Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1α]

Σειρά μηνυμάτων επί του θέματος:

του Γιάννη Μπαλτατζή

«…Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.» (Ρωμ.1:17)

«Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.6:47)

Μέρος 1α: Η σημασία της πίστεως και η σπουδαιότητά της

Εισαγωγή

Πρόθεσή μου είναι, Θεού θέλοντος, να σας παρουσιάσω μία σειρά μηνυμάτων επί του θέματος της πίστεως εν Χριστώ. Η σειρά αυτή επικεντρώνεται σε μιά απλή και πρακτική εξέταση τριών εδαφίων:

· «Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.6:47)
· «Αλλ’ εάν και προσφέρω εμαυτόν σπονδήν επί της θυσίας και λειτουργίας της πίστεώς σας, χαίρω και συγχαίρω μετά πάντων υμών·» (Φιλιπ.2:17), και
· «Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε. Η δεν γνωρίζετε εαυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν; εκτός εάν ήσθε αδόκιμοι κατά τι.» (2Κορ.13:5)

Με το πρώτο εδάφιο Ιωάννης 6:47 εξετάζεται το «ΑΒΓ» της χριστιανικής πίστεως και ζωής αλλά που είναι, ναι μεν πολύ απλό αλλά συγχρόνως, ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ! Πολύ σημαντικό, τόσον για τους μη πιστεύοντας όσον και για τους πιστούς. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι, πριν από τη επιστροφή μου στον Χριστόν, ζούσα στην αθεΐα. Δεν ήμουν ένας απλός άπιστος αλλά, στην πραγματικότητα, εν αγνοία μου, ήμουν ένας άθεος. Από τη στιγμή που επεστράφην στον Χριστόν δεν σταμάτησα να ομιλώ για Εκείνον που με έσωσε. Λέγω ότι Εκείνος είναι που με έσωσε! Δεν έχω σώσει τον εαυτόν μου. Καυχώμαι ταπεινά σ’Αυτόν! Με έσωσε από την αμαρτία μου και από τις θλίψεις μου. Με θεράπευσε από την ασθένειά μου αλλά Αυτός, επίσης, με έσωσε, κατά κύριον λόγον, από την κόλαση προς την οποίαν κατευθυνόμουν εξ αιτίας της αμαρτίας μου και της απιστίας μου. Πρόθεσή μου ήταν από τότε, είναι, και θα είναι πάντοτε μέχρι το τέλος των ημερών μου, εδώ σ’αυτήν την γη του πόνου, της ταραχής και της απογοητεύσεως, να τιμήσω και να δοξάσω:

· Τον Ιησούν Χριστόν, ο Οποίος, με τον λυτρωτικόν θάνατόν Του, έγινε προσωπικός Σωτήρας μου και Κύριος της ζωής μου,
· Τον λόγον του Θεού, την πολύτιμη και αξία πάσης αποδοχής Αγία Γραφή, η οποία είναι το μοναδικό βιβλίο σε όλον τον κόσμο που μπορεί αληθινά να φωτίσει τα μάτια της ψυχής και που μπορεί να … μας σοφίση εις σωτηρίαν διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού… (2Ti.3:15-17). Κάποιος είπε: «Μελέτα τη Βίβλο για να γίνεις σοφός, πίστευσέ την για να είσαι ασφαλής· εφάρμοσέ την για να γίνεις άγιος.» και
· Τον ρόλον του Αγίου Πνεύματος για την αναγέννηση, τον αγιασμόν και την υπηρεσία του πιστού.

Με το δεύτερο εδάφιο Φιλιππησίους 2:17 και συγκεκριμένα με τη φράση «λειτουργία της πίστεως» εξετάζονται οι πλέον διαδεδομένες πεπλανημένες διδασκαλίες, ερμηνείες και γνώμες που αφορούν τη «λειτουργία της πίστεως». ΕΑΝ η πίστη δεν λειτουργεί καλώς, θα υπάρχουν προβλήματα, όχι μόνον στον πνευματικό τομέα αλλά επίσης και στη φυσική καθημερινή ζωή. Δεν αρκεί ο άνθρωπος να έχει πίστη στον Θεόν αλλά η πίστη του πρέπει να λειτουργεί καλώς συμφώνως προς τις πνευματικές διατάξεις του νόμου του Χριστού που περιλαμβάνονται μέσα στην Αγία Γραφή. Πραγματεύεται το θέμα της πίστεως κατά τρόπον πρακτικόν αναφερόμενον στην εφαρμογήν της χριστιανικής πίστεως στην καθημερινή ζωή του πιστού. Τη φράση αυτή χρησιμοποίησε ο Παύλος γιατί ήθελε οι αποδέκτες της επιστολής του να καταλάβουν ότι είχε θυσιάσει και θυσιαστεί, προκειμένου να τους μεταδώσει πνευματικές αρχές και αλήθειες που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν στην καλή λειτουργία της πίστεώς τους (Ρωμ.15:29).

