, επιπλωμένο με κάθε είδους έπιπλο … κοντά τους στεκόταν ένα μουλάρι σκεπασμένο με ύφασμα μεταξωτό κι ένα κολλάρο και … (αυτές που τους φιλοξενούσαν) … το φιλούσαν και το τάϊζαν … (ήταν ο αδελφός τους) … όμως κάποια ζηλόφθονη γυναίκα τον μάγεψε … και μεταμορφώθηκε σε μουλάρι … (τότε) … η αγία Μαρία … παίρνοντας τον Κύριο Ιησού τον κάθισε στη ράχη στου μουλαριού … και το μουλάρι άλλαξε και έγινε άνθρωπος … ύστερα από αυτό, τόσο αυτός ο ίδιος όσο και η μητέρα του και οι αδελφές του άρχισαν να λατρεύουν τη Δέσποινα Αγία Μαρία … (τότε πήγε μια γυναίκα που έμενε στην ίδια πόλη) … και είπε στην παρθένο Μαρία: Ω Δέσποινα μου Μαρία, δέξου αυτό το χαλί και δώς μου ως αντάλλαγμα ένα μικρό σπάργανο … Τότε η μητέρα του παιδιού είπε: Ω Δέσποινα Μαρία, τώρα είμαι πιά σίγουρη ότι μέσα σου κατοικούν οι δυνάμεις του Θεού … ”

Μια Μαρία θεά που έκανε θαύματα και έπρεπε να την λατρεύουν.

Περισσότερο μοιάζει με την Ίσιδα παρά με την ταπεινή αγία παρθένο των Ευαγγελίων και των Πατέρων. Βασίλισσα των ουρανών.

 

Τα μυθιστορηματικά αυτά έργα οδήγησαν πολλούς σε αποπροσανατολισμό και στη συνέχεια επηρέασαν αποστατημένους ανθρώπους έτσι ώστε το περιεχόμενο τους έγινε σιωπηρά αποδεκτό (π.χ. η ζωή της παρθένου Μαρίας με αποτέλεσμα να θεσπιστούν και γιορτές όπως τα Εισόδια της Θεοτόκου στο ναό του Σολομώντα!, την 21η Νοεμβρίου κάθε έτους ...). Όπως ομολογεί ο καθηγητής Καραβιδόπουλος: “… σε ορισμένες περιπτώσεις τα απόκρυφα κείμενα τροφοδότησαν τη λαϊκή ευσέβεια και ενέπνευσαν την υμνογραφία και την αγιογραφία. Στον νάρθηκα της μονής της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη μια σειρά ψηφιδωτών ιστορεί την παιδική ηλικία της Παναγίας. Οι παραστάσεις αυτές βασίσθηκαν σε περιγραφές από το Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου …

Αυτή είναι η «ιερά παράδοση» των αποστατών την οποία καλούμεθα να αποδεχθούμε και να ψάλλουμε «Θεοτόκος, συ η άμπελος η αληθινή» (διαψεύδοντας τον Ιησού Χριστό, ΙΩΑΝ. 15:1), «Θεοτόκος, ρύσον ημας των αιωνίων βασάνων»!

Ο Επιφάνιος επίσκοπος Σαλαμίνος Κύπρου (315-403), του οποίου η μνήμη τιμάται στις 12 Μαΐου, στο έργο του «Κατά Αιρέσεων» κάνει αναφορά στους «κολλυριδιανούς» (κολλύρα= κουλούρα, ψωμί σε σχήμα δακτυλιδιού) που έφτιαχναν κουλουράκια και λάτρευαν την παρθένο Μαρία. Την όλη αυτή «ειδωλοποιόν αίρεση» όπως την αποκαλεί, αποδίδει σε δαιμονική εισήγηση για να καταλήξει ξεκάθαρα και εμφατικά. «Εν τιμή έστω Μαρία, ο δε Πατήρ, και Υιός, και ‘Αγιον Πνεύμα προσκυνείσθω, την Μαρία μηδείς προσκυνείτω … Και εί καλλίστη η Μαρία, και αγία, και τετιμημένη, αλλ’ ουκ εις το προσκυνείσθαι…Ινα δε μη παρεκτείνωμαι τω λόγω,αρκέσει τα ειρημένα ημιν. Η Μαρία εν τιμή, ο Κύριος προσκυνείσθω. Ουδενί γαρ εργάζονται οι δίκαιοι πλάνην…» (Μτφρ.: Να τιμάται η Μαρία, ο δε Πατέρας και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα να προσκυνούνται, την Μαρία κανείς να μην προσκυνά … και είναι πάρα πολύ καλή η Μαρία, και αγία, και αξία τιμής, αλλά όχι για να προσκυνάται … Για να μη μακρυγορήσω, αρκεσθείτε σε αυτά που είπα. Η Μαρία να τιμάται, ο Κύριος να προσκυνάται. Διότι οι δίκαιοι δεν κατεργάζονται καμία πλάνη …) [ΚΑΤΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ-Βιβλίο 3ο -Τόμ. ΙΙ -Αίρεση Νο LXXIX, MPG, τομ. 42]

