Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1δ]

Σειρά μηνυμάτων επί του θέματος:

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

του Γιάννη Μπαλτατζή

«…Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.» (Ρωμ.1:17)

· «Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.6:47)

Συνέχεια εκ του #45γ – GR

Μέρος 1δ: Μετάνοια: Η σημασία της και η σπουδαιότητά της

Εισαγωγή

Προηγουμένως ανέφερα ότι με το θέμα της μετανοίας θα ασχοληθούμε «σχετικώς εκτενέστερα». «Σχετικώς» εκτενέστερα, διότι το θέμα της μετανοίας είναι τόσο σοβαρό, λεπτό και παρεξηγημένο, ώστε να μην είναι σκόπιμο να το αναλύσουμε λεπτομερώς στα πλαίσια αυτής της παρούσης μελέτης που αφορά τη σπουδαιότητα, τα γενικά χαρακτηριστικά της πίστεως και τις πεπλανημένες διδασκαλίες, παραδόσεις, γνώμες κ.λπ που εμποδίζουν την καλή λειτουργία της. Θα αρκεσθούμε, λοιπόν, σε μερικά γενικά και βασικά χαρακτηριστικά της. Αρκεί να αναφέρουμε, κατ’αρχάς, ότι Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, οι απόστολοι και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης δεν έπαυσαν ποτέ να καλούν τους ανθρώπους να μετανοούν και να πιστεύουν στον Θεόν. Δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία και παρηγορία χωρίς μετάνοια (Ματ.5:4· Μάρκ.1:15· Πράξ.2:38, κ.λπ.)

Όταν ένας άνθρωπος πιστεύει ειλικρινά στον Χριστόν, στρέφει το πρόσωπό του προς τον Θεόν και συνεπώς την πλάτη του προς τις αμαρτίες του και τα είδωλά του, συγχρόνως δε περιμένει ένα ένδοξο μέλλον που η αγάπη του Θεού έχει επιφυλάξει γι’αυτόν: «Διότι αυτοί διηγούνται περί ημών οποίαν είσοδον ελάβομεν προς εσάς, και πως επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.» (1Θεσ.1:9-10). Αγαπά τον Θεόν που τον έσωσε και που τον σώζει από κάθε αμαρτία και αδυναμία. Μισεί την αμαρτία που τον είχε αιχμαλωτίσει και τον οδηγούσε στην αιώνια απώλεια. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της ριζικής μεταβολής του πνεύματός του είναι ότι κάμνει καρπούς αξίους της μετανοίας (Λουκ.3:8). Δεν αρκείται σε λόγια και εκδηλώσεις λατρείας αλλά προβαίνει σε έργα που τιμούν τον Θεόν. Δεν αρκείται στην παραδοχή των αμαρτιών του αλλά και τις απορρίπτει. Μόνον έτσι μπορεί να ευλογηθεί: «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή· ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή.» (Παρ.28:13). Αλλάζει ριζικώς τη συμπεριφορά του και όλη τη ζωή του.

Όλοι όσοι έχουν την αυτήν εμπειρίαν εκδηλώνουν τις ίδιες αντιδράσεις / αποτελέσματα που εξεδήλωναν οι Κορίνθιοι: « Διότι ιδού, αυτό τούτο, το ότι ελυπήθητε κατά Θεόν, πόσην σπουδήν εγέννησεν εις εσάς (σφοδρά επιθυμία προς αποκατάσταση), αλλά απολογίαν (επιθυμία όχι να δικαιολογήσετε τους εαυτούς σας αλλά να καταστήσετε τους εαυτούς σας δικαίους), αλλά αγανάκτησιν (εναντίον του εαυτού σας διότι αφήσατε την αδελφότητα να «κηλιδωθεί» με ένα τέτοιο βδελυκτό αμάρτημα), αλλά φόβον (για τις συνέπειες της συμπεριφοράς σας), αλλά πόθον (για την αποκατάστασή σας ενώπιον του Θεού), αλλά ζήλον (για το καθήκον σας και την αποκατάσταση της αλήθειας και της δικαιοσύνης), αλλ’ εκδίκησιν (απόφαση να πειθαρχήσετε εαυτούς και να εφαρμόσετε πειθαρχία στην εκκλησία). Κατά πάντα απεδείξατε εαυτούς ότι είσθε καθαροί εις τούτο το πράγμα. » (2Κορ.7:11)

