Σ’ είδα στης σκηνής τη Μενορά
με τα κλαδιά της τα χρυσά,
να στέλνεις από τους ανθούς
τους φωτεινούς ιριδισμούς.
Φώτιζες ως Σεκίνα
απ’ το ιλαστήριο της κιβωτού
μιλούσες για τη δόξα
του τρισευλογητού Θεού.
Κατοίκησες
στου Σολομώντα το ναό,
έφυγες
λυπημένη από τον ασεβή λαό.
Σε γνώρισα
στο σταυρωμένο σώμα του Χριστού,
αναστημένη σ’ είδα
στον άγιο θρόνο του Θεού.
Σε ζω με την ιερή σου την Πνοή
στο θείο σώμα του Υιού,
το πλήρωμα της Κεφαλής
και ένδοξο ναό του ύψιστου Θεού.
Στο κραταιό Σου χέρι μας κρατάς
σαν τ’ άστρα τα εφτά
κι’ ανάμεσά μας περπατάς
Φως σε λυχνάρια φωτεινά
Μοιράζεσαι
τη δόξα Σου μ’ όντα μηδαμινά,
ταυτίζεσαι
μ’ εμάς στη θεία φωτεινιά.
Στο φωτοβόλο θρόνο Σου
φεγγοβολούμε
το Πνεύμα του Θεού
ακτινοβολούμε.
Δόξα ασύλληπτη του Λυτρωτού
πως να χωρέσει σε ανθρώπου νου;
Ζωή κρυμμένη με τον Χριστό
μέσα στον άπειρο Θεό;
Παύλος Καράτσαλος