Πριν πούμε οτιδήποτε για τον καναπέ, που είναι το θέμα μας, ας κοιτάξουμε για λίγο το μεγάλο κεφάλαιο που είναι ο χριστιανός. Οι μέρες μας έχουν αυτό το επικίνδυνο στοιχείο. Οι έννοιες, οι λέξεις, τα νοήματα αδειάζουν από το πραγματικό τους περιεχόμενο και περιφέρονται από στόμα σε στόμα αναζητώντας το στίγμα μας και τη θέση τους στη ζωή μας. Τα νοήματα αδυνατίζουν στις μέρες μας, οι λέξεις αποψιλώνονται από τα βαθύτερα νοήματά τους και φτωχαίνουν, φτηναίνουν και χάνονται. Μαζί τους όμως χάνονται και αξίες και αρχές, πολύτιμα και αναντικατάστατα σημεία αναφοράς της ζωής μας.
Χριστιανός δεν είναι ο άνθρωπος που πηγαίνει σε μια συγκεκριμένη εκκλησία, ούτε αυτός που έχει τη μια ή την άλλη θέση στα θρησκευτικά πράγματα. Χριστιανός είναι ο άνθρωπος που ζει τον Ιησού Χριστό ανάμεσα στους ανθρώπους. Ζει τη ζωή του Ιησού Χριστού κάθε μέρα, την περιφέρει, τη φανερώνει με τη ζωή του, τις αντιδράσεις του, το περιεχόμενο της ημέρας του. Ο χριστιανός, όταν είναι γνήσιος και πραγματικός, ζει το Ευαγγέλιο στη ζωή του και είναι άρωμα και ευωδιά του Χριστού ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο αγώνας ο μεγάλος ήταν, αυτό το θαύμα της αγάπης του Θεού, ο αναγεννημένος και λυτρωμένος από τη δύναμη της αμαρτίας άνθρωπος, αν μπορούσε να χάσει τη δύναμή του, την ομορφιά του, τη δόξα του και να γίνει ένα τίποτα. Πόσος πόλεμος, πόσες παγίδες, πόσος αγώνας για να καταλήξουν οι χριστιανοί χωρίς Χριστό και οι πιστοί του Χριστού χωρίς ζωή πίστης. Άχρωμες, φτηνές φιγούρες της θρησκείας, χωρίς ζωή και δύναμη. Ο δρόμος υπήρξε μακρύς και σήμερα έχουμε τα αποτελέσματα ανάμεσά μας, δίπλα μας:
-Χριστιανοί αφοπλισμένοι.
-Χριστιανοί παροπλισμένοι.
-Χριστιανοί συμβιβασμένοι, ανύπαρκτοι, που δεν είναι καν χριστιανοί.
Ίσως από τις πιο πρόσφατες και πιο αποτελεσματικές ανακαλύψεις του εχθρού μας του Σατανά είναι αυτό το νέο είδος χριστιανών, που στις μέρες μας ανθεί και πολλαπλασιάζεται με γοργούς ρυθμούς, ίσως γιατί έχει μεγάλη ζήτηση… Χριστιανοί του καναπέ. Θα πρέπει να σας πω από την αρχή ότι ο καναπές όπου και όπως κι αν χρησιμοποιείται κλείνει μέσα του πικρή ειρωνεία και δηλώνει ξεπεσμό και εκφυλισμό. Την έκφραση τη χρησιμοποιεί και ο κόσμος έξω, γύρω μας, στην πολιτική και αλλού. “Του καναπέ” θα πει αδιάφοροι, βολεμένοι, εφησυχασμένοι, τακτοποιημένοι. Κάθονται στον καναπέ, στον όμορφα πλασμένο κόσμο τους, με τις παντοφλίτσες τους, τη ζεστή τους ρομπίτσα, το τζάκι με τη γαλάζια φλόγα να γλυκοπαίζει στην άκρη… Είναι όμορφα όλ’ αυτά και… γλυκόπιοτα… όμως δίπλα μας ο κόσμος χάνεται, η αμαρτία αλωνίζει, ο Σατανάς αλυσοδένει τις ψυχές, στα νοσοκομεία το δάκρυ, στις φυλακές, στα νεκροταφεία, στα ναρκωτικά… Αυτό είναι το τραγικό και εγκληματικό πρόσωπο του καναπέ. Αδιάφοροι και ανάλγητοι, βυθισμένοι στη βόλεψή τους, στα αγαθά τους, στον κόσμο τους. Κλεισμένα και τα σπλάχνα τους και η καρδιά τους. “…Εγώ να είμαι καλά, εγώ να έχω, να είμαι, να απολαμβάνω…”
