του Γιώργου Οικονομίδη
Προσευχόμαστε ούτως ώστε αυτήν την καινούρια ημέρα ο Θεός να μας δώσει Σοφία για να μπορούμε να επεξεργαζόμαστε το δώρα τα οποία μας έχει χαρίσει.
Η καρδιά μας πλημμυρίζει από αγάπη και ευχαρίστηση διότι έχουμε στην ζωή μας το μοναδικό Σωτήρα και Μεσίτη μεταξύ Θεού και ανθρώπων, τον κύριο μας Ιησού Χριστό.
Αυτός το είπε και είναι αλήθεια, ότι:
"Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν" (Ιωάννης: ιε' 5).
Ευχαριστούμε κύριε Θεέ για την τόσο μεγάλη αγάπη σου, που μας χάρισες πάνω απ όλα τη σωτηρία και την αιώνια ζωή, καθώς επίσης, και την ειρήνη της καρδιάς που τόσο πολύ την έχουμε ανάγκη.
Ένας Ύμνος λέει μεταξύ άλλων:
"Η ζωή μου ήταν πάντα στο σκοτάδι,πριν στον δρόμο συναντήσω τον Χριστό,
ήταν άθλια και μαύρη η ψυχή μου
και με οδήγησε στο φως το αληθινό".
Δεν με φρόντισε κανείς στον κόσμο
όπως ο σωτήρας μου Χριστός
τις δικές μου πήρε Αυτός τις αμαρτίες
είναι φίλος μου πιστός".
Αυτός ο ύμνος είναι ξεχείλισμα της καρδιάς.
Έχω κάποια παράπονα μέσα στην καρδιά μου και δεν ξέρω πώς αλλιώς να τα εκφράσω στόν Θεό για να βρω απάντηση, για να βρω λύση;
Είμαι σίγουρος ότι ο Θεός πάντα ακούει το κάθε παράπονο του παιδιού του όπως ακριβώς ο πατέρας στο παιδί του. Εάν εμείς σαν πατέρες μπορούμε κι ακούμε το κλάμα και το παράπονο του παιδιού μας και του δίνουμε αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη, πόσο μάλλον μας ακούει και νοιάζεται ο ουράνιος Πατέρας μας δίδοντας λύση σε κάθε μας πρόβλημα;!
Είναι εύλογο όμως, ότι, θα πρέπει πάντοτε να προσευχόμαστε απ ευθείας στόν Θεό μέσω του Ιησού Χριστού (δίχως άλλων "μεσαζόντων") και τότε θα παίρνουμε την απάντηση στα ζητήματα μας, είτε αυτή η απάντηση είναι ναι είτε είναι όχι, αρκεί να είναι απάντηση από τον Θεό, την οποία θα πρέπει και να την αποδεχθούμε.
Ένα μεγάλο και καλό παράδειγμα μέσα στον λόγο του Θεού, είναι και η περίπτωση του Απόστολου Παύλου, που είχε έναν σκόλοπα στην σάρκα και τον εράπιζε (τόν "χαστούκιζε") όπως παραπονιόταν ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος. Γι' αυτό το ζήτημα τρείς φορές παρεκάλεσε τον Θεό για να τον ελευθερώσει, αλλά η απάντηση του Θεού ήταν… ΟΧΙ!
Και συγκεκριμένα, η απάντηση ήταν ακριβώς η εξής:
«Αρκεί εις σε η χάρις μου· διότι η δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία» (Β' Κορινθίους: ιβ' 9).
Πόσο θαυμαστός είναι αυτός ο Θεός; Τα πάντα τα κάνει τέλεια. Το θέλημα του και η βούληση του είναι ότι καλύτερο και θαυμαστό μπορεί να συμβεί στη ζωή μας.
Αυτόν έχουμε οδηγό στην ζωή μας και δεν θέλουμε κανέναν άλλον, διότι κανείς άλλος δεν είναι σε θέση ούτως ώστε να μπορεί να εκπληρώνει τις πνευματικές και υλικές ανάγκες μας στα ζητήματα μας, παρά μόνον ο Θεός. Στον Λόγο του Θεού διαβάζουμε τα εξής όμορφα λόγια:
"Επειδή όστις τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πως και μετ' αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα"; [Ρωμαίους: η’ 32].
Άραγε, χρειάζονται ιδιαίτερης ερμηνείας αυτά τα λόγια; Πόσο καθαρές μπορεί να είναι αυτές οι διακηρύξεις; Πώς είναι δυνατόν να μας στερήσει ο Θεός από αυτό που έχουμε ανάγκη (που σημειωτέον ότι οι ανάγκες μας είναι ένα τίποτα μπροστά στον Θεό) από την στιγμήν που μας χάρισε ότι πιο πολύτιμο είχε, τον ίδιο του τον Υιό, τον Ιησού Χριστό;!
Γι' αυτόν τόν λόγο μάς καλεί κοντά Του για να εκπληρώσει τά ζητήματά μας, λέγοντας μας μέσω του Υιού Του:
"Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει" (Ματθαίος: ια'28).
Είθε να ακούσουμε την φωνή Του και να ανταποκριθούμε στό κάλεσμά Του.
Γ.