Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3β]

Σειρά μηνυμάτων επί του θέματος:

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

του Γιάννη Μπαλτατζή

«…Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.» (Ρωμ.1:17)

«Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.6:47)

«Αλλ’ εάν και προσφέρω εμαυτόν σπονδήν επί της θυσίας και λειτουργίας της πίστεώς σας, χαίρω και συγχαίρω μετά πάντων υμών·» (Φιλιπ.2:17).

Συνέχεια από #049α – GR

Μέρος 3β: Εσφαλμένες θέσεις, γνώμες και παραδόσεις

1. Η παθητική ή ηττοπαθής θέση του ανθρώπου: «Δεν έχω πίστη»

Πολλοί Χριστιανοί λέγουν, «δυστυχώς, δεν έχω πίστη» ή «είμαι ολιγόπιστος». Δεν έχουν πίστη δηλ. εμπιστοσύνη, OK, αλλά σε ποιόν; Στον Θεόν; Δεν έχουν εμπιστοσύνη στον Θεόν; Ποιά λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είναι αληθή και δεν είναι άξια της εμπιστοσύνης μας, ώστε να μη γίνουν αποδεκτά; Εάν κάποιος θέλει να πιστεύσει, μπορεί να μάθει να πιστεύει. Η πίστη βασίζεται σε βεβαία και ασφαλή γνώση. Η Βίβλος λέγει, επίσης, ότι ο άνθρωπος μπορεί να μάθει να φοβάται τον Θεόν (Δευτ.4:10· 14:23· 17:19· 31:13) και να ενεργεί αναλόγως.

Ήμουν άνθρωπος που έζησα χωρίς Θεόν αλλά μια ημέρα είπα στον εαυτόν μου: Εάν αυτά που λέγει η Βίβλος είναι αληθή και υπάρχει αιώνια ζωή και αιώνια καταδίκη, πού είσαι Γιάννη και πού κατευθύνεσαι; Ερεύνησα και βρήκα την αλήθεια. Διεπίστωσα ότι όλοι οι προφητικοί λόγοι κατά τη διάρκεια ένδεκα αιώνων πριν από τον Ιησούν Χριστόν εξεπληρώθησαν στη ζωή του Ιησού και στη ζωή του λαού του Ισραήλ. Τα επιχειρήματα του Θεού και κυρίως οι προφητείες και η εκπλήρωσή τους μ’έπεισαν και έμαθα να πιστεύω στους λόγους Του και να έχω εμπιστοσύνη στο χαρακτήρα του. Επιμένω: ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΖΟΜΑΙ ΠΡΟΣ Ο,ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ!

Ας ημειώσουμε εδώ, σ’αυτό το σημείο, ότι η πίστη μπορεί να αυξηθεί: «και δεν καυχώμεθα εις τα άμετρα εις ξένους κόπους, αλλ’ έχομεν ελπίδα, ότι αυξανομένης της πίστεώς σας, θέλομεν μεγαλυνθή εις εσάς εκ περισσού κατά τον κανόνα ημών,» (2Κορ.10:15). Ακριβώς όπως η γνώση αυξάνει, έτσι και η πίστη μπορεί να αυξηθεί ως προς το θέλημα και τις υποσχέσεις του Θεού. Ναι, διότι η πίστη είναι βεβαία και αναμφισβήτητη γνώση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ενδιαφερόμαστε επαρκώς να γνωρίσουμε την αλήθεια και να διακρίνουμε το θέλημα του Θεού! Τουναντίον, ενδιαφερόμαστε εξαιρετικά για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τα οικονομικά προβλήματά μας. Ο νεοαναγεννημένος Χριστιανός πιστεύει κατά το μέτρον της γνώσεώς του, δηλαδή ότι οι αμαρτίες του έχουν συγχωρηθεί και ότι είναι τώρα υιοθετημένο παιδί του Θεού χάρη στη θυσία του Μονογενούς Υιού του Θεού, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ξεύρει ότι υπάρχει μιά Διαθήκη γι’αυτόν. Ο ώριμος Χριστιανός έχει μελετήσει τις διατάξεις της Διαθήκης, γνωρίζει τα καθήκοντά του και τα προνόμια που προκύπτουν από την υιοθέτησή του εκ μέρους του Θεού και που καλείται να πιστεύει.