Τέλος, με το τρίτο εδάφιο 2 Κορινθίους 13:5 θα εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους ο απόστολος Παύλος τους προέτρεψε να κάνουν ενδελεχή αυτοεξέτασή τους. Ο Παύλoς τους εκάλεσε (αφoύ αμέσως πρoηγoυμένως τους είχε ελέγξει για χoνδρoειδείς αμαρτίες, για τις oπoίας εφoβείτo μήπως πενθήσει πoλλoύς εκ των πρoαμαρτησάντων και μη μετανoησάντων), να παύσoυν να αμφισβητούν την αποστολικότητά του, να εξετάσουν τoυς εαυτoύς τους εάν ζουν «εν τη πίστει» και αν έχουν καλήν εν Χριστώ διαγωγήν. Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Παύλος τους παρήγγειλε να εξετάσουν εαυτούς ήταν διότι αρκετοί ανάμεσά τους ευρίσκοντο σε πλάνη. Εφoβείτo óτι oι άνθρωπoι αυτoί είχαν χάσει óχι μóνoν την ορθή διδασκαλία τoυ Ευαγγελίoυ αλλά και τoν έλεγχoν τoυ εαυτoύ τους και óτι εκινδύνευαν να απoλεσθoύν. O φóβoς αυτóς τoν είχε κάμει να αναλάβει εκστρατεία επανoρθώσεώς τους διά των επιστoλών τoυ. Γι’αυτó και τoυς πρoέτρεπε να εξετάσoυν και να δοκιμάσουν τoυς εαυτoύς τους. Τί θα έπρεπε να κάμουν; Οπωσδήποτε, πρώτον να εξετάσουν το τί πιστεύουν και δεύτερον να διαπιστώσουν αν η συμπεριφορά τους ήταν αξία των αληθειών του Ευαγγελίου του Χριστού! Αυτή η προτροπή ισχύει και για κάθε χριστιανόν. Θα την εξετάσουμε κι’εμείς για την ωφέλειά μας, διότι η αυτoεξέτασή μας είναι ένα απó τα συνεχή καθήκoντά μας εν Χριστώ. Χωρίς συνεχή αυτοεξέταση και συμμόρφωσή μας προς τις αλήθειες του Ευαγγελίου δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματική πνευματική πρόοδος.

Ας εξετάσουμε τα εδάφια αυτά λεπτομερώς αρχίζοντας από το πρώτο:

«Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.6:47)

1. «ΑΛΗΘΩΣ, ΑΛΗΘΩΣ»: διπλή επιβεβαίωση

Το εδάφιο που θα μελετήσουμε αποτελεί μια δήλωση που ο Ιησούς έκανε, αλλά που αποτελεί συγχρόνως, μια ένδοξη υπόσχεση. Θέλησε να εισαγάγει τη δήλωσή Του με μιά διπλή επιβεβαίωση, λέγοντας «Αληθώς, αληθώς»! Μιά επιβεβαίωση που εμπνέει τη βεβαιότητα και την πεποίθηση σε όλους εκείνους που την ακούνε. Αυτή η επανάληψη τονίζει τη δήλωση που ακολουθεί. Εάν ο λόγος Του, ακόμη και χωρίς οποιαδήποτε επιβεβαίωση θα μπορούσε να μας δώσει απόλυτη βεβαιότητα, πόσο μάλλον μπορεί να το κάνει με δύο επιβεβαιώσεις! Εκείνο το οποίο λέγει και το κάνει. Γι’αυτόν τον λόγον αντιμετωπίζουμε το μέλλον σαν παρόν και το αόρατο σαν ορατό διότι «πιστεύω» σημαίνει «βλέπω» (Ιωάν.11:40)

· Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε: «Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει» ( Ματ.24:35· Μάρκ.13:31 και Λουκ.21:33)·
· Το Άγιον Πνεύμα είπε: «ο Θεός δεν είναι άνθρωπος να ψευσθή, ούτε υιός ανθρώπου να μεταμεληθή· αυτός είπε και δεν θέλει εκτελέσει; ή ελάλησε και δεν θέλει εμμείνει;» (Αριθ.23:19)·
· Ο Θεός Πατέρας το επιβεβαίωσε με όρκον: Ο Θεός ώμοσεν εις εαυτόν, γι’αυτό και γνωρίζομε ότι η υπόσχεσή Του είναι αμετάθετη (Εβρ.6:13-17), και
· Ο απόστολος Παύλος, εμπνεόμενος από το Άγιον Πνεύμα, είπε: «Διότι πάσαι αι επαγγελίαι του Θεού είναι εν αυτώ, το ναι και εν αυτώ το αμήν, προς δόξαν του Θεού δι’ ημών.» (2Κορ.1:20).