Οι δίκαιοι λοιπόν δεν κατεργάζονται καμία πλάνη … και δεν έχουν σχέση με οποιαδήποτε ειδωλοποιό αίρεση που δημιούργησαν δαίμονες προσβάλλοντας και μειώνοντας και αφαιρώντας την δόξα από τον Θεό.

Δεν έχουν με Μαριολατρικά απόκρυφα που προσβάλλουν την αγία Παρθένο παρουσιάζοντάς την σαν την Ίσιδα και την Αστάρτη.

«καθόλου να μη μνημονεύονται τα απόκρυφα, διότι είναι επινόηση αιρετικών.” (ουδαμού των αποκρύφων μνήμη, αλλά αιρετικών εστίν επίνοια) – Μ. Αθανάσιος, Επιστολή Εορταστική.

Τώρα ας δούμε άλλο ένα παράδειγμα κατεργασίας πλάνης από τους Μεσαιωνιστές. Η Εβραϊκή Βίβλος περιλαμβάνει 39 βιβλία (22 στην Εβραϊκή αρίθμηση που έγινε με συγχωνεύσεις για να είναι συγχρονισμένα με την Εβραϊκή αλφάβητο), και φυσικά ο Χριστός και απόστολοι έκαναν χρήση αυτών των βιβλίων και όχι διαφόρων «δευτεροκανονικών» και «αποκρύφων» όπως η αρχαία Εκκλησία τα καθόρισε.

Αυτά μεταφράσθηκαν από τους 70 (Ο’) και τους συνεχιστές τους χωρίς να είναι μέρος των Εβραϊκών Γραφών απλά γιατί εκείνοι περιέλαβαν όλη την Εβραϊκή γραμματεία. Την αναντίρρητη αυτή πραγματικότητα ομολογούν οι πρόλογοι στο κάθε βιβλίο της έκδοσης της ΕΒΕ, 1997 “Το βιβλίο “Α΄ Εσδρας” δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των έργων της Εβραϊκής Βίβλου.” – “Το κείμενο του έργου –της Εσθήρ- σώζεται σε δύο βασικές παραλλαγές, μία γραμμένη πρωτοτύπως στα εβραϊκά και μια εκτενέστερη στα ελληνικά…” – “Το πρωτότυπο κείμενο -της Ιουδήθ- δεν σώζεται και το έργο δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των βιβλίων της Εβραϊκής Βίβλου.” – “Το έργο – Τωβίτ- … απουσιάζει από την Εβραϊκή Βίβλο.” – “Το “Α’ Μακκαβαίων” …. δεν συμπεριλαμβάνεται στην Εβραϊκή Βίβλο.” – “Το “Β΄Μακκαβαίων” …. δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των βιβλίων της Εβραϊκής Βίβλου.” -”Το “Γ’ Μακκαβαίων” …δεν συμπεριλαμβάνεται στην Εβραϊκή Βίβλο.” – “Το βιβλίο -Σοφία Σολομώντος- …δεν συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των έργων της Εβραϊκής Βίβλου.” – (Η “Σοφία Σειράχ”) …Από την ιουδαϊκή Συναγωγή δεν έγινε δεκτό στον κανόνα της.” – Το βιβλίο “Βαρούχ” ….δεν συμπεριλαμβάνεται στα βιβλία της Εβραϊκής Βίβλου.”

Πολλοί Χριστιανοί και ορισμένοι Μεταποστολικοί Πατέρες από ευσεβή άγνοια τα θεώρησαν και αυτά τμήματα της Παλαιάς Διαθήκης αλλά οι Εκκλησιαστικοί Πατέρες έκαναν τον σαφή διαχωρισμό.

