Κεφάλαιον 21, Συνέχεια από το Κεφάλαιον 20
“Λόγοι διδακτοί Πνεύματος” (1Κορ.2:13)
Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού
Σειρά Βιβλικών μελετών επί
ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ
ΚΑΙ
ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ
ΜΕΡΟΣ Γ’: Ποιός πιστός δεν κινδυνεύει να χάσει τη σωτηρία του…(#5)
Στο πλαίσιο αυτής της σειράς, θεωρώ αναγκαίο να αναφερθώ σε ένα επιχείρημα, σχετικό με το θέμα της αιωνίου ασφαλείας του πιστού, το οποίο έχει αναπτυχθεί εν σχέσει με τον Τιμόθεον, έναν από τους πιο στενούς συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου, του οποίου το όνομα ήταν γραμμένο εν βιβλίω ζωής (Φιλιπ.4:3)!
2. Η σωτηρία του Τιμόθεου…
Eκείνοι που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ασφάλεια σωτηρίας μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους χρησιμοποιούν, μεταξύ άλλων επιχειρημάτων, τα λόγια που έγραψε ο απόστολος Παύλος προς τον Τιμόθεον: «Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά· διότι τούτο πράττων και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε» (1Τιμ.4:16). Αυτό το εδάφιο (ως και τα εδάφια Ιεζ.18:26-28, 33:17-19 ως και άλλα τινά), έχουν μετατραπεί στα ισχυρότερα επιχειρήματα όσων πιστεύουν ότι ακόμα και ο αληθής χριστιανός, ακόμα και ο καλύτερος χριστιανός, εάν, εάν, εάν… μπορεί να χάσει τη σωτηρία του. Τότε δεν υπάρχει κανένας που είναι ασφαλής μέχρι την τελευταία του πνοή. Η έμφαση εκ μέρους τους τίθεται στην έκφραση… διότι τούτο πράττων και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε. Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Τιμόθεος δεν ήταν ακόμη, στην πραγματικότητα, σεσωσμένος, αλλά θα εσώζετο ΕΑΝ επρόσεχε εις τον εαυτόν του και εις την διδασκαλίαν του!
Μερικά ερωτήματα, τότε θα πρέπει να λάβουν την απάντησή τους! Όσοι λένε ότι ο πιστός δεν είναι στην πραγματικότητα σεσωσμένος αλλά ότι θα σωθεί εάν, εάν, εάν παραμείνει πιστός μέχρι τέλους… δεν έχουν παρά εν μέρει δίκιο! Είπα ότι έχουν εν μέρει δίκιο επειδή, πρώτα από όλα, δεν ταιριάζει με τις δηλώσεις και υποσχέσεις του Χριστού, και δεύτερον, διότι υπάρχουν «πιστοί» και «πιστοί»! Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ειλικρινώς στο λυτρωτικό έργον του Ιησού Χριστού, αλλά που δεν έχουν εμπιστευθεί τη ζωή τους σ’Αυτόν! Μήπως ματαίως εγράφη ο ακόλουθος λόγος: «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι είς· καλώς ποιείς· και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» (Ιάκ.2:19);
O ΑΛΗΘΗΣ ΠΙΣΤΟΣ, έχει δώσει από την αρχή ή σε κάποια άλλη χρονική στιγμή της πνευματικής του ζωής την καρδιά του (τη θέλησή του) ειλικρινά στον Θεόν, που έχει απαρνηθεί τον εαυτόν του, που σήκωσε τον σταυρόν του, που παρέστησε τον εαυτόν του ως «δούλον» του Θεού και το σώμα του ως θυσίαν ζώσαν! Το έκανε μία φορά για πάντα και για όλα τα πράγματα. Αυτό είναι το νόημα του εδαφίου Ρωμ.6:17 και πολλών άλλων παρομοίων εδαφίων της Αγίας Γραφής. Το να συμβεί από απερισκεψία να συμπεριφερθή απρεπώς δεν αποκλείεται. Αυτός είναι ο λόγος δια τον οποίον έχει γραφεί το εδάφιο 1Ιωάν.1:9: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (1Ιωάν.1:9). Το ‘περιστασιακό’ δεν «κατεδαφίζει» τη μόνιμη θέση της καρδιάς!!!