Συμπέρασμα: Ο λόγος του Θεού είναι αμετάθετος· μπορούμε, συνεπώς, να θέσουμε όλη την εμπιστοσύνη μας στον Θεόν! Αλλά, τι σημαίνουν ακριβώς οι δηλώσεις αυτές για σένα και για μένα προσωπικώς;

2. «ΕΚΕΙΝΟΣ που πιστεύει σ’Αυτόν:» Όλοι οι άνθρωποι συμπεριλαμβάνονται

Όταν ο Ιησούς λέγει «εκείνος που πιστεύει σε Μένα», σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι συμπεριλαμβάνονται: εγώ, εσύ και κάθε άλλος: Ο άνδρας, η γυναίκα, ο νέος, ο γέρος, ο λευκός, ο μαύρος, ο μικρός ή ο μεγάλος αμαρτωλός, ο φτωχός, ο πλούσιος, ο μορφωμένος ή ο αγράμματος, υπό την προϋπόθεση ότι:

3. «ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ»: Δηλαδή στα λόγια Του και στον χαρακτήρα Του.

Ας εξετάσουμε τί οι λέξεις «ΠΙΣΤΕΥΕΙ Σ’ΑΥΤΟΝ» δεν σημαίνουν και τί σημαίνουν.

3α) Τι οι λέξεις «ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ» δεν σημαίνουν:

«Πιστεύω» δεν σημαίνει «βλέπω με τα μάτια μου»

Τότε τί η λέξη «πιστεύω» σημαίνει; Αυτός που βλέπει τη συγχώρεση των αμαρτιών του ή τη σωτηρία του; Απολύτως όχι: «Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διά τι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο, το οποίον δεν βλέπομεν, διά της υπομονής περιμένομεν αυτό.» (Ρωμ.8:24-25). Η πίστη είναι «…ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» (Εβρ.11:1). Η πίστη κάνει τα αόρατα πράγματα ορατά, τα απόντα και απομεμακρυσμένα πράγματα παρόντα και πολύ πλησίον στην ψυχή! Ο απόστολος Παύλος μας λέγει: «διότι περιπατούμεν δια πίστεως, ουχί διά της όψεως» (2Κορ.5:7).

Κάποιος μου έστειλε τον ακόλουθο διάλογο μεταξύ δασκάλας και δύο μαθητών:

<<<Η δασκάλα επρόκειτο να εξηγήσει τη θεωρία της εξελίξεως στα παιδιά. Η δασκάλα ρώτησε ένα μικρό αγόρι: Tommy βλέπεις τα δένδρα έξω; TOMMY: Ναι.

ΔΑΣΚΑΛΑ: Tommy, βλέπεις εξω τη χλόη; TOMMY: Ναι.

ΔΑΣΚΑΛΑ: Πήγαινε εξω και ιδές επάνω και δες εάν μπορείς να δεις τον ουρανό. TOMMY: Εντάξει. (Επέστρεψε λίγα λεπτά αργότερα) Ναι, είδα τον ουρανό.

ΔΑΣΚΑΛΑ: Είδες τον Θεόν; TOMMY: Όχι.

ΔΑΣΚΑΛΑ: Αυτό είναι το θέμα μου. Δεν μπορούμε να δούμε τον Θεόν επειδή δεν είναι εκεί. Δεν υπάρχει.

Ένα μικρό κορίτσι μίλησε επάνω και θέλησε να υποβάλει στο αγόρι μερικές ερωτήσεις. Η δασκάλα συμφώνησε και το μικρό κορίτσι ρώτησε το αγόρι: Tommy, βλέπεις εξω τα δένδρα; TOMMY: Ναι.

ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Tommy βλέπεις έξω τη χλόη; TOMMY: Ναίαιαιαι (που άρχισε συγχρόνως να κουράζεται από τις ερωτήσεις).

ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Είδες τον ουρανό; TOMMY: Ναίαιαιαιαιαι

ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Tommy, βλέπεις τη δασκάλα; TOMMY: Ναι

ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Βλέπεις τον εγκέφαλό της; TOMMY: Όχι.

ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Τότε, σύμφωνα με αυτό που διδαχθήκαμε σήμερα στο σχολείο, δεν πρέπει να έχει εγκέφαλο!>>>

«Πιστεύω» δεν σημαίνει «αισθάνομαι»

Τότε, τί η λέξη «πιστεύω» σημαίνει; Σημαίνει ότι αισθάνεται τη συγχώρεση των αμαρτιών του και τη σωτηρία του; Απολύτως όχι! Τα αισθήματα αλλάζουν όπως ο καιρός. Ο Θεός υπάρχει είτε αισθάνομαι την ύπαρξη Του ή την παρουσία Του ή όχι! Οι υποσχέσεις του Θεού ισχύουν είτε τις αισθάνομαι είτε όχι. Τις δεχόμαστε απλώς βάσει του λόγου του Θεού, ο οποίος είναι πιστός και πάσης αποδοχής άξιος (1Τιμ.1:15). Η πίστη που στηρίζεται σε συναισθήματα στηρίζεται σε ένα πολύ ολισθηρό έδαφος. Ο Ιησούς απέθανε στο σταυρό για τις αμαρτίες μου είτε το αισθάνομαι είτε όχι είτε το πιστεύω είτε όχι. Το Άγιον Πνεύμα ζη μέσα στον πιστόν είτε το αισθάνεται είτε όχι! Τα γεγονότα δεν επηρεάζονται από τα συναισθήματά μας! Εάν ειλικρινώς μετανοούμε και πιστεύουμε ότι οι αμαρτίες μας έχουν συγχωρηθεί και ότι έχομε σωθεί, τότε, συναισθήματα χαράς και ειρήνης επικρατούν στη ζωή μας!

Πρέπει, στο σημείο αυτό, να προσθέσουμε ότι αποτελεί μέγα λάθος να συγχέουμε την πίστη στον Θεόν με τη «θετική σκέψη» ή με κάποια αισιόδοξη άποψη ή με κάποια αόριστη αισιόδοξη ελπίδα γεγονότων ή περιστάσεων στη ζωή όταν η ζωή του ανθρώπου δεν έχει σχέση με τον Θεόν ή όταν υπάρχει γνωστή αμαρτία στη ζωή του. Η «θετική σκέψη» ή οι αισιόδοξες ελπίδες δεν μπορούν να σώσουν κανένα από την Κόλαση! Η αληθινή πίστη είναι πέραν των αισθημάτων, των περιστάσεων και της ανθρωπίνης λογικής (Ιωάν.6:6).

«Πιστεύω» δεν σημαίνει νομικίστικη ευσέβεια

Ο Νικόδημος, ένας ηγέτης των Φαρισαίων, ήταν ευσεβής άνθρωπος αλλά δεν είχε την εμπειρία της αναγεννήσεως που θα μπορούσε να τον ανανεώσει με το Άγιον Πνεύμα, να τον δικαιώσει με τη χάρη του Θεού και να τον καταστήσει κληρονόμον της ελπίδος της αιωνίου ζωής. Γνωρίζομε «…ότι δεν δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου ειμή διά πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς επιστεύσαμεν εις τον Ιησούν Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουχί εξ έργων νόμου, διότι δεν θέλει δικαιωθή εξ έργων νόμου ουδείς άνθρωπος.» (Γαλ.2:16). Κανείς δεν μπορεί να ‘αγοράσει’ «τον ουρανόν» με τις αποκαλούμενες καλές του πράξεις επειδή «…πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον· διά τούτο επέσαμεν πάντες ως το φύλλον, και αι ανομίαι ημών αφήρπασαν ημάς ως ο άνεμος.» (Ησα.64:6).

«Πιστεύω» δεν σημαίνει «ψάλλω, χορεύω και φωνάζω αλληλούια και αμήν»

Το να ψάλλεις ύμνους, να κράζεις «αλληλούια» και «αμήν» και να χορεύεις χορούς ή μπαλέτα ενώπιον του Κυρίου δεν εγγυώνται ότι λατρεύεις αληθώς τον Κύριον Ιησούν Χριστόν ‘εν πνεύματι και αληθεία’. Όχι! Η αληθινή λατρεία είναι να ζης «εν φόβω και τρόμω», με μετάνοια, με καθαρότητα, με ευγνωμοσύνη, με σεβασμό, με προσευχή, με περισυλλογή και με πλήρη εξάρτηση από τον Θεόν και κυρίως να υπακούεις στον λόγον Του! Ο πραγματικός Χριστιανός λατρεύει τον Θεόν είτε υπάρχει χριστιανική μουσική στην εκκλησία είτε όχι, είτε ευρίσκεται στην εκκλησία είτε όχι. Δεν έχει ανάγκη να διδαχθεί πώς να λατρεύει τον Κύριον επειδή η ειλικρινής πίστη του στον Θεόν και το Άγιον Πνεύμα που κατοικεί μέσα του τον ωθούν σε μια συνεχή υπακοή, σε μιά ατελείωτη λατρεία και σε συνεχή κοινωνία με τον Θεόν και με τους αδελφούς του! «…Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Lu.10: 27). «Αγάλλεσθε, δίκαιοι, εν Κυρίω· εις τους ευθείς αρμόζει η αίνεσις.» (Ψαλ.33:1). Να αγαπάς τον Θεόν καί όχι το δικό σου συμφέρον, αυτό είναι αληθινή λατρεία! «Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε.» (Ιωάν.14:15). Ιδού η αληθινή λατρεία! «Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, κατά πάντα ευχαριστείτε· διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού.» (1Θεσ.5:16-18). Αυτό είναι αληθινή λατρεία! «Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού. Την δε αγαθοποιΐαν και το μεταδοτικόν μη λησμονείτε, διότι εις τοιαύτας θυσίας ευαρεστείται ο Θεός.» (Εβρ.13:15-16). Αυτό είναι αληθινή λατρεία! Το να αγαπάς την αλήθεια του Θεού και την αλήθεια που σε αφορά πάνω απ’όλα! Αυτή είναι η αληθινή λατρεία του πιστού!