2. Ανακριβείς ιδέες σχετικά με τη μεγάλη πίστη

Πολλοί είναι οι Χριστιανοί – κυρίως στις ημέρες μας – που ζητούν «μεγάλη πίστη » κατ’αόριστον τρόπον, χωρίς όμως να έχουν την πρόθεση να τη χρησιμοποιήσουν για συγκεκριμένο σκοπό και με συγκεκριμένον τρόπον. Εάν δεν την αποκτήσουν, εκφράζουν την λύπην τους και… έμμεσα, κατηγορούν τον Θεόν… Ας βάλουμε σε τάξη ορισμένα πράγματα: Μερικοί Χριστιανοί ενδιαφέρονται, πραγματικά, να γίνουν ικανοί, όταν ο Θεός τους εμπιστευθεί τη δωρεά (το χάρισμα) της πίστεως που εκτελεί θαύματα και κατορθώματα, να τη χρησιμοποιήσουν για τη δόξα του Θεού και για την πρόοδο της εκκλησίας. Υπάρχουν, εντούτοις, άλλοι που επιθυμούν αυτό τό χάρισμα για την προσωπική τους προβολή μέσα στην εκκλησία ή και για να κερδήζουν χρήματα… Ενθυμείσθε την περίπτωση του Σίμωνος του μάγου στις Πράξεις των Αποστόλων 8:9-24;

Είναι αληθές ότι η μεγάλη πίστη είναι χάρισμα Θεού. Ο Θεός, εντούτοις, την δίδει σ’εκείνους που ΕΚΕΙΝΟΣ θέλει. Δεν ισχύει, όμως, τούτο όταν μιλάμε για την κοινή πίστη, την απλή πίστη, η οποία δίνεται, επίσης, από τον Θεόν, εάν βεβαίως, οι ενδιαφερόμενοι έχουν την καλή θέληση να υπακούσουν στην αλήθεια και να μετανοήσουν… Αρκεί να αναφερθούμε σε τρία εδάφια για να κατανοήσουμε αυτό το σημείο τεράστιας σημασίας σχετικά με την απλή ή κοινή πίστη:

· Ιωάν.6:47: «Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.»
· Μάρκ.11:24: «Διά τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς.», και,
· 1Ιωάν.1:9: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»

Αυτή η πίστη αναφέρεται στην πράξη με την οποία ο πιστός – υπακούοντας στην αλήθεια του Θεού – δέχεται τον Χριστόν ως Σωτήρα του, λαμβάνει τη συγχώρηση των αμαρτιών του και την απελευθέρωσή του από τη δύναμη της αμαρτίας και από τη δουλεία του στον Σατανά. Αυτή η πίστη είναι διαθέσιμη σε όλους.

Η πίστη χάρισμα δίδεται μόνον σ’εκείνους που το Άγιον Πνεύμα θέλει, στα πλαίσια του κυριαρχικού Του δικαιώματος, για την οικοδομή της εκκλησίας. Αυτή η πίστη αναφέρεται μεταξύ των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος στην 1Κορ.12:9-10. Είναι πίστη που κάνει κατορθώματα ξεπερνώντας ανθρωπίνως αξεπέραστα εμπόδια. Είθε όλοι να είχαμε τη μεγάλη πίστη αλλά εκείνο που έχει σημασία, πάνω απ’όλα, είναι να έχουμε την απλή πίστη, την κοινή πίστη, στον ΜΕΓΑΛΟΝ ΘΕΟΝ. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι υπάρχει, αφενός, η κοινή πίστη, η απλή, προσιτή σε όλους πίστη που ικανώνει τον άνθρωπον να μπορεί να λάβει την σωτηρία του και την αναγκαία δύναμη του Αγίου Πνεύματος για να ζήσει μια αγία ζωή πλήρη δυνάμεως και πνευματικής παρηγορίας και η μεγάλη χαρισματική πίστη που εκτελεί θαύματα.

