Βρισκόμαστε ενώπιον μιάς ‘τρομερής’ αλήθειας! Υπήρχαν μεταξύ των χριστιανών της Κορίνθου ορισμένοι πού είχαν αμαρτήσει, των οποίων οι αμαρτίες αναφέρονται στην 2Κορ. 12:20-21: «Διότι φοβούμαι μήπως ελθών δεν σας εύρω οποίους θέλω, και εγώ ευρεθώ εις εσάς οποίον δεν θέλετε, μήπως ήναι μεταξύ σας έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, αλαζονείαι, ακαταστασίαι, μήπως πάλιν όταν έλθω προς εσάς, με ταπεινώση ο Θεός μου και πενθήσω πολλούς των προαμαρτησάντων και μη μετανοησάντων διά την ακαθαρσίαν και πορνείαν και ασέλγειαν, την οποίαν έπραξαν.»
Ο απόστολος Παύλος φοβόταν μήπως, κατά την προσεχή του άφιξη θα εύρισκε μερικούς ανάμεσά τους που είχαν αμαρτήσει αλλά δεν είχαν μετανοήσει… Φοβόταν ότι δεν επρόκειτο να βρεί απλώς μιά δυσάρεστη και απαράδεκτη κατάσταση αλλ’ότι θα έκλαιγε ή μάλλον θα «πενθούσε» γιά όλους εκείνους που είχαν προηγουμένως αμαρτήσει και «δεν είχαν μετανοήσει». Γιά ποιούς κάποιος «πενθεί»; Γιά τους ζώντας ή γιά τους νεκρούς; Είχαν διαπράξει αμαρτίες που οδηγούσαν στον θάνατο… όχι γιατί οι αμαρτίες τους δεν μπορούσαν να συγχωρηθούν αλλά διότι δεν ήθελαν να μετανοήσουν… Είναι λυπηρό πράγμα να διαπράττει κανείς την αμαρτία, είναι αξιολύπητο, αλλά να μη μετανοεί κανείς γ’αυτήν είναι φοβερό! Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν βρίσκεται στη σοβαρότητα της «αμαρτίας» αλλά στην έλλειψη μετανοίας. Φοβόταν, επίσης, ότι θα ήταν υποχρεωμένος να επιβάλει δυσάρεστα και αυστηρά μέτρα πειθαρχίας κατά την προσεχή του επίσκεψη. Αυτός είναι ο λόγος που ο Παύλος εκφράζει τη λύπη του λέγοντας «έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι» (2Κορ.7:5). Κοντά στην αντίδραση που αντιμετώπιζε λόγω του κηρύγματος του Ευαγγελίου, ένοιωθε έντονη ανησυχία γιά την πνευματική τους κατάσταση: Μήπως ναυαγήσουν; Μήπως ο κόπος του θα ήταν μάταιος; Η επιστολή της προτροπής του να μετανοήσουν θά έφερνε άραγε το επιθυμητό αποτέλεσμα; Ηταν αποφασισμένοι να εφαρμόσουν την απαιτουμένη πειθαρχία μέσα στην εκκλησία; Ο Παύλος διακατεχόταν από τη μέριμνα όλων των εκκλησιών. «εκτός των εξωτερικών ο καθ’ ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;» (2Κορ.11:28-29). Νά ποιά είναι η συνέπεια γιά τέτοια πρόσωπα που αρνούνται να μετανοούν: Η πνευματική παρακμή και ενδεχομένως ο πνευματικός θάνατος αφενός και η μέριμνα του Παύλου αφετέρου για λογαριασμό τους: «διότι εάν ζήτε κατά την σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε· αλλ’ εάν διά του Πνεύματος θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει.» (Ρωμ.8:13). Είναι, πράγματι, πολύ χρήσιμο να συγκρίνομε αυτό που ο Παύλος έλεγε με εκείνη τη δήλωση που εξήλθε από τα χείλη του Κυρίου μας στου Λουκά 13:3-5: «Ουχί, σας λέγω, ……… Ουχί, σας λέγω, αλλ’ εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή.»
Είθε κάτι τέτοιο να μη συμβεί ποτέ σ’εμάς: ούτε αμετανόητο πνεύμα ούτε έλλειψη ευθύτητας και διαφάνειας, ούτε αμέλεια γιά εφαρμογή της αναγκαίας πειθαρχίας! Πράγματι, το να γνωρίζει κανείς την αποτελεσματικότητα του αίματος του Χριστού, του Σωτήρος και Κυρίου μας, που χύθηκε γιά μάς, το να γνωρίζεις τη χάρη Του με την οποία η σωτηρία διά της πίστεως κατέστη δυνατή και να αφήσεις αυτήν την ευκαιρία να περάσει χωρίς να την αξιοποιήσεις θα μπορούσε να συγκριθεί με πλοίο που βυθίζεται μέσα στο λιμάνι του! Είθε μιά τέτοια κατάσταση ποτέ να μη μας συμβεί! ΑΛΛΑ γιά εμάς που μας εκάλεσε ο Κύριος στην υπηρεσία των αδελφών μας εν Χριστώ: Είθε να διακατεχόμεθα από την καθημερινή μέριμνα όλων των εκκλησιών: Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;» (2Κορ.11:28-29).
Βοήθησέ μας, Κύριε Ιησού, να γίνομε μιμητές του αποστόλου Παύλου! Αμήν.
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