Η "Αφωρισμένη και Αναθεματισμένη" τάξις των Μοναχών – Καλογήρων από την εν Γάγγρα Σύνοδο, το 343 μ.Χ
28 Απριλίου 2007
του Γιώργου Οικονομίδη
Ξέρετε ότι, η τάξις των Μοναχών Καλογήρων είναι "Αφωρισμένη και Αναθεματισμένη" απο την εν Γάγγρα Σύνοδο, το 343 μ.Χ, και απο άλλες Συνόδους πριν το έτος 390; Επίσης, το 431 συνήλθε η Γ' Οικουμενική Σύνοδος , η οποία και πάλι: "αφώρισε και αναθεμάτισεν αυτούς".
ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ – ΔΕΣΠΟΤΕΣ, προέρχονται απο αυτήν την αναθεματισμένη και αφωρισμένη τάξη, διότι δεν γίνονται Δεσπότες αν πρώτα δεν περάσουν απο τις τάξεις των μοναχών. Αυτά και άλλα πολλά, διότι δικαιούστε να ξέρετε. Η αμάθεια και η φανατική τύφλωση κάποιων ορθο(κακο)δόξων, κατάντησε πλέον επικίνδυνη ανοησία.
Ο "Σπορέας" δεν θα σιωπήσει, διότι γράφει την ΑΛΗΘΕΙΑ με στοιχεία.
Η Βιβλική και η ιστορική αλήθεια δεν σιωπά
Όταν ο Θεός δημιούργησε τον Ουρανό, την Γή και τα εν αυτής, και έκανε τον άνθρωπο κυρίαρχο των πάντων, του έδωσε την εξουσία να είναι ελεύθερος και να ζει αιώνια. Το αναμάρτητο αυτό πλάσμα, το κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού πλασθέν, δυστυχώς δεν κράτησε αυτό που πήρε απο τον Θεό, και υπακούοντας στον εχθρό της ψυχής, τον διάβολο, αμάρτησε και ξέπεσε. Η ανοησία αυτή τιμωρήθηκε με θάνατο [Γένεσις: β’ 17].
Η αγάπη όμως του Θεού για το δημιούργημα Του, αποδείχθηκε τόσο μεγάλη, που στην δική μας θέση, του θανάτου, έδωσε τον Υιό Του θυσία για όλους μας [Ιωάννης: γ’ 16], χαρίζοντας μας και πάλι την αιώνια ζωή, όταν πιστεύουμε στο έργο του σταυρού, που ο κύριος έκανε.
Μετά την θυσία Του, και αφού αναστήθηκε, πρίν επιστρέψει ο Κύριος στον Ουρανό, απ’ όπου και ήρθε, άφησε ρητές εντολές στους Μαθητές Του, και κατ΄ επέκταση σε όλους τους πιστεύοντες σ’ Αυτόν. Τις εντολές αυτές η Εκκλησία τις κρατούσε με περισσή ευλάβεια και αγάπη για τις ψυχές που χάνονταν. Το «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» [Ματθαίος: κη’ 19], που ο Κύριος τους είπε, το έκαναν βίωμα και κατάθεση ψυχής.
Έζησαν μ’ αυτό, καταναλώθηκαν σ’ αυτό, θυσιάστηκαν γι’ αυτό.
Τους πρώτους δύο αιώνες, η Εκκλησία κρατούσε την ορθή διδασκαλία του Κυρίου. Έχουμε γραπτή πλέον την ζωή, την διδασκαλία του Κυρίου, καθώς και την μετέπειτα πορεία των πιστών του Κυρίου, που είναι γραμμένη στην Καινή Διαθήκη. Αργότερα καταγράφηκε και η μετέπειτα πορεία της Εκκλησίας, όπου μας είναι γνωστή απο την «Ιερά -Αποστολική-Παράδοση», με τους Πατέρες της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων, και διαχωρίζεται απο την «Εκκλησιαστική Παράδοση» όπου αποτελεί μιά αχαλίνωτη φαντασία, που δυστυχώς, το «ιερατείο» έσμιξε με την πρώτη, φέροντας σύγχυση και διαβολική πλάνη στους μή γνωρίζοντας την αλήθεια.
