Τα πρώτα λόγια της Αγίας Γραφής είναι τα εξής:
«ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΗΝ»
Ως γνωστόν, μετά την θαυμαστή Του δημιουργία, ο Θεός έπλασε και τον άνθρωπο ως ένα αθάνατο ών, με σκοπό να ζεί αιώνια στην παρουσία του Θεού.
Ο άνθρωπος όμως δεν στάθηκε στην θέση που ο Θεός τον έβαλε, και υπακούοντας στις απατηλές υποσχέσεις του σατανά, εξέπεσε και αμάρτησε εναντίον του Άγιου Θεού.
Η εκδίωξή του ανθρώπου από τον Παράδεισο του Θεού, είχε ως αποτέλεσμα, από την αφθαρσία που μας χάρισε ο Θεός, να υποταγούμε στη φθορά.
Ο άνθρωπος πλέον, δεν μπορούσε να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού εξ’ αιτίας της αμαρτίας μας.
Δίχως αποκατάσταση ήμασταν αιώνια χαμένοι.
Μπορούσε άραγε, ο άνθρωπος, με δικές του ενέργειες, να κάνει αποκατάσταση και να δικαιωθεί ενώπιον του Άγιου Θεού;
Για όσους γνωρίζουμε την Βιβλική αλήθεια, η απάντηση είναι… ΟΧΙ.
Θα μπορούσε όμως ο Θεός, αυτό το υπέροχο πλάσμα Του, τον άνθρωπο, να το αφήσει εξ’ αιτίας της αμαρτίας του, στην αιώνια απώλεια;
Η απάντηση είναι και πάλι… ΟΧΙ.
Τι έκανε λοιπόν ο Θεός για να αποκαταστήσει τον άνθρωπο σύμφωνα με την δικαιοσύνη Του;
Έστειλε εδώ στη Γή τον Ιησού Χριστό να γίνει άνθρωπος και να μας διδάξει την αιώνια Σωτηρία, που ο Θεός χαρίζει στον κάθε έναν που θα πιστέψει σ’ Αυτόν.
Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε στον άνθρωπο το Ευαγγέλιο, δηλαδή ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ, και στο τέλος πέθανε για την σωτηρία του ανθρώπου, διότι για την πλήρη αποκατάσταση μας με τον Θεό, έπρεπε να προηγηθεί θάνατος. Θάνατος της αμαρτίας.
Εάν όμως πεθαίναμε εμείς ως άνθρωποι για την δικαίωση μας, δεν θα μπορούσε να γίνει αυτή η περιπόθητη αποκατάσταση, εξ’ αιτίας της αμαρτωλής φύσης που κληρονομήσαμε, μετά από την ανθρώπινη πτώση.
Γι’ αυτό και ήλθε ο αναμάρτητος και δίκαιος Ιησούς Χριστός να πεθάνει για όλους εμάς τους αμαρτωλούς, να πεθάνει στη δική μας θέση, και με τον θάνατό Του, αλλά και την μετέπειτα Ανάστασή Του, να χαρίσει την αιώνια ζωή σε όποιον πιστεύει σ’ Αυτόν και στο Σωτήριο έργο που έκανε επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά.
Στα λίγα έτη διδασκαλίας Του, έδωσε στους Μαθητές Του, και κατ’ επέκτασιν σε όλους που πιστεύουμε σ’ Αυτόν, να καταλάβουμε ότι,
- Αυτός είναι το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ,
- Αυτός είναι η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ,
- Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΜΕΣΙΤΗΣ μεταξύ Θεού και ανθρώπων,
- Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, είναι… ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Με τη Βιβλική πίστη μας στον Ιησού Χριστό, έχουμε αποκτήσει και προνόμια που ο Κύριος μας χάρισε. Μεταξύ αυτών των προνομίων, είναι και η Άγια ιδιότητα του ίδιου του Κυρίου που προανέφερα,… δηλαδή, ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε στους Μαθητές Του:
«ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΘΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» (Ματθαίος: 5’ 14)
Αυτό το ΦΩΣ πρέπει να λάμπει πάντα στη ζωή του Χριστιανού, πρέπει να φέγγει ως φάρος στη φουρτουνιασμένη ανθρώπινη πορεία.
Αυτό το ΦΩΣ (δηλαδή η άγια διαγωγή) πράγματι έφεγγε από την αυγή ακόμα της Χριστιανικής ζωής. Οι μαθητές του Χριστού μετέδωσαν αυτό το ΦΩΣ στους μαθητές τους, και οι μαθητές τους, στους δικούς τους μαθητές.
Όσο εξακολουθούσε η Βιβλική μαθητεία αυτό το ΦΩΣ φεγγοβολούσε στη ζωή των Βιβλικών Χριστιανών.
Οι πρώτοι τρεις αιώνες του Χριστιανισμού, υπήρξαν φεγγοβόλοι για τον αμαρτωλό και αποστάτη κόσμο, γι’ αυτό και ονομάσθησαν ΧΡΥΣΟΙ ΑΙΩΝΕΣ.