Οι Μελίτων Σάρδεων (130-195 μ.Χ.), Ωριγένης (185-254), Αθανάσιος Αλεξανδρείας (295-373), 60ς Κανόνας Συνόδου Λαοδικείας, 364 μ.Χ., Κύριλλος Ιεροσολύμων (314-386), Γρηγόριος Θεολόγος (301-391), Αμφιλόχιος Ικονίου (325-395), και 28ος Κανόνα Καρθαγένης, 418 μ.Χ. δεν αναγνωρίζουν παρά μόνο τα 22 βιβλία της Εβραϊκής Παλαιάς Διαθήκης και ειδικά καθόλου αυτά των Μακκαβαίων.

Μπροστά στην ομόφωνη αυτή μαρτυρία της αρχαίας Εκκλησίας οι Μεσαιωνιστές για να βάλουν τα βιβλία των Μακκαβαίων στον κανόνα για λόγους που θα αναφέρουμε αργότερα επικαλούνται ένα νόθο σύγγραμμα γνωστό ως «Κανόνες των αγίων αποστόλων» (ένα συνονθύλευμα αρχαίων και νεωτέρων κανόνων και αιρετικών θέσεων) και ειδικά τον 65ο κανόνα που περιλαμβάνει μια λίστα με τα Α’ Β’ Γ’ Μακκαβαίων, τοποθετεί στα αναγινωσκόμενα τον Σειράχ, ενώ αγνοεί όλα τα άλλα. Το γεγονός ότι το ίδιο σύγγραμμα προσθέτει στον κανόνα της Καινής Διαθήκης τα ψευδο-Κλημέντια!, γράφοντας «…και οι διαταγαί υμίν τοις επισκόποις δι’ εμού Κλήμεντος εν οκτώ βιβλίοις...” δείχνει το θράσος και την αναξιοπιστία του συντάκτη που παριστάνει τον Κλήμη Α’ Ρώμης!

Η εν Τρούλλω σύνοδος του 691 μ.Χ., αποκαλουμένη “πενθέκτη οικουμενική” στον 2ο κανόνα της προειδοποιεί ότι, «των αγίων αποστόλων δια Κλήμεντος διατάξεις, (όχι όλες διασαφηνίζει)… αίστισι πάλαι υπό των ετεροδόξων επί λύμη της Εκκλησίας, νόθα τινά και ξένα της ευσεβείας παρενετέθησαν …»

Η Ελληνική Βιβλική Εταιρεία μέχρι πρόσφατα αγνοούσε οποιαδήποτε άλλα βιβλία πέρα από τα 39 της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά όταν περιήλθε υπό Ορθόδοξο έλεγχο έκανε μια νέα έκδοση με 49 πλέον βιβλία … Πού βρήκαν το δικαίωμα οι νέοι διαχειριστές της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας και ανήγαγαν τα δευτεροκανονικά σε “κανονικά” δηλώνοντας ότι: “η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας δέχεται ως ‘κανονικά’ …εκτός από τα 39 βιβλία της ιουδαϊκής Βίβλου … δέκα επιπλέον; (Εισαγωγή, σ. 3)

«Να διαβάζεις τις θείες Γραφές, τα 22 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που έχουν ερμηνεύσει οι εβδομήκοντα δύο ερμηνευτές Αυτών των ερμηνευτών τα 22 βιβλία να διαβάζεις. Τα απόκρυφα να μην τα πλησιάζεις. Αυτά μονάχα τα βιβλία τα οποία και στην Εκκλησία διαβάζουμε δημόσια, να μελετάς με επιμέλεια. Ήταν πολύ πιο φρόνιμοι και ευλαβείς από σένα οι Απόστολοι και οι αρχαιότεροι επίσκοποι, οι προστάτες της Εκκλησίας, που μας παρέδωσαν αυτά τα βιβλία. Εσύ λοιπόν που είσαι παιδί της Εκκλησίας να μη αθετείς αυτούς τους νόμους.» (Κύριλλος Ιεροσολύμων, Κατήχηση Φωτιζομένων, 4ο Βιβλίο, κεφ., 35[ΛΕ])

Θα ακούσουμε τη φωνή της αρχαίας Εκκλησίας δια του Κυρίλου Ιεροσολύμων, θα σεβαστούμε τις αποφάσεις των συνόδων και τις θέσεις του Μ. Αθανασίου, Γρηγορίου Θεολόγου και Αμφιλόχιου Ικονίου και τους Κανολόγους Θ. Βαλσαμών (1135-1195), Ζωναρά (1140 μ.Χ.), και Αλέξιο Αριστηνό (1160 μ.Χ.) η τις νεφελώδεις «παραδόσεις» …

