“Λόγοι διδακτοί Πνεύματος” (1Κορ.2:13)
Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού
Πρόλογος
Το άρθρο περί του βδελύγματος της ομοφυλοφιλίας συνετάγη και απεστάλη, το έτος 2001, σε μιά ημερησία εφημερίδα των Βρυξελλών. Δεν έγινε δεκτό γιά δημοσίευση! Έτσι, απεφάσισα να το στείλω σε έναν υψηλά ιστάμενο ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας. Οι δικαιολογίες που προεβλήθησαν ήρχοντο σε αντίθεση όχι μόνον με τις Βιβλικές αρχές αλλά και με αυτή την κοινή λογική που τις απέρριπτε! Απεφάσισα, λοιπόν, κατόπιν ωρίμου σκέψεως – και με ορισμένες τροποποιήσεις – να δημοσιεύσω, στις ημέρες μας, μέσω του Διαδικτύου τις Βιβλικές αρχές που αφορούν το βδέλυγμα της ομοφυλοφιλίας. Πιστεύω ακράδαντα ότι το θέμα τούτο είναι πάντοτε επίκαιρο και ότι συνεπώς ότι και το άρθρον μου είναι επίκαιρον.
Μετά σεβασμού,
Γιάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ
Το βδέλυγμα της ομοφυλοφιλίας
Την πρώτη Αυγούστου 2001, το κανάλι “EURONEWS” παρουσίασε έναν ορισμένον αριθμόν ζευγαριών ομοφυλοφίλων, κατοίκων της Γερμανίας. Μόλις είχαν λάβει επισήμως, μετά από δικαστικούς αγώνες, το δικαίωμα του «γάμου» (συμβόλαιον κοινής ζωής). Αυτή η νομική ελευθερία τους παρείχε το προνόμιο των συζυγικών και κοινωνικών δικαιωμάτωνπου προκύπτουν εξ αυτών (δικαίωμα γάμου, κληρονομικό δικαίωμα, κλπ.)! Οποία επιτυχία! Οποία χαρά γι’αυτούς αλλά και γιά πολλούς άλλους που οργάνωσαν μιά γιορτή, προκειμένου να εορτάσουν αυτό το ένδοξο γεγονός! Η εκπομπή αυτή επανελήφθη τέσσερις ημέρες αργότερα από το ίδιο κανάλι, στις πέντε Αυγούστου, στα πλαίσια ενός “flashback.” Μετά, άλλοι σταθμοί τηλεοράσεως στην Ευρώπη και, ίσως, και πολλοί άλλοι σε όλον τον κόσμον αναμετέδωσαν αυτήν την πληροφορία!
Το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλία εξετάζεται από πλευράς «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» σημαίνει ότι έχομε χάσει την έννοια του ηθικού προσανατολισμού. Πιστεύουν ότι σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά δεν σέβονται ούτε τα δικαιώματα της ανθρωπίνης αξιοπρέπειας ούτε τα δικαιώματα του Θεού στον οποίον ανήκουμε. Ο Πατέρας Θεός έχει, πράγματι, θυσιάσει τον Υιόν αυτού τον μονογενή, τον Ιησούν Χριστόν, γιά την απολύτρωσή μας και γιά τη σωτηρία μας. Αυτό το εδάφιο της Βίβλου, είναι επί του σημείου αυτού πολύ σημαντικό: “Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας και διά του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού.” (1Κορ.6:19-20).
Ένας φίλος μου, όταν επέστρεψε από τις διακοπές του στη νότιο Γαλλία, και συγκεκριμένα από την περιοχήν του St. Raphaël, μας διηγήθηκε ότι είδε σ’αυτήν την περιοχή του Hexagone σκηνές στις οποίες έμεναν νέοι, αγόρια και κορίτσια. Ήρχοντο καθ’ομάδας γιά να περάσουν λίγες ημέρες διακοπών. Ανταπεκρίνοντο έτσι σε μιά αγγελία κάποιας εφημερίδος που προσκαλούσε νέους αγόρια και κορίτσια, που ήσαν ηλικίας μεταξύ των δεκατεσσάρων και δεκαοκτώ ετών, να έλθουν να μυηθούν στην ομοφυλοφιλική ζωή, να «μορφωθούν» σ’αυτό το είδος της ζωής… Ο φίλος μου μας πληροφόρησε ότι αυτή η «μύησις» περιελάμβανε τρεις κατηγορίες πελατών ή μάλλον μαθητών: Ομοφυλόφιλους (άνδρες), λεσβίες (γυναίκες) και ερμαφρόδιτους που αντιστοιχούσαν στο στενόγραμμα ή τη σύντμηση “Ho-Le-Bi.”!
