(Από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης: Β΄ Χρονικών 26: 1-21 και Β΄ Βασιλέων 15:1-7)
Γράφει ο Μιλτιάδης Καλογερόπουλος
Εισαγωγή:
Ένα μικρό παιδί έρχεται στη μάνα του και λέει: Μαμά είμαι ψηλός σαν τον Γολιάθ, είμαι εννέα πόδια ύψους. Αυτό είναι ενδιαφέρον λέει η μαμά, τι είναι αυτό που σε κάνει να το πεις αυτό; Και το παιδί απαντάει, έφτιαξα ένα δικό μου μικρό μέτρο και μέτρησα τον εαυτόν μου με αυτό και σύμφωνα με αυτό είμαι εννέα πόδια ύψος.
«Γι’ αυτό, αδελφοί, επιμεληθείτε περισσότερο να κάνετε βέβαιη την κλήση και την εκλογή σας· καθόσον, κάνοντας αυτά, δεν θα φταίξετε ποτέ.
Επειδή, έτσι θα σας δοθεί κατά πλούσιο τρόπο η είσοδος στην αιώνια βασιλεία του Κυρίου μας και Σωτήρα Ιησού Χριστού». ( Β΄ Πέτρου 1:10-11)
Η Γραφή έχει πολλά παραδείγματα για άνδρες και γυναίκες που άφησαν το τέλος να εξαλείψει την αρχή του περπατήματος τους με τον Θεό. Ένα από αυτά έχουμε στην Π.Δ. τον Βασιλιά Οζία.
Αυτή η περικοπή χωρίζεται σε δύο μέρη – α΄ Η θαυμάσια αρχή που έκανε αυτός ο άνθρωπος με τον Κύριο και β΄ Το λυπηρό τέλος του.
Το πρώτο μέρος παρουσιάζει του βασιλιά Οζία, την ταπεινότητα και την επιτυχία του.
Το δεύτερο μέρος παρουσιάζει την υπερηφάνεια του, την ανυποληψία του και τον εξευτελισμό του.
Σαν κοιτάζουμε την ιστορία αυτού του Βασιλιά βλέπουμε να είναι ένας απο τους καλύτερους ανάμεσα στους βασιλιάδες κατά την διάρκεια του διαιρεμένου Βασίλειου του Ιούδα. Πρόσφερε πολλά στην αρχή, τα κατάστρεψε στο τέλος. Πέθανε λεπρός καταραμένος από τον θεό και εξευτελισμένος. Ας δούμε την Ιστορία του.
Ι. Το ξεκίνημα του Οζία – η Ταπεινοφροσύνη του και η επιτυχία του.
Οζίας ή αλλιώς Αζαρίας που σημαίνει ο Θεός έχει Βοηθήσει.
Ο συγγραφέας αρχίζει με του Οζία το οικογενειακό Ιστορικό.
Εδάφια 1-3.
Ο Οζίας Βασιλιάς 16 χρονών, για εμάς φαίνετε παράξενο, κάτι το συνηθισμένο στην εποχή εκείνη μεταξύ της μοναρχίας στη διαδοχή θρόνου απο τον πατέρα στο υιό σε μικρή ηλικία. Ο Οζίας έγινε βασιλιάς μετά απο την δολοφονία του πατέρα του, το 790 πχ. Δεν γνωρίζουμε για την μητέρα του εκτός από ότι διαβάζουμε εδώ. Ο Όζίας ήταν ο ένατος κατά σειρά βασιλιάς κατά την διάρκεια του διαιρεμένου Βασίλειου στην Ιστορία του Ισραήλ. Βασίλευσε 52 χρόνια περισσότερα απο τους φημισμένους βασιλιάδες όπως τον Δαβίδ και τον Σολομών που βασίλευσαν 40 χρόνια.
Εδάφιο 4. Η πνευματική του ζωή.
Ο Οζίας ήταν καλός βασιλιάς σύμφωνα με το πρότυπο, το μέτρο αν θέλετε, του πατέρα του. Αν κοιτάξουμε στο προηγούμενο κεφάλαιο 25:2 που λέει:
( Και έπραξε το ευθύ μπροστά στον Κύριο, όμως όχι με τέλεια καρδιά)
Ο Οζίας ήταν μισόκαρδος υιός από μισόκαρδο πατέρα.
Σε εσάς πατέρες και παππούδες θα ήθελα να πω αυτό, ότι, είναι πολύ περισσότερο απο το να στηρίζεσαι πιο πολύ στην ένταση ακτινοβολίας της πνευματική σου ζωής – παρά σε εκείνο που αναφέρεσαι και παρουσιάζεις.
Τα παιδιά σας θα έχουν την τάση να σας έχουν σαν πρότυπο στην πνευματική τους ζωής.