Αυτή την Άγια κατάσταση, όμως, κάποιος δεν μπορούσε να την αντέξει.
Αυτός που πλάνησε και οδήγησε στην αποστασία το δημιούργημα του Θεού, τον άνθρωπο, δεν ανεχόταν την Βιβλική και καθ’ όλα άγια διαγωγή του Χριστιανού… του τότε Χριστιανού, του Χριστιανού των πρώτων τριών χρυσών αιώνων.
Τον Χριστιανό που δεν δίσταζε και τη ζωή του ακόμα να δώσει για τον Κύριο του, τον Ιησού Χριστό.
Ο διάβολος και σατανάς, έπρεπε και πάλι να προσπαθήσει να πλανήσει τον άνθρωπο και να τον υποδουλώσει με κάθε τρόπο.
Ήξερε ότι, δεν θα το κατάφερνε με την πρώτη στρατηγική του, όπως έκανε δηλαδή στον Κήπο του Παραδείσου, και έβαλε σε ενέργεια ένα άλλο σατανικό του σχέδιο. Το σχέδιο του «Μιμητισμού».
Έπρεπε να παρουσιάσει ένα σύστημα θρησκευτικό που να μπορούσε να μιμηθεί τις Βιβλικές αλήθειες, να μοιάζει με τις Βιβλικές αλήθειες, να βάζει συγχρόνως και πολλά εντάλματα ανθρώπων μέσα στις Βιβλικές αλήθειες, να προωθεί ανθρώπινες παραδόσεις μέσα στις Βιβλικές παραδόσεις, με σκοπό να αντιστρέψει τις Βιβλικές αλήθειες… και τα κατάφερε…!
Με την μεταφορά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από την Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, που επονομάσθηκε «Μέγας», ανέλαβε τον ρόλο του «προστάτη» της Χριστιανικής Εκκλησίας, και εφόσον η Εκκλησία, λόγω της ύπνωσης της που επήλθε σταδιακά, δεν μπόρεσε να κερδίσει τον κόσμο προς τον Χριστό, ο κόσμος κέρδισε την Εκκλησία, και έτσι, η αυτοκρατορία, από διώκτης, έγινε προστάτης της εκκλησίας.
Η κατάσταση αυτή επιτάχυνε την ύπνωση και την χαλάρωση της εκκλησίας από τα χρηστά ήθη των πρώτων τριών αιώνων.
Την κάθε εφεύρεση θρησκευτικής τελετουργίας την ονόμαζαν «Μυστήριο» και το κάθε μυστήριο το πρόσθεταν στην λατρευτική ζωή των χριστιανών, λέγοντας τους ότι, είναι Βιβλική αλήθεια τα εν λόγω μυστήρια. Όμως, καμιά σχέση η Βιβλική αλήθεια μ’ αυτά τα παραμύθια.
Τα «μυστήρια» είχαν καταντήσει, τότε, κωμικοτραγικός οργασμός, διότι δεν μπορούσαν να καταφέρουν οι παρείσακτοι ιερείς να τα σταθεροποιήσουν σε έναν συγκεκριμένο αριθμό.
Πότε ήταν 4, πότε ανέβαιναν στα 9, πότε κατέβαιναν στα 5, και μόνο κατά τον 12ο μ.Χ. αιώνα, δηλαδή 1200 έτη μετά από τον Χριστό, κατέληξαν στο να τα αφήσουν στον αριθμό 7, όπου και μέχρι σήμερα είναι γνωστά ως «τα 7 μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας».
Η δυτική Εκκλησία ανεγνώρισε επίσημα τον αριθμό 7 των μυστηρίων στη Σύνοδο της Φλωρεντίας το έτος 1439.
Εάν το μυστήρια ήταν τα «Μέσα της Χάριτος» για τη σωτηρία του ανθρώπου, όπως υποστηρίζουν στην κρατική Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί να μας τα έδινε ο Θεός μετά από 1200 έτη; Εάν δίχως τα 7 μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας ο άνθρωπος είναι αιώνια χαμένος, άρα, επί 1200 έτη οι άνθρωποι χανόντουσαν και δεν είχαν σωτηρία.
Αυτό φυσικά μόνο ένας παράφρων και αρρωστημένος νούς θα μπορούσε να το υποστηρίξει, αλλά δεν είναι στις σημερινές μας προθέσεις να ασχοληθούμε μ’ αυτό. Χάριν Θεού όμως, θα αναφερθούμε και γι’ αυτό σε άλλο άρθρο μας.