Διερωτήθηκα τότε τα εξής:
- Τί μπορούμε να περιμένουμε από αυτή τη γενεά που έχει «εκπαιδευθεί» μέσα σ’αυτή τη διαστροφή, σ’αυτήν την παρά φύση ζωή; Ποίοι θα είναι οι καρποί μιάς τέτοιας γενεάς; Πού μας οδηγεί αυτή η κατάσταση;
- Τι μπορούμε να περιμένουμε από μιά κοινωνία που ανέχεται τα πάντα; Από μιά κοινωνία που αποδέχεται τέτοια «δικαιώματα»; Από μιά κοινωνία που μάχεται την «τρομοκρατία» αλλά που δεν ανησυχεί γιά την διείσδυση πάσης διαστροφής, του σατανισμού, της μαύρης μαγείας και της σεξουαλικής διαστροφής;
- Πώς η επίσημη Εκκλησία αντιδρά προς όλο αυτό το κακό; Διαμαρτύρεται όπως πρέπει και όσο πρέπει ή παραμένει βουβή; Ποιός είναι ό ρόλος της και ποιά η αποστολή της μέσα στην κοινωνία; Τα πολιτικά δικαιώματα που θεσπίσθηκαν από το Κράτος, της αφήρεσαν το δικαίωμα να ομιλεί και να διαμαρτύρεται; Η υποτιθεμένη προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου κατήργησε τα δικαιώματα του Θεού επί του ανθρώπου; Οι άλλες θρησκείες – ο Μωαμεθανισμός, ο Ινδουισμός, κλπ. – ανέχονται αυτού του είδους τις εκτροπές και ευνοούν αυτού του είδους τις εξελίξεις και τα βδελύγματα; Εκείνοι που ανέχονται αυτήν την αμαρτία δεν γίνονται συμμέτοχοι αυτής της βαρειάς ευθύνης με εκείνους που την διαπράττουν;
Δεν έχω την πρόθεση να ασχοληθώ λεπτομερώς με αυτή τη χαλάρωση ηθών της κοινωνίας έναντι αυτών των σοβαρών προκλήσεων της ανθρωπότητος. Εκείνο που με ανησυχεί, είναι το πρόβλημα που δημιουργείται από την αδιαφορία της Εκκλησίας, η οποία – πολύ φοβούμαι – έχει χάσει, εδώ και πολύ καιρό, την αίσθηση του προσανατολισμού και της αποστολής της! Τίθενται δύο σοβαρά προβλήματα:
1. Η Εκκλησία, παρά το λειτούργημά της και την αποστολήν της, δεν τολμά να μιλήσει αρκετά δυνατά, εν πάση ειλικρινεία και σύμφωνα με τη θεία νομοθεσία. Τουναντίον, θυσιάζει τη Βιβλική αλήθεια στο θυσιαστήριο της επιθυμίας της να συμμορφωθεί με νόμους των ανθρώπων ή και με τους ιδίους αυτής κανόνες! Διερωτάται κανείς, οι υπεύθυνοι της Εκκλησίας ενεργούν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού ή σαν δημόσιοι υπάλληλοι υπαγόμενοι στην Κρατική διοίκηση, ορισμένοι νόμοι της οποίας απορρίπτουν ή μάλλον «υποσκελίζουν» τη θεία νομοθεσία; Η σιωπή της Εκκλησίας έναντι αυτού του προβλήματος της ομοφυλοφιλίας σκανδαλίζει και δυσφημεί το Σώμα του Χριστού. Αποτελεί, εν πάση περιπτώσει, ένα πολύ κακό παράδειγμα τόσον γιά τους χριστιανούς όσον και γιά τους μη χριστιανούς.