Ο ΑΛΗΘΗΣ ΠΙΣΤΟΣ είναι ήδη σεσωσμένος! Είναι απλώς στη διαδικασία της καθημερινής ανακαινίσεώς του (Ρωμ.12:2). Σώζεται από τις αμαρτίες του, τις αδυναμίες του και από τα πάθη του και τελικώς θα σωθεί για πάντα και για την αιωνιότητα! Καθώς προοδεύει στην πνευματικήν του ζωή γίνεται και πιό πνευματικώς ώριμος. Όλα αυτά οφείλονται στη μεγάλη και ένδοξη αλήθεια: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν.5:24).
Ο χαρακτήρας και το έργον του Τιμόθεου
Ο Τιμόθεος ήταν ο «συνεργός» του Αποστόλου Παύλου (Ρωμ.16:21), ήταν το «τέκνον του το αγαπητόν και πιστόν» (1Κορ.4:17) και είχε «ανυπόκριτον πίστιν» και η οποία πρώτον κατώκησε στη γιαγιά του Λωίδα και στη μητέρα του Ευνίκη (2Τιμ.1:5). Ο Παύλος έδωσε τη μαρτυρία του για τον Τιμόθεον, ότι «το έργον του Κυρίου εργάζεται καθώς και εγώ» (1Κορ.16:10), ότι ήταν «αδελφός του» εν Χριστώ· και ότι ήταν «δούλος του Ιησού Χριστού» (Φιλιπ.1:1).
Ο Παύλος επίσης κατέθεσε ότι: «…δεν έχω ουδένα ισόψυχον, (ίσης ψυχής…) όστις να μεριμνήση γνησίως περί της καταστάσεώς σας (Φιλιπ.2:20)! Ο Παύλος τον αποκαλεί «τον αδελφόν ημών και διάκονον του Θεού και συνεργόν ημών εις το ευαγγέλιον του Χριστού» (1Θεσσ.3:2) και «Τιμόθεον, το γνήσιον τέκνον εις την πίστιν» (1Τιμ.1:2)! Επίσης, και ότι «ο αδελφός Τιμόθεος απελύθη της φυλακής» (Εβρ.13:23) ! Με άλλα λόγια, ευρίσκετο στη φυλακή για το όνομα του Χριστού !
Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν ήταν σεσωσμένος αλλά θα εσώζετο; Δεν ενθυμούνται οι διαφωνούντες ότι το ρήμα «σώζομαι» χρησιμοποιείται σε τρεις χρόνους: παρόν, παρελθόν και μέλλον; Ιδού η απόδειξη: «Διότι ο λόγος του σταυρού εις μεν τους απολλυμένους είναι μωρία, εις ημάς δε τους σωζομένους είναι δύναμις Θεού» (1Κορ.1:18) και ότι «…του Χριστού ευωδία είμεθα προς τον Θεόν εις τους σωζομένους και εις τους απολλυμένους·» (2Κορ.2:15).
Εάν συγκρίνουμε το εξεταζόμενον θέμα μας με το εδάφιο: «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον» (Εφεσ.2:8) και προσέξουμε ότι η λέξη σεσωσμένοι είναι μετοχή παρακειμένου, τούτο σημαίνει πράξη τετελεσμένη ή ολοκληρωμένη (σε-σωσμένοι = έχετε σωθεί) διά της πίστεως. Και αυτό δεν είναι από σας, είναι δώρο του Θεού, ως επίσης και με το «Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην» (Εβρ.10:35), αντιλαμβανόμεθα ότι ομιλούμε περί τετελεσμένου γεγονότος… Αλληλούϊα!
Όλοι οι πραγματικοί Χριστιανοί είναι σε-σωσμένοι, δια πίστεως, δια του ελέους και της χάριτος του Θεού αλλά ευρίσκονται επίσης «στη διαδικασία της σωτηρίας τους» από ελαττώματα, αδυναμίες, έλλειψη σοφίας και ότι τελικώς θα «σωθούν» (διατηρηθούν δια την ουράνιον βασιλείαν)! Η εν λόγω έκφραση αναφέρεται στην πνευματικήν πρόοδον, ώστε «…ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος» (Αποκ.22:11). Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλα λόγια της Βίβλου όπως: «…τούτο μάλιστα και ευχόμεθα, την τελειοποίησίν σας» (2Κορ.13:9). Επίσης, «προς την τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού» (Εφεσ.4:12).
Ο Παύλος, ομιλών περί του εαυτού του, μας λέγει: «Ουχί ότι έλαβον ήδη το βραβείον ή έγεινα ήδη τέλειος, τρέχω όμως κατόπιν, ίσως λάβω αυτό, διά το οποίον και ελήφθην υπό του Ιησού Χριστού. Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό· αλλ’ εν πράττω· τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν διά το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού» (Φιλιπ.3:12-14). Ας προσέξουμε ότι ομιλεί περί βραβείου και όχι περί σωτηρίας!