Συνεχίζοντας την περιληπτική αναδρομή της Χριστιανικής πορείας, αξίζει να επισημάνουμε ότι, ηγέτης της τότε επικρατούσας κρατικής θρησκείας ήταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο οποίος αν και παρέμενε αρχιερέας του ειδωλολατρικού θεού Ήλιου, παράλληλα ήταν και ο αρχηγός αλλά και ο προεστός των Οικουμενικών Συνόδων της επικρατούσης κρατικής θρησκείας, της Ορθοδοξίας, που ιδρύθηκε στις ημέρες του Κωνσταντίνου από τον ίδιο τον αυτοκράτορα, και εδραιώθηκε στις ημέρες του Μεγάλου Θεοδοσίου, του μετέπειτα αυτοκράτορα.
Επόμενο ήταν, ότι, η χαλάρωση των ηθών και της άγιας ζωής του Χριστιανού, από τότε που ιδρύθηκαν και τα Μοναστήρια με μοναχούς διαφόρων δοξασιών, θα έφερναν τραγικά αποτελέσματα και μυστικιστικές επιδράσεις.
ΤΙ ΑΡΑΓΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ;
Τα αρχαία Μυστήρια με την επίδραση του Ελληνικού πνεύματος κατέστησαν πλέον εσωτερικότερα και ηθικότερα.
Ο Πλάτωνας τα εξεπνευμάτωσε και από αυτά παρήγαγε τον «Μυστικισμό», δηλαδή, την απ’ ευθείας ένωση με τον Θεό δίχως εξωτερικές πράξεις και τελετές. Το κατάντημα του μυστικισμού, ήταν η θέωσις του ανθρώπου.
Ο μυστικισμός είχε τάση προς την ησυχία και τον απράγμονα βίο, και τον μυστικισμό τον ονόμασαν και ησυχασμό.
Ο μυστικιστής και ο ησυχαστής ζητάει να ενωθεί με τον Θεό σ’ αυτόν τον κόσμο, και να απολαύσει την μέλλουσα μακαριότητα από τώρα, εδώ στη γη.
Οι μυστικιστές αξίωναν, ότι, απαραίτητη προϋπόθεση αυτής της απόλαυσης ήταν να μπορεί κάποιος να βλέπει τον Θεό, και βασιζόντουσαν στα λόγια του 6ου Μακαρισμού της Καινής Διαθήκης, που λένε: «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθαίου: 5’ 8).
Αυτός ο μακαρισμός όμως εννοεί, ότι, οι καθαροί στην καρδιά θα δούν τον Θεό στην άλλη ζωή, ενώ οι μυστικιστές και ησυχαστές ήθελαν να δούν τον Θεό σ’ αυτή την ζωή.
Αυτή λοιπόν η νέα θεωρία, αναπτύχθηκε σε τρείς βαθμίδες.
Στην πρώτη βαθμίδα επικρατούσε η αντίληψη ότι, αυτό μπορεί να το πετύχει κάποιος, όχι με την «Καθαράν νόησιν», δηλαδή την αφηρημένη σκέψη, αλλά με την όραση του νού, και απέδιδαν τις πέντε αισθήσεις του ανθρώπου σε πνευματική έννοια.
Αργότερα θεώρησαν αυτόν τον όρο υπερβολικό, εφόσον επεδίωκαν την πρό-απόλαυση της μέλλουσας μακαριότητας εδώ στη γή. Και έτσι, άρχισαν να κάνουν λόγο περί «πέντε πνευματικών αισθητηρίων και αισθήσεων του νού» και περισσότερο για την αίσθηση της «γεύσεως» ως απόλαυση του νού και του συναισθήματος.
Στην Τρίτη θεωρία τους θεώρησαν αυτή την απόλαυση του Θεού ανεπαρκή. Ήθελαν όσο το δυνατόν και το σώμα του ανθρώπου να συμμετέχει στις πνευματικές απολαύσεις του Θεού. Όχι όμως οποιοδήποτε σώμα, αλλά ένα σώμα που εκπνευματώθηκε.
Οι μοναχοί καλόγεροι γνώριζαν την εκπνευμάτωση του σώματος με τον ασκητισμό, διότι επιδίδονταν σε μυστικιστικές πράξεις όπου και ερχόντουσαν σε εκστατική κατάσταση.
Έτσι, στην Τρίτη τους αυτή θεωρία, σχημάτισαν την πεποίθηση ότι μπορεί να δεί κάποιος τον Θεό… σαν ΦΩΣ, σε συνεργασία των πνευματικών οφθαλμών με τους σαρκικούς οφθαλμούς.
Μια ομάδα καλογέρων, οι «Μεσσαλιανοί», με συνεχείς προσευχές και ενθουσιαστικούς χορούς, νόμιζαν ότι έβλεπαν τον Θεό σαν φώς. Αυτό όμως γινόταν εξ’ αιτίας του παραληρήματος που τους έφερνε ο ενθουσιαστικός χορός και οι συνεχείς προσευχές.
Κάποιοι διακεκριμένοι μοναχοί συχνά έκαναν λόγο για υπερκόσμιο φως, ή ακόμα και φωτιά, που ήταν ορατά στο ανθρώπινο μάτι.