Γιά να σεβασθούν τα υποτιθέμενα «δικαιώματα του ανθρώπου», οι υπεύθυνοι της Εκκλησίας, παρά το γεγονός ότι έχουν διαφωνήσει με την αμαρτία της ομοφυλοφιλίας, περιφρονούν, στην πραγματικότητα, με την ανοχήν τους, τον λόγον του Θεού, παραβαίνουν εν γνώσει τους τον θείον νόμον και καταπατούν τα δικαιώματα του Θεού, ο οποίος εδημιούργησε τον άνθρωπον κατά την εικόνα και ομοίωσίν Του. Ναι, για να σεβασθούν τα δικαιώματα των σοδομιτών!!! (1Βασιλ.14:24; 15:12; 22:46; 2Βασιλ.23:7; Ιούδας 1:7-8). Ο λόγος του Θεού είναι, εν τούτοις, τελείως σαφής στο σημείο αυτό:
- “Και μετά άρρενος δεν θέλεις συνουσιασθή, ως μετά γυναικός· είναι βδέλυγμα.” (Λευτ.18:22 και 20:13)
- “Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν· ομοίως δε και οι άνδρες, αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην άρσενες εις άρσενας και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών. Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα,…” (Ρωμ.1:26-29)
- “Εξεύρομεν δε ότι ο νόμος είναι καλός, εάν τις μεταχειρίζηται αυτόν νομίμως, γνωρίζων τούτο, ότι ο νόμος δεν ετέθη διά τον δίκαιον, αλλά διά τους ανόμους και ανυποτάκτους, τους ασεβείς και αμαρτωλούς, τους ανοσίους και βεβήλους, τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, τους ανδροφόνους, πόρνους, αρσενοκοίτας, ……… ” (1Τιμ.1:8-10)
- «Διότι ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν. Όθεν ο αθετών ταύτα δεν αθετεί άνθρωπον, αλλά τον Θεόν, όστις και έδωκε το Πνεύμα αυτού το Άγιον εις ημάς.» (1Θεσσαλ.4.7-8)
Συμπέρασμα: “Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ούτε άρπαγες θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.” (1Κορ.6:9-10), εκτός, βεβαίως, εάν το άτομον που διαπράττει τοιαύτα βδευλύγματα μετανοήσει και στραφεί προς τον Ιησούν, τον Σωτήρα, το πολύτιμο αίμα του Οποίου συγχωρεί αμαρτίες. Δυστυχώς, η ομοφυλοφιλία διαδίδεται περισσότερο και περισσότερο τώρα στην Ολλανδία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, Ισπανία και σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν μάλιστα και λειτουργοί της Εκκλησίας οι οποίοι τελούν γάμους μεταξύ ατόμων του αυτού φύλου! Απέρριψαν τη θεία νομοθεσία και επέβαλαν τη δική τους θέληση, απλώς διότι καλύπτονται από ανθρώπινους νόμους οι οποίοι θέλουν να προστατεύσουν την “ελευθέρα επιλογή του τρόπου της ζωής εκάστου”. Αλλά, διερωτήθηκα, επίσης, ποιά θα είναι η τύχη των υπευθύνων της Εκκλησίας, εάν δεν μετανοήσουν γι’αυτές τις εκτροπές ως προς τον θείο νόμο και τα θεία δικαιώματα. «Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον.» (Παρ.14:12 και 16:25)
2. Το γεγονός ότι ΟΡΙΣΜΕΝΑ επίσημα πρόσωπα της Εκκλησίας βλέπουν το πρόβλημα είτε ως «ασθένεια»… (Ορθόδοξος Εκκλησία) είτε ως παράβαση ευχής περί αγαμίας (Καθολική Εκκλησία) και όχι ως ομοφυλοφιλία, επιβεβαιοί ότι η “θέση” τους αποτελεί παράβαση, επίσης, και σε άλλον τομέα, δηλαδή της αγαμίας! Το πρόβλημα δεν αφορά μόνον το γεγονός ότι ο αμαρτωλός διαπράττει μία βδελυκτή αμαρτία που οδηγεί στον θάνατον αλλά αφορά, επίσης, την ευθύνη ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ηγετών της Καθολικής Εκκλησίας