 

Γιατί επιμένουν να βάλουν στο κανόνα τους Μακκαβαίους;

Οι “εκχριστιανισθέντες” ειδωλολάτρες του 4ου και 5ου αιώνα δεν έφεραν μέσα στον Χριστιανισμό μόνο τις πρακτικές τους αλλά και τα πιστεύω τους. Ένα από αυτά ήταν η πεποίθηση ότι την τρίτη ημέρα των Ανθεστηρίων (Λήναια) οι ψυχές παίρνουν άδεια από τον Άδη για να γιορτάσουν στον πάνω κόσμο κι’ αυτές το καρναβάλι! Ο Λουκιανός γράφει, “επιστεύκασιν δ’ ουν τας ψυχάς αναπεμπομένας κάτωθεν δειπνείν”, δηλαδή πίστευαν ότι οι ψυχές στέλνονται από κάτω για να δειπνήσουν… Τότε προσφέρονταν “οι χύτροι” (δηλαδή μια πανσπερμία καρπών βρασμένη σε πήλινες χύτρες, τα σημερινά κόλλυβα) στον χθόνιο Ερμή τον ψυχοπομπό. (Κοίτα: Παυσανίας Ι:18:7, και Λεξικό Σούδα: Υδροφόρια.)

Έτσι οι αποστάτες θέσπισαν τα ψυχοσάββατα διδάσκοντας ότι η παρθένος αντικατέστησε πλέον τον Ερμή και πηγαίνει στον Άδη δίνοντας άδεια στις ψυχές! Τα σάββατα λοιπόν της Απόκρεω και τα δύο επόμενα της Τυρινής (δηλ. έτρωγαν μόνο τυρί και παράγωγα του γάλακτος) αφιερώθηκαν στην ανάπαυση των νεκρών… Όμως, “...Όπως ο αγγειοπλάστης όταν φτιάχνει ένα σκεύος με τα χέρια του και στραβώσει ή σπάσει, πάλι το ξαναπλάθει, αν όμως το βάλει στο καμίνι της φωτιάς δεν μπορεί να το ξαναπλάσσει, έτσι κι’ εμείς όσο βρισκόμεθα σ’ αυτόν τον κόσμο, στη σάρκα, ας μετανοήσουμε με όλη μας την καρδιά ...μετά την έξοδο μας από τον κόσμο, δεν μπορούμε πλέον να εξομολογηθούμε ή να μετανοήσου-με...” (Β’ Κλημ., 8:2-3)

«Εν τω άδη, ού έστι μετάνοια» βροντοφωνάζει ο Ιερός Χρυσόστομος.

Πού θα μπορούσαν να στηριχθούν όλ’ αυτά; Μα στις πράξεις των “εξελληνισθέντων” αποστατών του Ιουδαϊσμού. Και πού βρίσκονται αυτά; Στα Απόκρυφα που πρέπει να παρουσιασθούν ως Κανονικά! Στο Β’ Μακκαβαίων ο συγγραφέας επηρεασμένος από τις Ελληνιστικές ειδωλολατρικές πρακτικές μιλά για μεσιτείες των αγίων (15[ΙΕ]:12-16), την αξία των μνημοσύνων στους νεκρούς (12[ΙΒ]:41- 46) , κ.α. Για τους ανωτέρω λόγους το βιβλίο υιοθετήθηκε από ανατολικούς και δυτικούς θεολόγους στην προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν την εισαγωγή των ειδωλολατρικών εθίμων αυτή τη φορά στη μετά την αποστασία / εκκοσμίκευση εποχή της Χριστιανοσύνης.

Ας δούμε λοιπόν πως γίνεται η συγκάλυψη κατά των μνημοσύνων.

“Και ετελέσθησαν τω Βεελφεγώρ και έφαγον θυσία νεκρών και παρώξυναν αυτόν…” (ΨΑΛΜ., 105 [ΡΕ]{106}[ΡΣΤ]:28-29} κατά τους εβδομήκοντα-Ο’).