Ένας σπουδαίος μυστικιστής ήταν και ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, που ήταν μαθητής του Συμεών του Στουδίτη. Αυτός ο θεολόγος έδωσε ιδιάζουσα σημασία στο «ορατό φώς» και το κατέστησε ως τελικό σκοπό του μυστικισμού, θεωρώντας ότι αυτό το ορατό φώς αποτελούσε την ένωση με τον θεό.
Οι αισθητές αυτές οράσεις με τέτοια σημασία άρχισαν να υπάρχουν πλέον και στους ησυχαστές του Αγίου Όρους στην «ιδ’ εκατονταετηρίδα» όπου και ρητά αναφέρουν ότι η συνήθεια αυτή προέκυψε από τον Συμεών τον Νέο θεολόγο.
Ακολούθησαν πιστά την αξίωση του Συμεών, ότι για να δεί κανείς το «θείο φως» απαραίτητη προϋπόθεση ήταν ο ασκητισμός και ο καθαρμός της ψυχής.
Αυτό όμως οι καλόγεροι δεν το πετύχαιναν με άγια ζωή και χριστιανική διαγωγή, αλλά με μια μέθοδο που εφεύραν οι ίδιοι τους για την εκπλήρωση του σκοπού τους.
Χρησιμοποιούσαν για την ασφαλή και βέβαιη εμφάνιση του «θείου φωτός» την εξής μέθοδο, που την βρίσκουμε γραμμένη στην Εκκλησιαστική ιστορία:
- «Εχρησιμοποίουν, δηλονότι, μέθοδον, δια της οποίας καθίστατο ασφαλής και βεβαία η εμφάνισις του θείου φωτός. Ενεκλείοντο εν τοις κελλίοις αυτών, εκάθηντο κατά γής, έχοντες τα γόνατα κεκαμμένα πρός το στήθος, εστήριζον τον πώγωνα επί του στήθους και συνεκέντρουν τους οφθαλμούς επί τον ομφαλού…, συνεκράτουν κατά το δυνατόν την αναπνοήν και νοερώς επαναλάμβανον «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς».
Με την επιμονή τους σ’ αυτή την άσκηση νόμιζαν ότι έβγαινε από μέσα τους αστραφτερό φώς και το θεωρούσαν ως «άκτιστο», δηλαδή άϋλο, δηλαδή, αυτό το φώς ήταν γι’ αυτούς…, ο ίδιος ο Θεός.
Οι Αγιορίτες μοναχοί, όπως και οι Μεσσαλιανοί μοναχοί, χρησιμοποιούσαν υλικό και εκβιαστικό τρόπο για να πετύχουν το ποθητό τους αποτέλεσμα. Οι Μεσσαλιανοί με συνεχείς χορούς και προσευχές, οι Αγιορίτες με την συνεχή επανάληψη της σωματικής μεθόδου που προανέφερα.
Τα στοιχεία αυτά της ησυχαστικής μεθόδου, υπήρχαν και σε προηγούμενο στάδιο του ησυχασμού και κυρίως στους Σιναΐτες μοναχούς, το έτος 649 μ.Χ.
Από το Άγιο Όρος, αυτή η μέθοδος μεταδόθηκε στην Θεσσαλονίκη, στην Κωνσταντινούπολη και αλλού.
ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΥΣ, ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ ΕΦΕΥΡΙΣΚΟΥΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΕΣ –ΔΗΘΕΝ- ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΙΣ ΜΕΤΑΔΙΔΟΥΝ ΩΣ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, ΑΞΙΩΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΧΘΟΥΜΕ… ΩΣ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Κάναμε λόγο για τον διάβολο που δεν μπορούσε να ανεχθεί την άγια ζωή των Χριστιανών των πρώτων αιώνων και επέφερε σύγχυση στη ζωή τους με την μέθοδο του «Μιμητισμού».
Από τότε άρχισε και ο κατήφορος. Ένας κατήφορος όμως, που δεν τόλμησε να αγγίξει τους Βιβλικούς Χριστιανούς, αυτούς που έμεναν, μένουν και θα παραμένουν στις Βιβλικές αξίες, ζώντας την άγια ζωή του Θεού, μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Ο κατήφορος άγγιξε μόνο τον χριστιανισμό της χαλαρής ζωής, τον χριστιανισμό του «δεν βαριέσαι», τον χριστιανισμό του «αυτό μας λένε, αυτό κάνουμε», τον χριστιανισμό των δύο φρονημάτων, τον χριστιανισμό του… καί Χριστό καί κόσμο.
Αντί λοιπόν να εστιάσουν στο Σωτήριο έργο που ο Χριστός έκανε για την αμαρτωλή ανθρωπότητα, και να συνεχίσουν την λατρευτική αξία που είχαν οι Απόστολοι του Ιησού Χριστού, που λάτρευαν τον Θεό Πνευματικά και αληθινά, οι χλιαροί χριστιανοί έδωσαν μεγαλύτερη αξία στον τόπο, όπου ο Χριστός εκπλήρωσε την λύτρωση του ανθρώπου.
