«Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ και εγώ ως προς τον κόσμον.» (Γαλ.6:14)
Ο σταυρός και οι εχθροί του
Στην Καινή Διαθήκη ο σταυρός είναι το όργανο της σταυρώσεως του Ιησού Χριστού. Η λέξη αυτή είναι επίσης σύμβολον θανάτου, χρησιμοποιούμενη και γιά να περιγράψει κάθε σοβαρή θλίψη ή δοκιμασία. Ο Απόστολος Παύλος ισχυρίζονταν ότι ο Χριστός δεν τον έστειλε να βαπτίζει αλλά να κηρύττει το ευαγγέλιον, όχι με σοφία λόγου (δηλ. με ανθρώπινες σκέψεις, ιδέες ή θεωρίες), γιά να μη ματαιωθεί ο σταυρός του Χριστού (1Κορ.1:17). Ο Παύλος ήξευρε ότι ότι το κεντρικό μήνυμα του Θεού είναι ο σταυρός του Ιησού Χριστού. Ο Παύλος έκλαιγε καθώς έβλεπε ορισμένους ανθρώπους να περπατούν κατά τρόπον που τους καθιστούσε εχθρούς του σταυρού (Φιλιπ.3:18). Εχθροί του σταυρού; Ναι, εχθροί του σταυρού διότι ο Θεός τους ήταν η κοιλιά τους, η δόξα τους ήταν στην αισχύνη τους και διότι φρονούσαν τα επίγεια…(εδ.19). Οι διάφορες θρησκείες: Μωαμεθανισμός, Βουδδισμός, κλπ. είναι πράγματι εχθροί του σταυρού! Οι χειρότεροι όμως εχθροί του σταυρού είναι οι κατ’όνομα χριστιανοί που φοβούνται και αισχύνονται να πάρουν θέση φανερή υπέρ του Χριστού· που δίνουν την ψήφον τους υπέρ του Βαραββά και παραδίδουν τον Χριστόν να σταυρωθεί…· που χάριν πολιτικής (άγρας ψήφων), οικονομικής ή κοινωνικής ωφελείας εξισώνουν τη διδασκαλία και την αποστολή του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού με τη διδασκαλία του Μωάμεθ ή του Βούδδα κλπ.· που αφαιρούν από τα χριστιανικά ξενοδοχεία την Αγία Γραφή γιά να μη … σκανδαλίσουν τους Ισλαμιστές πελάτες· που εμποδίζουν τη διανομή των Γραφών στα λύκεια, στα πανεπιστήμια κλπ., κλπ. Ακόμα εχθροί του σταυρού είναι οι εργάτες του Ευαγγελίου που έχουν αφαιρέσει από το ευαγγέλιο, από το δικό τους «ευαγγέλιο» τον σταυρόν του Χριστού, το αίμα του Χριστού, τα «δικαιώματα» του Θεού από τη ζωή τους και από τη ζωή των πιστών! Ναί, εκείνοι οι εργάτες των οποίων η θρησκεία είναι μιά καθαρή τυπολατρεία αναμεμιγμένη με πεπλανημένες παραδόσεις· που χρησιμοποιούν μέρος μόνον από τους λόγους του Χριστού και αποφεύγουν να ομιλούν γιά μετάνοια και να καταδικάζουν την αμαρτία· και εκείνοι που ανακατεύουν φιλοσοφία, ψυχολογία, κοινωνιολογία και δίνουν ψεύτικη ασφάλεια και παρηγορία, γιά να κάνουν τους ακροατές τους να αισθάνονται ευχάριστα… επειδή γαργαλίζονται την ακοήν (2Ti.4:3). Είθε ο Κύριος να μας προλάβει από τέτοια πράγματα εγκαίρως πριν είναι πολύ αργά!
Ο Παύλος ήξευρε πολύ καλά ότι κάθε διδασκαλία που δεν ήταν θεμελιωμένη στον σταυρόν του Χριστού θα εξέτρεπε τους ανθρώπους από τον σωστό δρόμο.
Ο Αμνός του Θεού εσφαγμένος από καταβολής κόσμου
Ο θάνατος του Ιησού δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός ενός κοινού ανθρώπου. Τουναντίον, ήταν ο θάνατος κάποιου συγκεκριμένου ανθρώπου σε κάποια συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας, αποφασισμένος πριν κάν ο κόσμος δημιουργηθεί, με σκοπό τη σωτηρία του κόσμου. «Kαι ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.» (Φιλιπ.2:8). Ήταν … το Αρνίον το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου (Αποκ.13:8) γιά τη σωτηρία μας. Η δόξα μιάς τέτοιας σωτηρίας ανήκει “… Εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού” (Αποκ.1:5). Όλα εξεπληρώθησαν σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές! Ετσι απεδείχθει, συγχρόνως, ότι “Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης” (2Τιμ.3:16). Επί του σταυρού η αυστηρότης, η δικαιοσύνη και η αγάπη του Θεού φανερώθηκαν.
Όταν ο Κύριος είπε, «Τετέλεσται» (Ιωάν.19:30), είχε εκπληρώσει το έργον της λυτρώσεως. Ήταν ολοκληρωμένο! Η ποινή της αμαρτίας είχε πλήρως πληρωθεί και ο άνθρωπος μπορούσε να γίνει δεκτός από τον Θεόν. Πόσον λυπηρόν είναι να βλέπεις ανθρώπους να προσπαθούν «να σώσουν εαυτούς» με τα καλά τους έργα! Προσπαθούν να κάνουν ό,τι έχει ήδη γίνει, ενώ η σωτηρία τους εξαρτάται από εκείνο που ο Ιησούς έχει πραγματοποιήσει! Προσπαθούν να ανοίξουν μιά ανοιχτή πόρτα!