Στην συνέχεια της πορείας της, η Εκκλησία, όπως και οι πρωτόπλαστοι, ενώ είχε την έμπρακτη πλέον αγάπη του Θεού «ανα χείρας», και πάλι υπάκουσε στην φωνή του εχθρού της ανθρώπινης ψυχής, και επήλθε σταδιακά η ηθική κατάπτωση. Οι σκληροί διωγμοί των Αυτοκρατόρων κατά της Εκκλησίας, κρατούσε τους Χριστιανούς ενωμένους και αφοσιωμένους στον Κύριο τους. Η ξαφνική όμως στροφή της αυτοκρατορίας, που απο διώκτης έγινε «προστάτης» της Εκκλησίας, θόλωσε τα νερά, και έγινε η αφετηρία της δρομολόγησης ανάδειξης του Χριστιανισμού, ως επίσημη θρησκεία του κράτους. Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α’, συνέδεσε το όνομα του με την ανέλπιστη ανατροπή της κατάστασης εκείνης, και έγινε γνωστός στην ιστορία σαν Κωνσταντίνος ο Μέγας. Αντί λοιπόν η Εκκλησία να κερδίσει την κοσμική αυτοκρατορία στον Χριστό, η αυτοκρατορία κέρδισε -δυστυχώς- την Εκκλησία. Απο υπηρέτες επίσκοποι, πρεσβύτεροι, και διάκονοι της Βιβλικής γραμμής, κατάντησαν να γίνουν -οι υπεύθυνοι της Εκκλησίας-, «ειδικοί ιερείς», επιστρέφοντας εκεί, απ’ όπου ο λυτρωτής Χριστός τους έβγαλε, δηλαδή, στο Ιουδαϊκό σύστημα των θυσιών και των τύπων, επαληθεύοντας έτσι την Βιβλική ρύση:
"Ως ο κύων επιστρέφει εις τον εμετόν αυτού, ούτως ο άφρων επαναλαμβάνει την αφροσύνην αυτού" [Παροιμίες: κς’ 11].
Αυτό το καθεστώς, τους συνέφερε, και δανειζόμενοι ειδωλολατρικά στοιχεία -αναμειγνύοντας τα με το Ιουδαϊκό ιερατικό στοιχείο-, απετέλεσαν το -ξένο κατά την Βίβλο-, σημερινό ιερατείο.
Η επικράτηση του κοσμικού πνεύματος μέσα στην Εκκλησία, είχε ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση της απο τις Βιβλικές αρχές, και πολλοί αναρωτιόντουσαν, αν μπορούν να ζήσουν μια πραγματικά Χριστιανική ζωή μέσα σ’ αυτή την Εκκλησία.
Πιστοί Χριστιανοί και πρίν τον Μέγα Κωνσταντίνο ακόμα, καθιέρωσαν ένα μοναχικό κίνημα, απο ιερή φιλοδοξία για την θρησκευτική τους ζωή. Βλέποντας όμως, τους ποικίλους πειρασμούς στην κοινωνία, συμπέραναν ότι, σε μιά τέτοια κοινωνία, αναπόφευκτα δεν μπορούσαν να νικήσουν την αμαρτία. Η μοιραία απόφαση δεν άργησε να έρθει! Για να κόψουν κάθε δεσμό με την αμαρτωλή κοινωνία, πήραν τον δρόμο για την έρημο. Είχαν υπ’ όψιν τους το μοναχικό κίνημα των προχριστιανικών περιόδων, τους μοναχούς του Σέραπι στην Αίγυπτο, τους Βουδιστές μοναχούς, τους Εσσαίους στην Ιουδαία, καθώς και τους ένοικους του Κουμράν.
Ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Στεφανίδης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, και εκκλησιαστικός συγγραφέας, στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του, σελίδα 153, γράφει για τους μοναχούς αυτούς, ότι:
«Εθεώρουν εαυτούς ώς τους αληθείς χριστιανούς, και τί περισσότερον, εθεώρουν εαυτούς ίσους πρός τους αγγέλους [Ματθαίου, 22, 30]. Έζων μόνοι ή πολλοί ομού εν ιδιαιτέροις οίκοις. Εθεωρείτο μεγαλυτέρα άσκησις να συγκατοικώσιν άνδρες και γυναίκες και να ασκώσιν εγκράτειαν».