Ονόμασαν τα μέρη εκείνα «Αγίους Τόπους» και προέτρεπαν τους χριστιανούς ανά τον κόσμο να επισκέπτονται αυτούς τους τόπους προκειμένου να λάβουν ευλογία.
Η βάση της ευλογίας πλέον άρχιζε να υπάρχει μόνο σ’ εκείνους τους Τόπους.
Πλήθος κόσμου έρεε στα μέρη που πάτησαν τα πόδια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Η ηθική ικανοποίηση των προσερχομένων πιστευόντων, σταδιακά άρχισε να εξελίσσεται και σε προσφορές αγάπης.
Εφόσον «έπαιρναν» ευλογία, ήθελαν και να δώσουν δωρεές, χάριν της ευλογίας.
Αργότερα αντιστράφηκε αυτός ο όρος, και έπρεπε να δώσουν πρώτα και μετά να πάρουν. Άρχισαν να δίνουν χρήματα, χρυσάφι, στρέμματα γής, για να εξαγοράσουν τις υποτιθέμενες ευλογίες του Χριστού. Και αυτό άρεσε στους καλόγερους. Άρεσε πολύ.
Βρέθηκε πλέον ο εύκολος τρόπος πλουτισμού εις βάρος του αφελή και αμαθή λαού. Έτσι, άρχισαν και τα παρατράγουδα στην ρηχή πλέον χριστιανική πορεία.
Οι διαμάχες για την επικράτηση των Αγίων εκείνων τόπων, έκαναν σύντομα την εμφάνιση τους και τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.
Η υποτιθέμενη ευλογία, που οι καλόγεροι των Αγίων Τόπων υποστήριζαν ότι μπορούσε να πάρει ο επισκέπτης, μετατράπηκα σε κατάρα.
Οι επιδρομές των Αράβων εναντίον στους Αγίους Τόπους, αιματοκυλούσε συχνά εκείνα τα χώματα. Οι βάρβαροι κατέστρεφαν ότι έβρισκαν μπροστά τους, και στα αρχαία εκείνα οικοδομήματα δεν άφηναν πέτρα πάνω στην πέτρα. Οι αφορισμοί και οι κατάρες που χρησιμοποιούσαν με τόση ευκολία οι μοναχοί καλόγεροι, μετατράπηκαν σε μάχες σώμα με σώμα.
Τα σπαθιά άρχισαν να ακονίζονται, το αίμα άρχισε να ρέει ποτάμι στο Όνομα του Χριστού, και οι αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί συστήθηκαν στον υπόλοιπο κόσμο ως… «Οι Σταυροφόροι του Χριστού».
Οι Άγιοι Τόποι έγιναν κέντρο προσκυνήματος για τους απανταχού πιστούς και τα κέρδη των καλογέρων αυξανόντουσαν ραγδαία.
Οι επιδρομές όμως των Αράβων έγιναν τακτικότερες και οι καταστροφές που έκαναν στους τόπους εκείνους, ήταν ανυπολόγιστες. Ανυπολόγιστες αρχαιολογικά για τον λαό Ισραήλ, και ανυπολόγιστες οικονομικά για τους καλόγερους των «αγίων τόπων».
Με κάθε τρόπο έπρεπε οι καλόγεροι να υπερασπίσουν την χρυσοφόρα πηγή των εισοδημάτων τους. Και το αποφάσισαν. Θεώρησαν ως έσχατη λύση να πάρουν τα όπλα και να σκοτώσουν τον εχθρό. Να αιματοκυλήσουν στο Όνομα του Χριστού εκείνα τα εδάφη που τα πάτησαν τα πόδια του Κυρίου.
Ζώστηκαν τα σπαθιά τους και έραψαν στο ρούχο τους το σημείο του σταυρού, δηλαδή κάτι σαν το ψευδές όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου «Εν τούτω Νίκα», που ενόμιζε ότι με το σημείο του σταυρού ο Χριστός τον έστελνε να αιματοκυλήσει κι’ αυτός τους εχθρούς του.
Αυτό επρόδιδε την άθλια συμπεριφορά των κατ’ όνομα χριστιανών. Ας μη μας διαφεύγει και η ιστορική αλήθεια, που αναφέρει ότι, στους χρόνους εκείνους οι Χριστιανοί επισκέπτονταν τους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσουν τα εδάφη που τα πάτησαν τα πόδια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Όταν όμως οι Σαρακηνοί, οπαδοί του Μωάμεθ, κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και ερήμωσαν τα πάντα, οι προσκυνητές έπαψαν πλέον να κατέρχονται.