Έλεος και αλήθεια συναπηντήθησαν
Επάνω στον σταυρόν “Έλεος και αλήθεια συναπηντήθησαν· δικαιοσύνη και ειρήνη εφιλήθησαν.” (Ψαλ.85:10). Ο σταυρός του Ιησού Χριστού έγινε ο τόπος της συναντήσεως και συμφιλιώσεως του ανθρώπου με τον Θεόν. «και δι’ αυτού να συνδιαλλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι’ αυτού, είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς.» (Κολ.1:20). Ο Ιησούς ήλθε εξ αιτίας της αμαρτίας μας· απέθανε γιά να πληρώσει το ηθικό μας χρέος γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να το πληρώσομε και αναστήθηκε από τους νεκρούς γιά να να μας δικαιώσει και φυλάξει αιωνίως σεσωσμένους. Ο μόνος τρόπος γιά να καταλάβoμε πώς ο Θεός βλέπει την αμαρτία είναι να “πάμε” στον Γολγοθά. Εκεί, θα δούμε ότι είμασταν άνθρωποι καταδικασμένοι σε θάνατο και επίσης θα καταλάβομε “τον βαθμόν” της κακίας μας αλλά και της αξίας μας στα μάτια του Θεού. Θα κατανοήσομε ότι αξίζαμε ένα σταυρό… Τότε και μόνον τότε, θα μπορέσομε να οδηγηθούμε σε πραγματική ταπεινοφροσύνη ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Τότε είναι που θα σταματήσομε να καυχώμεθα κατά των συνανθρώπων μας. Εκεί, επίσης, θα κατανοήσομε την απύθμενη και άνευ όρων αγάπη του Θεού. Εάν εφαρμοζόταν η δικαιοσύνη του Θεού … θα είχαμε συντελεσθεί, αλλά δεν εξέλιπον το έλεος και οι οικτιρμοί Του (Θρήν.3:22). Ας προσέξoμε μιά μεγάλη αλήθεια: ποτέ δεν λέγεται ότι ο Θεός συμφιλιώθηκε με τον άνθρωπον αλλά ότι ο άνθρωπος συμφιλιώθηκε με τον Θεόν! Ο Θεός αγαπούσε πάντοτε τον άνθρωπον και ήθελε να είναι φίλος του.
Ο λόγος του Θεού λέγει ότι εμείς οι χριστιανοί μπορούμε να καυχώμεθα στον σταυρό του Χριστού. Ευθύς εξ αρχής, θέλω να δώσω μιά εξήγηση, ώστε να μή υπάρξει καμία παρεξήγηση. Οι χριστιανοί δεν καυχώνται στον σταυρόν αυτόν καθ’εαυτόν, που είναι όργανο εκτελέσεως και θανάτου. Τουναντίον, καυχώνται στο αίμα του Ιησού, που χύθηκε επί του σταυρού γιά την άφεση των αμαρτιών τους. Ας διαβάσομε τρία εδάφια προς υποστήριξη της προηγουμένης δηλώσεως:
- Ρωμ.3:25 λέγει: “τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού”·
- Ρωμ.5:9 λέγει: “Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού”, και
- Εφεσ.1:7 λέγει: “διά του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού”.
Αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα του Χριστιανισμού. Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν απαράδεκτον ότι στο κέντρον της χριστιανικής πίστεως είναι ένας σταυρωμένος άνθρωπος. Αποτελεί πρόσκομμα στον φυσικόν άνθρωπον. Εκείνοι, όμως που έχουν πνευματική όραση, καταλαβαίνουν ότι ήταν αναγκαίο το κακό να τιμωρηθεί όπως αυτό αποφασίστηκε στον κήπο της Εδέμ. Ο Ιησούς ήταν Εκείνος που πήρε επάνω Του την τιμωρία που εμείς αξίζαμε, ώστε ο Θεός να μπορεί να κάνει έλεος και να δώσει χάρη στους αμαρτωλούς. Ο θάνατος του Ιησού Χριστού ήταν και είναι η απόδειξη της αγάπης και του ελέους του Θεού γιά τους αμαρτωλούς. Αυτό είναι το πιό χαρμόσυνο και ενθαρρυντικό μήνυμα γιά όλους εκείνους που έχουν απελπιστεί από τους εαυτούς τους.
Η “καύχησή” μας είναι, συνεπώς συνδεδεμένη με τον σταυρόν του Ιησού Χριστού. Γιά τους κοσμικούς ανθρώπους αυτό είναι ένα παράδοξο, θα έλεγα μάλλον «αφροσύνη» αλλά γιά τον χριστιανό όλη η σημασία της “θρησκείας” και της ζωής του περιέχεται στον σταυρόν. «Διότι ο λόγος του σταυρού εις μεν τους απολλυμένους είναι μωρία, εις ημάς δε τους σωζομένους είναι δύναμις Θεού.» (1Κορ.1.18). Αυτή η παραδοξολογία είναι το πιό πολύτιμο πράγμα που ο πιστός έχει στη ζωή του, αλλά δεν μπορεί να κατανοήσει την αξία του εάν δεν εξετάσει προσεκτικά και βαθιά ποιό είναι το νόημα του σταυρού του Ιησού Χριστού και η σωτηρία που του παρέχεται μέσω του σταυρού. Ο σταυρός του Χριστού και η ανάσταση που επακολούθησε αποτελούν στερεό θεμέλιο της χαράς και της ειρήνης του.
