« Τώρα χαίρω, ουχί ότι ελυπήθητε, αλλ’ ότι ελυπήθητε προς μετάνοιαν· διότι ελυπήθητε κατά Θεόν, διά να μη ζημιωθήτε εξ ημών εις ουδέν. Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν αμεταμέλητον· η λύπη όμως του κόσμου γεννά θάνατον. Διότι ιδού, αυτό τούτο, το ότι ελυπήθητε κατά Θεόν, πόσην σπουδήν εγέννησεν εις εσάς, αλλά απολογίαν, αλλά αγανάκτησιν, αλλά φόβον, αλλά πόθον, αλλά ζήλον, αλλ’ εκδίκησιν. Κατά πάντα απεδείξατε εαυτούς ότι είσθε καθαροί εις τούτο το πράγμα. » (2Κορ.7:9-11).
Τι μας λέγει ο λόγος αυτός του αποστόλου Παύλου; Μας λέγει ότι:
1.Ο Παύλος έχαιρε, όχι διότι είχε λυπήσει τους πιστούς της εκκλησίας της Κορίνθου με τους ελέγχους του αλλά διότι οι έλεγχοί του είχαν ως αποτέλεσμα τη μετάνοια και την επιστροφή τους, μιά μεταβολή ζωής σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.
2.Η λύπη τους ήταν κατά Θεόν: Ελυπήθησαν διότι είχαν παραβεί τον νόμον του Θεού. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, είχε δώσει τη ζωή Του γι’ αυτούς, κι’ εκείνοι, αντί να θέλουν να Τον ευαρεστούν κατά πάντα συμμορφούμενοι προς τις εντολές Του και να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους, είχαν παραβεί τις εντολές Του ανεχόμενοι απαράδεκτη αμαρτία! Γι’ αυτό, η καρδιά τους ταπεινώθηκε, συνετρίβει και ήσαν έτοιμοι να υπακούσουν στο θέλημα του Θεού.
3.Η λύπη που είχαν αισθανθεί δεν τους εζημίωσε. Τουναντίον, απετέλεσε προειδοποίηση για να εκφύγουν την οργήν του Θεού, ακόμη και την απώλεια. Η λύπη τους δεν τους είχε οδηγήσει σε απελπισία και σε θάνατο της ψυχής τους, αλλά το αντίθετο, σε πνευματική αφύπνιση…
4.Η κατά Θεόν λύπη, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, είχε προκαλέσει μέσα τους τη μετάνοια. Αλλά τι είδους μετάνοια; Συναισθημάτων ή και δακρύων μόνον και μερική μεταβολή ζωής; Απολύτως όχι! Ριζική μεταβολή προς το θέλημα του Θεού. Μια μετάνοια για την οποία κανείς δεν μετανοεί. Μετάνοια συνδεδεμένη με τη σώζουσα πίστη εν Χριστώ. Μετάνοια χωρίς πισωγυρίσματα! Εκείνος που έχει πραγματικά μετανοήσει δεν πρόκειται ποτέ πια να λυπηθεί γιατί μετανόησε! Μετάνοια πού γκρεμίζει όλες τις γέφυρες ενδεχομένης υποχώρησης. Όχι πλέον επιστροφή. Μετάνοια που παράγει μεταβολή ζωής. Μετάνοια που οδηγεί σε σωτηρία… Που γλυτώνει από την κόλαση και που «κερδίζει» την αιωνιότητα με τη χάρη του Θεού. Επίσης, οριστική απελευθέρωση από κάθε κακή συνήθεια και από κάθε πάθος … Όλοι εκείνοι πού είχαν μια τέτοια εμπειρία δεν έχουν πλέον μια άστατη ζωή αλλά μιά συνεχή, σταθερή και ανερχομένη ανάπτυξη! Μια συνεχή αναζωπύρωση! Έχουν πλήρη επίγνωση ότι χωρίς τέτοια μετάνοια δεν υπάρχει ούτε σωτηρία από την αιώνια καταδίκη ούτε πνευματική πρόοδος! Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς μετάνοια, χωρίς επιστροφή προς τον Θεόν, χωρίς γύρισμα της πλάτης προς τα είδωλα, χωρίς έργα άξια της μετανοίας! Η καρδιά που μετεβλήθη μεταβάλλει και τις πράξεις της!
5.Όλοι εκείνοι που είχαν την αυτήν εμπειρίαν εκδηλώνουν τις ίδιες αντιδράσεις/ αποτελέσματα που εξεδήλωναν οι Κορίνθιοι: « Διότι ιδού, αυτό τούτο, το ότι ελυπήθητε κατά Θεόν, πόσην σπουδήν εγέννησεν εις εσάς (σφοδρά επιθυμία προς αποκατάσταση), αλλά απολογίαν (επιθυμία όχι να δικαιολογήσετε τους εαυτούς σας αλλά να καταστήσετε τους εαυτούς σας δικαίους), αλλά αγανάκτησιν (εναντίον του εαυτού σας διότι αφήσατε την αδελφότητα να «κηλιδωθεί» με ένα τέτοιο βδελυκτό αμάρτημα), αλλά φόβον (για τις συνέπειες της συμπεριφοράς σας), αλλά πόθον (για την αποκατάστασή σας ενώπιον του Θεού), αλλά ζήλον (για το καθήκον σας και την αποκατάσταση της αλήθειας και της δικαιοσύνης), αλλ’ εκδίκησιν (απόφαση να πειθαρχήσετε εαυτούς και να εφαρμόσετε πειθαρχία στην εκκλησία). Κατά πάντα απεδείξατε εαυτούς ότι είσθε καθαροί εις τούτο το πράγμα.»
Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπον μπορούμε να αποδείξουμε ότι η κατά Θεόv λύπη που γεvvά μετάvoιαv προς σωτηρίαv αμεταμέλητov έχει δημιουργήσει μιά βαθιά και ριζική αλλαγή μέσα μας, ως επίσης να αποδείξουμε ότι αγαπούμε και σεβόμεθα με όλη την καρδιά μας Εκείνον όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών (Ρωμ.4:25). Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάνει να κατοικήσει μέσα μας μια τέτοια μετάνοια και επιστροφή και καθαρότητα! Αμήν.
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