3. Ανακριβείς ιδέες σχετικά με την αύξηση της πίστεως

Ας επιστρέψουμε στο σημείο της αυξήσεως της πίστεως που έχουμε ήδη αναφέρει. Είναι δυνατόν να ιδεί κανείς την πίστη μας να αυξάνει;

· Η πρώτη απάντηση είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία αύξηση της πίστεως στον Θεόν εάν η πίστη δεν υπάρχει. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν θα μπορούσε να έχει, μεταξύ των άλλων τίτλων Του, τον τίτλο του αρχηγού και τελειωτού της πίστεως εάν δεν υπήρχε δυνατότητα να ιδεί την πίστη να αυξάνει και να τελειοποιείται… (Εβρ.12:2)
· Η δεύτερη απάντηση είναι ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει θέμα προφητείας «κατά την αναλογίαν της πίστεως» ή «σύμφωνα με το μέτρον της πίστεως» (Ρωμ.12:6, 3) εάν δεν υπήρχε δυνατότητα αυξήσεώς της. Μήπως ο Κύριός μας θα κατηγορούσε ορισμένους ανθρώπους «ολιγοπίστους» εάν δεν ήταν υπεύθυνοι για την «ολίγην πίστη τους»; Και θα επαινούσε άλλους ανθρώπους για τη μεγάλη τους πίστη; Έτσι, είναι βέβαιον και ασφαλές ότι είναι δυνατόν να αυξηθεί η πίστη ή, το αντίθετο, η πίστη να εκλείψει (Λουκ.22:32). Δεν θα πρέπει ποτέ να αφήσουμε να διαλάθει του πνεύματός μας ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι εναυάγησαν εις την πίστιν επειδή απέβαλαν την αγαθή συνείδησιν (1Τιμ.1:19) ή επειδή δεν έχουν το μυστήριον της πίστεως μετά καθαράς συνειδήσεως (1Τιμ.3:9).
· Η τρίτη απάντηση είναι ότι η πίστη αυξάνει όταν την εφαρμόζουμε στα πράγματα της καθημερινής ζωής, σε όλα πράγματα και τις περιστάσεις! Η πίστη αυξάνει με τη μελέτη και την αφομοίωση των υποσχέσεων του Θεού. Η πίστη αυξάνει κυρίως υπακούοντας στην αλήθεια. Η πίστη ενισχύεται κατά τις στιγμές των δοκιμασιών… Η πίστη μπορεί να λάμβάνει αυτό που ο άνθρωπος ζητά από τον Θεόν – σύμφωνα με το θέλημά Του – εάν έχει ένα πνεύμα που αφενός επιμένει και αφετέρου συγχωρεί :
Ø « Διά τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς. Και όταν ίστασθε προσευχόμενοι, συγχωρείτε εάν έχητέ τι κατά τινός, διά να συγχωρήση εις εσάς και ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς τα αμαρτήματά σας. Αλλ’ εάν σεις δεν συγχωρήτε, ουδέ ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας. » (Μάρκ.11:24-26).
Ø «διά να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των διά πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.» (Εβρ.6:12).

Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν στο σημείο αυτό αλλά νομιζω ότι είναι προτιμώτερον να το κλείσω δηλώνοντας ξανά μια μεγάλη και ένδοξη αλήθεια: Ας μη νομίζει ο άνθρωπος ότι η πίστη στα λόγια του Χριστού και η εμπιστοσύνη του στον χαρακτήρα του Θεού μπορούν να αυξηθούν εάν δεν αγαπά την αλήθεια πάνω από όλα και δεν διατηρεί συνεχώς την συνείδησή του καθαρή! Ο Θεός δεν βάζει το μυστήριον της πίστεως σε ακάθαρτη καρδιά και συνείδηση πονηρά!(Εβρ.10:22).