Ο Στεφανίδης μας πληροφορεί και πάλι ότι, οι μοναχοί αυτοί, επειδή ήταν αντικείμενο σεβασμού και τιμής απο τους άλλους χριστιανούς, θεωρούσαν τον σεβασμό και την τιμή ότι νόθευε την καθαρότητα της αγιότητας, και για τον λόγο αυτό παρουσιαζόντουσαν -φαινομενικά τουλάχιστον- ώς ακόλαστοι και ανισόρροποι, και ήταν πλέον γνωστοί ώς, «οι δια Χριστόν σαλοί».
Αυτοί που δεν συμβιβαζόντουσαν με τις συνθήκες που ο Μέγας Κωνσταντίνος επέβαλε,
«ήτοι η μετά της πολιτείας στενή σύνδεσις της Εκκλησίας, αι μετά του κόσμου στενότεραι σχέσεις αυτής και πρό πάντων η δευτέρα κατάπτωσις της γενικής ηθικής καταστάσεως των χριστιανών, συνετέλεσαν, ώστε να εδραιωθεί και αναπτυχθή ο μοναχικός βίος» (Εκκλησιαστική Ιστορία, Β. Στεφανίδη, σελίς 154).
Φαινομενικά ίσως να ήταν σωστή η απόφαση τους.
«Την έπαιρναν όμως την απόφαση της φυγής αυτοί οι άνθρωποι με κατάφωρη παραβίαση του δεδηλωμένου θελήματος του Θεού. Ξεχνούσαν τη σαφή διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Αλάτι τους ήθελε τους δικούς του ο Χριστός, τοποθετημένο μέσα στην κοινωνία, για να ασκεί την ευεργετική του επίδραση πάνω της και να προλαβαίνει την σήψη. Φώς τους ήθελε, για να δίνουν την μαρτυρία τους στους γύρω ανθρώπους και να τους βοηθούν να βρουν κι αυτοί το δρόμο, που οδηγεί έξω απο τα σκοτάδια της αμαρτίας. Έξω όμως εκεί στη ερημιά και φώς και αλάτι και οι καλύτερες ευκαιρίες υπηρεσίας κι αυτή η ίδια η αποστολή των μοναχών σαν χριστιανών, όπως την όρισε ο Κύριος της Εκκλησίας, αχρηστευόταν» (Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, του Γ.Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, σελίδα 219).
Ο Παχώμιος, το 346 μ.Χ., ίδρυσε το κοινοβιακό σύστημα, όπου οι μοναχοί συμβιώνανε. Έβαλε δικούς του νόμους και διατάξεις όπου έπρεπε οι μοναχοί να ακολουθούν. Ο Παχώμιος ισχυριζόταν ότι, όπως ο Απόστολος Παύλος αρπάχθηκε «έως τρίτου ουρανού» [Β’ Κορινθίους: ιβ’ 2], έτσι αρπάχθηκε και αυτός στον παράδεισο και ξέρει να διακρίνει τους κακούς και τους αγαθούς ανθρώπους. Γι’ αυτόν του τον ισχυρισμό κλίθηκε απο σύνοδο επισκόπων στον Ναό της Λατοπόλεως, και παρουσιάστηκε φερόμενος σε φορείο, λόγω γήρατος, με συνοδεία πολλών μοναχών. Δέν αρνήθηκε την κατηγορία που του διατυπώθηκε και την χαρακτήρισε σαν χάρισμα του Χριστού. Έγινε τότε το αδιαχώρητο. Οι μοναχοί δέχτηκαν επίθεση και χτυπήθηκαν, ο Παχώμιος φυγαδεύτηκε στους ώμους ενός μοναχού απο πλάγια πόρτα, και ο Σαβίνος, ισχυρό πρόσωπο, έσωσε τους μοναχούς όπου και επέστρεψαν στο μοναστήρι τους.
Οι μοναχοί καμιά σχέση δεν είχαν με τον κλήρο, που όπως προείπαμε, συστήθηκε στις μέρες του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και δεν επιτρεπόταν οι μοναχοί να γίνουν κληρικοί. Συχνά υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ μοναχών και Εκκλησίας. Οι μοναχοί φρονούσαν ότι, ο γάμος και η κρεοφαγία καθιστούν αδύνατη την Σωτηρία, και ήθελαν να επιβάλουν τον μοναχικό βίο σε όλους τους Χριστιανούς.
