Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε για τον σπόρο που είναι ο Λόγος Του Θεού: «Εξήλθεν ο σπείρων δια να σπείρη τον σπόρον αυτού». Ο στόχος του σπορέα είναι να σπείρει το χωράφι του, με οποιοδήποτε κόστος και συνθήκες.
Περισσότερη προσπάθεια για υγιαίνουσα σπορά καταβάλει ο σπορέας, για να απολαύσει και την κατάλληλη σοδιά. Γνωρίζει ότι η αμοιβή του θα είναι η σοδιά του κόπου του.
Ο σπόρος όμως δεν πέφτει πάντα σε καλή γη. Κάθε αγρός όσο και αν είναι κατάλληλα καλλιεργημένος, έχει και τις ατέλειές του. Κάπου θα είναι αδύνατος σε κατάλληλες ουσίες για την σωστή αναπαραγωγή του σπόρου, και κατά συνέπεια δεν φέρνει καλό αποτέλεσμα.
Ρωτάω λοιπόν: Μήπως κάποιες ουσίες λείπουν και από το δικό σου χωράφι και δεν καρποφορεί η σπορά που σου έγινε τώρα ή και χρόνια πριν, και ακόμα προσπαθείς να χορτάσεις την “γη της καρδιάς σου” με σπόρους σάπιους που βγάζουν αγκάθια και τριβόλια;
Έρχεται ο Λόγος Του Θεού να μας πει ότι ο σπόρος άλλοτε πέφτει στον δρόμο, άλλοτε στην πέτρα, άλλοτε στα αγκάθια με αποτέλεσμα να καταπατηθεί και να φαγωθεί από τα πουλιά, να ξεραθεί από τον ήλιο και να καταπνιγεί από τα αγκάθια.
Αν τέτοια είναι η καλλιέργεια της καρδιά σου, με πέτρες, αγκάθια και αγριόχορτα, που ο κόσμος σερβίρει σαν να είναι το μοναδικό λίπασμα για την σωστή αναπαραγωγή του σπόρου, τότε ποτέ δεν θα γευθείς τον καρπό που δίνει η καλή γη, διότι και τέτοια υπάρχει, όπως ο Κύριος μας λέει στην εν λόγω παραβολή του σπορέα.
Στην καλή γη όταν πέσει ο σπόρος, έχει και το ανάλογο αποτέλεσμα. Καρποφορεί και δίνει καρπό εκατονταπλασίονα και η καρδιά χαίρεται για την παραγωγή της, ενώ ο σπορέας απολαμβάνει τον καρπό του μόχθου του, διότι «Εξήλθεν δια να σπείρη τον σπόρον αυτού» και δεν αδιαφόρησε.
« Ο σπόρος είναι ο Λόγος Του Θεού… Ο δέ σπαρθείς επί την γήν την καλήν, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον, και νοών, όστις και καρποφορεί, και κάμνει, ο μέν εκατόν, ο δέ εξήκοντα, ο δέ τριάκοντα» (Ματθαίος: ιγ’ 3-23).
Ο έχων ώτα δια να ακούει, ας ακούει.
Γ.