Εάν θα ρωτούσαμε τα παιδιά σας, τα παιδιά μου, τι είδος χριστιανοί ήμαστε, τι θα έλεγαν; Πια είναι η κατάσταση της καρδιά σου; Τι θα έλεγαν τα παιδιά μας ή η γυναίκα μας αν τους ρωτούσαμε; Θα μπορούσαν να πουν ότι ο πατέρας μου υπηρετεί τον Θεό με όλη του την καρδιά; ή θα πουν ο πατέρας μου «υπηρετεί» τον Θεό με μισή καρδιά;
Ο Δαβίδ είπε τα λόγια αυτά στον υιό του Σολομών. (Α΄Χρονικών 28:9)
«Κι εσύ, γιε μου Σολομώντα, γνώρισε τον Θεό του πατέρα σου, και να τον υπηρετείς με τέλεια καρδιά και με ψυχή που να θέλει· επειδή, ο Κύριος εξετάζει όλες τις καρδιές, και ξέρει όλους τους λογισμούς των διανοιών· αν τον εκζητάς, θα βρίσκεται από σένα· αν, όμως, τον εγκαταλείψεις, θα σε απορρίψει για πάντα».
Χρειαζόμαστε χριστιανούς πατέρες που θα υπηρετούν τον Θεό με όλη τους την καρδιά.
Εδάφιο 5. «Και εκζητούσε τον Θεό στις ημέρες τού Ζαχαρία, του νοήμονα στις οράσεις τού Θεού· και όσον καιρό εκζητούσε τον Κύριο, ο Θεός τον ευόδωνε».
Εν΄όσω είχε τον αγαπημένο του προφήτη Ζαχαρία που δεν γνωρίζουμε πολλά, πήγαινε πολύ καλά όταν τον έχασε η πνευματική του ζωή άρχισε να χωρίζετε.
Όλοι μας, προπάντων στο αρχικό μας πνευματικό περπάτημα είχαμε σύμβουλους που θαυμάζαμε και κοιτούσαμε σε αυτούς και εμπιστευόμαστε να μας κρατούν στο σωστό δρόμο. Αυτός μπορεί να ήταν ο γονιός, φίλος, ή ποιμένας.
Μια τέτοια σχέση βρίσκουμε στην ΚΔ μεταξύ του Παύλου και του Τιμόθεου. «Προς τον Τιμόθεο, το γνήσιο παιδί στην πίστη, είθε να είναι χάρη, έλεος, ειρήνη, από τον Πατέρα μας Θεό, και τον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας». (Α΄ Τιμόθεος: 1:2)
Χρειάζεται να είμαστε προσεχτικοί να μην βάλουμε την πίστη μας στους συμβούλους μας ή στους ποιμένες μας, αλλά στον Θεό. Μπορούν να μας βοηθήσουν, αλλά όχι να διοικήσουν την ζωή μας. Δεν θα είναι για πάντα γύρω μας. Όπως μεγαλώνουμε θα πρέπει να αναπτύσσουμε την δική μας πίστη και να μην αναπαυόμαστε στη δική τους.
Βλέπουμε εκκλησίες να μικραίνουν όταν ο ποιμένας τους φεύγει, προπάντων όταν είναι δημοφιλής.
Βλέπουμε μέσα σε ένα ανδρόγυνο όταν ένας πεθάνει, ο άλλος απομακρύνετε απο τον Κύριο.
Δεν γνωρίζω ακριβώς πότε ο Οζίας έχασε τον Ζαχαρία. Αυτό που γνωρίζω απο την ημέρα που τον έχασε ήταν η αρχή του τέλους γι’ αυτόν, και αυτό θα πρέπει να είναι σοβαρή προειδοποίηση.
Εδάφιο 5.
Και εκζητούσε τον Θεό στις ημέρες του Ζαχαρία, του νοήμονα στις οράσεις του Θεού· και όσον καιρό εκζητούσε τον Κύριο, ο Θεός τον ευόδωνε.
Αυτή η αλήθεια ισχύει για μας σήμερα; ο Θεός θα μας ευόδωνε εάν τον εκζητούσαμε; πιστεύω θα προμήθευε αυτή την ευημερία εάν καταλαβαίναμε ότι εννοεί κάτι περισσότερα απο χρήματα ή πράγματα που ο κόσμος τα θεωρεί επιτυχία.
Κάποιος είπε: Δεν υπάρχει αιτία να είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στο… νεκροταφείο. Τα χρήματα δεν είναι ευημερία
Ευημερία εις τη ζωή προϋποθέτει παρά πολύ περισσότερα απο χρήματα.
Έχει να κάνει με σχέσεις και ικανοποίηση, ειρήνη, πράγματα που δεν μπορούν να αγοραστούν απλώς με χρήματα.
Εάν καταφέρεις αυτό που ο Θεός σε έβαλε εδώ στη γη να κάνεις, και να βρεις ειρήνη με τον Θεό, ειρήνη με τους άλλους και με τον εαυτόν σου, τότε είσαι πλούσιος.
Ο Θεός έβαλε τον Οζία στη γη να προωθήσει και να επιφέρει ασφάλεια στο έθνος του. Γι΄ αυτόν ήταν ευημερία, προκοπή και ο Θεός τον πλούτισε.
Εδάφια 6-15.