«Επέβαλλον εις όλους το μοναχικόν ένδυμα και μάλιστα όμοιον εις τους άνδρας και εις τας γυναίκας. Ούτως αι γυναίκες παρουσιάζοντο με ανδρικά ενδύματα και κομμένην κόμην» (Εκκλησιαστική Ιστορία, Β. Στεφανίδου, σελίς 158) (τα έντονα του" Σπορέα").
Η εναντίωση των μοναχών απέναντι στην Βίβλο, είναι εμφανής.
«Η γυνή δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα» μας λέει ο Λόγος του Θεού στο [Δευτερονόμιον: κβ’ 5],
ενώ ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του [Α’ Κορινθίους: ια’ 15], λέει:
«γυνή δε εάν έχη κόμην, είναι δόξα εις αυτήν».
Τελείως αντίθετη πορεία απο την Βίβλο χάραξαν οι μοναχοί. Είχαν διαρκείς προσευχές και:
«ενθουσιαστικούς χορούς, ένεκα των οποίων ωνομάσθησαν και «χορευταί» (Β. Στεφανίδης).
Συνηθίζοντας στην οκνηρία (τεμπελιά) απέρριπταν την εργασία στηριζόμενοι στην ευαγγελική ρήση,
«Εργάζεσθε μη διά την τροφήν την φθειρομένην» [Ιωάννης: ς’ 27], και για να ζήσουν, «Περιεφέροντο επαιτούντες», ζητιανεύοντας δηλαδή.
Εναντίων των μοναχών, μερίδα γνωστή -τότε- ως Μεσσαλιανοί, συνήλθαν πολλές σύνοδοι με πρώτη την Σύνοδο της Σίδης (πρό του 390, «πρακτικά εν Φωτίω Βιβλιοθήκη, κώδιξ 52») με προεδρεύοντα τον Αμφιλόχιο απο το Ικόνιο. Εναντίον τους «συνεκλήθη η εν Γάγγρα σύνοδος (343), η οποία αφώρισε και αναθεμάτισεν αυτούς» Επίσης, η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος (431) «αφώρισε και αναθεμάτισεν αυτούς».
Αντιεκκλησιαστικές τάσεις είχαν και άλλοι μοναχοί.
«Πολλοί μοναχοί αισθάνονταν, αλλά και το δήλωναν, ότι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να τους συμβεί, ήταν να χειροτονηθούν ιερείς, και ακόμα χειρότερο να γίνουν επίσκοποι» (Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, του Γ.Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, σελίδα 227).
Η Εκκλησία δεν τους καταδίκασε μόνο, αλλά χαλιναγώγησε και υπέταξε όλο τον μοναχικό βίο:
«ο οποίος ήτο τόσον μεγάλη, σπουδαία και επικίνδυνος δύναμις» (Β. Στεφανίδης).
Έγινε τελικά η προσέγγιση -εν μέρει- του μοναχικού βίου και του κλήρου.
«Τα μοναστήρια απέκτησαν κληρικούς ή οι μοναχοί έλαβον ιερατικούς βαθμούς. Αφ’ ετέρου, ο βίος των κληρικών των χριστιανικών κοινοτήτων προσέλαβε μοναχικόν χαρακτήρα» (Β. Στεφανίδης).
Και άλλη μαρτυρία μας αποδεικνύει, ότι:
«Όταν δε «τη διενεργεία του διαβόλου» συνεμάχησαν τα δύο ως άνω αντιμαχόμενα στρατόπεδα, η Εκκλησία των ειδικών ιερέων, ήρχισε να εξομοιούται προς εκείνα τα οποία προηγουμένως επολέμησε. Απο αυτό το περιστατικόν μετεδόθη και το σατανικόν μικρόβιον της αγαμίας των κληρικών» (ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΙΕΡΑΤΕΥΜΑ, Στυλ. Ι. Χαραλαμπάκη, σελίδα 256).
Η τάξις των Μοναχών Καλογήρων είναι "Αφωρισμένη και Αναθεματισμένη" από εκκλησιαστικές συνόδους. ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ – ΔΕΣΠΟΤΕΣ, προέρχονται από αυτήν την αναθεματισμένη και αφωρισμένη τάξη, διότι δεν γίνονται Δεσπότες αν πρώτα δεν περάσουν από τις τάξεις των μοναχών.