Δεν είναι για τον ίδιο λόγο που ο Απόστολος Παύλος, έγραφε: «Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού»; (2Κορ.7:1) Επίσης, «Αλλά τώρα ελευθερωθέντες από της αμαρτίας και δουλωθέντες εις τον Θεόν, έχετε τον καρπόν σας εις αγιασμόν, το δε τέλος ζωήν αιώνιον»; (Ρωμ.6:22).
Ποιμαντορικές συμβουλές
Το γεγονός ότι ο Παύλος ήθελε να του δώσει κάποιες συμβουλές και οδηγίες που αφορούσαν τη διακονία αυτού του νεαρού ανδρός, μήπως τούτο σημαίνει ότι αυτός δεν ήταν γνήσιος άνθρωπος του Θεού, στον οποίον Άγιον Πνεύμα κατοικούσε; (2Τιμ.1:14). Το γεγονός ότι ο Παύλος προτρέπει τον Τιμόθεον να γυμνάζει σεαυτόν εις την ευσέβεια και να γίνει παράδειγμα των πιστών σε λόγον, σε συμπεριφορά, σε αγάπη σε πνεύμα, σε πίστη, σε καθαρότητα (1Τιμοθ.4:12), μήπως τούτο σημαίνει ότι δεν ήταν ήδη σεσωσμένος; Το γεγονός ότι ο Παύλος προτρέπει τον Τιμόθεον να μην αμελεί το χάρισμα που είχε και που του είχε δοθεί δι’επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου, τούτο άραγε εσήμαινε ότι δεν ήταν ακόμη σεσωσμένος; Αντιθέτως, απλώς και μόνον επειδή είχε σωθεί!
Ο Παύλος έλεγε στον Τιμόθεον ότι ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας αλλά πνεύμα δυνάμεως, και αγάπης και σοφρωνισμού. Να μη ντρέπεται να δίδει τη μαρτυρία του για τον Κύριον ούτε και για εκείνον (δηλ., για τον Παύλον) τον δέσμιον. Τουναντίον να συγκακοπαθεί μαζί του για το ευαγγέλιο με την δύναμη ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΣΩΣΕ και μας εκάλεσε με κλήση αγία, όχι λόγω των έργων μας, αλλά, σύμφωνα με την ιδίαν Αυτού πρόθεσιν και σύμφωνα με την χάριν του την οποίαν μας έδωσε εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων (2Τιμ.1:7-9)! Το Άγιον Πνεύμα κατοικούσε στον Τιμόθεον και στον Παύλον (2Τιμ.1:14). Δεν ήταν λοιπόν οριστικά σεσωσμένοι;
Ο Παύλος έδωσε την ίδια συμβουλή και στον Τίτον, έναν από τους πλέον πολύτιμους συνεργάτες του, προκειμένου να γίνει από πάσης απόψεως τύπος των καλών έργων και να δίνει μια υγιά/καθαρή διδασκαλία, σοβαρή και ειλικρινή (Τιτ.2:7). Ο Τίτος δεν ήταν ακόμη σεσωσμένος;
Σημειώστε ότι ο Παύλος έγραψε επίσης για τον εαυτόν του: Ότι ο Θεός τον είχε σώσει και του είχε απευθύνει αγίαν πρόσκλησιν όχι λόγω των έργων του, αλλά, σύμφωνα με την ιδίαν αυτού πρόθεσιν και την χάριν που του είχε δοθεί εν Χριστώ προ χρόνων αιωνίων! (2Τιμ1:9). Επίσης, έχει μιλήσει για τον στέφανον που ο Θεός επρόκειτο να του δώσει – ως επίσης και σε όσους χριστιανούς ζούσαν μια αγία ζωή, και δεν ήταν ασφαλής; Ο Τιμόθεος, ο υιός του ο αγαπητός, της αυτής πιστότητος δεν ήταν ασφαλής; Η ασφάλεια αυτή δεν εξασφαλίζεται από αυτούς αλλά από τον Θεόν! Ναι! Εφυλάττοντο με την δύναμιν του Θεού δια της πίστεως για τη σωτηρία η οποία ήταν ετοίμη να αποκαλυφθεί στους εσχάτους καιρούς (1Πέτ.1:5). Αλληλούϊα!
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ
Συνεχίζεται…