Κεφάλαιον 6, Συνέχεια από το Κεφάλαιον 5
“Λόγοι διδακτοί Πνεύματος” (1Κορ.2:13)
Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού
Σειρά Βιβλικών μελετών επί
ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ
ΚΑΙ
ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ
ΜΕΡΟΣ Α’: Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΣΩΤΗΡΙΑ (#5)
Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ
Εισαγωγή
Στόχος μου με αυτή τη νέα σειρά είναι να εξηγήσω γιατί πιστεύω ότι και οι δύο αυτές θέσεις είναι σωστές υπό ορισμένας προϋποθέσεις. Πιστεύω ακράδαντα ότι η Βίβλος μάς ομιλεί συγχρόνως για την ασφάλεια και τη μη ασφάλεια του πιστεύοντος. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι πιστεύοντες τον λόγον του Θεού αρνούνται πεισματικά τη μια ή την άλλη θέση. Η Βίβλος περιέχει τις δύο αυτές περιπτώσεις ανάλογα με τη θέση της καρδίας (της θελήσεως) του πιστού και της πορείας του με τον Θεόν. Πολύς θόρυβος για το τίποτα! Όλα εξαρτώνται από την επιλογή της καρδιάς μας (της θελήσεώς μας), τις αποφάσεις μας και την πορεία μας! ΌΛΑ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΟΜΙΛΟΎΜΕ. Ο τρόπος με τον οποίον το διατυπώνω είναι ευκόλως αντιληπτός αλλά η κατανόηση των αιτίων που κάνουν τη διαφορά μεταξύ των πιστευόντων δεν είναι εμφανής και αυταπόδεικτη!
Αυτό το στοιχείο θα εξετάσουμε στα επόμενα κεφάλαια. Δεδομένου ότι πρόκειται για σειρά αληλοεξαρτωμένων μελετών που θα αποστέλλονται η μία μετά την άλλη, υπάρχουν αναποφεύκτως ορισμένες επαναλήψεις, ως ήδη προανέφερα, τόσον από τα προηγούμενα κεφάλαια όσον και από προηγούμενες μελέτες μου στα κεφάλαια που ακολουθούν. Πριν ξεκινήσω να αναπτύσσω τη θέση μου, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μια περιγραφή:
α) Της ρίζας της αμαρτίας, και
β) Της γνήσιας χριστιανικής ζωής.
Μια πολύ σύντομη παρέκβαση: Αγαπητός εν Χριστώ αδελφός μου έθεσε το εξής ερώτημα: «Σε ποίους αποστέλλεις τα μηνύματα σου;» Ιδού η απάντησή μου: «Σε πιστούς και μη πιστούς! Καθένας μπορεί να πάρει αυτό που χρειάζεται!»
1. Η ρίζα της αμαρτίας
Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τη ρίζα ορισμένων αμαρτιών, γενικά, θα ανακαλύψουμε ότι οι αμαρτίες που ήδη αναφέραμε και πολλές άλλες οφείλονται, στην πραγματικότητα, στην απιστία ή στην έλλειψη πίστεως. Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:
- Εκείνος που λέγει ένα ψέμα, λέγει το ψέμα, προκειμένου να προστατευθεί φυσικώς ή να προστατεύσει την αξιοπρέπειά του από τις συνέπειες μιας κακής πράξεως ή για να καλύψει ένα προηγούμενο ψέμα. Καταφεύγει σε ένα ψέμα και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το ψέμα. Γιατί; Εάν επίστευε ότι ο Θεός θα τιμούσε τη φιλαλήθειά του και θα εύρισκε τρόπο να τον προστατεύσει ή εάν μισούσε το ψέμα γνωρίζων τις δυσμενείς συνέπειες στην πνευματική του ζωή ή στην αιωνιότητα, δεν θα είχε ειπεί το ψέμα. Επομένως, τα ψέματα είναι προϊόν απιστίας.
- Κάποιος διαπράττει μια κλοπή. Γιατί; Είτε προκειμένου να καλύψει μια αληθινή ανάγκη είτε μια φανταστική ανάγκη είτε για να ικανοποιήσει τη φιλαργυρία του ή κάποια άλλη σφοδρά επιθυμία του. Εάν επίστευε ότι ο Θεός τον αγαπά και ότι – αναμφιβόλως – φροντίζει για όλες τις ανάγκες του και ότι, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του, δεν θα τον άφηνε ή δεν θα τον εγκατέλειπε, θα άπλωνε το χέρι του να πάρει κάτι που δεν του ανήκε ή να οδηγηθεί στην απληστία; Επομένως, οι κλοπές είναι προϊόν απιστίας.