3β) Τί οι λέξεις «ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ» σημαίνουν:

Η λέξη «πιστεύω» σημαίνει:

Ότι ο άνθρωπος «ο πιστεύων εις αυτόν» έχει ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ και βεβαιότητα, έχει πίστη στον λόγον του Θεού και εμπιστεύεται τον χαρακτήρα Του: Στην αγάπη Του, στη δικαιοσύνη Του, στην αγιότητά Του, στην παντογνωσία Του κ.λπ. Εκείνος που θεωρεί όλες τις δηλώσεις Του και τις υποσχέσεις Του άξιες πάσης αποδοχής και στερεές για ν’ακουμπάει και να αναπαύεται σ’αυτές. Η απιστία είναι, επομένως, μεγάλη αμαρτία διότι θεωρεί τον Θεόν ψεύτη και ότι δεν αγαπά τον άθρωπον! Τουναντίον, ο πραγματικός πιστός έχει στάση εμπιστοσύνης έναντι του Θεού που έστειλε τον Υιόν αυτού Ιησού Χριστόν για τη σωτηρία του και το Πνεύμα του το Άγιον για να τον φωτίζει, να τον οδηγεί κ.λπ. Εμπιστοσύνη που σημαίνει την αποδοχή Χριστού ως Λυτρωτή αλλά κυρίως ΚΑΙ ως Κύριον της ζωής του. Εμπιστοσύνη, η οποία παρακινεί σε υπακοή που προέρχεται από αγάπη και οδηγεί σε καλά έργα. Ο λόγος του Θεού επιβεβαιώνει ό, τι μόλις προανέφερα:

Ø « Όστις πιστεύει εις τον Υιόν του Θεού έχει την μαρτυρίαν εν εαυτώ· όστις δεν πιστεύει εις τον Θεόν, έκαμεν αυτόν ψεύστην, διότι δεν επίστευσεν εις την μαρτυρίαν, την οποίαν εμαρτύρησεν ο Θεός περί του Υιού αυτού.» (1Ιωάν.5:10)

Ø «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν.» (Ιωάν.1:12-13)

Η λέξη «πιστεύω» σημαίνει εμπιστεύομαι, εξαρτώμαι, στηρίζομαι στον Θεόν

Πιστεύω στον Κύριον Ιησούν Χριστόν σημαίνει ότι δέχομαι το γεγονός ότι είμαι αμαρτωλός, ότι ως αμαρτωλός μου πρέπει η ποινή της αμαρτίας. Και ότι ο Ιησούς Χριστός πέθανε στο σταυρό στη θέση μου, ετάφη, και ανέστη πάλιν την τρίτη ημέρα για να πληρώσει το ηθικό χρέος που όφειλα. Σημαίνει ότι έχω τελεία εμπιστοσύνη στον Χριστόν για να με σώζει και με φυλάττει, και ότι θα εξαρτώμαι από Αυτόν μόνον. Το Άγιον Πνεύμα είναι ο βοηθός μου σε κάθε τι προκειμένου να ζω αγία ζωή και να υπηρετώ τον Κύριον και τα σχέδιά Του.