Ο απόστολος Παύλος, στον οποίον είχε δοθεί βαθειά πνευματική επίγνωση της σημασίας και των αποτελεσμάτων του σταυρού του Κυρίου μας, δεν ήθελε να καυχάται σε τίποτε άλλο πράγμα παρά μόνον στον σταυρόν του Χριστού, αν και είχε πολλούς κοινωνικούς και μορφωτικούς λόγους γιά τους οποίους θα μπορούσε να καυχάται:
- Είχε γνήσια Εβραϊκή καταγωγή! Εβραίος εξ Εβραίων·
- Ήταν εκπαιδευμένος στην πλέον ευσεβή θρησκευτική απόχρωση, εκείνη των ορθοδόξων Φαρισαίων·
- Ήταν, ως προς την δικαιοσύνην την εκ του νόμου, άμεμπτος·
- Ήταν, επίσης, από πλευράς πολιτικών δικαιωμάτων, Ρωμαίος πολίτης εκ γενετής, πράγμα που του παρείχε ιδιαίτερη θέση στην κοινωνία, ως επίσης προστασία και εξουσία· και
- Ήταν πάρα πολύ μορφωμένος.
Τα πράγματα, όμως, τα οποία ήταν κέρδος σ’αυτόν, τα είχε λογαριάσει σαν απώλεια γιά τον Χριστόν. Τα ξεχνά και τα απορρίπτει όλα γιά κάτι πολύ πιό πολύτιμο. Δέχεται να χάσει όλα τα προηγούμενα κοσμικά προνόμια, πράγματα τα οποία θεωρεί σκύβαλα για το έξοχο της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου του, προκειμένου να κερδίσει τον Χριστόν και να ευρεθεί ‘εν Αυτώ’, μη έχων ιδικήν του δικαιοσύνην, την εκ του νόμου, αλλά εκείνην διά της πίστεως στον Ιησού Χριστόν, τη δικαιοσύνη την εκ του Θεού διά της πίστεως (Φιλιπ.3:8-9). Γιατί; Γιά να γνωρίσει τον Χριστόν και τη δύναμη της αναστάσεως Αυτού και την κοινωνία των παθημάτων Αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατόν Του, προκειμένου να αποκτήσει την ανάσταση του από τους νεκρούς (Φιλιπ.3:10). Πούλησε τα πάντα γιά να αγοράσει εκείνο το πολυτιμο «μαργαριτάρι», που ήταν ο Ιησούς Χριστός. Ας εξετάσομε τώρα πιό προσεκτικά:
1. Γιατί ο απόστολος Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν του Χριστού
- Γιατί ο απόστολος Παύλος εκαυχάτο μετά παρρησίας ότι ο Θεός δεν επέτρεπε να καυχάται σε άλλο τι, παρά μόνον στον σταυρόν του Κυρίου Ιησού Χριστού;
- Γιατί ο Παύλος, όταν κατάλαβε εκείνη την αλήθεια, δεν θα δεχόταν ποτέ να την ξεχάσει;
- Ποιό ήταν το μήνυμα του σταυρού γι’αυτόν;
Τα έχομε ήδη αναφέρει γενικά αλλ’ας εξετάσομε τους λόγους λεπτομερώς:
Ο Παύλος ήξευρε ότι ο Ιησούς Χριστός είχε υποφέρει και τον είχε αντικαταστήσει στον σταυρόν.
Εκείνο το όργανο καταδίκης, εκτελέσεως, αγωνίας και θανάτου έγινε ένα ιερό σύμβολο και ένα έμβλημα γιά τους χριστιανούς, διότι επί του σταυρού “ο μεγάλος Θεός και Σωτήρας Ιησούς Χριστός” (Tit.2:13) είχε εκπληρώσει το έργο της λυτρώσεως της ανθρωπότητος. Επάνω στον σταυρό, ο Ιησούς Χριστός πήρε τη θέση του αμαρτωλού και ενόχου ανθρώπου — τη δική σου και τη δική μου! Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. (Ησα.53:4-6). Κανείς δεν μπορεί να απαλλαγεί από την ενοχή του. Ο Ιησούς Χριστός τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας· με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε (1Πέτ.2:24). Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν γιά τον Παύλον, ως επίσης και γιά μάς, να μη καυχώμεθα στον σταυρόν όπου ο Ιησούς αντικατέστησε τον ένοχο αμαρτωλό, γεγονός που θα αποτελέσει το αντικείμενο – το πιό θαυμαστό σε όλη την αιωνιότητα; Οι αληθείς πιστοί θα μπορούν να λέγουν και να επαναλαμβάνουν σαν τον Δαβίδ: “Αλλ’ εγώ διά του πλήθους του ελέους σου θέλω εισέλθει εις τον οίκόν σου…” (Ψαλ.5:7). Εκαυχάτο στον Χριστόν ‘εν πάση ταπεινοφροσύνη’! Μπορείς να εφαρμόσεις τα λόγια αυτά στον εαυτόν σου;
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν του Χριστού διότι είχε λυτρωθεί.
Ο Παύλος ήξευρε ότι είχε εξαγορασθεί από τη δουλεία της αμαρτίας· είχε απελευθερωθεί· είχε απαλλαγεί από το χρέος των αμαρτιών του· απελάμβανε τη συγχώρηση των αμαρτιών του· είχε λάβει τη νέα του πνευματική γέννηση· και τώρα περπατούσε σε μιά νέα ζωή. Είχε γίνει ένα νέο κτίσμα! Ένας νέος άνθρωπος! Όχι διορθωμένος αλλά ένας νέος άνθρωπος! Αυτός είναι ο λόγος γιά τον οποίον διεκήρυττε ότι “Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού …” (Ρωμ.8:1). Ορισμένοι άνθρωποι, μη έχοντας κατανοήσει τί έλεγε ο Παύλος, έφθασαν στο σημείο να τον κατηγορούν ψευδώς ότι εδίδασκε ότι, εξ αιτίας της αφθονίας της χάριτος του Θεού, ο άνθρωπος θα μπορούσε να συνεχίζει στην αμαρτία, ώστε η χάρη να περισσεύσει …
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν του Χριστού γιατί είχε συμφιλιωθεί με τον Θεόν.
