Όλοι σχεδόν, ακούμε καθημερινά την λέξη αίρεση και αιρετικός. Ο άμβωνας, κάθε εκκλησίας «βομβαρδίζει» τακτικά τους αντιπάλους του και τους περιλούζει με την επωνυμία… «Αιρετικοί». Και αυτό το κάνει για να προφυλάξει -δήθεν- το ποίμνιο από αυτούς τους «βαρείς λύκους».
Λάδι στη Φωτιά
Τις περισσότερες φορές όμως, η ταμπέλα του «αιρετικού» κολλάει πάντα στον άλλον, για να γίνει γνωστό τι πραγματικά κρύβει η καρδιά του ανθρώπου, η οποία «Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη· [Ιερεμίας: ιζ’ 9]».
Το μίσος και ο σκοταδισμός που τον κυριεύει, δεν τον αφήνει πάντοτε να δει τα πράγματα απ’ τη σωστή τους θέση και το μόνο που κάνει είναι να αφήσει τον ανώμαλο ψυχικό του κόσμο να ξεσπάσει, ρίχνοντας βολές προς πάσαν κατεύθυνση. Αυτό γίνεται, διότι δεν γνωρίζει πράγματι την έννοια της λέξεως «αίρεση – αιρετικός».
Πολύ εύκολα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον που δεν ανήκει στο δικό μας θρησκευτικό δόγμα, ως «αιρετικό». Πολλές είναι οι φορές, που ιεράρχες και ποιμένες, διαφόρων χριστιανικών αποχρώσεων, βρήκαν ‘‘καταφύγιο’’ στη λέξη αιρετικός για κάποιον ή κάποιους που αντιστάθηκαν και είχαν διάφορη γνώμη στις απόψεις των πρώτων. Ακούμε να λένε συχνά στα κηρύγματά τους: Οι Ευαγγελικοί είναι «αιρετικοί» και οι Καθολικοί είναι «αιρετικοί». Τα ίδια υποστηρίζουν και οι δεύτεροι για τους πρώτους. Ξεχνούν όμως, όλοι τους , ότι σαν χριστιανοί, είναι αδελφοί και όχι εχθροί. Στον ίδιο Θεό πιστεύουν και Αυτόν θέλουν να δοξάζουν –φαινομενικά τουλάχιστον– και το μόνο εμπόδιο αδελφοποίησης είναι το τελετουργικό δοξασίας, οι πρωτοκαθεδρίες και ο πολύς (!) φανατισμός. Αυτό όμως δεν μπορεί με κανένα τρόπο να χαρακτηριστεί από τον Θεό ως αίρεση, αλλά ως ένα ασυγχώρητο … Ανάθεμα!
Η Ετυμολογία της λέξης
Όσο εξακολουθεί η διαστρέβλωση – από άγνοια ή και σκοπιμότητα – της λέξεως αίρεση, τόσο μεγαλύτερα προβλήματα και αμέτρητες αποστάσεις θα δημιουργεί. Με αφελή ευκολία τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής ενημέρωσης), καθώς και οι θρησκευτικές οργανώσεις χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο χωρίς καν αν μπουν στον κόπο να ερμηνεύσουν σωστά αυτή την λέξη. Και αν το έκαναν, συμβουλεύτηκαν μάλλον κάποια πρόχειρα λεξικά και τίποτε άλλο.
Στην γλώσσα μας μπορούμε να δούμε κάθε έννοια λέξεων που μας ενδιαφέρει. Στην αρχαία ελληνική, η λέξη αιρετικός προέρχεται από το ρήμα «αιρέομαι» που σημαίνει διαλέγω, επιλέγω, προτιμώ. Δεν υπήρχε κάτι το αρνητικό αλλά σήμαινε τον άνθρωπο που ήταν ικανός να εκλέξει και να διαλέξει. Και σήμερα ακόμα ονομάζουμε αιρετούς αυτούς που έχουν σπουδαία θέση. Που λοιπόν υπάρχει αρνητικό στοιχείο;
Ο Άνθιμος Γαζής ερμηνεύει τη λέξη ως εκλογή και προτίμηση τρόπου ζωής, διδασκαλίας, σχολείου, συστήματος. Το λεξικό Τεγόπουλου – Φυτράκη γράφει για:
1. Δικαίωμα προτιμήσεως
2. Δοξασία που απομακρύνεται από καθιερωμένο επίσημο δόγμα
3. Φιλοσοφικό σύστημα που τροποποιεί κάποιο άλλο προηγούμενο από το οποίο ξεκίνησε.
Στην αγγλική γλώσσα έχουμε τα εξής:
Denomination = κατονομασία, θρησκευτική απόχρωση ή ομολογία. Cult = λατρεία, heresy = αίρεση, Sect = σχηματική ομάδα, schism = σχίσμα.
Η έννοια της λέξης Cult (λατρεία) στο Webster’s New World Dictionary σημαίνει:
1. Σύστημα θρησκευτικής λατρείας ή τυπικό,
2. Φαινομενικά θρησκευτική ομάδα που συχνάζει σε κοινόβιο με ένα χαρισματικό ηγέτη, που διδάσκει στα μέλη τις ανορθόδοξες και ακραίες απόψεις, πρακτικής ή άρθρα πίστης.
Στα Ελληνικά μπορούμε να το αποδώσουμε ως «φανατική παραθρησκεία» και όμως, σε κάποια ελληνικά λεξικά αποδίδεται ως αίρεση και από εκεί ίσως αντλούν κάποιοι δημοσιογράφοι την επιμονή τους να αποκαλούν αίρεση κάθε δόγμα μη ορθόδοξο.