Το επόμενο βήμα είναι να τα παντρέψουμε αυτά τα δύο. Και χριστιανοί και στον καναπέ. Ε, όχι, δεν παντρεύονται αυτά τα δύο, δε συναντιούνται καν, δεν έχουν κανένα κοινό σημείο. Ή το ένα θα είσαι ή το άλλο. Ο χριστιανός όταν είναι γνήσιος και αληθινός δεν έχει καναπέ στη ζωή του, ούτε μπορεί να φανταστεί μια ζωή βολεμένη, αδιάφορη, ψυχρή για τους γύρω. Ο ίδιος ο χριστιανός είναι “καρπός του πόνου της ψυχής” του Κυρίου (Ησαΐας νγ΄ 11), είναι καρπός θυσίας, αγάπης, χάριτος και ελέους της καρδιάς του Πατέρα Θεού. Πώς είναι δυνατόν να περιχαρακωθεί γύρω από τον μικρό και απατηλό κόσμο των υλικών και σαρκικών του απολαύσεων και να αδιαφορήσει για το τι γίνεται γύρω του ή δίπλα του στον κόσμο της αμαρτίας; Ο ίδιος ο χριστιανός, που η ζωή του έχει ξαναρχίσει με την αναγέννηση που του χάρισε ο Κύριος, είναι μάχιμος καθημερινά, ετοιμοπόλεμος από τη φύση του την καινούρια, τη λυτρωμένη: “Κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού” (Β΄ Τιμόθεον β΄ 3)
Είμαστε εδώ σ’ αυτή τη ζωή για να επιλέξουμε. Ή χριστιανός ή στον καναπέ των απολαύσεων του κόσμου, της αμαρτίας. Και οπωσδήποτε θα διαλέξουμε και θα προκρίνουμε με τη στάση μας, με τη ζωή μας. Άλλωστε το καταλαβαίνουμε ότι το να επιλέξεις τον καναπέ, τη ζωή του καναπέ είναι εύκολο και απλό, αρκεί να αφεθείς στο κύμα, στο ρεύμα της αμαρτίας να σε πάει όπου πάει όλους τους άλλους. Το να διαλέξεις το Χριστό είναι δύσκολο και σοβαρό. Είναι απόφαση καρδιάς, θέση ζωής. Είναι μια πραγματική επανάσταση με τον κόσμο της αμαρτίας τον εγκατεστημένο μέσα μας. Είναι επανάσταση η μετάβαση από το θάνατο στη ζωή και από το σκοτάδι στο φως, είναι σπάσιμο στα δεσμά, στις αλυσίδες της αμαρτίας. Είναι επανάσταση μετάνοιας, ταπείνωσης και πίστης στο ζωντανό Ιησού Χριστό της Αγίας Γραφής. Όταν λοιπόν ο χριστιανός έχει μια τέτοια προέλευση, δεν πάει να κάτσει στον καναπέ, να βολευτεί, να ησυχάσει, να απομονωθεί στον κόσμο του. Όταν είναι γνήσιος ο χριστιανός, δε δέχεται να μπει στη ζωή του η νοοτροπία του καναπέ. Ο εφησυχασμός, το βόλεμα είναι λίγα βήματα πριν από το θάνατο και στην περίπτωσή μας τον αιώνιο θάνατο. Στις μέρες μας όμως, όπως φαίνεται, έχει και πέραση και ζήτηση μεγάλη.
Οι χριστιανοί στις μέρες μας είναι κουρασμένοι και ανόρεχτοι για τις μάχες του Κυρίου, για τις νίκες του Βασιλιά του Ουρανού. “Πάντες ζητούσι τα εαυτών”. (Φιλιππησίους β΄ 21) Αυτό είναι το στίγμα των ημερών μας. Ο συμβιβασμός με τη ζωή της αμαρτίας, το “φάρδεμα του δρόμου” για να συμπεριλάβουμε και την αγάπη του κόσμου, ρίχνουν τους χριστιανούς στον καναπέ. Αν κοιτάξεις τη ζωή τους, είναι πλήρως αστικοποιημένοι, εφησυχασμένοι, στο έπακρο καταναλωτικοί και βολεμένοι. Έχουν και το αίμα του Ιησού Χριστού που συγχωρεί, έτσι τουλάχιστον νομίζουν και διαδίδουν, πηγαίνουν και στην εκκλησία, βάζουν και το χέρι στην τσέπη… και κρατάνε τις ισορροπίες και τις αναλογίες, ώστε να τους έχουν όλους ικανοποιημένους… έτσι τουλάχιστον νομίζουν, έτσι το έχουν φτιάξει στο μυαλό τους… Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Στον καναπέ ο χριστιανός χάνει τη δύναμή του, χάνει το όραμά του, χάνει τον προσανατολισμό του προς τα αιώνια, τα μένοντα, τα άνω. Στον καναπέ κάθεται και η Δαλιδά της σάρκας, η αγάπη του κόσμου, “η ευκόλως εμπεριπλέκουσα ημάς αμαρτία” (Εβραίους ιβ΄ 1), η αποστασία των τελευταίων ημερών. Ο πλήρως ικανοποιημένος διάβολος κερδίζει άλλη μια μάχη στις μέρες μας. Έκανε τη ζημιά που ήθελε, πέτυχε το σκοπό του. Χριστιανοί του καναπέ θα πει: χριστιανοί χωρίς δύναμη, χριστιανοί ανύπαρκτοι, νικημένοι, χριστιανοί φοβισμένοι, χριστιανοί απαλοί και αδιάφοροι. Χριστιανοί χωρίς Χριστό, χωρίς αλήθεια, χωρίς ζωή.