4. Η πεπλανημένη ιδέα ότι η αμαρτία του είναι υπερβολικά μεγάλη για να συγχωρηθεί

Συμβαίνει ενίοτε κάποιος πιστός να πέσει σε κάποια αμαρτία, που του φαίνεται ότι είναι υπερβολικά αποκρουστική, ώστε να μη δύναται να του συγχωρηθεί. Τότε, χάνει το θάρρος του ή την παρρησία του να πλησιάσει τον Θεόν και να ζητήσει συγχώρηση της αμαρτίας του διά της πίστεως. Είναι κάτι που τον στενοχωρεί τόσον βαθειά, ώστε δεν μπορεί να βρεί ανάπαυση. Η οδύνη του πιστού γίνεται ακόμη πιό μεγάλη εάν πεισθεί αδικαιολόγητα από τον Σατανά ότι έχει διαπράξει την αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος… Ο Σατανάς, όταν ο πιστός δεν είναι καλός γνώστης των Αγίων Γραφών, κατορθώνει να τον αποθαρρύνει και μάλιστα να τον απομακρύνει από τον Θεόν. Τούτο δεν είναι παρά μια παγίδα! Ο Θεός συγχωρεί πάσαν αμαρτίαν και βλασφημίαν παρεκτός εκείνης κατά Αγίου Πνεύματος.

Συμβαίνει μερικές φορές, ο άνθρωπος να μη θέλει να συγχωρήσει τον εαυτόν του ακόμα και αν ο Θεός είναι έτοιμος να τον συγχωρήσει! Δεν μπορεί να ανεχθεί το γεγονός ότι «αυτός», ένας τόσον πνευματικός άνθρωπος (!), έπεσε σε μια τέτοια απεχθή αμαρτία! Εάν, εντούτοις, εξετάσει βαθύτερα τη στάση του, θα ανακαλύψει ότι πρόκειται περί μιάς υπερτροφικής ευαισθησίας, της οποίας η ρίζα τρέφεται από την υπερηφάνεια, την αλαζονεία και την έλλειψη πίστεως στο έλεος του Θεού! Είναι καλό πράγμα ο πιστός να υποφέρει πολύ για την αμαρτία του και να μην αφήνει την ανάμνηση της αμαρτίας του να ξεφύγει από το πνεύμα του. Ο Δαβίδ, αφού διέπραξε τη φοβερή αμαρτία της δολοφονίας και της μοιχείας, είπε: «Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός.» (Ψαλ.51:3). Είναι, εντούτοις, υπερβολικά μεγάλο κακό και εξαιρετικά επικίνδυνο πράγμα να χάσει κανείς την ελπίδα του στο έλεος του Θεού που συγχωρεί αφθόνως!

5. Η πίστη δεν είναι ένα «μέσον εκβιασμού προς τον Θεόν»…

Τα τίμια και πιστά πρόσωπα δεν διαπραγματεύονται με τον Θεόν: Δεν λένε, «Εάν μου δώσεις αυτό ή εκείνο τότε θα υπακούσω και θα κάνω το θέλημά Σου». Είναι πρόσωπα που, ελλείψει πίστεως, αποφασίζουν να απομακρυνθούν από τον Θεόν, επειδή ο Θεός δεν τους έδωσε εκείνο που ήλπιζαν να πάρουν από Αυτόν.

Μια νέα γυναίκα μου είπε: «Ποιά η ωφέλεια να ανήκει κανείς και να υπηρετεί τον Θεόν εφόσον δεν μου έδωσε έναν σύζυγο;». Τότε θυμήθηκα το εδάφιο της Βίβλου που λέγει: «Σεις είπετε, Μάταιον είναι να δουλεύη τις τον Θεόν· και, Τις η ωφέλεια ότι εφυλάξαμεν τα διατάγματα αυτού και ότι περιεπατήσαμεν πενθούντες ενώπιον του Κυρίου των δυνάμεων;» (Mal.3: 14). Το ίδιο πρόσωπο έφθασε σε σημείο να ειπεί: «Εφόσον ο Θεός δεν έχει ικανοποιήσει το αίτημά μου, αποφάσισα να γίνω κοσμικιά, ώστε να υποχρεώσω τον Θεόν να μου δώσει αυτό που του έχω ζητήσει. Ας ψάξει να με βρεί…»