Επίσης, την ομάδα θρησκευόμενων στην Ιαπωνία, με αρχηγό τον γκουρού Shoki Asahara, που σκότωσε με τοξικές ουσίες τόσους ανθρώπους στο υπόγειο σιδηρόδρομο, επιπόλαια την αποκαλούν αίρεση. Ενώ οι αγγλικές εφημερίδες την παρουσιάζουν σαν Cult = λατρεία, δηλαδή καινοφανής θρησκεία επηρεασμένη από κάποια δυνατή εν ζωή προσωπικότητα.
Λανθασμένα επίσης αποκαλούν αιρέσεις τις ομάδες του David Koresh στο Τέξας, το Τάγμα του Ναού του Ηλίου και τόσες άλλες. Δεν είναι λοιπόν αιρέσεις αλλά φανατικές παραθρησκείες. Πολύ χειρότερο ακόμα όταν χρησιμοποιείται η αίρεση και για τις σατανιστικές ομάδες που λατρεύουν τον Σατανά.
Η αίρεση στη θρησκεία
Στην Καινή Διαθήκη, η λέξη χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει μια ειδική διδασκαλία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν ακολουθήσεις αυτή τη διδασκαλία θα αποκοπείς από το κύριο σώμα της θρησκείας. Παράδειγμα έχουμε τους Εβραίους που θεωρούσαν αίρεση τη διδαχή των Σαδουκκαίων (Πράξεις ε΄ 17) των Φαρισαίων (Πράξεις ιε΄ 5 και κς΄ 5), καθώς και των Χριστιανών (Πράξεις κδ΄ 5,14, και κη΄ 22).
Στην εποχή μας όμως, λέξεις όπως, αιρετικός, κλπ. συνήθως χρησιμοποιούνται μόνο και μόνο για να σπιλωθούν πρόσωπα και για να διατηρηθούν εξουσίες, όπως γράφει το περιοδικό «Τυχικός». Ο Ιησούς Χριστός όμως, ποτέ δεν χρησιμοποίησε αυτό τον όρο αλλά άφησε ελεύθερο τον άνθρωπο να διαλέξει τον δρόμο. Στην Ελλάδα υπάρχει ο «αντιαιρετικός αγώνας» μια οργάνωση της Κρατικής Εκκλησίας που πάντα …‘‘ενημερώνει’’!!!
Δέν δίστασε μεταξύ πολλών άλλων, να χαρακτηρίσει και το γνωστό θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο, σαν αιρετικό, όχι για τις ιδέες του, αλλά επειδή συγκρούστηκε και έλεγξε δημόσια σαν περίεργες και όντως αιρετικές κάποιες ιδέες του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού. Έτσι τα Πατριαρχεία «εν χωρώ» σε έκτακτη Σύνοδο στο Φανάρι, αφόρισαν τον κ. Σωτηρόπουλο ο οποίος πρωταγωνιστούσε και στον … αντιαιρετικό αγώνα!
Λίγο διάλειμμα για σκέψεις
Σήμερα, περισσότερο – λυπούμαι να πω – η Ορθόδοξη εκκλησία εκμεταλλεύεται τον όρο αίρεση, για κάθε άλλον, εκτός …στον εαυτό της. Αν όμως ρίξει μια καλή ματιά στην Αγία Γραφή, τότε θα δει ότι έχει άδικο και θα αναθεωρήσει τις απόψεις της. Όπως και παλαιότερα έγραψα, όταν σε κάποιον ιερέα μιλήσεις μόνο για Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα, θα σε ρωτήσει αν είσαι … Ευαγγελικός!
Μα μόνο οι Ευαγγελικοί μιλάνε για το Χριστό; Οι Ευαγγελικοί; Και αν ναι, πρέπει να τους χαρακτηρίσουν αιρετικούς; Ας συνέλθουν τέλος πάντων οι «δογματικοί» του φανατισμού, διότι ο δρόμος αυτός οδηγεί στον κατήφορο και στην απώλεια. Στο «όνομα του Χριστού» χύνουν πολύ μίσος και δηλητήριο. «Ορθόδοξοι μισούν Ορθόδοξους, δήθεν για το μεταθετό ή το εορτολόγιο, και μισούν Ρωμαιοκαθολικούς δήθεν για το Filloque. Ευαγγελικοί μισούν Ευαγγελικούς δήθεν για το δόγμα της ΚΕΝΩΣΕΩΣ ή την ηλικία που πρέπει να γίνεται το βάπτισμα. Παλαιοημερολογίτες μισούν Παλαιοημερολογίτες δήθεν για τον τρόπο που πρέπει να απεικονίζεται η θεότητα. Στην πραγματικότητα όμως η αληθινή αιτία για όλα αυτά είναι πάντοτε τα πρωτεία και οι απειράριθμοι «Φιλοπρωτεύοντες Διοτρεφείς» (Γ΄ Ιωάννου’ 9) (περιοδικό ΤΥΧΙΚΟΣ).
Και ας μην προσπαθήσει κανείς να μιλήσει περί δήθεν «αγάπης εν αληθεία», επειδή από αυτή την υποκριτική συνταγή έχουμε χορτάσει μέχρι…αηδίας!!!.
Η εκκλησία του Ιησού Χριστού κινδυνεύει περισσότερο από ανάξιους ποιμένες, παρά από όλες μαζί τις αιρέσεις!
Ποιος πιστεύει το αντίθετο;
Γιώργος Οικονομίδης “Σπορέας” 07/10/1997Τό άρθρο όπως δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα του εξωτερικού