Με την πάροδο των αιώνων, αντί να επιστρέψουν στην Βιβλική αλήθεια και στα πρώτα Αποστολικά βήματα, "τα έσχατα τους έγιναν χειρότερα των πρώτων", και η μοναχική ζωή σήμερα, κατακλύζεται από διάφορα σκάνδαλα και βρώμικη αμαρτωλή ζωή. Αναγνωρίζω τους ευθύς μοναχούς, "τους θέλοντας να ζώσιν ευσεβώς", αλλά δεν είναι εκεί ο τόπος όπου πρέπει να το πράξουν, διότι ο Κύριος μας καλεί να είμαστε "άλας και φώς" στον κόσμο, και όχι να θάβουμε το τάλαντο μας [Ματθαίος: κε’ 14-30].
Στην "Εκκλησιαστική Ιστορία" του Β. Στεφανίδη, σελ. 440-441, διαβάζουμε μια απο τις τόσες μαρτυρίες που μας δείχνουν την αιτία που κάποιοι γινόντουσαν καλόγεροι-μοναχοί:
"Ο Κηρουλάριος, εξ επισήμου οικογενείας του Βυζαντίου καταγόμενος, ότε ήτο λαϊκός, έτεινε να καταλάβη τον αυτοκρατορικόν θρόνον και ανεμίχθη εις συνωμοσίαν κατά του αυτοκράτορος Μιχαήλ του Παφλαγόνος. Ανακαλυφθείσης της συνωμοσίας έγινε μοναχός. Έπειτα απέκτησε την εύνοιαν του νέου αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μονομάχου, του οποίου έγινε σύμβουλος και τη υποστηρίξει αυτού ανήλθε τον πατριαρχικόν θρόνον".
Την παράγραφο αυτή που προσθέσαμε στο άρθρο μας, την διαβάσαμε πρόσφατα στην Εκκλησιαστική Ιστορία, και θεωρήσαμε καλό να την συμπεριλάβουμε -για του λόγου το αληθές- στο εν λόγω άρθρο μας, για να αποδείξουμε στους "παπαδογλύφτες" κοιμωμένους, ότι η μοναστηριακή ζωή και η μοναχική προέλευση κρύβει βρωμιά και συμφέροντα όπως απο συμφέρον έγινε μοναχός ο Κηρουλάριος και όχι απο πίστη στον Χριστό. Απο μοναχός ανήλθε τον πατριαρχικό θρόνο με αυτοκρατορική απόφαση, και προστέθηκε ακόμα ένας συνωμότης στους… "διαδόχους"(!!!) των αποστόλων. Μετά απο τον θάνατο του αυτοκράτορα, αυτός ο πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος (ια' εκατονταετηρίδα) ήταν για ένα διάστημα ο αυτοκράτορας, και για να εκπληρώσει έναν διακαή του πόθο, καθιέρωσε στους πατριάρχες την χρήση των ερυθρών πεδίλων, όμοια με τα πέδιλα του αυτοκράτορα. Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουν οι αιώνια κοιμώμενοι "ορθόδοξοι";
Η σκανδαλώδης μοναστηριακή ζωή
Το "Άγιον" Όρος (πόσο "άγιο" είναι;) ανά τους αιώνες καυχιέται πως είναι το "περιβόλι της Παναγιάς" και ότι ο αγιασμός είναι το βασικό του στοιχείο. Αυτά όμως που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας, μας αποδεικνύουν το άκρως αντίθετο. Σε κάποια κελιά μοναχών, γίνεται το "έλα να δεις". Από το αρχείο μου, ανέσυρα την παρακάτω Φώτο-απόδειξη, όπου σας παρουσιάζω την ζωή κάποιων "αγίων" μοναχών , που προσωπικά πιστεύω ότι είναι η πλειοψηφία. Η μέθη, η κραιπάλη, τα ακατονόμαστα σεξουαλικά όργια, άρσενες εις άρσενας, και πολλά ακόμη, που -δυστυχώς- η δικαιοσύνη δεν έχει πρόσβαση στο άβατο του "αγίου" Όρους. Ποτά και γυναίκες κατά παραγγελία, φθάνουν με βενζινοκίνητες μηχανές σε ερημικές παραλίες του "αγίου" Όρους από τους "προμηθευτές", και παραδίδουν το "εμπόρευμα" στους μοναχούς, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας "Star", απ' όπου και η φωτογραφία.
Από το αρχείο μου, (Εφημερίδα "Star" 9 Μαρτίου 1993, σελίδα 5).