Μόνο κατ’αυτόν τον τρόπον μπορούμε να αποδείξουμε ότι η κατά Θεόv λύπη που γεννά μετάvoιαv προς σωτηρίαv αμεταμέλητov έχει δημιουργήσει μιά βαθιά και ριζική αλλαγή μέσα μας. Επίσης, να αποδείξουμε ότι αγαπούμε και σεβόμεθα με όλη την καρδιά μας Εκείνον όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών (Ρωμ.4:25). Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάνει να κατοικήσει μέσα μας μιά τέτοια μετάνοια και επιστροφή και καθαρότητα! Αμήν.

Ενα κακό παράδειγμα προς αποφυγήν· άλλο εξομολόγηση και άλλο μετάνοια!

Δυστυχώς, πρέπει να λεχθεί ότι υπάρχει μιά ολέθρια παρανόηση μεταξύ εξομολογήσεως της αμαρτίας και μετανοίας. Είναι γνωστότατο το εδάφιο που λέγει ότι: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.» (1Ιωάν.1:9). Είναι όμως λυπηρόν ότι αυτό το τόσον απλό και σαφές εδάφιο παρερμηνεύεται συχνά. Διευκρινίζω το σημείο αυτό με ένα παράδειγμα: Ο βασιλεύς Σαούλ φθονούσε και μισούσε θανάσιμα τον Δαβίδ. Επέτρεψε όμως ο Θεός, ο Σαούλ να πέσει δύο φορές στα χέρια του Δαβίδ, ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να τον θανατώσει. Ο Δαβίδ, φοβούμενος όμως τον Θεόν, δεν άπλωσε το χέρι του να τον κακοποιήσει. Όταν ο Σαούλ διεπίστωσε ότι ο Δαβίδ είχε φεισθεί τη ζωή του, έκλαυσε ενώπιον των δύο στρατοπέδων, παραδέχθηκε ότι ο Δαβίδ ήταν δικαιότερός του, ανεγνώρισε ότι αυτός ήταν ο μέλλων βασιλεύς του λαού Ισραήλ αλλά δεν έπαυσε ποτέ να τον μισεί και να επιδιώκει να τον θανατώσει. Δεν θα πρέπει, λοιπόν να ταυτίζουμε και να συγχέουμε τις λέξεις «εξομολόγηση» και «μετάνοια».

Όταν πραγματικά μετανοείς, προβαίνεις και σε εξομολόγηση, σε εγκατάλειψη των αμαρτιών σου και κάνεις έργα καλά. Όταν παραδέχεσαι και ομολογείς την αμαρτία σου, τούτο δεν αποτελεί εγγύηση ότι έχεις ειλικρινά μετανοήσει. Πολλοί, ή μάλλον όλοι παραδέχονται και ομολογούν ότι είναι αμαρτωλοί αλλά ελάχιστοι είναι εκείνοι που απορρίπτουν από τη ζωή τους το κακό και προσκολλώνται στο αγαθό· ελάχιστοι είναι εκείνοι που μισούν την αμαρτία και αγαπούν την αλήθεια. Πολλοί είναι εκείνοι που ξεύρουν την Αγία Γραφή απ’έξω και ανακατωτά και μάλιστα τη διδάσκουν αλλά που όμως κατακρατούν την αλήθεια εν αδικία πρός ίδιον μικροπροσωπικόν συμφέρον (Ρωμ.1:18), πράττουν κατά της αληθείας και όχι υπέρ της αληθείας (2Κορ.13:8): «…απειθούντας μεν εις την αλήθειαν, πειθομένους δε εις την αδικίαν…» (Ρωμ.2:8). Όταν ελέγχονται, σκληρύνονται, γιαυτό και τυφλώνονται πνευματικώς. Όταν όμως δέχονται τον έλεγχον του Θεού είτε απ’ευθείας από τον Θεόν είτε μέσω ανθρώπων, τότε ο Θεός τους ανοίγει τα πνευματικά μάτια και εκχέει το Πνεύμα Του επάνω τους: «Επιστρέψατε προς τους ελέγχους μου· ιδού, εγώ θέλω εκχέει το πνεύμά μου εφ’ υμάς, θέλω σας κάμει να νοήσητε τους λόγους μου.» (Παρ.1:23). Οι έλεγχοι του Θεού που εμπνέουν και σοφίζουν πρέπει να επιζητούνται και να φυλάττωνται!