Εγνώριζε ότι από εχθρός του Θεού είχε γίνει, με το έλεος και τη χάρη του Θεού, φίλος του Θεού. Θα επαναλάβω ότι ποτέ δεν ελέχθη ότι ο Θεός συμφιλιώθηκε με τον άνθρωπο αλλά ότι ο άνθρωπος συμφιλιώθηκε με τον Θεόν! Ο Θεός αγαπούσε πάντοτε τον άνθρωπον και ήθελε να είναι φίλος του. Η Βίβλος λέγει:
- «Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού·» (Ρωμ.5:10)
- «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής.» (2Κορ. 5:18-19· Κολ.1:20-21· Εβρ.2:17 και Ιερ.9:23-24). Ο Ιησούς είχε γίνει η ειρήνη του (Ρωμ.5:1· Εφεσ.2:14). Ισχύουν γιά σένα αυτή η ειρήνη και αυτή η θεία φιλία;
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν του Χριστού διότι μπορούσε να θεωρεί την αγάπη του Θεού.
Διά του θανάτου του Ιησού Χριστού γι’αυτόν, μπορούσε να καταλάβει το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος της αγάπης του Θεού που υπερβαίνει πάσα γνώση… (Εφεσ.3:18-19), διότι όταν ακόμη ήταν εχθρός του Θεού και μάλιστα εδίωκε την Εκκλησία Του, ο Ιησούς πέθανε γι’αυτόν επί του σταυρού! Αλλά όχι μόνον γι’αυτόν αλλά επίσης γιά σένα και γιά μένα! “Επειδή ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών. Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις· επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνη· αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού. Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού” (Ρωμ.5:6-10). Κάποιος είπε: «Ο σταυρός του Χριστού είναι η υψίστη απόδειξη της αγάπης του Θεού». Έτσι βλέπομε ότι απέθανε γιά τους ασθενείς, τους ασεβείς, τους αμαρτωλούς και μάλιστα γιά τους εχθρούς Του σαν εσένα και εμένα! Το πιστεύεις;
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν του Χριστού γιατί είχε συσταυρωθεί μετ’Αυτού.
Στην παραγματικότητα και διά της πίστεως, είχε συσταυρωθεί μετά του Χριστού· μέσω της συσταυρώσεώς του δεν είχε μόνον συγχωρηθεί από τις αμαρτίες του και δεν υπήρχε πλέον ενοχή αλλά επίσης διότι το “εγώ” του, κατά την έννοια της σαρκός, δηλαδή του παλαιού ανθρώπου, είχε σταυρωθεί μαζί Του, ώστε το σώμα της αμαρτίας να καταργηθεί, γιά να μη είμαστε πλέον δούλοι της αμαρτίας (Ρωμ.6:6). Η πηγή της αμαρτίας εσταυρώθη μετά του Χριστού και η δύναμη της αμαρτίας κατηργήθη. Η απόδειξη ότι ο παλαιός του άνθρωπος συνεσταυρώθη ήταν η άνεση με την οποία υπάκουε στη γλυκειά και αλλά αυστηρή φωνή του Θεού! Αυτός είναι ο λόγος που έδήλωνε “Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί· καθ’ ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού.” (Γαλ.2:20). Αυτή η δήλωση ισχύει γιά όλους τους χριστιανούς υπό τον όρον ότι περπατούν σύμφωνα με το Πνεύμα. Όσον βέβαιον και ασφαλές είναι ότι ο Ιησούς εσταυρώθη, είναι εξ ίσου βέβαιο και ασφαλές ότι ΝΟΜΙΚΩΣ έχομε όλοι συσταυρωθεί μετ’αυτού, διά της πίστεως, και τώρα μπορούμε να ανακράζομε μαζί με τον Παύλον – είτε αδύνατοι είτε δυνατοί, υπό την προϋπόθεση ότι είμαστε ειλικρινείς – ότι “ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί”!
Ο Παύλος εκαυχάτο στον Χριστόν γιατί μπορούσε να ζη μιά αγία ζωή.
Ο Παύλος είχε τώρα τη δύναμη να αντιστέκεται στην αμαρτία και να αντιμετωπίζει τις μεθοδείες του Σατανά. Γι’αυτό ΔΕΝ έλεγε ποτέ πιά: “διότι δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον θέλω· αλλά το κακόν, το οποίον δεν θέλω, τούτο πράττω.” (Ρωμ.7:19), αλλά ανέκραζε με χαρά και παρρησία: “Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου.” (Ρωμ.8:2). Σταμάτησε πλέον να λέγει: “Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;” (Ρωμ.7:24), αλλά μπορούσε να λέγει: “τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού.” (Φιλιπ.4:13). Ο Παύλος δεν θα τολμούσε ποτέ να λέγει: “Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.” (1Κορ.11:1) εάν έπαιφτε στην αμαρτία ή επανελάμβανε την ίδια αμαρτία συχνά ή κάθε μέρα. Σταμάτησε πλέον να παραπονείται και να λέγει, “Είμαι αδύνατη ανθρώπινη ύπαρξη! Θέλω και προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να κάνω το θέλημα του Θεού. Δυστυχώς η ζωή μου είναι μιά ζωή ‘σήκω-πέσε’”! Όχι, όχι πλέον. Ήξευρε μετά βεβαιότητος ότι οι αμαρτίες του είχαν συγχωρηθεί. Ήταν εξίσου βέβαιος ότι είχε απελευθερωθεί από τη δύναμη της αμαρτίας και από τα πάθη του ως επίσης και από τις κακές του επιθυμίες! Ακόμη και αυτή η συνείδησή του είχε καθαρισθεί από νεκρά έργα γιά να λατρεύει τον ζώντα Θεόν (Εβρ.9:14). Γι’αυτό και και αναφωνούσε: «Διότι η συνείδησίς μου δεν με ελέγχει εις ουδέν· πλην με τούτο δεν είμαι δεδικαιωμένος· αλλ’ ο ανακρίνων με είναι ο Κύριος.» (1Κορ.4:4). Γι’αυτό και συνιστούσε τον εαυτόν του στον Τιμόθεον, λέγοντας: «Συ όμως παρηκολούθησας την διδασκαλίαν μου, την διαγωγήν, την πρόθεσιν, την πίστιν, την μακροθυμίαν, την αγάπην, την υπομονήν» (2Τιμ.3.10). Όλα αυτά ίσχυαν βάσει του θανάτου του Χριστού επί του σταυρού! Δεν κλαυθμήριζε αλλά δοξολογούσε τον Θεόν!!!!!!! Ήταν όλα αυτά τα πνευματικά εφόδια και ικανότητες μόνον γιά τον Παύλον και όχι γιά εμάς; Μη γένοιτο!