Για να ανανεωθεί ο ζήλος των προσκυνητών, ο Αυτοκράτορας της Δύσης Μέγας Κάρολος, με άδεια του Καλιφά, βασιλιά των Σαρακηνών, εστόλισε την Ιερουσαλήμ με Μοναστήρια και Εκκλησίες. Μετά τον θάνατο και των δύο αρχόντων οι Άραβες άρχισαν πάλι τις καταστροφές και έτσι οι προσκυνητές και πάλι λιγόστεψαν, όπως και… τα κέρδη των μοναχών.
Έπρεπε λοιπόν να βρούν τον τρόπο ούτως ώστε το προσκυνητικό κίνημα να ξαναβρεί τον ρυθμό του.
Το έτος 870 μ.Χ περίπου, ο Γάλλος Μοναχός Βερνάρδος (Bernardus Monachus) της Δυτικής Εκκλησίας, «εφευρίσκει» ένα πονηρό και παραπλανητικό σχέδιο για να κεντρίσει και πάλι το ενδιαφέρον των προσκυνητών. Με ένα υποτιθέμενο θαύμα θα έπρεπε να γαργαλίσει τα αυτιά των ακουόντων και να τους επαναφέρει στα εδάφη που κάποτε επισκεπτόντουσαν… με το αζημίωτο.
Υποστήριξε λοιπόν ο Βερνάρδος, ότι:
- “ένας άγγελος ανάβει το φως στα λυχνάρια που κρέμονται πάνω από τον τάφο του Χριστού. Το φως αυτό μεταδίδεται στους επισκόπους και στον υπόλοιπο λαό, και ο καθένας έχει φως εκεί όπου στέκεται”.
Αυτό το καλλιεργημένο ψεύδος του δυτικού Μοναχού, το ενεργούσαν από τότε, και αξίζει να επισημάνουμε ότι, το ψευδόθαυμα του «αγίου» φωτός ξεκίνησε από την δυτική εκκλησία και όχι από την Ανατολική Ορθόδοξη, όπως υποστηρίζουν σήμερα οι ανίδεοι και αμαθείς καλόγεροι και ιερείς, λέγοντας ότι ο Θεός με το ψευδόθαυμα τούτο υποδεικνύει και την εύνοια Του στην μόνη αληθινή εκκλησία Του… την Ορθοδοξία (sic).
Ο Αδαμάντιος Κοραής, αυτός ο λαμπρός αναμορφωτής του Ελληνικού Έθνους, μας λέει:
- «Οι Μοναχοί, ώς φρόνιμοι, δεν άργησαν να θεραπεύσωσι την δυστυχίαν, επινοήσαντες το θαύμα του αγίου φωτός».
Έτσι, για κάποιο διάστημα, με «νύχια και με δόντια» οι μοναχοί κράτησαν το εφεύρημα τους αυτό γεμίζοντας τα φυλακτήρια τους με τα αργύρια των αφελών πιστών. Οι Ιστορικοί μας πληροφορούν, ότι, στις αρχές του 11ου αιώνα, ο Σουλτάνος της Αιγύπτου, Αχέμ Βαμριλλάχ, «ακούσας ότι εγίνετο με δόλον των ιερέων θαύμα ετήσιον εις την Ιερουσαλήμ, ωργίσθη τόσον, ώστε και τον Ναόν του Αγίου Τάφου κατέσκαψε, και όλα τα ευρεθέντα εις αυτό πλούτη μετέφερεν εις το βασιλικόν του θυσαυρόν».
Παρ’ όλα αυτά, και πάλι οι Μοναχοί κατάφεραν να επαναφέρουν το επικερδές εμπόριο τους, και εξακολούθησαν το… δήθεν «θαύμα» τους. Για να απαλλαγούν και από την ενόχληση των Αράβων, επινόησαν και την εγκληματική εκστρατεία των Σταυροφοριών. Μετά τις Σταυροφορίες, οι Λατίνοι, οι οποίοι εκμεταλλευόντουσαν αποκλειστικά το ψευδόθαυμα αυτό για 88 έτη στην Ιερουσαλήμ, και έθρεψαν με το απατηλό θαύμα την ακολασία τους, παρέδωσαν αυτό το επικερδές εμπόριο στα χέρια των Ανατολικών Ορθοδόξων, …όπου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα!!!
Από τα μέσα του 10ου και 11ου αιώνα άρχισαν να πιστεύουν ότι το φώς αυτό «παράγεται» θαυματουργικά.