που πηγάζει από τον τρόπον με τον οποίον αντιμετωπίζουν το θέμα αυτό δημοσίως, δηλαδή: Tο πρόβλημα δεν είναι η ομοφυλοφιλία… αλλ’ είναι η πεισματώδης άρνηση συμμορφώσεως προς τον νόμον της εκκλησιαστικής αγαμίας εις την Ρωμαιοκαθολικήν Εκκλησίαν. Με άλλα λόγια, δεν μέμφονται τον ένοχον γιά την ομοφυλοφιλίαν αλλά γενικά γιά τον μη σεβασμόν ή την παράβαση της ευχής (υποσχέσεώς) του περί αγαμίας!!! Τούτο σημαίνει ότι στα μάτια τους έχει μεγαλυτέραν αξίαν ο εκκλησιαστικός νόμος από τον θείον νόμον! Θυσιάζουν τη Βιβλική αλήθεια γιά να συμμορφωθούν προς τους ανθρωπίνους νόμους ή τους κανόνες της Εκκλησίας! Συναφώς, στην Encyclopaedia Britannica είναι γραμμένο: “Η τοπική Σύνοδος της Ελβίρα στην Ισπανία (γύρω στο 306 μ.Χ) απεφάσισε όπως όλοι οι ιερείς και οι επίσκοποι, νυμφευμένοι ή όχι, έπρεπε να απέχουν από σεξουαλικές σχέσεις. Εξ άλλου, η Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας (325 μ.Χ) αρνήθηκε να κάμη μιά τέτοια απαγόρευση. Η θέση της της Ανατολικής Εκκλησίας διευκρινίστηκε με τις αποφάσεις της Quinisext Συνόδου το 692: οι επίσκοποι πρέπει να είναι άγαμοι, αλλά οι χειροτονημένοι ιερείς, διάκονοι και υπό-διάκονοι μπορούσαν να συνεχίσουν τους ήδη τετελεσμένους γάμους” Ο άγιος λόγος του Θεού εντέλλεται το τελείως αντίθετον όσον αφορά τους επισκόπους, ειδικά, αλλά και γενικά όλους εκείνους που ασχολούνται με τη διακονία της διαδόσεως και διδαχής του λόγου του Θεού:
- “Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να ήναι άμεμπτος, μιας γυναικός ανήρ,………. κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος· διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πως θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;” (1Τιμ.3:2-5)·
- “Οι διάκονοι ας ήναι μιας γυναικός άνδρες, κυβερνώντες καλώς τα τέκνα αυτών και τους οίκους αυτών. ” (1Τιμ.3:12 και Τίτ.1:5-6)
Όταν ο Ιησούς δηλώνει στο Ματ.19:12 «. . . είναι ευνούχοι, οίτινες ευνούχισαν εαυτούς διά την βασιλείαν των ουρανών. Όστις δύναται να δεχθή τούτο, ας δεχθή», είναι προφανές ότι δεν επιβάλλει την αγαμίαν στους υπηρέτας Του αλλά ότι η απόφαση αυτή επαφίεται στην πλήρη ελευθερία τους. Αυτό είναι εκείνο που ο απόστολος Παύλος υπογραμμίζει στην 1Κορ.9:5. «μη δεν έχομεν εξουσίαν να συμπεριφέρωμεν αδελφήν γυναίκα, ως και οι λοιποί απόστολοι και οι αδελφοί του Κυρίου και ο Κηφάς (Πέτρος);» Η προσωπική επιλογή του Παύλου πιθανώς υπαγορεύθηκε και από τις τεράστιες δυσκολίες και τους κινδύνους που είχε να αντιμετωπίσει διότι είχε κληθεί να είναι «ο απόστολος των εθνών», και το οποίον επικαλείται κατά όλως συγκινητικόν τρόπον στην 1Κορ.11:23-33.
Και ο λόγος του Θεού συνεχίζει: “Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον,… ” (1Τιμ.4:1-3).
Έχω επίγνωση ότι η θέση μου έρχεται σε αντίθεση με ένα βασικό κανόνα των εκκλησιαστικών παραδόσεων, αλλά στον λόγον του Θεού δεν υπάρχει μνεία υποχρεωτικής αγαμίας γιά όλους εκείνους που θέλουν να υπηρετήσουν τον Κύριον Ιησούν Χριστόν! Ουδεμία αναφορά περί υποχρεωτικής αγαμίας. Συνεπώς, η υποχρεωτική αγαμία αποτελεί θέση τελείως αντίθετη πρός τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής!