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν του Χριστού διότι ο Σατανάς είχε ηττηθεί και κριθεί.
Μέσω της φαινομενικής ήττας του Ιησού Χριστού επί του σταυρού, ο Σατανάς είχε νικηθεί και κριθεί. Τώρα, οι πιστοί είχαν την εξουσία διά του αίματος του Χριστού που χύθηκε επί του σταυρού να … πατούν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν θα τους έβλαπτε (Λουκ.10:19). Ο Παύλος ήξευρε ότι ο Ιησούς εφανερώθη γιά να αφαιρέσει τις αμαρτίες μας, διότι στον Ιησού δεν υπήρχε αμαρτία… … Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου (1Ιωάν.3:8). Συνεπώς, το σύνολον των έργων του Διαβόλου στη ζωή του – ως επίσης και στη ζωή μας – ακόμη και στα πλαίσια της οικογενείας μας και εντός της εκκλησίας είναι ήδη κατεστραμμένα. Αρκεί να το πιστεύσομε και θα γίνει κατά την πίστη μας. Εάν όχι, θα γίνει κατά την απιστία μας… Ο πιστός γνωρίζει και απολαμβάνει το γεγονός ότι μετεφέρθη από την κυριαρχία του Σατανά, από το σκοτάδι, στο θαυμαστό φως του Χριστού και κάτω από τη γλυκειά κυριαρχία της χάρης του Χριστού! Του Σατανά η δύναμη έγκειται απλώς σε ψέματα και πανουργίες. Δεν έχει καμία πραγματική δύναμη διότι ο Χριστός … απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ’ αυτών επ’ αυτού (Κολ.2:15). Βλέπεις τον Σατανά σαν ένα πραγματικά φοβερό εχθρό ή σαν ένα ηττημένο εχθρό;
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν διότι ο Νόμος του Μωυσέως δεν υπήρχε πλέον.
Του είχε αποκαλυφθεί ότι ο Νόμος του Μωυσέως με όλα τα διατάγματά του δεν ίσχυε πλέον, “Επειδή το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνην εις πάντα τον πιστεύοντα.” (Ρωμ.10:4). Ο Νόμος τον είχε θανατώσει· και ο νεκρός δεν είναι πλέον κάτω από τον Νόμον… Και όπου δεν υπάρχει νόμος ουδέ παράβαση υπάρχει και συνεπώς ούτε και κατάκριση. Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι ο ηθικός Νόμος του Θεού που περιλαμβάνεται στις Δέκα Εντολές δεν είναι πλέον εν ισχύει διότι έχει να κάνει με τον ηθικό χαρακτήρα και τις ιδιότητες του Θεού. Εγνώριζε δε κάλλιστα ότι ο Θεός στα πλαίσια της χάρης και του ελέους Του είχε γράψει τον νόμον Του αυτόν τον νόμον μέσα στην καρδιά του… “Αύτη είναι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς αυτούς μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει ο Κύριος· Θέλω δώσει τους νόμους μου εις τας καρδίας αυτών και θέλω γράψει αυτούς επί των διανοιών αυτών…” (Εβρ.10:16 και 8:10). Επίσης, ότι ήταν γραμμένο ότι “…Και θέλει περιτέμει Κύριος ο Θεός σου την καρδίαν σου και την καρδίαν του σπέρματός σου, διά να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου, διά να ζης.” (Δευτ.30:6). Ναι, εξήλειψε “… το καθ’ ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού” (Κολ.2:14). Είσαι ακόμη κάτω από τον Νόμον του Μωυσέως ή κατω από τον Νόμον της Χάριτος;
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν διότι εγνώριζε ότι είχε αιώνια ζωή.
Ναι, “Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον” (Ιωάν.3:16). Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν κάποιος ή ο Διάβολος να “… εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δικαιών· τις θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και μεσιτεύει υπέρ ημών.” (Ρωμ.8:33-34). Επί πλέον, ο Θεός του είχε αποκαλύψει ότι μπορούσε να εκπληρώσει πάσαν χρείαν του κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη διά Ιησού Χριστού (Φιλ.4:19). Ναι, ο Χριστός ήταν επίσης ο αρχηγός και ο τελειωτής της πίστεώς του (Εβρ.12.2). Πόσον λυπηρόν είναι, όμως, το γεγονός ότι αυτό το εδάφιο το Ιωάννης 3:16 χρησιμοποιείται μόνον γιά να δείχνουν την αγάπη του Θεού και να παρηγορούν ανθρώπους. Υπάρχουν κήρυκες που δεν κηρύττουν την απόρριψη της παλιάς ζωής και την αυταπάρνηση. Δεν συμπεριφέρονται σαν προφήτες… Αυτό δεν είναι “Το Πλήρες Ευαγγέλιο” διότι τίποτα δεν λέγεται γιά την αιώνια απώλεια και, γενικώς, γιά τις συνέπειες της απιστίας!!! Γνωρίζετε ότι“… όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού” ? (Ιωάν.3:35-36). Εσύ, τί έχεις διαλέξει; Την αγάπη ή την οργή του Θεού;
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν διότι το όνομά του είχε γραφεί στο Βιβλίο του Αμνού.