Η Εγκυκλοπαίδεια Παύλου Δρανδάκη (πρώην Πυρσός), χαρακτηρίζει το κατασκεύασμα αυτό, ως θεατρική τελετή βάρβαρου φανατισμού, και γράφει μεταξύ άλλων:
- «Είναι μία απο τας ασχημοτέρας επιδείξεις της Θρησκοληψίας όχλου βαρβάρου… είναι δε, τόσος ο φανατισμός ώστε νομίζεται ότι το φώς αυτό φωτίζει, αλλά δεν καίει και δι’ αυτό το πλησιάζουν εις το στήθος των, περιλούουν δι’ αυτού τον πώγωνα και βαπτίζουν εις την φλόγα την χείρα. Εννοείται ότι τας κινήσεις αυτάς κάνουν ακαριαίως, ότε ο ιδρώς δυσχεραίνει την καύσιν. Ουδείς τολμά επί έν λεπτόν να κρατήση την χείρα εις την φλόγα ή τον πώγωνα… και έτι δυσχερέστερον ότι η Εκκλησία αφήνει να υποκαίει την δεισιδαιμονίαν αντί στεντορείως να φωνάξη ότι δέν πρόκειται περί θαύματος».
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν κάνει καμία επίσημη ανακοίνωση περί «Ουρανοκατέβατου» αγίου φωτός, και στην επίσημη Ιστοσελίδα τους δεν γίνεται καμία νύξη για την εν λόγω τελετή, παρά μόνο αναφέρουν για το Άγιο φως μεταξύ άλλων και τα εξής, που μας δίνει να καταλάβουμε ότι έντεχνα αποφεύγουν την όποια αναφορά στην εν λόγω απάτη.
Γράφουν λοιπόν στην επίσημη Ιστοσελίδα τους, για τον τρόπο της μετάδοσης του φωτός από τον Πατριάρχη κ. Θεόφιλο Γ’ (Πάσχα 2009), μεταξύ άλλων και τα εξής:
- «Εισελθών εις τά ενδότερα του Παναγίου Τάφου μόνος ό Μακαριώτατος, ανέγνωσεν τήν καθιερωμένην ευχήν του αγίου Φωτός, ό καί μετέδωσεν είς τάς χιλιάδας τών έν αδημονία αναμενόντων πιστών, οι οποίοι καί έλαβον αυτό εις τάς λαμπάδας αυτών καί έφερον τούτο εις χείρας, μέτωπα, όμματα μετά πίστεως, βεβαιότητος, ελπίδος, χαράς, αγαλλιάσεως, φωνών αλαλαγμού καί χαρμοσύνου κρούσεως κωδώνων»
Μια τυπική λοιπόν και απλή αναφορά κάνουν μόνον στην ανάγνωση της ευχής και της μετάδοσης του φωτός στους πιστούς. Ανέγνωσε την ευχή ο Πατριάρχης και μετά μετέδωσε το φως στους πιστούς.
Πώς το πήρε αυτό το φώς; Από πού του δόθηκε το φώς; Εφόσον υποστηρίζουν ότι μέσα στο κουβούκλιο δεν υπάρχει τίποτα αναμμένο, τότε πώς άναψαν οι λαμπάδες του Πατριάρχη και μετέδωσε την φλόγα; Υποστηρίζουν ανοιχτά ότι είναι ουρανοκατέβατο το φώς ή όχι; Ένα τέτοιο υπερφυσικό γεγονός (όπως υποστηρίζουν ότι είναι η αφή του αγίου φωτός) γιατί δεν το περιγράφουν με ακρίβεια στην Ιστοσελίδα τους, δίδοντας και το ανάλογο κύρος στην αξίωση τους περί της μόνης και αληθινής Ορθόδοξης θρησκείας;
Γιατί άραγε; Εφόσον υποστηρίζουν ότι η αφή του «αγίου» φωτός είναι μια από τις δυνατότερες αποδείξεις εύνοιας του Θεού μόνο προς την Ορθοδοξία, ενώ όλοι οι άλλοι άνθρωποι -σύμφωνα με τους Ορθόδοξους- είναι χαμένοι, γιατί δεν αναφέρουν στην Ιστοσελίδα τους τον τρόπο παραλαβής του εν λόγω φωτός, για να πιστέψουν περισσότεροι και να… σωθούν;
Δεν αναφέρονται σ’ αυτό, απλά και μόνο για να έχουν… άλλοθι.
Εξαπατούν τον αφελή πιστό περί δήθεν ουρανοκατέβατης και θαυματουργικής προελεύσεως του φωτός, και όταν αποκαλυφθεί η απάτη –που θα αποκαλυφθεί κάποτε με οπτικό υλικό, να είστε σίγουροι γι’ αυτό- τότε θα υποστηρίξουν πως ποτέ δεν αξίωσαν ότι θαυματουργικά και ουρανοκατέβατα λαμβάνουν το φώς αυτό, που το βάπτισαν… «άγιο».
Στο βιβλίο του «Το Αρχιτεκτονικό Συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το θέμα του Αγίου Φωτός», ο καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης, ερμηνεύοντας την ευχή που διαβάζει ο Πατριάρχης, γράφει ότι:
- «πουθενά δεν γίνεται λόγος (ούτε καν υπαινιγμός) περί “άνωθεν κατερχόμενου αΰλου Φωτός” κατά τη στιγμή εκείνη, αλλά νοείται μόνο φως φυσικό, που ανάβεται στην ανάμνηση του Αναστάντος Χριστού».