Ο κανόνας γιά τον γνήσιον χριστιανόν δεν πρέπει να βασίζεται στις ανθρώπινες αποφάσεις ή παραδόσεις αλλά στη Βίβλο. Όσον αφορά τις παραδόσεις, αυτές δεν πρέπει να γίνονται δεκτές παρά μόνον αν είναι σύμφωνες με τον λόγον του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ποτέ δεν θέλησε να επιβάλει την αγαμία. Ομοίως, η συμβουλή του απόστολου Παύλου είναι πλέον ή σαφής: “Αλλ’ εάν δεν εγκρατεύωνται, ας νυμφευθώσι· διότι καλήτερον είναι να νυμφευθώσι παρά να εξάπτωνται.” (1Κορ.7:9). Ναι, να νυμφεύωνται με γυναίκες και όχι με άνδρες διαπράττοντες έτσι μιά ολοφάνερη παράβαση ως προς τη θεία νομοθεσία, ένα βδέλυγμα στα μάτια του Θεού. Επίσης, η Βίβλος λέγει: “διά τας πορνείας όμως ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα, και εκάστη ας έχη τον εαυτής άνδρα.” (1Κορ.7:2). Ούτως εχόντων των πραγμάτων, φθάνομε στο συμπέρασμα ότι ο λόγος γιά τον οποίον έχομε τόσες παραβάσεις και σεξουαλικές διαστροφές οφείλεται στις ανθρώπινες πραδόσεις που είναι αντίθετες προς την Αγία Γραφή. Πολλοί ιερείς, παρά την καλή θέλησή τους, δεν δύνανται να υποφέρουν τον ζυγόν που τους έχει επιβληθεί από τις εν λόγω ανθρώπινες παραδόσεις!
Σύμφωνα με τις διατάξεις της Βίβλου που περιέχονται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 19:12, Α΄Κορινθίους 7:32 και 9:5, πρέπει οι επίσκοποι, οι διάκονοι ή οι πρεσβύτεροι να είναι νυμφευμένοι, να είναι άνδρες μιάς γυναικός, και να έχουν αποδείξεις ότι κυβερνούν καλά τις οικογένειές τους. “Διά τούτο σε αφήκα εν Κρήτη, διά να διορθώσης τα ελλείποντα και να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα, όστις είναι ανέγκλητος, μιας γυναικός ανήρ, έχων τέκνα πιστά, μη κατηγορούμενα ως άσωτα ή ανυπότακτα.” (Τίτ.1:5-6). Παρά την καλή θέληση και πρόθεση να βοηθήσουν τους ιερείς να ζήσουν και να εκτελέσουν τη διακονία τους αμέριμνοι (1Κορ.7:32), η υποχρεωτική αγαμία δεν έλκει την καταγωγήν της από τη βουλή του Θεού, αλλά από πνεύματα πλάνης και διδασκαλίας δαιμονίων (1Τιμ.4:1-3).
Είναι πασίγνωστον ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί παρά φύση πράξη. Εκείνοι που παραδίδονται σ’αυτήν, επί πλέον, παραβαίνουν τον θείον νόμον. Όμως, η Εκκλησία δεν ανησυχεί, ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ, γιά την παράβαση αυτή του θείου νόμου αλλά εκείνο που την απασχολεί, ιδιαίτερα την Καθολική Εκκλησία, είναι, όσον αφορά τους παραβάτας λειτουργούς της, ό,τι τούτο αποτελεί παράβαση των κανόνων που έχουν καθιερωθεί από τις θρησκευτικές εξουσίες! Με άλλα λόγια, η Εκκλησία θυσιάζει την προτεραιότητα του λόγου του Θεού χάριν των εκκλησιαστικών της κανόνων! Θυσιάζει – πρέπει τούτο να λεχθή – τη αλήθεια της Αγίας Γραφής γιά να συμμορφωθεί με τους ανθρώπινους νόμους ή με τους κανόνες της! Η παράβαση και η κατάργηση της εντολής του Θεού σε τέτοιες βδελυκτές υποθέσεις, σ’αυτή τη διαστροφή, δεν είναι τόσον σπουδαίες όσον ο ΝΟΜΟΣ της παραδόσεως της Εκκλησίας!!! Η υποχρεωτική αγαμία των επισκόπων