Επί τη βάσει αυτού του δικαιώματος, που του προσεφέρθη μπορούσε να γίνει κληρονόμος των ουρανίων ευλογιών μέσω της χάριτος του Θεού ακόμη και εδώ σ’αυτή τη γη. Εκαυχάτο διότι εγνώριζε ότι κάποια μέρα, όταν ο Χριστός φανερωθεί, θα γίνει όμοιος με Αυτόν, γιατί θα τον ιδεί καθώς είναι (1Ιωαν.3:2). Απίστευτο αλλά αληθινό! Είχε γίνει πολίτης του Ουρανίου Βασιλείου. Το πιστεύεις γιά τον εαυτόν σου;
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν του Χριστού διότι είναι το μόνο όπλο κατά του Σατανά.
Διαβάζομε: “Και αυτοί ενίκησαν αυτόν διά το αίμα του Αρνίου και διά τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.” (Αποκ.12:11). Είχε μάθει να οικειοποιείται τη νίκη του Χριστού. Ήξευρε ότι, παρά το μίσος του Σατανά και τους σκληρούς διωγμούς, η νίκη ήταν δική του. Ήξευρε ότι, χάρις στο αίμα του Χριστού που χύθηκε επί του σταυρού, ο Διάβολος δεν μπορούσε να τον αποσπάσει από τα χέρια του Πατέρα Του και να θανατώσει την ψυχή του και ότι ο Διάβολος ήταν ένας νικημένος εχθρός. Τα έργα του ήταν ήδη κατεστραμμένα υπό του Χριστού. Το αίμα του Χριστού έχει δύναμη να συγχωρεί και να λυτρώνει! Ήξευρε ότι η πιστή του μαρτυρία γιά την αλήθεια αποτελούσε πολύ ισχυρό όπλο κατά του Σατανά. Καθώς μιλούσε γιά τη θυσία του Χριστού, ο Χριστός μπορούσε να τον ομολογεί ενώπιον των αγίων αγγέλων. Με αυτόν τον τρόπον, θα μπορούσε επίσης να αρπάζει τους αιχμαλώτους του Σατανά και να τους σώζει από την κόλαση. Ήξευρε ότι, εάν ήταν πιστός μέχρι θανάτου, εάν παρά τα παθήματά του παρέμενε πιστός στην αλήθεια, θα του δινόταν ο στέφανος της ζωής και ότι θα μπορούσε να ζήσει και να συμβασιλεύσει μετά του Χριστού. Δεν θεωρούσε τη ζωή του πολύτιμη γιά τον εαυτόν του, όσο το να τελειώσει τον δρόμον του με χαρά και τη διακονία που είχε λάβει από τον Χριστόν Ιησούν, να διακηρύξει το ευαγγέλιον της χάρης του Θεού. Ακόμη και εάν πέθαινε ως μάρτυρας θα αποκτούσε κάποια μέρα την ανάστασή του. Ο κόσμος αυτός δεν είχε πλέον αξία γι’αυτόν. Ποιά είναι η αλήθεια γιά σένα; Πιστεύεις στη δύναμη του αίματος του Χριστού; Δίνεις τη μαρτυρία σου ευκαίρως ακαίρως; Προσέφερες το σώμα σου θυσία ζώσα στον Θεόν; Μήπως φοβάσαι τους ανθρώπους περισσότερο από ό,τι τον Θεόν;
Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν του Χριστού διότι θα συμβασίλευε μετ’Αυτού.
Επειδή είχε συναποθάνει μετά του Χριστού και είχε συναναστηθεί μετ’Αυτού και συνέπασχε μετ’Αυτού χάριν Αυτού, θα συμβασίλευε επίσης μετ’αυτού κάποια ημέρα. Είχε γίνει, από ένας εξόριστος εχθρός Του, τέκνον του ουρανίου Βασιλέως, αδελφός και φίλος του Χριστού, κληρονόμος και συγκληρονόμος των ευλογιών του Χριστού!
Λοιπόν, λοιπόν! Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να βλέπει τον Σταυρόν καθώς ο Θεός τον βλέπει. Δεν υπάρχει τίποτε πιό πολύτιμο από του να ζης για τον Χριστόν που απέθανε και ανέστη εκ των νεκρών!
2. Who and when one can boast in the cross of Christ?
Κανείς δεν μπορεί να καυχάται γιά κάτι που δεν κατέχει! “Ο καυχώμενος εις δώρον ψευδές ομοιάζει σύννεφα και άνεμον χωρίς βροχής.” (Παρ.25:14). Εάν κάποιος θέλει να καυχάται στον σταυρόν του Χριστού ή στον Χριστόν:
Πρώτον, πρέπει να δεχθεί τον Χριστόν ως προσωπικόν του Σωτήρα ως επίσης και σαν Κύριόν Του!
Πρέπει να Τον έχει αναγνωρίσει ως τον μόνον δυνατόν να συγχωρήσει τις αμαρτίες του, να τον δικαιώσει δωρεάν με τη χάρη Του και να τον παρουσιάσει ενώπιον του Πατρός Του ως δίκαιον και συμφιλιωμένον. Πρέπει να έχει καταλάβει και πιστεύσει ότι είναι τώρα τέκνον Θεού δια της αναγεννήσεως και της υιοθεσίας του. Επίσης, ως Κύριον της ζωής του. Εάν αυτά τα πράγματα δεν έχουν γίνει πιστευτά, δεκτά και βίωμα του ανθρώπου, τότε πάσα η καύχησή του είναι ματαία. Όσον αφορά εσένα, δέχθηκες τον σταυρόν του Χριστού ως μωρία ή ως τον σοφόν τρόπον του Θεού γιά να σε σώσει;
Δεύτερον, πρέπει να πιστεύσει ότι έχει απελευθερωθεί από τη δουλεία της αμαρτίας!