Θα ήθελα ν’αναφέρω τα εδάφια Εβραίους 13:20-21 που λέγουν: «Ο δε Θεός της ειρήνης, όστις ανεβίβασεν εκ των νεκρών τον μέγαν ποιμένα των προβάτων διά του αίματος της αιωνίου διαθήκης, τον Κύριον ημών Ιησούν, είθε να σας κάμη τελείους εις παν έργον αγαθόν, διά να εκτελήτε το θέλημα αυτού, ενεργών εν υμίν το ευάρεστον ενώπιον αυτού διά του Ιησού Χριστού, εις τον οποίον είη η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν.» Συνεπώς, εάν και όταν εμείς κάνουμε εκείνο που είναι ευάρεστον ενώπιόν Του (στην προκειμένη περίπτωση: να δεχόμαστε τους ωφέλιμους ελέγχους Του), τότε Εκείνος θα κάνει εκείνο που είναι ευάρεστο ενώπιόν Του. Θα μας ευλογήσει! Ας οπλισθούμε, λοιπόν, με αυτό το ταπεινό και δεκτικό πνεύμα που είναι έτοιμο να δεχθεί τις ευλογίες του Θεού. Εάν, λοιπόν, Του ζητήσουμε την έμπνευσή Του – δηλαδή το Άγιον Πνεύμα Του – μήπως θα μάς Tο αρνηθεί; (Λουκ.11:13). Απολύτως όχι! Η πνευματική μας σύνεση είναι από Εκείνον. Σ’Εκείνον, λοιπόν, ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων!!! Αμήν. Ο Θεός δίδει το Άγιον Πνεύμα Του μόνον σ’εκείνους που πειθαρχούν σ’Αυτόν: «Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το Πνεύμα δε το Άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πραξ.5:32).

Η πραγματική μετάνοια βασίζεται μόνον σε γεγονότα

Η πραγματική μετάνοια δεν πρέπει να βασίζεται σε συναισθήματα αλλά επάνω σε γεγονότα και σε θέσεις καρδίας! Με άλλα λόγια, πρέπει να παράγει καρπούς αξίους μετανοίας. Η πραγματική μετάνοια δεν θα πρέπει να συγχέεται με την ανυπομονησία ή με τα στιγμιαία συναισθήματα συντριβής, τα οποία συνωθούνται και δίδουν τη απατηλή εντύπωση της αληθούς μετανοίας. Τα δάκρυα του Σαούλ, η δημοσία εξομολόγησή του ενώπιον δύο στρατευμάτων και η αναγνώριση της αμαρτίας του έναντι του Δαβίδ δεν τον ωφέλησαν: Ελλειπαν οι καρποί οι άξιοι της μετανοίας! Και για να παράγει κανείς καρπούς δικαιοσύνης, υπό μορφήν μετανοίας, έχει ανάγκη από χρόνο για να αξιολογήσει την κατάσταση να αποφασίσει και να εκφρασθεί με μιά συνειδητή και ευσυνείδητη εξομολόγηση, με πνεύμα πένθους και με κατά Θεόν λύπη, η οποία οδηγεί σε σωτηρία αμεταμέλητη (2Κορ.7:10). Η ειλικρινής μετάνοια δεν κάνει ποτέ πίσω! Η μετάνοια είναι πράξη δικαιοσύνης και για ένα άλλον επίσης λόγον: Ο αμαρτωλός που παραδέχεται την αμαρτία του, το λάθος ή την πλάνη του, παραδέχεται, συγχρόνως, την ευθύτητα και τη δικαιοσύνη του Θεού.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την αγάπη και την αλήθεια του Θεού είναι πράξη αδικίας