αποτελεί απόδειξη. Πράγματι, αυτή η παράβαση δεν έχει καμία σχέση με τον λόγον του Θεού ο οποίος ουδέν αναφέρει περί υποχρεωτικής αγαμίας γιά όλους εκείνους που θέλουν να υπηρετήσουν τον Κύριον Ιησούν Χριστόν! Ουδεμία μνεία περί υποχρεωτικής αγαμίας. “Διότι αφήσαντες την εντολήν του Θεού, κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων……… Και έλεγε προς αυτούς· Καλώς αθετείτε την εντολήν του Θεού, διά να φυλάττητε την παράδοσίν σας… ακυρούντες τον λόγον του Θεού χάριν της παραδόσεώς σας, την οποίαν παρεδώκατε· και κάμνετε παρόμοια τοιαύτα πολλά.” (Μάρκ.7:8-13 και Ματ.15:3-6). Συμπέρασμα: «Εις τον νόμον και εις την μαρτυρίαν εάν δεν λαλώσι κατά τον λόγον τούτον, βεβαίως δεν είναι φως εν αυτοίς. » (Ησα.8:20)
Ο Θεός απαιτεί, είναι αληθές, να έχουμε σεβασμόν και κατανόηση προς τον πλησίον μας. Όμως… μιά τέτοια «κατανόηση» θα αντιστοιχούσε σε μιά «ανοχή» πολύ κακής ποιότητος. Με τη χαλαρότητά της, η Εκκλησία ενθαρρύνει έμμεσα την κατάσταση αυτή ιδιαιτέρως όταν ο παραβάτης της εντολής του Θεού δεν είναι ένας απλός κοινός άνθρωπος αλλά είναι κάποιος που υπηρετεί τον Κύριον επισήμως και δημοσίως: “…καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Κυρίου!” (Ησα.52:11)
Επί πλέον, διατί ένας τόσος σεβασμός και μιά τέτοια κατανόηση γιά τον ένοχο «αμαρτωλό» σε θέματα ομοφυλοφιλίας και όχι προς εκείνον που δεν δύναται να υπομείνει τον «νόμον» της εκκλησιαστικής αγαμίας; “Ζύγια διάφορα, μέτρα διάφορα, είναι αμφότερα βδέλυγμα εις τον Κύριον.” (Παρ.20:10 και 20:23)
Γνωρίζω καλώς ότι, έστω και άν ήθελε κανείς να δώσει λύση στο θέμα της αγαμίας των λειτουργών της Εκκλησίας, δεν θα μπορούσε να το κάνει ευκόλως διότι πρόκειται, δυστυχώς, περί παραδόσεως βαθιά ριζωμένης στην εκκλησιαστική παράδοση. ΑΛΛΑ, μας είναι αδύνατον, τουλάχιστον, να πάρουμε μιά θέση Βιβλική στο θέμα της ομοφυλοφιλίας και να αρχίσουμε μιά εκστρατεία διαμαρτυρίας προς ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης; Το γεγονός ότι η Εκκλησία καταδικάζει την ομοφυλοφιλία αποτελεί μιά κάποια «παρηγορία» αλλά δεν είναι αρκετόν. Πρέπει να πάρει, επί πλέον, κατάλληλα και σοβαρά μέτρα εναντίον εκείνων των κληρικών που “οίτινες ενώ γνωρίζουσι την δικαιοσύνην του Θεού, ότι οι πράττοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου, ουχί μόνον πράττουσιν αυτά, αλλά και συνευδοκούσιν εις τους πράττοντας.” (Ρωμ.1:32).
Ένα από τα καθημερινά αιτήματα της προσευχής μου είναι όπως ο Θεός βοηθήσει την Εκκλησία του Χριστού – ανεξαρτήτως δόγματος και αποχρώσεως – να απαλλαγεί από τις παραδόσεις εκείνες που δεν είναι σύμφωνες με τον άξιον πάσης αποδοχής λόγον του Θεού και να επιστρέψει στην καθαρότητα και απλότητα των αληθειών του Ευαγγελίου του Χριστού. Είθε ο κάθε πιστός και η Εκκλησία στο σύνολόν της να επιστρέψουν εν μετανοία και ταπεινώσει στην καθαρή αλήθεια που αναβλύζει από τον λόγον του Θεού (Ιερ.18:14).
Γιάννης Μπαλτατζής
Διαβάστε επίσης:
“Και ο… ανήρ να φοβείται τόν άνδρα“