Η μετάφραση διορθ. Εβραϊκού των Λούβαρη/Χαστούπη το αποδίδει ως εξής:

Προσεκολλήθησαν εις τον Βάαλ Φεγώρ και έφαγον θυσίας προσφερθείσας εις τους νεκρούς. Προσέβαλον αυτόν…”.

Η μετάφραση του Βάμβα το αποδίδει ως εξής: “και προσεκολλήθησαν εις τον Βέελ Φεγώρ και έφαγον θυσίες νεκρών και παρώξυναν αυτόν…”

Κοιτάξτε τώρα πόσο έντεχνα η μετάφραση της ΕΒΕ αλλάζει το νόημα προσθέτοντας τη λεξούλα “θεούς”: “Κατόπιν στη λατρεία προσχώρησαν του Βάαλ, στη Φεγώρ, κι έφαγαν απ΄ τις θυσίες που προσφέρθηκαν σε θεούς νεκρούς. Κι ερέθισαν τον Κύριο…”

Συμπέρασμα: «Όλοι όσοι είναι τέτοιοι, επειδή απευθύνουν ‘ρήματα αργά’ στα αυτιά των ανθρώπων, θα σταθούν στο κριτήριο και θα αποδώσουν λόγο για όσα ανοήτως συμπέραναν και για τα ψέματα που είπαν.» [Ειρηναίος, Έλεγχος, ΙΙ:19:2]

 

Επίλογος:

Οι Δυτικοί επικαλούνται λοιπόν –επιλεκτικά– τους Πατέρες αλλά αν τους ρωτήσεις, που οι πατέρες υποστηρίζουν το πρωτείο του επισκόπου Ρώμης, πότε οι πατέρες κοινωνούσαν με όστια, ποιος είπε ποτέ για την άσπιλο σύλληψη της παρθένου; Θα σου απαντήσουν, ότι ο κάθε αλάθητος πάπας μπορεί να αλλάξει την αρχική πίστη των πατέρων. «τι είδους λογική είναι αυτή, ώστε ο κάθε αμόρφωτος γάιδαρος, μόλις αναλάβει τον θρόνο της Ρώμης, μπορεί μα ανατρέψει όλη την αρχαία παράδοση, με μια μικρή μόνο λέξη …» Ιωάννης Καλβίνος (ΘΕΣΜΟΙ, IV:V, #8)

Οι Ανατολικοί επικαλούνται επίσης –επιλεκτικά– τους Πατέρες αλλά αν τους ρωτήσεις, γιατί οι πατέρες, βαπτίσθηκαν ενήλικοι, γιατί απαγόρευσαν τον δεύτερο γάμο, ενώ ζεί το άλλο μέλος και εσείς ευλογείται τρεις γάμους, γιατί οι πατέρες στηρίζουν την Χιλιετηρίδα και εσείς την απορρίπτετε; Θα σου απαντήσουν, ότι ο κάθε πατριάρχης μπορεί να συγκαλέσει μια σύνοδο με την συναίνεση βέβαια και την έγκριση των αυτοκρατορικών εργοδοτών και προστατών του και να αλλάξει την αρχική πίστη των πατέρων. Τι είδους λογική είναι αυτή, ώστε ο κάθε πατριάρχης που συγκαλεί μια σύνοδο με την ευλογία της πολιτείας να μπορεί να ανατρέψει όλη την αρχαία παράδοση, με μια ψευδοσύνοδο …

Θα σου απαντήσουν ότι η «εκκλησία», οι αποστάτες δηλαδή που υποτάχθηκαν και διαπλέχθηκαν με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα, είχε το δικαίωμα να αναιρέσει την αρχική πίστη των πατέρων! Αυτό είναι βέβηλος προτεσταντισμός. Πλανεμένοι ηγέτες με την υποστήριξη των εξουσιαστών κατέλαβαν το σκάφος της Εκκλησίας και το οδήγησαν σε ζοφερές πλάνες. Γι’ αυτούς οι αποφάσεις των αυτοκρατορικών ληστρικών συνόδων (δήθεν Οικουμενικών και μη) και οι απόψεις των αποστατημένων και δουλοπρεπών προς την εξουσία Μεσαιωνικών «πατέρων», μπορούν να αναιρέσουν τις εντολές του Χριστού και την ερμηνεία των αληθινών και γνησίων Πατέρων της αρχαίας Εκκλησίας! Κατέληξαν, λοιπόν κι «ακύρωσαν τον λόγο του Θεού»(ΜΑΡΚ., 7[Ζ]:13), χάριν των Μεσαιωνικών παραδόσεών τους.