Η σωτηρία δεν παρέχεται ως αμοιβή διά ασκηθείσαν πίστιν. Η πίστη είναι το óργανον με το οποίον αποδέχεται ο άνθρωπος την σωτηρίαν και οικειοποιείται πάντα τα εν αυτή περιεχóμενα. Απιστία σημαίνει απóρριψη και πίστη σημαίνει αποδοχή. Η πίστη είναι, λοιπόν, o αγωγóς. Η χάρη είναι η πηγή. Η λειτουργία της πίστεως oμoιάζει με τη λειτoυργίαν των ματιών πoυ φέρνει τα μακρυνά αντικείμενα πλησίoν, τoυ χεριoύ πoυ πιάνει και παίρνει, με τα φτερά για τo πoυλί και με τα πανιά για τη βάρκα. Είναι τo κλειδί πoυ ανoίγει την πóρτα. Η πίστη μας λoιπóν κατευθύνεται πρoς τoν Θεóν διά των Αγίων Γραφών και εις τoν Κύριoν Ιησoύν Χριστóν, τον oπoίoν Εκείνoς απέστειλεν (Ιωάν.1:12· 5:49· 629· 14:1). Η πίστη, συνεπώς, παραδέχεται óσα o Χριστóς είπε για τoν Εαυτóν τoυ, παραδέχεται ó,τι είπε πως θα κάμει και τέλoς μπορεί να πρoσμένει με υπoμoνή την εκπλήρωση των επαγγελιών τoυ Θεoύ.

Συνεπώς: Η πίστη δεν σώζει αλλά ο Θεός διά της πίστεως! Αν λoιπóν η πίστη δεν σώζει αλλά δι’αυτής σώζεσαι, τóτε δεν θα πρέπει να την υψώνουμε υπεράνω της πηγής óλων των ευλoγιών που είναι ο Θεός. Καλoύμεθα να απoβλέπουμε στον Ιησoύν και óχι στην πρoσωπική μας πίστη. Τα πάντα δυνάμεθα διά της πίστεως αλλά η δύναμή μας δεν είναι στην πίστη αλλά στον Θεóν επί τoυ oπoίoυ η πίστη αναπαύεται. Άξιoν πρoσoχής είναι και εκείνο που η Γραφή λέγει πως εάν εμείς απιστώμεν Εκείνoς μένει πιστóς… Τoύτo σημαίνει óτι, έστω κι’αν είναι αδύνατη η πίστη σoυ o Θεóς δεν δεσμεύεται απó τoυ να σε ευλoγήσει σε ó,τι ευρίσκεσαι αρκεί να είσαι ειλικρινής απέναντι Εκείνου αλλά και του εαυτού σου.

Και κάτι άλλo: Η πίστη στην πλάνη δεν σε σώζει αλλά σε καταστρέφει ενώ η πίστη σoυ στoν Χριστóν σε σώζει. Πίστεψε σε κάπoιo ψέμμα και θα αιχμαλωτισθείς. Πίστεψε σε κάπoια αλήθεια και θα ελευθερωθείς. Μoνoν η αλήθεια ελευθερώνει… Τo αντικείμενoν της πίστεως είναι εκείνo πoυ έχει σημασία. O Μoύντη έλεγε: «Εμπιστεύσoυ στoν εαυτóν σoυ και είσαι καταδικασμένoς σε απoγoήτευση. Εμπιστεύσoυ στoυς φίλoυς σoυ και αυτoί θα απoθάνoυν η θα σε εγκαταλείψoυν. Εμπιστεύσoυ στα χρήματα και αυτά μπoρεί να σoυ αφαιρεθoύν. Εμπιστεύσoυ στην καλή φήμη και κάπoια κατάλαλoς γλώσσα θα σoυ την ανατινάξει. Αλλά μπιστεύσoυ στoν Θεóν και πoτέ δεν πρóκειται να καταισχυνθείς ούτε τώρα ούτε στην αιωνιóτητα.»

Εξάλλου ας μη ξεχνούμε ότι υπάρχουν διάφορα είδη πίστεως:

· Η αρνητική πίστη ή η πίστη των δαιμoνίων, τά oπoία πιστεύoυν μεν αλλά φρίττoυν έμπρoσθεν της αγιóτητoς τoυ Θεoύ (Ματ.8:29 και Ιάκ.2:19).
· Η θεωρητική ή ιστoρική ή η νεκρά ή η αργή ή η κληρoνoμική πίστη την oπoίαν έχoυν oι θεωρητικώς πεπεισμένoι για τις αλήθειες τoυ Ευαγγελίoυ, χωρίς óμως ισχυρή πεπoίθηση που να τους ωθεί εκ καρδίας σε αποφάσεις και σε δράση. Οι άνθρωπoι αυτoί γνωρίζoυν και απoδέχoνται τα πάντα δια της λoγικής, πλην φoβoύμενoι μη χάσoυν εκείνο που αγαπoύν, δεν αφήνoυν την καρδιά τους να oμιλήσει και να τoυς φέρει στo φως τoυ σώζoντoς ευαγγελίoυ.
· Η πρόσκαιρη πίστη περί της oπoίας oμίλησε o Κύριoς για τη δεύτερη περίπτωση της παραβoλής τoυ σπoρέως.
· Τέλος, η σώζoυσα ή ζώσα πίστη που επιδρά επί της θελήσεως τoυ αμαρτωλού ανθρώπου, ώστε τον πείθει για την αγάπην τoυ Θεoύ γι’αυτóν εν Χριστώ Ιησoύ. Η πίστη που τον συμφιλιώνει με τoν Θεóν, με απoτέλεσμα να συγχωρoύνται oι αμαρτίες τoυ, να αγνίζεται η καρδία τoυ και να νικά τoν κóσμoν και τις επιθυμίες του. Αυτή η πίστη εκδηλώνεται με αγία ζωή και καλά έργα. Αυτού είδους η πίστη αφενός μεν υιοθετεί όλες τις υποσχέσεις του Θεού και αφετέρου δέχεται με υπoμoνή και ειρήνη πνεύματος το κατ’επιθυμίαν ή τo κατ’ανoχήν θέλημα τoυ Θεoύ στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής.