- Γιατί ο άνθρωπος ζη μέσα στη μέριμνα για το αύριο, μέσα σε φόβο και σε απελπισία; Δεν είναι εξ αιτίας της απιστίας ή ολιγοπιστίας του; Έχετε γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους; Εγώ έχω γνωρίσει…. Ζούνε από τώρα στην κόλαση!
Σε αυτό το σημείο, μια άλλη πολύ σοβαρή αμαρτία πρέπει να αναφερθεί, που διαπράττεται από δική μας δυσπιστία ή έλλειψη πίστεως η οποία είναι η ρίζα της ρίζας της αμαρτίας: «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν του Θεού έχει την μαρτυρίαν εν εαυτώ· όστις δεν πιστεύει εις τον Θεόν, έκαμεν αυτόν ψεύστην, διότι δεν επίστευσεν εις την μαρτυρίαν, την οποίαν εμαρτύρησεν ο Θεός περί του Υιού αυτού.» (1Ιωάν.5:10). Προσέξατε, επίσης το εξής χωρίον: «και ελθών εκείνος θέλει ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως· περί αμαρτίας μεν, διότι δεν πιστεύουσιν εις εμέ·» (Ιωάν.16:8-9). Τώρα ας ιδούμε ποιές είναι οι…
2. Πρακτικές συνέπειες της πίστεως και της υπακοής
Η πρώτη πρακτική συνέπεια της αληθινής σωτηρίας είναι να απομακρυνθεί από την αμαρτία και η δεύτερη συνέπεια είναι να συνεχίσει να απομακρύνεται από την αμαρτία! «[…] Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας [………] Διότι ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν. Όθεν ο αθετών ταύτα δεν αθετεί άνθρωπον, αλλά τον Θεόν, όστις και έδωκε το Πνεύμα αυτού το Άγιον εις ημάς.» (1Θεσ.4:2-8). Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς αγιασμόν, καθαρή και αγία ζωή! Η τρίτη πρακτική συνέπεια είναι ότι ο Θεός δίνει το Πνεύμα το Άγιον εις τους πειθαρχούντας εις Αυτόν (Πράξ.5:32), εκπληρώνει τις άγιες επιθυμίες τους για την πνευματικήν πρόοδόν τους και τη χρησιμότητά τους, οι οποίες, αργά ή γρήγορα, θα γίνουν φανερές! Ο άνθρωπος, προκειμένου να προχωρήσει πνευματικά στη δικαιοσύνη και να καρποφορήσει σε αγιασμό, πρέπει να συνεχίσει να επιστρέφει στον Θεόν με όλη την καρδιά του, παραστήνων τον εαυτόν του στον Θεόν θυσία ζώσα καθώς είναι γραμμένο στον Νέον Νόμον του Θεού. Ναι, να προοδεύει πνευματικά με μια ‘άπαξ και διά παντός’ παραχώρηση στον Θεόν και με μια σταθερή καθημερινή ανακαίνιση του νοός του! Και αλλού λέγει: «…ούτω τώρα παραστήσατε τα μέλη σας δούλα εις την δικαιοσύνην προς αγιασμόν…» (Ρωμ.6:19-23). Όταν τηρείται αυτός ο όρος και συνεχίζει να τηρείται, τότε ο άνθρωπος, τότε μόνον, γίνεται «σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον και εύχρηστον εις τον δεσπότην, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν». Έτσι, εκτός από τη σωτηρία τους, ο Θεός καθιστά τους δικούς Του εκλεκτούς και χρήσιμους στο έργον του Θεού.
Οι θρησκευτικές ή οι εκκλησιαστκές δραστηριότητες είναι καλές και αξιέπαινες αλλά εκείνο που μετρά ενώπιον του Θεού δεν είναι τί κάνουμε για τον Θεόν αλλά τί κάνουμε με τον Θεόν και ακόμη περισσότερο αυτό που είμαστε για τον Θεόν. Όταν ζούμε μέσα στην αμαρτία, μέσα σε αμαρτωλούς συμβιβασμούς ή όταν υπάρχει αμαρτία μη ομολογηθείσα και εγκαταληφθείσα ή ο αδελφός μας έχει κάτι εναντίον μας δικαιολογημένα, είναι ποτέ δυνατόν ο Θεός να ευλογήσει τα έργα μας ή τις δρστηριότητες της διακονίας μας; Η Βίβλος λέγει, «Η δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; […]» (1Κορ.6:9) και ότι «[…] εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματ.5:20).
Τώρα, ας εξετάσουμε την φράση… «Σκεύη τιμής και σκεύη ατιμίας».