Κάποιο άλλο πρόσωπο μου είπε: «Αφού εγώ εδιάβασα τον λόγον του Θεού τόσες και τόσες φορές, γιατί ο Θεός με άφησε να πέσω στην αμαρτία και να πάθω τόσα;» Τότε εγώ της απήντησα: «Δεν ήξευρα ότι έκανες χάρη στον Θεόν επειδή διάβασες πολλές φορές τον λόγον Του, γι’αυτό κι’ Εκείνος ήταν υποχρεωμένος να σε φυλάξει ό,τι και αν έκανες! Αφού τον εδιάβασες, δεν επρόσεξες ποτέ ότι «Εξεύρομεν ότι πας ο γεννηθείς εκ του Θεού δεν αμαρτάνει, αλλ’ όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει εαυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν.»; (1Ιωάν.5:18). Επειδή εζήτησα από τον Θεόν να με φυλάξει στο ταξίδι μου, μήπως τούτο σημαίνει ότι μου επιτρέπεται να οδηγώ επικινδύνως και να παραβαίνω όλους τους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας; Η δε απεστομώθη…

Ο Θεός δεν είναι ο «καλός Θεούλης» για να γίνει αντικείμενο εκμεταλλεύσεως ή να γίνει αντικείμενο εκβιασμού από τα πλάσματά του. Είναι μέγας, μεγαλοπρεπής και κυρίαρχος Θεός! Εκείνος που πηγαίνει στον Θεόν πρέπει να Τον πλησιάζει ταπεινά για να απαλλαγεί από το φορτίον της ενοχής της αμαρτίας του και ειδικά να σωθεί από την κόλαση με το αίμα του Ιησού Χριστού. Πρέπει, με αγάπη και ευγνωμοσύνη, να προσπαθεί να αρέσει στον Θεόν κατά πάντα. Ο Θεός, όταν βλέπει ότι ο άνθρωπος εκζητεί τη δικαιοσύνη Του και τη βασίλεία Του, καλύπτει όλες τις ανάγκες του κατά τον πλούτον της χάριτός Του (Ματ.6:33). Όταν ο πιστός προσπαθεί ειλικρινά να γίνει ικανός για την εκτέλεση παντός έργου αγαθού για την εκπλήρωση του θελήματός Του, τότε ο Θεός ενεργεί μέσα του το ευάρεστον ενώπιόν Του δια του Ιησού Χριστού … όπως είναι γραμμένο (Εβρ.13:21). Ο Θεός φανερώνεται σ’εμάς όταν Τον εκζητούμε εξ όλης καρδίας (Ιερ.29:11).

6. Η αντίσταση στις «ανησυχίες»

