γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΈΡΤΣΟΣ
«… και το όνομα αυτού θέλει καλεσθεί… ΘΕΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ» (Ησαΐας: ς’ 6)
Πιο μεγάλες λέξεις απ’ αυτές τις δύο, και στη σειρά ακριβώς που ο προφήτης δια Πνεύματος Αγίου τις τοποθέτησε, ίσως δε θα μπορούσαν να λεχθούν. Είναι το Όνομα του Πρώτου μέσα στην ύπαρξη Προσώπου, του πιο Μεγάλου.
«Θεός Ισχυρός». Όχι ισχυρός Θεός, που θα ‘ρχόταν σε αντίθεση με το ανίσχυρος Θεός, -και τέτοιοι θεοί υπάρχουν πολλοί, ψεύτικοι, ανθρώπινα κατασκευάσματα-, αλλά Θεός Ισχυρός, διότι, σαν ο Αληθινός Θεός που είναι, δεν είναι δυνατό να μην είναι πάντα ισχυρός, και ποτέ ανίσχυρος. «Θεός Ισχυρός», σε αντίθεση με το «Άνθρωπος ισχυρός», ή μάλλον, το δεύτερο σε συμπλήρωση του πρώτου. Διότι στην περίπτωση του ενανθρωπισμένου Υιού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, για τον Οποίο ο Ησαΐας προφήτεψε, ισχύει το πρώτο: «Θεός Ισχυρός» και συμπληρώνεται με το δεύτερο: «Άνθρωπος ισχυρός». Δεν αντικαθίσταται το πρώτο απ’ το δεύτερο, όπως κάποιος ορθολογιστής θα υποστήριζε, αλλά συμπληρώνεται με το δεύτερο.
Αποδείχτηκε «Θεός Ισχυρός» στη γέννησή Του
Ο προφήτης μιλάει προφητικά για την γέννηση ενός «παιδίου», που μας χαρίστηκε, -«υιός εδόθη εις ημάς», και συνεχίζει πως «η εξουσία θα είναι επί τον ώμον αυτού». Ενανθρωπιζόμενος, δηλαδή, ο Υιός του Θεού, απ’ τη στιγμή που σαν βρέφος θα γεννιόταν, δε θα του αφαιρείτο η εξουσία, ούτε κανένα μέρος αυτής. Εφ’ όσον κατείχε αυτήν πριν γεννηθεί, δεν θα ετίθετο καν ζήτημα πώς θα ήταν δυνατό να την αφαιρέσει μόνος Του, όπως θα μας έλεγε ο Ορθολογισμός, ή να Του την αφαιρέσουν άλλοι. Ο Θεός δεν εξαρτά τον Εαυτό Του και την φύση Του από κανενός την αντίδραση ή την ανάγκη, αλλά, σαν Θεός που είναι, ορίζει Εκείνος τον Εαυτό Του και δεν Τον ορίζουν τα κτίσματα Του. Ο Υιός του Θεού, σαν ο μόνος Δημιουργός, δεν δημιούργησε για να γίνει υποτελής της δημιουργίας Του, ούτε ενώ αυτή εξέπεσε, θα αφαιρούσε ή θα διακινδύνευε κάτι απ’ τον Εαυτό Του προκειμένου να τη σώσει, αλλά θα μπορούσε, όπως και το μπόρεσε, όντας πάντα Θεός, να την επαναφέρει κοντά Του. ‘Αλλωστε, μόνο σαν Θεός μπορεί και σώζει, και δε θα μπορούσε να σώσει, αν υπήρχε περίπτωση να γινόταν κάτι λιγότερο απ’ ό,τι είναι. «Εν αρχή ην ο Λόγος… και Θεός ήν ο Λόγος,… και ο Λόγος σαρξ εγένετο…» (Ιωάννης: α’ 1-14). Το νήπιο, λοιπόν, Ιησούς είναι «Θεός Ισχυρός».
Αποδείχτηκε «Θεός Ισχυρός» στη ζωή Του
Δέχεται απ’ το παχνί μέσα, και σ’ όλη την επί γης ζωή Του, των τριάντα τριών περίπου χρόνων, την προσκύνηση και την λατρεία των ανθρωπίνων πλασμάτων Του. Δέχεται να Τον αποκαλούν Υιό Θεού ή και Υιό του ανθρώπου, να Τον θεωρούν Θεό, χωρίς να φέρνει ουδεμία αντίρρηση. «… εν αυτώ (δηλ. Τω Χριστώ) ευδόκησεν (ο Θεός) παν το πλήρωμα (της θεότητος) κατοικήσαι…» (Κολ. Α’ 19). Δέχεται να Του ζητούν κάθε τι και όλα, κι’ Αυτός είναι πάντα έτοιμος, κατά την θεία βουλή Του, να τα χορηγεί. Έχει την δύναμη της θεραπείας «επί πάσαν νόσον και ασθένειαν» ψυχής και σώματος, όντας Αυτοδύναμος και Παντοδύναμος. Εξουσιάζει τις δυνάμεις της φύσης και τους φυσικούς νόμους, τους οποίους, όταν θέλει ακυρώνει. Είναι ο Νομοθέτης του Μωσαϊκού νόμου, ενώ διατηρεί και την υπεροχή Του πάνω σ’ αυτόν. Γνωρίζει όλων τις πράξεις και τις καρδιές, όντας Παντογνώστης. Συγχωρεί, τέλεια και οριστικά, αμαρτίες που μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρεί. Είναι η Ανάσταση και η Ζωή, πατώντας κυριαρχικά το θάνατο, και διατάζοντας νεκρούς σε πλήρη αποσύνθεση σώματος να εγερθούν (ο νέος γιός της χήρας, ο Λάζαρος κ.λ.π.). Ο άνθρωπος Ιησούς είναι «Θεός Ισχυρός».