3. Σκεύη τιμής και σκεύη ατιμίας (γενικότητες)
Το εδάφιο 2Τιμοθέου 2:20, ομιλεί για σκεύη «προς χρήσιν τιμίαν, άλλα δε προς άτιμον». Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι οι αληθινοί πιστοί είναι οστράκινα σκεύη – είτε λάμπουν σαν το χρυσάφι ή το ασήμι είτε όχι. Πράγματι, οι πιστοί, έστω και εάν φέρουν τον θείον θησαυρόν μέσα τους, παραμένουν ‘γίηνα σκεύη’ ώστε η υπερβολή της δυνάμεως να αποδίδεται στον Θεόν και όχι σ’αυτούς (2Κορ.4:7). Επιπλέον, πρέπει να ειπωθεί ότι ο Θεός, ο θείος αγγειοπλάστης, έχει εξουσία επάνω στον πηλό, λόγω του κυριαρχικού Του δικαιώματος, από το ίδιο κομμάτι να κάνει ένα σκεύος προς τιμήν και ένα άλλο προς ατιμίαν! Η λέξη «προς άτιμον» δεν σημαίνει «απόρριψη» αλλά καταλληλότητα για ορισμένη κοινή χρήση. Δεν σημαίνει «άχρηστον».
Πολλοί είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται αυτό το εδάφιο ως σημαίνον καθαρισμόν της εκκλησίας. Αναμφιβόλως αυτό θα μπορούσε να εφαρμοστεί όσον αφορά τον καθαρισμόν της Εκκλησίας από πλάνους ή κακούς εργάτες αλλά αναφέρεται κυρίως στον προσωπικόν καθαρισμόν: «Εάν λοιπόν καθαρίση τις ΕΑΥΤΟΝ από τούτων…». Δεν λέγει να «καθαρίσει ή εξυγιάνει την εκκλησία» αλλά «εάν καθαρίση ΕΑΥΤΟΝ». Εκείνος ο άνθρωπος πρέπει να απομακρυνθεί από παντός είδους αδικίαν. Τότε και μόνον τότε, μπορεί να γίνει σκεύος τιμής! Φυσικά, εάν μια εκκλησία ατιμάζεται από ανθρώπους που ετεροδιδασκαλούν και που διάγουν αμαρτωλή ζωή ή που ζουν ατάκτως και η εκκλησία μολύνεται από διεστραμμένες, επικατάρατες πλάνες σχετικά με την περί πίστεως διδασκαλίαν και καθαρισθεί από τέτοιους ανθρώπους, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εκείνη η εκκλησία θα γίνει σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον και εύχρηστον εις τον δεσπότην, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν… Ο Θεός θα τιμήσει εκείνη την εκκλησία… Αυτή η αρχή ισχύει επίσης για κράτη και κυβερνήσεις… Ας εξετάσουμε το σημείο αυτό προσεκτικά επί τη βάσει του εδαφίου: «Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού» (2Κορ.7:1).
4. Σκεύη τιμίας χρήσεως
Σε ένα μεγάλο σπίτι, λέγει ο Παύλος – ο οποίος συγκρίνει την εκκλησία του ζώντος Θεού, που είναι ο στύλος και εδραίωμα της αληθείας (1Τιμ.3:15) με ένα μεγάλο σπίτι – υπάρχουν ποικίλα σκεύη διαφορετικής ύλης και για διαφορετικές χρήσεις, μερικά μεγάλης αξίας για τιμητικές χρήσεις και μερικά μικρότερης αξίας για μη τιμητικές, για πιό ταπεινές καθημερινές χρήσεις. Η λέξη «σκεύη» αντιστοιχεί σε μας τους «πιστούς». Μερικά σκεύη είναι από χρυσάφι ή ασήμι ή από πορσελάνη ή από κρύσταλλο, τα οποία προορίζονται να χρησιμοποιηθούν σε δεξιώσεις ή σε συμπόσια και μερικά είναι πήλινα ή ξύλινα ή πλαστικά για καθημερινή κοινή χρήση. Εάν ο πρωθυπουργός ή ο βασιλεύς της χώρας σας σάς επισκευθεί, δεν θα χρησιμοποιήσετε πλαστικά πιάτα ή φλυτζάνια αλλά θα χρησιμοποιήσετε τα καλύτερα και πολυτιμότερα σκεύη που έχετε, προκειμένου να τον υπηρετήσετε και να τον τιμήσετε. Έτσι, υπάρχουν