Οι Μεσαιωνιστές θα σου που ότι η «ορθοδοξία» τους ποτέ δεν είχε Μεσαίωνα! Τότε, τι είναι όλη αυτή εκμετάλλευση ψευδοκειμηλίων όπως δήθεν η ζώνη της Παναγίας που την μεταφέρουν με εταιρικό ελικόπτερο προσφορά γνωστού επιχειρηματία- ανά την επικράτεια και με ιδιωτικές επισκέψεις σε σπίτια εξουσιαστών, πλουσίων και επωνύμων να λάβουν την … ευλογία με το αζημίωτο φυσικά …; Δεν είναι Μεσαίωνας;

Και από πού προήλθε η ζώνη; Η «ευλαβής Ορθόδοξη» Ζωή, 2η σύζυγος του τετράγαμου Λέοντα Δ’, η οποία για να παντρευτεί τον εραστή της τον βασιλιά, δηλητηρίασε τον άνδρα της, έφτιαξε μια ζώνη και τη πρόσφερε στην «χωρική της Ναζαρέτ που ανυψώθηκε σε θεά», όπως έγραψε ο Εμ. Ροϊδης. «Αλαλα τα χείλη των ασεβών των μη προσκυνούντων την ζώνη σου την Σεπτή, Θεοτόκος, Αλληλούϊα» ψάλλουν καταρώμενοι οι Μεσαιωνιστές.

Έτσι, περιφρονούν τους πατέρες και τους κανόνες με το αιτιολογικό του «κατ’ οικονομία» και προφασίζονται ότι η Εκκλησία ουδέποτε σφάλει. Και άλλοι τα έχουν πεί αυτά, οι οποίοι έκαναν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: «καυχάσθε εις τας αλαζονείας σας· πάσα τοιαύτη καύχησις είναι κακή.» Όμως ας μην ανησυχούμε, «Ο Χριστός βρίσκει πάντα τρόπο να αποκαλυφθεί σε ειλικρινείς ψυχές που αναζητούν την αλήθεια, οποιεσδήποτε και οπουδήποτε και αν είναι

Αμήν

 

Το παρόν μπορεί να ανατυπωθεί και διανεμηθεί δωρεάν,

επίσης μπορεί να αναρτηθεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο.

 

Ομάδα Έρευνας και Σύνταξης του www.paterikoegolpio.gr

και του Κέντρου Βιβλικών και Πατερικών Σπουδών «Η Αποστολική Πίστη» www.TheApostolicFaith.gr

 

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ

Από Γιώργος Οικονομίδης

Γεννημένος τό 1960, ο Γιώργος Οικονομίδης ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες ώς πρός τό ζήν. Τό έτος 1988 ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, μπήκε πλέον στην ζωή του και -συγκρίνοντας την Αγία Γραφή με την θρησκεία- του ετέθη στην ψυχή του τό μεγαλύτερο ερώτημα... "ΘΡΗΣΚΕΙΑ ή ΧΡΙΣΤΟΣ"; και έκτοτε, εφόσον επέλεξε τόν Χριστό, παρέδωσε την καρδιά του στόν Κύριο και Σωτήρα του Ιησού Χριστό, όπου και Τόν υπηρετεί από τότε με ποικίλους τρόπους, όπως: Αρθρογράφος σε εφημερίδες με δική του μόνιμη στήλη και, εκφωνητής επί τριετία σε Χριστιανικό Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα του εξωτερικού (στην Ελληνική γλώσσα), όπου συνεχίζει επί σειρά ετών την διακονία του στό διαδίκτυο με την Χριστιανική Ιστοσελίδα του "sporeas.gr", καταναλώνοντας με αγάπη την ζωή και τόν χρόνο του στό έργο αυτό. Για 15 περίπου έτη εργαζόταν την επιχείρηση του στό εξωτερικό, όπου με την Χάρη και την βοήθεια του Θεού την ξεκίνησε από τό "μηδέν". Τό έργο του Θεού συνεχίζεται ανά τόν κόσμο και ο Γιώργος Οικονομίδης καταναλώνεται στό να συμβάλει στό οικοδόμημα αυτό ανάμεσα στους Έλληνες συμπατριώτες του και όχι μόνον, παρουσιάζοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου ενάντια στό ιερατικό κατεστημένο που αρέσκεται στό καλλιεργημένο ψεύδος.