Στην πραγματικότητα, αδικία προς τον Θεόν δεν είναι παρά η έλλειψη εμπιστοσύνης προς Αυτόν: «…όστις δεν πιστεύει εις τον Θεόν έκαμεν αυτόν ψεύστην…» (1Ιωάν.5:10). Ατιμάζει τη φιλαλήθεια του Θεού, την αγαθότητά Του και την αγάπην Του για τον άνθρωπον! Η απιστία προς τον Θεόν ισοδυναμεί με πράξη αδικίας και η πίστη ή η εμπιστοσύνη ισοδυναμούν με πράξη δικαιοσύνης. Η πίστη και η εμπιστοσύνη προς τον Θεόν κάμνουν δικαιοσύνη. Ο Αδάμ και η Εύα δεν επίστευσαν στην αγάπη και στη φιλαλήθεια του Θεού. Του έκαμαν αδικία. Ατίμασαν τον Θεόν. Ο Αβραάμ, τουναντίον, επίστευσε εις τον λόγον του Θεού, έκαμε πράξη δικαιοσύνης και ετίμησε τον Θεόν, πιστεύοντας στα λόγια του και την αγάπη του. Η πίστη του τού ελογίσθη εις δικαιοσύνην. Επίσης, κάνουμε δικαιοσύνη όταν λέμε την αλήθεια μέσα στην καρδιά μας (Ψαλ.15:2) όσον αφορά τις αμαρτίες μας και την αμαρτωλή φύση μας (Ρωμ.3:4).

Το καλύτερο παράδειγμα μετανοίας@ το χαρακτηριστικό της: Η αποδοχή της ποινής

Δεν γνωρίζω καλύτερο παράδειγμα αυτού του είδους της δικαιοσύνης, εκφρασθείσης μετανοίας, από εκείνο που έκανε ο ληστής επί του σταυρού του Γολγοθά, με τρόπο αυθόρμητο. Με πνεύμα ταπεινό, κατεδίκασε τον εαυτόν του και τον άλλον συσταυρωμένο ληστή και είπε: «και ημείς μεν δικαίως· διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε» (Λουκ.23:41). Φίλοι μου, ας πούμε στον Κύριον: “Ναι, Κύριε, έχεις δίκηο, και εγώ έχω άδικο…, εγώ είμαι αμαρτωλός… αλλά εσύ άγιος κλπ., κλπ.” Εχω ισχυρούς λόγους να πιστεύω ότι εάν ένας άνθρωπος δεν κάμει πράξη δικαιοσύνης καταδικάζοντας τον εαυτόν του, αναγνωρίζων ότι εκείνο που του άξιζε δεν ήταν παρά ο θάνατος και η κόλαση, ο Θεός δεν μπορεί να τον συγχωρήσει, να τον δικαιώσει και να τον καταστήσει πραγματικά δίκαιον. Όταν κάποιος αναγνωρίζει, ομολογεί και παραδέχεται τις αμαρτίες του και την ποινήν των αμαρτιών του (Λευιτ.26:40-42) αλλά ΚΑΙ απορρίπτει τις αμαρτίες του (Παρ.28:13), τότε και μόνον τότε θα λάβει τη συγχώρηση των αμαρτιών του, δηλ. έλεος, ζωή, δικαιοσύνη και δόξα. (Παρ.21:21). Ενας άνθρωπος κάνει δικαιοσύνη όταν, χωρίς να παραπονείται ή να δικαιολογείται ή να επιρρίπτει τις ευθύνες σε άλλους ή να παίρνει τη θέση του θύματος – ενώ τα στοιχεία της ενοχής του είναι κραυγαλέα εναντίον του – δέχεται την ενοχή του και την ποινήν της αμαρτίας του.

Δύο εδάφια καθιστούν αυτό το σημείο σαφές:

· «Διά τι ήθελε γογγύσει άνθρωπος ζων, άνθρωπος, διά την ποινήν της αμαρτίας αυτού; Ας ερευνήσωμεν τας οδούς ημών και ας εξετάσωμεν και ας επιστρέψωμεν εις τον Κύριον. Ας υψώσωμεν τας καρδίας ημών και τας χείρας προς τον Θεόν τον εν τοις ουρανοίς» (Θρην.3:39-41)·
· «Εάν δε ομολογήσωσι την ανομίαν αυτών και … την παράβασιν αυτών……. · εάν τότε ταπεινωθή η καρδία αυτών η απερίτμητος και δεχθώσι τότε την τιμωρίαν της ανομίας αυτών, τότε θέλω ενθυμηθή την διαθήκην μου…» (Λευιτ.26.40:42)

Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω ακόμη μία περίπτωση μιάς απαράδεκτης δικαιολογίας: Ο Κάϊν δεν ήταν μόνον ένοχος για τη δολοφονία του αδελφού του Άβελ αλλά είπε, επίσης, ψέματα και θέλησε να αποποιηθεί την ευθύνη του: «…Πού είναι Άβελ ο αδελφός σου; Ο δε είπε, Δεν εξεύρω· μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» (Γέν.4:9). Πόσον συχνά μένουμε μακρυά, μακρυά από το πρόβλημα και τον πόνο του συνανθρώπου μας, που μερικές φορές έχομε εμείς δημιουργήσει ή προκαλέσει; «Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πως η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ; Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.» (1Ιωάν. 3:17-18).