Άλλος τομέας στον οποίον η πίστη μας καλείται, πολύ συχνά, να λειτουργήσει είναι οι έγνοιες, οι ανησυχίες ή η μέριμνα της ζωής… Πολύ συχνά; Τι λέγω; Όχι, κάθε στιγμή! Οι ανάγκες και τα προβλήματα της ζωής μας μάς οδηγούν σε μέριμνες, σε θλίψεις, σε ενοχλήσεις, σε άγχος ή σε κατάθλιψη, αλλά ο Θεός μας καλεί να μη μεριμνούμε. Μας καλεί να φροντίζουμε επιμελώς όλα τα πραγμάτα τα σχετικά με τη ζωή μας αλλά να μην μεριμνούμε (Ματ.6:24-34; 1Πέτ.5:6-7). Από τη στιγμή που οι νόμιμες φροντίδες μας αρχίζουν να αναμιγνύονται με ανησυχία, η αμαρτία είναι επί θύραις… Ποιά αμαρτία; Η αμαρτία: (α) της απιστίας, (β) της ειδωλολατρείας και (γ) της αφροσύνης. Ο Θεός μας φροντίζει… Ξέρει ποιά είναι τα πράγματα των οποίων έχουμε την ανάγκη και μας τα παρέχει (Ματ.6:8). Η ανησυχία είναι μάταια πνευματική δραστηριότητα, δραστηριότητα της ψυχής, μιά ηλιθιότητα, επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει κανένα από τα πράγματα που ο Θεός έχει αποφασίσει. Επιπλέον, φαντάζεται ότι ολίγη μέριμνα και ανησυχία μας κάνει σοφούς και μας και μας βοηθά να δείξουμε δυναμισμό. Κατι τέτοιο όμως, αποτελεί ένδειξη ή απόδειξη του πόσον αδύνατοι ή μέχρι ποίου σημείου είμαστε κακοί … Η μέριμνα βάζει στην πρώτη θέση πράγματα που θα πρέπει να είναι στη δεύτερη ή ακόμη στην τελευταία θέση· εάν πράγματα ή πρόσωπα ή επιτυχίες παίρνουν την πρώτη θέση στη ζωή μας, τότε γινόμαστε ειδωλολάτρες που δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση με τον Θεόν! Ο Θεός έχει αναλάβει τη φροντίδα μας. Γιατί λοιπόν να ανησυχούμε; Κάποιος είπε: Η αρχή της ανησυχίας είναι το τέλος της πίστεως και η αρχή της πίστεως είναι το τέλος της ανησυχίας.

Πρέπει, τώρα, να σταματήσουμε σ’αυτό το σημείο και να αναφερθούμε στη σύγχυση που υπάρχει στο πνεύμα μας ανάμεσα «στη φροντίδα» και «την μέριμνα ή την έγνοια ή την ανησυχία». Ο αγρότης πρέπει να σπείρει αλλά δεν επισκέπτεται τους αγρούς του με άγχος όλες τις ημέρες ή ανά πάσαν στιγήν για να ιδεί την εξέλιξη της φυτείας του… Αναμένει υπομονετικά τη στιγμή της συγκομιδής και, εάν υπάρχει ανάγκη επεμβαίνει και διορθώνει την κατάσταση! Η ανησυχία μας προέρχεται από την επιθυμία μας να ακολουθήσουμε τον δικόν τρόπο ή από την ανυπομονησία μας ή από τον δρόμο εκείνον που πιστεύουμε ότι η επιτυχία μας και η προκοπή μας εξαρτάται από τη δική μας σκέψη και γνώμη. Ο Αβραάμ εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει… Δεν ήξερε πού πήγαινε αλλά ήξερε Εκείνον που τον οδηγούσε… Ο Κύριός μας ποτέ δεν ανησυχούσε επειδή ποτέ δεν ήθελε να κάνει το δικό Του θέλημα.

Αυτή η δυσκολία γίνεται πιό επικίνδυνη για τα παιδιά του Θεού όταν εμφανίζεται υπό πνευματική μορφή επιτυχίας μέσα στη ζωή. Νομίζουν ότι η εγκόσμια επιτυχία δοξάζει τον Θεόν στη ζωή τους. Ο Θεός, εντούτοις, δεν έχει ανάγκη από τις επιτυχίες μας σύμφωνα με την νοοτροπία του κόσμου για να δοξαστεί. Θέλει να ιδεί τη μετάνοιά μας και την πίστη μας στον λόγον Του ως και την εμπιστοσύνη μας στο χαρακτήρα Του· επίσης, την πιστότητά μας που υπακούει στις εντολές Του. Η πιστότητά μας στην εκτέλεση του καθήκοντός μας είναι το μόνον πράγμα που μετρά ενώπιον του Θεού. Ας μάθουμε πως να αναθέτουμε όχι μόνον όλα τα προβλήματά μας αλλά επίσης και τις δήθεν πνευματικές φιλοδοξίες μας. Τα έργα μας, η διακονία μας και εμείς οι ίδιοι ανήκουμε στον Θεόν. Ας αναθέσουμε με, λοιπόν, εις τον Θεόν την πλήρη φροντίδα τους. Ας αναθέσουμε το κάθε τι σ’Αυτόν και ας τα αφήσουμε εκεί. Ναι, και ας τα αφήσουμε σ’Αυτόν (Ψαλ.37:5). Η πραγματική πίστη αναθέτει το πρόβλημα στον Θεόν και το αφήνει εκεί!!!