Η λέξη «πιστεύω» σημαίνει επίσης «μετανοώ»

Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον καθώς και στις επιστολές του η λέξη μετάνοια δεν υπάρχει. Όμως, συμπεριλαμβάνεται στην πίστη. Περιλαμβάνεται στην έννοια της πίστεως, επειδή η πίστη την περιέχει. Πίστη αξία του ονόματός της υποχρεώνει εκείνον που την έχει σε ομολογία των αμαρτιών του και σε πλήρη εγκατάλειψη τους… ως και σε απόλυτη παραχώρηση στον Θεόν και στο θέλημά Του… Αρκεί να διαβάσει κανείς το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων ή την επιστολή του Ιακώβου ή την πρώτη επιστολή του Ιωάννου για να καταλάβει ότι η βιβλική πίστη δεν υπάρχει χωρίς μετάνοια, χωρίς πνεύμα πένθους για τις αμαρτίες του. Για να καταστήσω αυτήν την αλήθεια σαφέστερη αναφέρω το εδάφιο 1Ιωάν.1:9 που λέγει: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»

Στο σημείο αυτό θα επανέλθουμε σχετικώς εκτενέστερα στη συνέχεια.

Η λέξη «πιστεύω» σημαίνει περιπατώ σύμφωνα με τις δηλώσεις του Θεού

Ο άνθρωπος περιπατεί συνήθως ή ζη δια της όψεως δηλαδή σύμφωνα με εκείνα που βλέπει. Βασίζει τις αποφάσεις της ζωής του στις περιστάσεις του, στις πέντε αισθήσεις του, στις φιλοδοξίες και τους στόχους του. Οι αληθινοί πιστοί, τουναντίον, περιπατούν ή ζουν τη ζωή τους επί τη βάσει μιας έκτης αίθησης, που τους χορηγείται από το Άγιον Πνεύμα, που καλείται «πίστη» και που μπορεί να ‘αισθάνεται’ τον χαρακτήρα του Θεού και να είναι σε κοινωνία μαζί Του: Θέτει σε εφαρμογή μιά νέα πνευματική λογική. Περιπατώ δια της πίστεως σημαίνει, επίσης, ότι διεξάγω αδιάκοπο πνευματικό πόλεμο καθ’ όλην τη διάρκεια της ζωής μου διά της πίστεως. Αυτός ο πόλεμος περιλαμβάνει πολλές μάχες: «Και επισκέπτεσαι αυτόν κατά πάσαν πρωΐαν και δοκιμάζεις αυτόν κατά πάσαν στιγμήν;» (Ιώβ 7:18). Γι’αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε διά της πίστεως, να αγωνιζόμαστε για την πίστη, να διατηρούμε την πίστη, η οποία μας παραδόθηκε… (Ιούδας 1:3).

Συμπέρασμα: «…ο δε δίκαιος θέλει ζήσει διά της πίστεως αυτού.» (Αββακ.2:4). Ο πραγματικός πιστός ζη και αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματά του λέγοντας: «Ούτω λέγει ο Κύριος…» Αυτός είναι ο τρόπος που ο πιστός αντιμετωπίζει τα εξωτερικά προβλήματά του καθώς επίσης και τις ανησυχίες, τις μέριμνες, τους φόβους του κ.λπ. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζήσει. Όταν ο άνθρωπος τιμά τον Θεόν διά της πίστεως ο Θεός τιμά την πίστη του και τον ανταμείβει (Εβρ.11:6)