Τουναντίον, το καλύτερο παράδειγμα ευθύτητος μας δίδεται από ένα από τους ληστές που σταυρώθηκαν με τον Ιησούν. Δεν προσπάθησε να δικαιολογηθεί αλλά είπε την αλήθεια μέσα στην καρδιά του και δημοσίως. Είπε: «…Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη; και ημείς μεν δικαίως· διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε. Και έλεγε προς τον Ιησούν· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς· Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκ.23:40‑43). Τί μάθημα για όλους μας!!! Είθε ο Θεός να ανοίξει τα μάτια μας και τα αυτιά μας για να ακούσουμε το μήνυμα από αυτήν την θαυμάσια ιστορία! Τότε μόνον θα λάβουμε τις ίδιες ευλογίες που ο «τίμιος» εγκληματίας απόλαυσε… Εντούτοις, πολλοί από εμάς λέμε: «…Επειδή είμαι αθώος, βεβαίως ο θυμός αυτού θέλει αποστραφή απ’ εμού. Ιδού, εγώ θέλω κριθή μετά σου, διότι λέγεις, Δεν ημάρτησα.» (Ιερ.2:35). Αλλά ο λόγος του Θεού συνεχίζει και λέγει: «Μόνον γνώρισον την ανομίαν σου …» (Ιερ.3:13)

Παρακαλώ, παρατηρείστε ότι, για τους Εβραίους και τους Ρωμαίους, ο Ιησούς ήταν ένας κοινός άνθρωπος άξιος θανάτου. Αντίθετα, για εκείνον τον «τίμιον» εγκληματία ο Ιησούς ήταν ένας αθώος άνθρωπος και κάτι περισσότερο: Ένας θείος επουράνιος βασιλεύς! Πώς ήταν δυνατόν; Ο «τίμιος» εγκληματίας είχε γίνει, εξ αιτίας της ειλικρίνειάς του και της ανάλήψεως των ευθυνών του, αντικείμενο μιας προνομιούχου μεταχειρήσεως εκ μέρους του Θεού: Τα πνευματικά μάτια του άνοιξαν για να καταλάβουν ότι ο Ιησούς, ο άνθρωπος που πέθαινε στο σταυρό, ήταν ο θείος επουράνιος Βασιλεύς, και ότι θα μπορούσε να τον πάρει μαζί Του στην επουράνια βασιλεία του! Απίστευτο αλλά αληθινό!!!

Μπορώ να σας βεβαιώσω, με την εξουσία του λόγου του Θεού, ότι οι ίδιες ευλογίες πνευματικού φωτός, πνευματικής διορατικότητας και ουρανίου κληρονομιάς είναι, επίσης, για σας και για μένα εάν είμαστε τίμιοι, λέγοντας την αλήθεια τόσον μέσα στην καρδιά μας όσον και δημοσίως, δηλαδή αναλαμβάνοντες τις ευθύνες και την ενοχή μας!!! Παρακαλώ, προσέξτε πάλι ένα θαυμάσιο εδάφιο: «Επιστρέψατε προς τους ελέγχους μου· ιδού, εγώ θέλω εκχέει το πνεύμά μου εφ’ υμάς, θέλω σας κάμει να νοήσητε τους λόγους μου», δηλ. «Θα σας κάνω να καταλάβετε τα λόγια μου» (Παρ.1:23).