Στον Ψαλ.13:2 υπάρχει ένα αποκαλυπτικό εδάφιο: «Έως πότε θέλω έχει βουλάς εν τη ψυχή μου, οδύνας καθ’ ημέραν εν τη καρδία μου· …» Οι θλίψεις μέσα στην καρδιά του Ψαλμωδού οφείλοντο στη σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία της ψυχής του και στο θέλημα της καρδιάς του, η οποία ήθελε το θέλημα του Θεού. Η σύγκρουση ανάμεσα στο θέλημα του Θεού και στο θέλημα του ανθρώπου δημιουργεί στην καρδιά του ανθρώπου μια οδύνη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και αστάθεια…

Όταν το ρολόι σας χαλάσει, το δίνετε σε κάποιον να το επισκευάσει· το αφήνετε εκεί και φεύγετε. Εσείς δεν στέκεσθε πλησίον του για να του υπαγορεύσετε τί να κάνει. Εάν προσπαθήσετε να του υπαγορεύσετε τι να κάνει ή πώς να το επισκευάσει, θα προσβληθεί, θα σας το επιστρέψει και θα σας ειπεί, «Πάρτο πίσω και αφησέ με ήσυχο» . Δυστυχώς, αυτό είναι εκείνο που κάνουμε συχνά στον Θεόν. Λέμε ότι έχουμε αναθέσει το πρόβλημά μας σ’Αυτόν αλλά είμαστε τόσον ανυπόμονοι σαν Αυτός να μην ήξευρε τί να κάνει για μας, προκειμένου να διορθώσει το πρόβλημά μας ή να αργεί αδικαιολόγητα. «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ’ αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει·» (Ψαλ.37:5). Αυτό το εδάφιο είναι το εδάφιο της ζωής μου … Προσπαθώ να το εφαρμόζω συνεχώς, ιδιαίτερα όταν ανησυχώ και κινδυνεύω να χάσω τον πνευματικόν προσανατολισμό μου!

7. Πίστη και θλίψεις ή «μεταμφιεσμένες ευλογίες»;

Στο βιβλίο του Ιώβ 7:1, είναι γραμμένο ότι η ζωή του ανθρώπου είναι εκστρατεία πολέμου, ως ημέρες μισθωτού (επίσης, Ιώβ 11:1-20; 33:8-33). Είναι γεμάτη θλίψεις επειδή ο άνθρωπος «…γεννάται διά την λύπην, …» (Ιώβ 5:7)… Είναι γεμάτη θλίψεις διότι «εις τούτο είμεθα τεταγμένοι» (1Θεσ.3:3). Οι θλίψεις, οι δοκιμασίες, οι δυσκολίες και οι αντιπαλότητες κάνουν την πίστη μας να περνά από δύσκολες στιγμές κατά τις οποίες ο ουρανός γίνεται μαύρος και η παρουσία του Θεού φαίνεται να εξαφανίζεται από τα μάτια μας ή από τα αισθήματά μας. Σ’αυτές τις στιγμές είναι που πρέπει να ενθυμούμεθα ότι ο Παντοδύναμος είναι γεμάτος αγάπη και λόγους παρηγορίας και να θεωρούμε τις κρίσεις ευκαιρίες προς βελτίωσή μας… Η παρηγοριά μας δεν θα προέλθει από τις προσπάθειές μας να ανακουφίσουμε τους εαυτούς μας με κοσμικές ψυχαγωγίες ή με ψεύτικες παρηγοριές αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Υψίστου.