Ο Θεός δεν θα επιτρέψει να πειρασθούμε πάνω από τη δυναμή μας αλλά με τον πειρασμό θα δώσει επίσης τρόπο διαφυγής, ώστε να μπορούμε να τον υποφέρουμε (1Κορ.10:13). Αυτή η ενθαρρυντική υπόσχεση, σημαίνει, επίσης, ότι όταν περιερχόμεθα σε διαφόρους πειρασμούς και δοκιμασίες, εάν αμαρτήσουμε είναι ευθύνη μας. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Θεόν! Οι πειρασμοί τους οποίους ο Θεός επιτρέπει στη ζωή μας δεν είναι ποτέ πέραν των δυνάμεών μας. Όταν εμείς οι πιστοί ευρίσκομεθα σε πειρασμούς και δοκιμασίες καλόν είναι να προσευχόμεθα και να εφαρμόζουμε εκείνο που είπε κάποιος: «Όταν προσευχόμεθα, ομιλούμε στον Θεόν, όταν διαβάζουμε και μελετούμε τον Άγιον λόγον Του, την Αγία Γραφή, ο Θεός μας ομιλεί. Όταν υπακούμε, δίνουμε τη μαρτυρία μας και ομολογούμε τον Χριστόν ομιλούμε για τον Θεόν!» Πολύ αποτελεσματικός είναι ο τρόπος αυτός της αντιστάσεως!

Η Βίβλος λέγει: «… μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των διά πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.» (Εβρ.6:12). Τί βασικό κείμενο! Όταν κάποιος έχει πίστη, εννοώ αληθινή πίστη, πεποίθηση και παρρησία, ο ίδιος έχει αντοχή και μπορεί υπομονετικά να περιμένει τις υποσχέσεις του Θεού να εκπληρωθούν! Βλέπει τον αόρατο και περιμένει να έλθει και να τηρήσει τις υποσχέσεις Του. Ξέρει ότι είναι πιστός και ότι θα τηρήσει τον λόγον Του! Οι δυσκολίες και αντιξοότητες της ζωής δεν τον επηρεάζουν! Η πίστη παράγει ειρήνη, υπομονή (Ρωμ.5:1-3) και αντοχή. Η έλλειψη πίστεως καθιστά τους ανθρώπους ανυπόμονους… Η πίστη μπορεί να λειτουργήσει υπό την προϋπόθεση ότι η συνείδησή μας δεν μας κατακρίνει και ότι συγχωρούμε όλους εκείνους που αμάρτησαν σ’εμάς!!! Η αμαρτία και η πίστη είναι ασυμβίβαστες, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Η πίστη δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς μετάνοια.

Συμπέρασμα: Η πίστη είναι ο τρόπος με τον οποίον λαμβάνομε τη συγχώρησή μας, τη σωτηρία μας καθώς επίσης και τις υποσχέσεις του Θεού στη ζωή μας. Θα επιθυμούσα, χωρίς να εισέλθω σε λεπτομερή σχόλια, να αναφερθώ σε δύο μέρη της Καινής Διαθήκης που θεωρώ μεγάλης σπουδαιότητος:

· « … Και επίστευσεν Αβραάμ εις τον Θεόν, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην. Εις δε τον εργαζόμενον ο μισθός δεν λογίζεται ως χάρις, αλλ’ ως χρέος· εις τον μη εργαζόμενον όμως, πιστεύοντα δε εις τον δικαιούντα τον ασεβή, η πίστηπίστη αυτού λογίζεται εις δικαιοσύνην, καθώς και ο Δαβίδ λέγει τον μακαρισμόν του ανθρώπου, εις τον οποίον ο Θεός λογίζεται δικαιοσύνην, χωρίς έργων· ‘Μακάριοι εκείνοι, των οποίων συνεχωρήθησαν αι ανομίαι και των οποίων εσκεπάσθησαν αι αμαρτίαι· μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Κύριος δεν θέλει λογίζεσθαι αμαρτίαν.’» (Ρωμ.4:1-8). Όταν ο Θεός βλέπει ότι η καρδιά κάποιου στρέφεται προς τον Χριστόν με ειλικρινή πίστη, του συγχωρεί τις αμαρτίες του, του την λογαριάζει ως δικαιοσύνη και τον δέχεται σαν παιδί Του.
· Και αλλού είναι γραμμένο: «ουχί εξ έργων δικαιοσύνης τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς διά λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος, το οποίον εξέχεε πλουσίως εφ’ ημάς διά Ιησού Χριστού του Σωτήρος ημών, ίνα δικαιωθέντες διά της χάριτος εκείνου, γείνωμεν κληρονόμοι κατά την ελπίδα της αιωνίου ζωής.» (Τίτ.3:5-7).

Είθε ο Κύριος να μας ευλογήσει με ειλικρινή πίστη.

Ιωάννης Μπαλτατζής

baltatzis@skynet.be

Συνεχίζεται…

Δείτε επίσης τις συνέχειες:

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1α’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1β]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1γ’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1δ’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 2]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3α’]