Η μετάνοια είναι πράξη δικαιοσύνης· Ο Θεός δεν πρέπει ποτέ να παρεξηγείται

Πιστεύω ότι ενθυμείστε την περίπτωση που δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν, ο ένας Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος εκαυχάτο για τα «καλά του έργα» αλλ’ ο τελώνης δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώσει στον ουρανόν, αλλ’ έτυπτεν το στήθος αυτού, λέγων· ‘Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!’ Του τελώνη η ταπεινή, δικαία και γεμάτη μετάνοια προσευχή κατέληξε στη δικαίωσή του! (Λουκ.18:10-14). Η μετάνοια ειναι το βασικό χαρακτηριστικό του γνήσιου χριστιανού. Ο αληθής πιστός, κατά πρώτον λόγον, δέχεται τον εαυτόν του ως ηθικά ένοχον ενώπιον του Θεού όχι απλώς διότι διέπραξε ορισμένες αμαρτίες αλλά διότι η αμαρτία κατοικεί μέσα του και διότι είναι αμαρτωλός εκ φύσεως. Η πράξη αυτή της μετανοίας και εξομολογήσεως είναι μιά πράξη δικαιοσύνης που επιτρέπει στον Θεόν να τον ευλογήσει. Ο Θεός είναι δίκαιος και αγαθός και ελεήμων! «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.» (1Ιωάν.1:9)

Κάμνομε, ¦πίσης, πράξη δικαιοσύνης όταν δεν επιτρέπομε στις οδυνηρές συνθήκες, στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας, και στις αποτυχίες μας να μας οδηγήσουν σε σημείο να παρεξηγήσωμε τον Θεόν και να τα βάλουμε μαζί Του. Ο Θεός είναι αγαθός και δίκαιος! Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να παρεξηγούνται οι ενέργειές του. Ο Θεός είναι αγαθός και δεν ωθεί κανέναν στην αμαρτία. Ο Θεός δεν κάμνει ποτέ αδικία και δεν πειράζει κανένα αλλ’ ο καθένας πειράζεται υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας και υπό των υπερηφάνων και αλαζονικών του σκέψεων. Ας πούμε, αγαπητέ μου φίλε, στον Κύριόν μας: «Πατέρα μου ουράνιε, Κύριε Θεέ μου, δεν μπορώ να εννοήσω τας οδούς σου: Γιατί πχ. επέτρεψες ο Iώβ να υποφέρει· ο Iωάννης ο Βαπτιστής και ο Iάκωβος να αποκεφαλισθούν@ οι φύλακες του Πέτρου να εκτελεσθούν· αθώα παιδιά να πωλούνται, να βιάζωνται ή και να δολοφονούνται, φυσικές καταστροφές να αφαιρούν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων κλπ., κλπ. Βοήθησέ με να μη Σε παρεξήσω και να μη σκανδαλισθώ μαζί σου… Ξεύρομε ότι είσαι άγιος και δίκαιος ότι γνωρίζεις τα πάντα και ότι μας αγάπησες με αγάπησιν αιώνιον, ότι είσαι σοφός εν πάσαις ταις οδοίς σου, ότι είσαι παντοδύναμος και ότι δεν δύνασαι να ψευσθής! Πατέρα, πολλοί από τους γνήσιους χριστιανούς και τους γίγαντες της πίστεως διήλθαν από πολύ οδυνηρές πείρες: Ησαν …απορούμενοι αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι… (2Κορ.4.8). Μη επιτρέψεις να σκανδαλισθούμε με Σένα, ν’απομακρυνθούμε από Σένα ή να πλανηθούμε και να απατηθούμε. Αμήν!» Ο Θεός έχει πάντοτε τους λόγους Του για όσα κάμνει ή επιτρέπει (Ιεζ.14:23)

Η μετάνοια πρέπει να έχει χαρακτήρα μόνιμο

Η μετάνοια πρέπει να έχει μόνιμο χαρακτήρα. Εάν για το κάθε τι υπάρχει καιρός και χρόνος (Εκκλ.3:1) για τη μετάνοια δεν υπάρχει καιρός και χρόνος. Η μετάνοια πρέπει να εφαρμόζεται κάθε φορά που λυπούμε τον Θεόν. Η μετάνοια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της αληθούς πνευματικής ζωής… Ας μην ομοιωθούμε με μερικούς ανθρώπους ακόμη και χριστιανούς, οι οποίοι έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιόν τους τις λέξεις “συγχώρησέ με”, “συγγνώμη” ή “μετανοώ”. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον ο Λόγος του Θεού λέγει: “…εάν δεν μετανοήτε ΠΑΝΤΕΣ ομοίως θέλετε απολεσθή”( (Λουκ.13:3). Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός λέγει ΠΑΝΤΕΣ εννοεί ΠΑΝΤΕΣ χωρίς καμία εξαίρεση! Η έκφραση ‘εάν δεν μετανοήτε’ σημαίνει «εάν δεν εμμένετε στη μετάνοια». Πρέπει, συνεπώς, να κάνουμε συνεχώς δικαιοσύνη ενώπιον Θεού και ανθρώπων υπό μορφήν συνεχιζομένης ετοιμότητος προς μετάνοιαν!