Ο Οζίας ήταν ένας θαυμάσιος αρχηγός και πλούσιος τον καιρό εκείνο.
Ο θεός τον βοήθησε να ελευθερώσει τον λαό του απο τις εχθρικές δυνάμεις.
Η φήμη του ήταν ξακουστή, Βοηθείτο θαυμάσια, μέχρις ότου κραταιώθηκε.
Από εδώ αλλάζει το σκηνικό
ΙΙ. Το τέλος του Οζία: Υπερηφάνεια και εξευτελισμός.
Εδάφιο 16.
Στο πρώτο μέρος διαβάζουμε: «και έπραξε το ευθές μπροστά στον κύριο και εκζητούσε τον Θεό».
Στο δεύτερο μέρος διαβάζουμε: «υψώθηκε η καρδιά του σε διαφθορά και ασέβησε στον κύριο τον Θεό του».
Η υπερηφάνεια ο εγωισμός κάνει το άνθρωπο να κάνει τρελά πράγματα.
Η υπερηφάνεια τυφλώνει τον άνθρωπο. Σχηματίζει νοερή εικόνα για τον εαυτόν του.
Η Γραφή μας προειδοποιεί πολλές φορές γύρω απο την υπερηφάνεια.
(Παροιμίες 6:16-19)
«(16) Αυτά τα έξι τα μισεί ο Κύριος, τα επτά μάλιστα τα βδελύσσεται η ψυχή του· (17) μάτια υπερήφανα, γλώσσα αναληθή, και χέρια που χύνουν αίμα αθώο, (18) καρδιά που μηχανεύεται κακούς λογισμούς, πόδια που τρέχουν γρήγορα στο να κακοποιούν, (19) ψευδομάρτυρα, που λέει ψέματα, κι εκείνον που βάζει φιλονικίες ανάμεσα σε αδελφούς».
Ας επαναλάβουμε την ιστοριούλα που είπαμε στην αρχή.
Ένα μικρό παιδί έρχεται στη μάνα του και λέει: Μαμά είμαι ψηλός σαν τον Γολιάθ, είμαι εννέα πόδια ύψους. Αυτό είναι ενδιαφέρον λέει η μαμά, τι είναι αυτό που σε κάνει να το πεις αυτό; Και το παιδί απαντάει, έφτιαξα ένα δικό μου μικρό μέτρο και μέτρησα τον εαυτόν μου με αυτό και σύμφωνα με αυτό είμαι εννέα πόδια ύψος.
Έτσι αρχίζει η υπερηφάνεια, οι άνθρωποι αρχίζουν να μετρούν τον εαυτόν τους με το δικό τους μέτρο και όχι με το μέτρο του Θεού. Όταν καταφέρουν να δημιουργήσουν μερικά πράγματα φέρνουν το μέτρο της ασφάλειας και τους κάνει να στέκονται πιο ψηλά απο τους άλλους.
Σύμφωνα με το εδάφιο 16, ο Οζίας άρχισε να αλλάζει όταν έγινε δυνατός.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων που είχε αγώνα και αβεβαιότητα και κίνδυνο, ο Οζίας ήταν ταπεινός και πιστός στον Θεό. Είχε τον Ζαχαρία δίπλα του που τον συμβούλευε. Όταν ήλθε στο σημείο που με την βοήθεια του Θεού μπόρεσε και πετύχαινε πολλά πράγματα, η υπερηφάνεια άρχισε να ανεβαίνει.
Κάποιος είπε: «Ο υπερήφανος μετράει τα αποκόμματα της εφημερίδας του, ο ταπεινός τις ευλογίες του».
Εδάφιο 16.
Ποιο το λάθος να θυσιάσει; το πρόβλημα ήταν ότι ο Οζίας ήταν βασιλιάς, όχι Ιερέας. Κάτω απο την Παλαιά Διαθήκη μόνο ο Ιερέας, κατά την τάξη του Ααρών, μπορούσε να θυσιάσει.
Για εμάς σήμερα τους χριστιανούς ακούγεται παράξενο διότι σύμφωνα με το Α΄ Πέτρου 2:9 ήμαστε όλοι Ιερείς.
Τι ήταν αυτό που έκανε τον Οζία να πάει μέσα στο ναό να θυμιάσει. Υπερηφάνεια.
Εδάφια 17-18.
Δεν υπάκουσε στους Ιερείς, αλλά αγρίεψε. Θα πρέπει να ακούμε τους ανθρώπους του θεού.
Εδάφιο 19.
Η ανυπακοή φέρνει άσχημα αποτελέσματα. Σε αυτή την περίπτωση λέπρα.
Εδάφια 19-20.
Ο Θεός ξέρει να ταπεινώνει τους υπερήφανους.
Εδάφια 21-23.
Πόσο αλήθεια είναι ότι η υπερηφάνεια έρχεται πριν την πτώση.
Να ένας άνθρωπος που άρχισε καλά, αλλά τελείωσε σε άθλια κατάσταση.
Ο θεός να μας φυλάξει να μείνουμε ταπεινοί κάνοντας το Άγιο θέλημα του.