Η κατάληξη του μοναχικού βίου, επειδή άρχισε αντιβιβλικά τα πρώτα χρόνια, όπως προανέφερα, έγινε χειρότερη διότι δεν έχει Βιβλική βάση, ούτε και την έγκριση του ιδρυτή της Εκκλησίας ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Παρ' όλο που είναι μια τάξη "αφωρισμένη και αναθεματισμένη" απο διάφορες συνόδους, οι "κεφαλές" των κατά τόπων εκκλησιών Μητροπολίτες, προέρχονται απο αυτή την τάξη. Γιατί ακόμα πασχίζουν κάποιοι να τους εκθειάζουν; Πότε επιτέλους ο Ορθόδοξος λαός θα αφυπνισθεί τινάζοντας απο πάνω του τον παπαδικό ζυγό επιστρέφοντας στις Βιβλικές του ρίζες; Οι δήθεν "υπερασπιστές" της ορθοδοξίας, που, όσους υψώνουμε την φωνή μας ενάντια στο κατεστημένο, μας κατατάσσουν στην τάξη των αιρετικών, τα γνωρίζουν αυτά που έγραψα; Ερεύνησαν ποτέ να μάθουν αυτό που υπερασπίζονται με τόσο πάθος και θρησκοληψία;
Επίλογος
Συγχωρήστε μου να γίνω για λίγο "άφρων" φέροντας σας ένα παράδειγμα.
Κάποιο "φεγγάρι" (προ 25ετίας) ξεκίνησα στην Δραματική Σχολή όπου και δεν συνέχισα για δικούς μου λόγους. Συμμετείχα με μικρό ρόλο σε δύο Ελληνικές ταινίες και είχα εμφάνιση σε κάποιες άλλες καθώς και σε ένα τηλεοπτικό σήριαλ της ΕΡΤ με πασίγνωστα πάντα ονόματα του Ελληνικού κινηματογράφου. Αυτή η ασήμαντη στιγμή της ζωής μου, μήπως μου δίνει το δικαίωμα να καυχώμαι, να μιλώ και να αναλύω το Hollywood και τα μυστικά του εφ' όσον έχω πλήρη μεσάνυχτα; ΟΧΙ, και αν το κάνω, τότε θα είμαι πολύ μεγάλος στην… μικρότητα μου. Έτσι και ο κάθε αυτοδιοριζόμενος ώς "υποστηρικτής" του ιερατικού κατεστημένου πρέπει να σιωπά, όταν δεν γνωρίζει τα κακώς προηγηθέντα εκκλησιαστικά κείμενα. Ας ερευνήσουμε επιτέλους για να μάθουμε την αλήθεια. Η επίθεση σε όποιον γράφει την αλήθεια, όπως ο "Σπορέας", δεν συνιστά την δόξα του Κυρίου, απεναντίας εκκολάπτει το ήδη υπάρχον σατανοκρατούμενο σύστημα, κλέβοντας την δόξα του Θεού, και ζημιώνοντας την ψυχή για την οποία ο Κύριος της Δόξης Σταυρώθηκε.
Καιρός να επιστρέψουμε στις γνήσιες Βιβλικές και καθ' όλα Ορθόδοξες -ορθώς δοξάζειν– ρίζες μας, ανασταίνοντας τον Χριστιανισμό που γεννήθηκε μέσα σε μιά φάτνη, μεγάλωσε στις κατακόμβες και "πέθανε" στα ανάκτορα των Μητροπολιτών.
Ο ΘΕΟΣ ΑΣ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΕΡΕΥΝΗΤΗ
(Η εργασία μου αυτή είναι ελεύθερη για οποιαδήποτε χρήση που θα αποσκοπεί στην ενημέρωση και στην δόξα του Θεού, αλλά να είναι χωρίς αλλοιώσεις και περικοπές και με αναφορά στην πηγή της)
Γιώργος Οικονομίδης
"Σπορέας"
28/04/2007
Διαβάστε επίσης:
το χειρότερο απο ολα είναι το αβατο του αγίου όρους Οι μοναχοί
μπορουν να δεχονται οποιον θελουν στο κελί τους στην εκκλησία όμως που είναι ο οικος του Θεού εισερχονται οι παντες και πρωτοι οι πορνες και οι τελωνες που μετανοούν!