Δικαιολογίες που ο Θεός μπορεί να δεχθεί

Ο Θεός συγκατατίθεται να ‘συζητήσει’ με εκείνους που έχουν αληθινές δικαιολογίες και να τους ενθαρρύνει. Συζητά με εκείνους που γνωρίζουν την αληθινή αδυναμία τους, την προσωπική τους ανικανότητα, ή, ή, ή αλλά που δέχονται να ταπεινωθούν. Ιδού μερικά παραδείγματα: Ο Θεός συγκατένευσε να συζητήσει με τον Μωυσή (Εξοδ.3:11 και 4:1-12), με τον Γεδεών (Κριτ.6:12‑17), με τον Ιερεμία (Ιερ.1:6‑7) και με τη Μαρία, τη μητέρα του Ιησού. Ο Θεός τους έδωσε εξηγήσεις, αποδείξεις, οδηγίες ακόμη και υπό μορφήν σημείων για να τους ενθαρρύνει. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να αναφερθώ σ’αυτούς λεπτομερώς.

Συμπέρασμα: Αυτό που μετρά είναι το κίνητρό μας! Ο Θεός δεν έχει καμία «συνομιλία» με ανθρώπους που ζουν στην αδιαφορία, στη διαφθορά, στην υπερηφάνεια, στην υπεροψία κ.λπ.

Παραίνεση

Κλείνοντας, θα επιθυμούσα να θέσω ή να επαναλάβω ορισμένα ερωτήματα σε όλους μας χωρίς εξαίρεση:

· Κάνουμε, στο μέτρο που είναι δυνατόν όλα αυτά που μας είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙ δυνατά… με την οφειλομένη προς τον Κύριον πιστότητα και όχι σύμφωνα με τη θεωρία του «μη τέλειου Χριστιανού» – η οποία δέχεται και ανέχεται πολλά πράγματα που ο λόγος του Θεού δεν επιτρέπει; Μπορούμε μεν να δικαιολογηθούμε τώρα με μερικές ευφυείς δικαιολογίες ενώπιον των ανθρώπων, ΑΛΛΑ, θα μπορέσουμε να προβάλουμε τις ίδιες δικαιολογίες εμπρός στο Βήμα της Κρίσεως του Θεού;
· Είμαστε υπηρέτες που κάναμε όλα όσα διαταχθήκαμε να κάνουμε; Είμαστε «αχρείοι» υπηρέτες ή είμαστε περισσότερο από αχρείους; (Λουκ.17:9‑10). Δεν είναι αληθές ότι «Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία»; (Ιάκ.4:17)
· Χρησιμοποιούμε τη δικαιολογία: «Είμαστε αδύνατα ανθρώπινα όντα. Είναι φυσικό να πέφτουμε»; Εάν ναι, τότε η εντολή του Θεού να Τον αγαπήσουμε με όλη την ύπαρξή μας και να ζούμε αγία ζωή δεν είναι δυνατή και δεν μπορεί να εφαρμοστεί! Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει καμία δικαιολογία να μην έχουμε κάνει το καθήκον μας στον Κύριον: «Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν· Το εάν δύνασαι να πιστεύσης, πάντα είναι δυνατά εις τον πιστεύοντα.» (Μάρκ.9:23). Και ο Παύλος εδήλωσε αλλαχού «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού.» (Φιλιπ.4:13). Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένα χριστιανικό καθήκον που είναι πάρα πολύ δύσκολο ή πάρα πολύ σκληρό για έναν αληθινό Χριστιανό.
· Μήπως χρησιμοποιούμε τη νοημοσύνη μας, προκειμένου να βρούμε κάποιες υπεκφυγές στις υποχρεώσεις μας και για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού στη ζωή μας;