Ο παπάς Γεώργιος Τσέτσης συμφωνεί με τη θέση του καθηγητή Καλοκύρη λέγοντας ότι «πρόκειται για έναν θρύλο», που αναπτύχθηκε στους Αγίους Τόπους μετά την εισβολή των Σταυροφόρων, όπου Ορθόδοξοι, Λατίνοι και Αρμένιοι, διεκδικούσαν για τον εαυτό τους το προνόμιο τού «λαμβάνειν εξ ουρανού» το Άγιο Φως.
Γράφει λοιπόν ο Γεώργιος Τσέτσης:
- «Υπάρχει, αιώνες τώρα, διάχυτη η πεποίθηση στον ευσεβή μεν, αλλά θεολογικά και λειτουργικά απαίδευτο ορθόδοξο πιστό, που ψάχνει για «θαύματα» προκειμένου να πληρώσει το πνευματικό του κενό, ότι κατά την τελετή της αφής το άγιον φως κατέρχεται θαυματουργικά «ουρανόθεν» για να ανάψει την λαμπάδα του πατριάρχου» και μας διευκρινίζει ότι ο Πατριάρχης «δεν προσεύχεται για την διενέργεια θαύματος» αλλά απλώς «”αναμιμνήσκεται” της θυσίας και της τριημέρου Αναστάσεως του Χριστού», ενώ «ανάβει την λαμπάδα του από την ακοίμητη κανδήλα που βρίσκεται πάνω στον Πανάγιο Τάφο».
Σε αυτό συνηγορεί και η ευχή, που κατά την τελετή της αφής του φωτός, λέει ο Πατριάρχης:
- «… διά τούτο εκ του επί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφον, ενδελεχώς και αειφώτως εκκαιομένου φωτός ευλαβώς λαμβάνοντες διαδιδόαμεν τοις πιστεύσουσιν εις σε το αληθινόν φως».
Κάποιες μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Εφραίμ ο Β’ επί την Πατριαρχίας του στα έτη 1766 έως 1771, κατήργησε την τελετή αυτή ως «Χειροποίητον μηχανουργίαν», ενώ κάποιοι άλλοι αμφισβητούν αυτές τις μαρτυρίες.
ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ:
Στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων βλέπουμε να παρουσιάζονται ενδιαφέρουσες μεταβολές. Στα μέσα του 16ου αιώνα αναδιοργανώθηκε η αδελφότητα των αγιοταφιτών και συνενώθηκε με το Πατριαρχείο. Αναδιοργανωτής υπήρξε ο πατριάρχης Γερμανός, το έτος 1543 έως το 1579. Ο Πατριάρχης ανέλαβε καθήκοντα ηγουμένου ενώ τα ποιμαντορικά καθήκοντα τα ανέλαβαν οι μοναχοί.
Το έτος 1861 οι αγιοταφίτες μοναχοί, υπέβαλαν στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Κύριλλο, σχέδιο κανονισμού όμοιο με το σχέδιο του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Ο Κύριλλος όμως το απέρριψε. Το 1875 το σχέδιο κανονισμού επικυρώθηκε από την… Τουρκική κυβέρνηση.
Αργότερα, το έτος 1902 και επί πατριάρχου Δαμιανού, συντάχθηκε κανονισμός και για τα οικονομικά του Πατριαρχείου, και χάριν του κανονισμού αυτού τέθηκε πλέον τέρμα στην μυστηριώδη και ανεξέλεγκτη διαχείριση των οικονομικών του Πατριαρχείου, όπου υπεύθυνος για την διαχείριση του χρήματος ήταν ένα και μόνο πρόσωπο ισοβίως, και αυτός ήταν ο «Σκευοφύλακας».
Το δυστύχημα όμως ήταν, ότι, η μεταβολή αυτή ήλθε σε εποχή που οι πηγές των εισοδημάτων, «έκαναν φτερά», στέρεψαν εφ’ όσον η διαχείριση τους γινόταν από ένα και μόνο άτομο…!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Συγκρίνοντας, λοιπόν, την αρχική μας αναφορά στην πορεία του Χριστιανισμού με την κατάληξη του παπαδικού κατεστημένου, εύλογα ο λογικός νούς βγάζει το συμπέρασμα, ότι, η παρεκτροπή και η σατανική επιρροή βρήκαν πρόσφορο έδαφος μέσα στην θρησκεία που εκατομμύρια πιστοί θεωρούν ως την… μόνη αληθινή…! Δυστυχώς, όμως, σφάλουν.
Για την τελετή του «αγίου» φωτός ετοιμάζουμε και τηλεοπτική εκπομπή για τον «Sporeas Web Tv”, όπου και θα δείτε στην Ιστοσελίδα μας “sporeas.gr”.
Γιώργος Οικονομίδης “sporeas.gr”