στις τοπικές εκκλησίες πιστοί, οι οποίοι μπορούν να συγκριθούν με χρυσάφι και ασήμι εξαιτίας της τελειότητάς τους. Είναι γεμάτοι από ταλέντα, χαρίσματα και ικανότητες, με διπλώματα και διδακτορικά σε επιστήμες ή στη θεολογία, με ευφυΐα, με ευγλωττία, με γνώση πολλών γλωσσών, ίσως με πολλά χρήματα και είναι ευγενούς καταγωγής! Ακτινοβολούν όπως το ασήμι η ο χρυσός και η παρουσία τους στην εκκλησία παρέχει φήμη και λαμπρότητα. Εάν αυτά τα πρόσωπα έχουν την απαραίτητη αγνότητα, τόσον διδασκαλίας όσον και ζωής ως επίσης και σταθερότητα, τότε είναι αληθινά «σκεύη» χρυσού και αργύρου, προορισμένα για τιμητική υπηρεσία και προς τιμήν του Χριστού! ΑΛΛΑ τί θα πρέπει να ειπούμε γι’αυτούς εάν, παρ’όλα τα ταλέντα, τα χαρίσματα, τα διπλώματά τους κ.λπ., η διδασκαλία τους και η ζωή τους ή η συμπεριφορά τους δεν είναι καθαρές ή άξιες εγκωμίων; Τί εάν ισχυρίζονται ότι πληρούνται με Άγιον Πνεύμα αλλά τα πράγματα που λυπούν το Άγιον Πνεύμα δεν τους λυπούν; Δεν μπορούν, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, να υπηρετήσουν τον Κύριον παρά τα ταλέντα τους, τα χαρίσματά τους, τις δραστηριότητές τους κ.λπ. «Οι οφθαλμοί μου θέλουσιν είσθαι επί τους πιστούς της γης, διά να συγκατοικώσι μετ’ εμού· ο περιπατών εν οδώ αμώμω, ούτος θέλει με υπηρετεί.», λέγει ο Κύριος (Ψαλ.101:6). Ο προφήτς Ιερεμίας λέγει: « Ιερουσαλήμ, απόπλυνον την καρδίαν σου από κακίας, διά να σωθής […] (Ιερ.4:14)
5. Σκεύη προς άτιμον χρήσιν
Στις τοπικές εκκλησίες υπάρχουν πρόσωπα χωρίς φήμη, χωρίς φανερά ταλέντα και χαρίσματα, χωρίς ευγλωττία, χωρίς χρήματα, χωρίς διπλώματα, χωρίς γνώση ξένων γλωσσών, ταπεινής προελεύσεως και καταστάσεως, χωρίς υψηλή κοινωνική θέση και χωρίς μεγάλο όνομα κ.λπ. Μερικοί απ’ αυτούς είναι μάλιστα και φτωχοί πολιτικοί ή οικονομικοί πρόσφυγες. Μοιάζουν με σκεύη φτιαγμένα από ξύλο ή πηλό! ΕΑΝ είναι καθαροί και αγαπούν το Κύριο με όλη την καρδιά τους, τι είναι αυτοί; Δεν είναι σκεύη «ηγιασμένα» που τιμούν τον Ουράνιον Διδασκαλόν τους, προετοιμασμένα για κάθε καλό έργο; Εντούτοις, εάν τέτοια σκεύη δεν έχουν καθαρή ζωή και είναι κακού χαρακτήρος, μήπως είναι χρήσιμα, κατάλληλα για την χρήση του Δεσπότου; Φυσικά όχι, εκτός αν καθαρισθούν.
6. Πώς όλα τα σκεύη μπορούν να γίνουν χρήσιμα για τον Κύριον;
Συμπεραίνουμε, επομένως, ότι ένας πιστός δεν μπορεί να γίνει σκεύος προς χρήσιν τιμίαν, κατάλληλος διά την υπηρεσίαν του Κυρίου Του, εκτός εάν καθαρίζεται από γνωστές αμαρτίες του και από την ανομίαν των αγίων πραγμάτων (Ex.28:38). Κάθε σκεύος πρέπει να είναι καθαρό, προκειμένου να είναι χρήσιμο!
Προσέξατε, παρακαλώ, ότι, σύμφωνα με το εδάφιο Πράξεις 6:3, ακόμη και εκείνοι που ‘διακονούν εις τραπέζας’ πρέπει να είναι πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας… Προσέξατε, επίσης, το επόμενον εδάφιον: «Αφαίρεσον την σκωρίαν από του αργύρου, και σκεύος θέλει εξέλθει εις τον χρυσοχόον·» (Παρ.25:4).
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ
Συνεχίζεται…