Αγαπητοί μου! Εάν ο θησαυρός μας είναι το θέλημα του Θεού δεν θα προσπαθούμε ποτέ να βρίσκουμε αδικαιολόγητες δικαιολογίες! Και εάν ο φόβος του Θεού είναι μέσα μας θα μετανοήσουμε και θα κλάψουμε πικρά εάν πέσουμε ποτέ στην αμαρτία. Εάν αντισταθούμε σ’εκείνο το κακό πνεύμα, στο κακό πνεύμα προσφυγής σε δικαιολογίες, τότε εκείνο θα φύγει. Ας μη ξεχνούμε ότι οι δικαιολογίες είναι ένα είδος ψέματος ή υποκρισίας. «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (1Κορ.10:13). Συνεπώς, όταν πέφτουμε στην αμαρτία δεν υπάρχει δικαιολογία. Οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες που ο Θεός επιτρέπει στη ζωή μας δεν είναι πέρα από τη δύναμή μας. Με άλλα λόγια, ο Θεός δεν μας προστάζει πράγματα που μας είναι υπερβολικά και μυστηριώδη ούτε είναι μακρυά και άπιαστα. Είναι πράγματα, αντιθέτως, τα οποία είναι πολύ κοντά σε μας, στο στόμα μας και στην καρδιά μας, που μπορούμε να εκτελέσουμε. (Δευτ.30:11-14). Και ποτέ να μη ξεχνάμε ότι «Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί, όστις και θέλει εκτελέσει» !!! (1Θεσ.5:24). ΑΛΛΑ ποτέ ας μη ξεχνάμε, επίσης, ότι δεν υπάρχει συγχώρεση αμαρτίας, χωρίς μετάνοια· δεν υπάρχει συγχώρεση αμαρτίας ή ψεύτικης δικαιολογιας εάν δεν υπάρχει εξομολόγησή τους (1Ιωάν.1:9)· δεν υπάρχει αναζωπύρωση χωρίς συντριβή καρδιάς, χωρίς μετάνοια, χωρίς πένθος για την αμαρτία μας, χωρίς ομολογία της αμαρτίας μας, χωρίς απόρριψη της αμαρτίας μας, χωρίς αφιέρωση στον Θεόν (2Χρον.7:14).

Εάν ο φόβος του Θεού είναι στην καρδιά μας, εάν μισούμε την αμαρτία, εάν απαρνόύμεθα τα συμφέροντα μας – σε περίπτωση που έρχονται σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού – εάν ο Κύριος και το θέλημά Του γίνουν ο θησαυρός μας, εάν η μετάνοιά μας, η εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν και στον λόγον του είναι συνεχείς, βαθειές και ειλικρινείς, τότε δεν κινδυνεύουμε ν’αρρωστήσουμε από την ασθένεια «των δικαιολογιών» και να πεθάνουμε πνευματικά εξ αιτίας της. Εάν, τελικά, αγαπάμε τον Θεόν, τον Κύριόν μας, με όλη την καρδιά μας, με όλη την ψυχή μας, με όλη τη δύναμή μας και με ολόκληρο τον νουν μας και τον πλησίον μας όπως τον εαυτόν μας (Λουκ.10:27), τότε και μόνον τότε δεν θα έχουμε προβλήματα αυτού του είδους. Αντίθετα, ο Κύριος υπόσχεται σ’εκείνον που τηρεί τον λόγον της υπομονής Του (Αποκ.3:8,10) ότι θα του δώσει: Χάρη και δύναμη: Θα του ανοίξει πόρτες που κανένας δεν θα μπορεί να του τις κλείσει… δύναμη εναντίον του εχθρού, δύναμη να κάνει το καθήκον του. Θα άρει τα εμπόδια και θα του δώσει εξουσία, παρρησία και θάρρος και κυρίως μεγάλη πίστη! Θα τον προστατεύει στους πειρασμούς· θα του δίνει τη νίκη και θα τον κάνει στυλοβάτη στην εκκλησία Του. Δεν θα επιτρέψει κανείς να αφαιρέσει τον στέφανόν του. Η πνευματική πρόοδός του θα είναι φανερή σε όλους. Θα του δίνει περισσότερο φως και ευλογίες.

«Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου,» (Πράξ.3:19)

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

Συνεχίζεται…

Δείτε επίσης τις συνέχειες:

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1α’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1β]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1γ’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1δ’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 2]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3α’]