Όταν ξεύρω ότι ο Θεός με εκπαιδεύει με θλίψεις, δυσκολίες, δοκιμασίες ή διωγμούς για την ωφέλειά μου, για να με κάνει μέτοχον της Αγιότητός Του (Εβρ.12:10)· όταν ξεύρω πως με ‘κλαδεύει’ για να γίνω πιό καρποφόρος (Ιωάν 15:2)· όταν ξεύρω ότι με προστατεύει από συμφορές (Ψαλ.57:1)· όταν ξεύρω ότι οι θλίψεις που διέρχομαι κάτω από τον έλεγχό Του είναι μεταμφιεσμένες ευλογίες, και ότι ο πνευματικός εξοπλισμός, που θα αποκτήσω και θα αφομοιώσω προβλέπεται να χρησιμοποιηθεί από εμένα για όφελος και των άλλων έτσι, ώστε να μπορούν να παρηγορηθούν άλλοι μέσα στις θλίψεις τους με τις παρηγορίες με τις οποίες παρηγορήθηκα από τον Θεόν (2Κορ.1:4)· όταν ξεύρω ότι με καθαρίζει και με καθιστά εκλεκτόν εν τω χωνευτηρίω της θλίψεως (Ησα.48:10)· όταν ξεύρω ότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις μου εργάζεται σε μένα καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης (2Κορ.4:17)· όταν ξεύρω ότι δεν ξεύρω ποιό είναι καλό για τον άνθρωπο μέσα στη ζωή (Ec.6:12)· όταν ξεύρω ότι όλα πράγματα συνεργούν στο αγαθό σ’εκείνους που αγαπούν τον Θεόν (Ρωμ.8:28), ΤΌΤΕ, πες μου, πώς να μην ειμαι ακατάπαυστα παρηγορημένος και πώς να μην είμαι γεμάτος από ειρήνη και ευγνωμοσύνη που πηγάζει αυθόρμητα από τα βάθη της καρδιάς μου;

Προσέξτε τί ο λόγος του Θεού λέγει μέσα στο βιβλίο του Ιώβ, με δικά μου λόγια: Φορτώνει ατμούς τα σύννεφα, τα διασκορπίζει με αστραπές· περιφέρονται κύκλω σύμφωνα με τις προθέσεις Του, για να εκπληρώσει κάθε τί που Εκείνος προστάζει, για διόρθωση, για τη γη ή σαν δείγμα του ελέους Του… (Ιώβ 37:11-14).

8. Εν απορία αλλ’ουχί «εν απελπισία»

Βεβαίως, υπάρχουν περιπτώσεις που ο πιστός, παρά το γεγονός ότι φοβείται τον Κύριον, και υπακούει στη φωνή Του, περιπατεί στο σκότος και δεν έχει φως, τότε καλείται υπό του Κυρίου, όπως είναι γραμμένο στον Ησα.50:10, να εμπιστεύεται στο όνομα του Θεύ και να στηρίζεται στον Θεόν του. Ιδού τι σημαίνει εμπιστοσύνη στον Κύριον. Μάλιστα, ακόμη και αν είναι οι αληθείς πιστοί κατά πάντα θλιβόμενοι δεν είναι όμως στενοχωρούμενοι, είναι απορούμενοι αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουχί εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουχί απολλύμενοι, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, διά να φανερωθή εν τω σώματι αυτών και η ζωή του Ιησού (2Κορ.4:8-10).

Μερικές φορές δεν ξεύρουμε ποιά υπόσχεση πρέπει να πιστεύσουμε και ποιά εντολή του Θεού ακριβώς να υπακούσουμε. Τότε είναι που πρέπει να εφαρμόσουμε την εμπιστοσύνη μας στην αναλλοίωτη αγάπη του Θεού και στην αναλλοίωτη πιστότητα Του Θεού. Η πίστη έχει σχέση κυρίως με τις εντολές και τις υποσχέσεις του Θεού αλλά η εμπιστοσύνη στον Θεόν έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη μας στον αγαθόν χαρακτήρα και τις ιδότητες του Θεού.

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

Συνεχίζεται…

Δείτε επίσης τις συνέχειες:

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1α’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1β]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1γ’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1δ’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 2]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3α’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3β’]