Υπάρχουν πολλοί χριστιανοί που πιστεύουν, χωρίς καμιά δυσκολία, ότι οι αμαρτίες τους έχουν συγχωρηθεί αλλά έχουν μεγάλη δυσκολία να πιστέψουν ότι έχουν απαλλαγεί από τη δύναμη ή τη σκλαβιά της αμαρτίας στη ζωή τους. Ζούνε την πείρα των κεφαλαίων 6 και 7 της επιστολής προς Ρωμαίους αλλά όχι του κεφαλαίου 8 ως υπερνικώντες. Δεν πιστεύουν ότι … ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού τους ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου (Ρωμ.8:2). Είναι γραμμένο: “Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας” (1Ιωάν.1:9). Έτσι, ο Θεός όχι μόνον συγχωρεί τις αμαρτίες μας αλλά επίσης μας καθαρίζει και μας απελευθερώνει από τις κακές μας συνήθειες και τα πάθη μας, τα οποία έχουν γίνει δεύτερη φύση μας!!! Ο Θεός μπορεί να σώσει εντελώς! Η ζωή «σήκω-πέσε» δεν είναι φυσιολογική ζωή! Γένοιτο κατά την πίστη σου…
Τρίτον, πρέπει να δεχθεί τον Χριστόν ως ΙΕΡΕΑ του, ΠΡΟΦΗΤΗ, ΚΥΡΙΟΝ και ΒΑΣΙΛΕΑ.
Ναι, ως ΙΕΡΕΑ, προσφέροντα εξιλέωση γι’αυτόν μέσω του πολυτίμου αίματός Του· ως ΠΡΟΦΗΤΗ του, διδάσκοντα αυτόν μέσω του λόγου Του· και ως ΚΥΡΙΟΝ και ΒΑΣΙΛΕΑ του στον οποίον πρέπει να υπακούει άνευ επιφυλάξεων και στου οποίου τα χέρια έχει εμπιστευθεί, εξ όλης καρδίας, τη διακυβέρνηση της καρδίας του. Η αληθής έννοια της υπακοής είναι: μετάνοια και συνεχής επιστροφή, πίστη στα λόγια του Θεού και εμπιστοσύνη στον χαρακτήρα Του!!!
Τέταρτον, πρέπει να αποφασίσει να υποφέρει μετά του Χριστού και γιά τον Χριστόν.
Πρέπει να ζη υπομονετικά, υποφέροντας τις συνέπειες της σχέσεώς του με τον Χριστόν και την ομολογίαν του ονόματός Του ενώπιον των ανθρώπων. Γνωρίζει ότι είναι τώρα σε ένα εχθρικό περιβάλλον και ότι θα υποστεί διωγμούς, χλευασμούς και άλλα παθήματα και βασανισμούς που θα προέρχονται όχι μόνον από τον κόσμον και τον Διάβολον αλλά επίσης και από σαρκικούς χριστιανούς της Εκκλησίας, οι οποίοι δεν περιπατούν σύμφωνα με το Πνεύμα αλλά κατά σάρκα, και σύμφωνα με τις θρησκευτικές τους παραδόσεις και τα «κόλπα» τους. Ακόμη, θα του αφαιρέσουν τη δυνατότητα να μιλά/κηρύττει και θα του απαγορεύσουν κάθε είδος διαλόγου! Θα τον εκβάλουν ακόμη και τις ‘συναγωγές τους’ (Ιωάν.16:2). Τελικά, εάν θέλει να περιπατεί με ευθύτητα, με ευσέβεια και να λέγει την αλήθεια με αγάπη θα υποφέρει διωγμούς! Οι σαρκικοί της Εκκλησίας θα διώκουν τα μέλη της Εκκλησίας που είναι πνευματικά. Με άλλα λόγια, πρέπει να είναι έτοιμος …να εξέρχεται λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέρων (Εβρ.13:13). Τί γίνεται μ’εμάς; Διστάζομε να δίνομε τη μαρτυρία μας και να λέμε την αλήθεια, όλην την αλήθεια εν αγάπη, ανεξάρτητα από τις συνέπειες;
Πέμπτον, πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτόν του, να σηκώσει τον σταυρόν του και να Τον ακολουθεί!
Ξεύρεις ότι άν δεν απαρνηθείς τον εαυτόν σου, δεν σηκώνεις τον σταυρόν σου κάθε μέρα και δεν τον ακολουθείς δεν είσαι άξιος του Χριστού και δεν μπορείς να είσαι μαθητής Του; (Ματ.10:38· Μάρκ.10:21· Λουκ.14:26-27, 33). Μην απατάσαι! Μην εξαπατάσαι με καλά και κολακευτικά λόγια… Πρέπει να διατηρείσαι σε μιά σταθερή απάρνηση του εαυτού σου και όχι σποραδικά και όχι μόνον τα αγαθά σου …
Έκτον, πρέπει να καταλάβει ότι μόνον στον Χριστόν υπάρχει λύση των προβλημάτων του.