Τελικά το αλάτι στις μέρες μας λιγοστεύει και νοθεύεται και το φως σβήνει. Το σκοτάδι γίνεται απόλυτο, αφού οι χριστιανοί στις μέρες μας προκρίνουν τον καναπέ, και άφησαν τις θέσεις μάχης στις δυνάμεις του Κυρίου. Δεν κάνουν για τον Κύριο όλοι αυτοί. Δεν τους αναγνωρίζει, δεν ασχολείται μαζί τους. Έχουν τελειώσει για τον Κύριο οριστικά, εκτός και αν επιστρέψουν με μετάνοια και πίστη και “ενθυμηθούν πόθεν εξέπεσαν και άφησαν την πρώτη τους αγάπη” (Αποκάλυψη Ιωάννου β΄ 4, 5). Αν κοιτάξεις τη ζωή τους, οι χριστιανοί του καναπέ είναι πλήρως τακτοποιημένοι και εξοπλισμένοι. Τα σπίτια τους, τα καλοκαίρια τους, οι διακοπές τους, οι δουλειές τους, τα λεφτά τους, η ψυχαγωγία τους. Τον Κύριο όμως και τη Βασιλεία Του δεν τα έχουν πρώτα στη ζωή τους. Είναι στις πιο πίσω θέσεις. Μερικές φορές πολύ πίσω. Γι’ αυτό και μπορούν και εφησυχάζουν στον καναπέ της βόλεψης και του συμβιβασμού. Ο γνήσιος χριστιανός, ο πραγματικά αναγεννημένος και λυτρωμένος από την ισχύ της αμαρτίας, από τα πρώτα που θα πετάξει από τη ζωή του είναι ο καναπές, η βόλεψη, ο συμβιβασμός, “η αργή και άκαρπη ζωή” της αμαρτίας. Μόνο έτσι μπορείς να λατρεύεις το ζωντανό Θεό της επανάστασης, της ανατροπής, του καθημερινού αγώνα κατά της φθοράς της αμαρτίας. Μόνον έτσι μπορείς να Του ανήκεις και να σου ανήκει, να Τον γνωρίζεις και να σε αναγνωρίζει. Διαφορετικά…
Έγινε μια επανάσταση σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής και ανάμεσα σ’ αυτούς που συνέλαβαν οι επαναστάτες για να στήσουν στον τοίχο ήταν και ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης, που όταν του χτύπησαν την πόρτα, τους άνοιξε με ρόμπα, παντοφλίτσες ζεστές και αγουροξυπνημένος… “Μα δεν έκανα τίποτα”, διαμαρτυρήθηκε κλαίγοντας. “Ακριβώς γι’ αυτό θα σε στείλουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα, επειδή δεν έκανες τίποτα… την ώρα που οι συμπολίτες σου δίνουν το αίμα τους για την ελευθερία”, του εξήγησαν και λίγα στενά πιο κάτω τον εκτέλεσαν σε μια έρημη πλατεία… Οι χριστιανοί του καναπέ. Οι καλοζωισμένοι χριστιανοί, οι εφησυχασμένοι, οι χριστιανοί με τη μοιρασμένη καρδιά, που θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και παίζουν πολιτικά παιχνίδια στα άγια πράγματα του Θεού. Στο εκτελεστικό απόσπασμα… “Φεύγετε απ’ Εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν” (Ματθαίος ζ΄ 23). Ο Θεός να μας φυλάξει!
αναδημοσίευση απο τα “Πνευματικά” “logiazois.gr“