Αποδείχτηκε «Θεός Ισχυρός» στον θάνατό Του
Έχει πλήρη ηρεμία στην προσευχή Του στον κήπο, μετά το Δείπνο (Ιωάν: ιζ’), αν και λίγο πριν, προηγήθηκε η δήλωσή Του, «η ψυχή μου είναι περίλυπη μέχρι θανάτου», και αμέσως μετά θα ακολουθήσει η αγωνιώδης, η λουσμένη με «αιμάτινο» ιδρώτα προσευχή της Γεθσημανή.
Στη Γεθσημανή δίνει τη μάχη και κερδίζει τη νίκη της υπακοής στον Πατέρα και της απόλυτης προσαρμογής Του στα προαιώνια σχέδια του θεού, δηλαδή Αυτού και του Πατέρα, για τον Οποίο συχνά έλεγε: «Εγώ και Πατήρ εν είμεθα», «όστις είδε εμέ είδε τον Πατέρα».
Στο Γολγοθά ζει μια μοναδική στιγμή στη σχέση Του με τον Πατέρα, και σαν Θεός και σαν άνθρωπος, όταν ξεστομίζει την κραυγή: «Θεέ μου, Θεέ μου, δια τί με εγκατέλειπες;» (Ματθ: κζ’ 46). Είναι η μόνη στιγμή που οι Δύο, που ήσαν πάντα ένα, αποχωρίζονται ο Ένας απο τον Άλλο, και γίνονται Δύο. Και σ’ αυτή την μεγαλειώδη και μυστηριώδη στιγμή, ο Υιός του Θεού και ο Υιός του ανθρώπου, βαστάζει μόνος Του, επάνω Του τις αμαρτίες όλου του κόσμου, όλων των αιώνων και δέχεται για λογαριασμό τους το χτύπημα της οργής του Θεού. Κανείς άνθρωπος ή άγγελος δε θα το άντεχε. Ο Ιησούς Χριστός το άντεξε, σαν «Θεός Ισχυρός» που είναι.
Αποδείχτηκε «Θεός Ισχυρός» στην ανάστασή Του
Είχε αναστηθεί, είχε βγει από τον τάφο, και περιφερόταν στον κήπο, μη περιμένοντας ούτε τους στρατιώτες που Τον φύλαγαν να συναινέσουν σ’ αυτό, ούτε τον άγγελο που κύλισε το λίθο. Είχε αναστηθεί με την ενέργεια του Πατέρα, του Πνεύματος αλλά και τη δική Του, δεδομένου ότι στις προηγούμενες μέρες έλεγε: «Εγώ βάλλω την ψυχή μου απ’ εμαυτού’ εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν και εξουσία έχω πάλιν να λάβω αυτήν» (Ιωάν: ι’ 18), και «Χαλάσατε τον ναόν τούτον και δια τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν… τούτο έλεγε περί του ναού του σώματος ατού» (Ιωάν: β’ 18, 21). Ο Ιησούς Χριστός αυτοαναστήθηκε, σαν «Θεός Ισχυρός» που είναι.
Αποδείχτηκε «Θεός Ισχυρός» στην παρούσα διακονία Του, του Αρχιερέα και του Μεσίτη
Μετά την ανάστασή Του, δεν έμεινε στον κόσμο μια απλή ανάμνηση του αδειανού παλαιστινιακού τάφου, αλλά η πραγματικότητα ότι Αυτός «ζη πάντοτε δια να μεσιτεύει υπέρ ημών» και αν κάποιος αμαρτήσει, «έχομεν Παράκλητον προς τον Πατέρα, Ιησούν Χριστόν τον Δίκαιον» (Α’ Ιωάν: β’ 1).
Κάθετε στον θρόνο Του εν Ουρανοίς και συγχρόνως βρίσκεται «εν τω μέσω δύο ή τριών, οι οποίοι είναι συνηγμένοι εν τω ονόματί Του». Είναι πάντα κοντά μας, πλάι μας, μέσα μας. Διαρκώς μας ψιθυρίζει: «Είμαι μαζί σου όλες τις ημέρες της ζωής σου». Ο Ιησούς Χριστός είναι πανταχού παρών, διότι είναι «Θεός Ισχυρός».
Αποδείχτηκε «Θεός Ισχυρός» στη δύναμή Του να σώζει
Ο άγγελος Τον ονόμασε ΙΗΣΟΥΝ, διότι, όπως είπε: «θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ: α’ 21). Και πράγματι, όποιος Τον δέχεται, γίνεται ένα «νέον κτίσμα», αποκτά μια σωτηρία αμετάκλητο και αιώνια. «Είναι το μόνο ΟΝΟΜΑ που εδόθη υπό τον ουρανόν, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Αποστόλων: δ’ 12).
Ο Υιός του Θεού, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, είναι «υπέρ πάντας τους θεούς» «Θεός Ισχυρός», και είναι χαρισμένος σε μένα και σε σένα. Ας Τον χαιρόμαστε, ας Τον λατρεύουμε, ας Τον δοξάζουμε!