Τότε και μόνον τότε, ο σταυρός του Χριστού γίνεται το καύχημά του. Έχει καταλάβει ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του και τις θλίψεις του είναι αναθέσει στον ΚΥΡΙΟΝ την οδόν του, να ελπίζει σ’Αυτόν και να περιμένει Εκείνος να ενεργήσει (Ψαλ.37:5). Μόνον ο άνθρωπος που αποβλέπει στον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεώς του (Εβρ.12:2) δύναται να καυχάται στον σταυρόν του Χριστού και στό αίμα Του που έρρευσε για λογαριασμού του αμαρτωλού! Μόνο εκείνος που αγαπά Κύριον τον Θεόν του … εξ όλης καρδίας ψυχής, δυνάμεως και διανοίας και τον πλησίον του ως εαυτόν μπορεί να ιδεί ολόκληρη τη σωτηρία του Θεού στη ζωή Του. Μόνο εκείνος που σταμάτησε να ζη γιά τον εαυτόν του και ζη γιά τον Χριστόν μπορεί να καυχάται στον σταυρόν του Χριστού. Μόνο εκείνος που νικά τον Σατανά με το αίμα του Αμνού και τον λόγον της μαρτυρίας του και που δεν αγάπησε τη ζωή του μέχρι θανάτου μπορεί δικαίως να καυχάται και να αντέχει την πίεση της ζωής. Διότι ο πιστός που δεν απολαμβάνει από τώρα τη σωτηρία του και τη συμφιλίωσή του με τον Θεόν και δεν έχει τη βεβαιότητα της αιωνίου ζωής, είναι αδύνατον να καυχάται στον σταυρόν του Χριστού και να είναι μακάριος. Ένας θλιμμένος, ανικανοποίητος και παραπονιάρικος τρόπος ζωής ορισμένων χριστιανών είναι τελείως ασυμβίβαστος με την καύχηση εν Χριστώ και αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο στην πρόοδο του Ευαγγελίου και την αναζωπύρωση της εκκλησίας!
Ποιός είναι ο άνθρωπος εκείνος που πρόκειται να κληρονομήσει συντόμως μιά μεγάλη κληρονομιά, μιά μεγάλη περιουσία και δεν χαίρεται εκ των προτέρων διότι βλέπει όλα τα προβλήματά του και τις οικονομικές του δυσκολίες να έχουν βρει προκαταβολικά τη λύση τους; Ο σταυρός του Χριστού, το αίμα του Χριστού, είναι η πυξίδα του πιστού, και το υποστήριγμα του πιστού αν συμβεί και γλυστήσει και πέσει! Αυτό είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού!
Έβδομον, πρέπει να έχει πάνω απ’όλα το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος.
Όταν ο άνθρωπος επιστραφεί και σωθεί, η καρδιά του είναι γεμάτη χαρά διότι έχει ανακουφιστεί από το αβάσταχτο φορτίο της αμαρτίας και της ενοχής. Όταν έχει συμφιλιωθεί με τον Πατέρα διά του Ιησού Χριστού και έχει εισέλθει διά της στνής πύλης, τότε ένα νέο στάδιο ζωής ανοίγεται κατά το οποίο συναντά δυσκολίες, “ Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.” (Mt.7:14). Επίσης, η ζωή είναι γεμάτη κινδύνους: Μπορεί να εκκλίνει, να παρασυρθεί και να οδηγηθεί σε επικίνδυνα μονοπάτια. Τότε είναι που αισθάνεται την ανάγκη ενός καλού οδηγού και ενός ισχυρού προστάτη… Και αυτός ο οδηγός και προστάτης είναι το Άγιον Πνεύμα που Τον οδηγεί σε όλη την αλήθεια, τον βοηθάει στις αδυναμίες του και και τον ενδύει δύναμη γιά υπηρεσία. “Ωσαύτως δε και το Πνεύμα συμβοηθεί εις τας ασθενείας ημών· επειδή το τι να προσευχηθώμεν ως πρέπει δεν εξεύρομεν, αλλ’ αυτό το Πνεύμα ικετεύει υπέρ ημών διά στεναγμών αλαλήτων· ο δε ερευνών τας καρδίας εξεύρει τι είναι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι κατά Θεόν ικετεύει υπέρ των αγίων.” (Ρωμ.8:26-27). Το Άγιον Πνεύμα ερμηνεύει τον λόγον του Θεού και του δίνει το χρίσμα Του, ώστε να μη έχει χρείαν να τον διδάσκουν (1Ιωάν.2:27). Του δίνει δύναμη κατά της αμαρτίας και τον οδηγεί στον σωστό δρόμο. Του δίνει χαρίσματα γιά τον κάνει ικανό γιά υπηρεσία.
Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνά ότι ο Θεός δίνει το Άγιον του Πνεύμα μόνον σ’εκείνους που τον υπακούουν (Ac.5:32). Ο Θεός εκχέει το Πνεύμα Του στον άνθρωπο και τον κάνει να εννοεί τα λόγια Του όταν ο άνθρωπος δέχεται τους ελέγχους Του (Παρ.1:23), δηλαδή όταν δέχεται και υπακούει τους ελέγχους Του.
Συμπέρασμα: “Μελέτα τη Γραφή γιά να γίνεις σοφός· πίστευσέ την γιά να είσαι ασφαλής· εφάρμοζέ την γιά να είσαι άγιος.”
Τι γίνεται μ’εμάς; Μπορούμε να καυχώμεθα στον σταυρόν του Χριστού; Σε τί καυχώμεθα; Έχει γίνει ο Χριστός η από Θεού σοφία μας και η δικαιοσύνη μας και ο αγιασμός μας και η απολύτρωσή μας; (1Κορ.1:30). Ας εξετάσομε τους εαυτούς μας και ας υπακούσομε στο φως που πήραμε σήμερα! Ας υπακούσομε με μετάνοια, πίστη στα λόγια του Θεού και εμπιστοσύνη στον χαρακτήρα Του… Και ας μη ξεχνούμε ότι “…πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, διά να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα διά του σώματος καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν.” (2Κορ.5:10). ΑΜΗΝ!
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