Εδώ και λίγες εβδομάδες, καθώς διάβαζα στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, η προσοχή μου αιχμαλωτίστηκε από τα εδάφια 30 και 31 του κεφ. 17 που λένε: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.» Τότε, κατάλαβα πώς ο Παύλος εκήρυττε. Είχε μιλήσει στους Αθηναίους για τον Θεόν δημιουργόν, ευγενικά και χωρίς να τους προσβάλει γιά την ειδωλολατρεία τους, γιά τον Θεόν που εσέβοντο χωρίς να τον γνωρίζουν, ο οποίος ήταν η πηγή όλων όσων είχαν και απελάμβαναν, και εξήγησε ότι:
1. Ο Θεός, ήθελε και θέλει πάντοτε όλοι οι άνθρωποι να μετανοούν·
2. Η μετάνοια είναι η απαραίτητη προετοιμασία για να εμφανιστούν ενώπιον του Θεού, του Ανώτατου Δικαστού, ο οποίος θα κρίνει τον κόσμο σύμφωνα με τη δικαιοσύνη· και ότι
3. Αυτή η κρίση δεν θα γίνει παρά από τον Ιησούν Χριστόν που ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς.
Τότε, είπα μέσα μου: Αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να αναγγέλλω το Ευαγγέλιο στους μη πιστεύοντας είτε με τη μαρτυρία μου είτε με το κήρυγμά μου. Όχι τις δικές μου σκέψεις ή τα φιλοσοφικά επιχειρήματά μου κ.λπ., αλλά να επιστώ την προσοχή τους σε ορισμένα βασικά σημεία, όπως το γεγονός ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να δώσουν λόγο εμπρός στο βήμα της κρίσεως του Ιησού Χριστού που ο Θεός έχει καθορίσει ως Κριτήν τους. Θα κριθούν γιά όσα έκαναν στη ζωή, προκειμένου δε να παρουσιαστούν όπως πρέπει, είναι απαραίτητο να προετοιμαστουν με τη μετάνοια. Είναι, επίσης, απαραίτητο να τους δοθούν εξηγήσεις ποιός είναι ο Άνδρας τον οποίον ο Θεός όρισε ως Ανώτατον Κριτήν, τον Ιησούν Χριστόν. Η ανάστασή Του από τους νεκρούς αποτελεί την απόδειξη. Η ανάστασή Του αποτελεί τη βάση της χριστιανικής πίστεως. Τότε ήταν που η εξής ερώτηση ήλθε στο πνεύμα μου: Δεν είναι η ίδια αρχή που ισχύει και για τους αληθινούς πιστούς; Σωστά! Για μεν τους μη πιστεύοντας, για να αποφύγουν την αιώνια καταδίκη, για δε τους πιστούς, τους αληθινά πιστούς Χριστιανούς, που είναι εν Χριστώ Ιησού και που περπατούν, όχι σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα (Ρωμ.8:1, 4) για να μη χάσουν την ανταμοιβή τους για τη συμπεριφορά τους, δηλ. σύμφωνα με τον τρόπο που έχουν βαδίσει στη ζωή τους και εργάστηκαν για τον Χριστόν, δεδομένου ότι γι’αυτούς δεν υπάρχει καμία καταδίκη! Λέω, αληθινούς Χριστιανούς, επειδή υπάρχουν επίσης ψευδο-χριστιανοί ή χριστιανοί κατ’όνομα.
Καθώς συνέχιζα την ανάγνωσή μου, παρετήρησα ότι ο Παύλος «… εντόνως εξήλεγχε τους Ιουδαίους, δημοσία αποδεικνύων διά των γραφών ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός» (Πράξ.18:28). Ο Παύλος, εκείνη την εποχή, απεδείκνυε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός. Σήμερα, στις υποτιθέμενες χριστιανικές χώρες μας, όλοι ή σχεδόν όλοι, θεωρούνται Χριστιανοί, επειδή δεν αμφιβάλλουν ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας, αλλά το πνεύμα τους και η ζωή τους δεν έχουν καμία σχέση με τις απαιτήσεις του Ευαγγέλιου του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι είναι απαραίτητο:
1. Να ομιλεί κανείς πάντοτε και σε όλους γιά μετάνοια. Αυτή η δήλωση επιβεβαιώνεται από πολλά εδάφια. Δεν χρειάζεται να τα αναφέρω όλα. Επιτρέψτε μου, εντούτοις, να αναφέρω μερικά:
α) «Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών» (Ματ.3:2· 4:17)
β) «Ουχί, σας λέγω, αλλ’ εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή.» (Λουκ.13:5).
γ) «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου» (Πράξ.3:19), και τέλος,
δ) «διαμαρτυρόμενος προς Ιουδαίους τε και Έλληνας την εις τον Θεόν μετάνοιαν και την πίστιν την εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν» (Πράξ.20:21).
ε) Ο Παύλος, απολογούμενος ενώπιον του βασιλέως Αγρίππα, είπε μεταξύ άλλων: «…να… μετανοώσι και να επιστρέφωσιν εις τον Θεόν, πράττοντες έργα άξια της μετανοίας.» (Πράξ.26:20)
2. Να ομιλεί για την ανάγκη να προετοιμαστούμε και να προετοιμαζόμαστε με τη μετάνοια γιά να συναντήσουμε τον Θεόν (Αμώς 4:12) και να δώσουμε λόγον. Η Αγία Γραφή ομιλεί επανειλημμένως ότι έκαστος ημών θα δώσει λόγον στον Θεόν (Ρωμ.14:12· Ματ.18:23· Λουκ.16:2, κ.λπ.). Ναι, οι πιστοί και οι άπιστοι θα πρέπει να δώσουν λόγον γιά ό,τι έχουν κάνει στη ζωή, είτε καλό είτε κακό, είτε κρυφά είτε φανερά! Να δώσουν λόγον ακόμη και γιά ένα λόγο αργό (Ματ.12:36). Κάθε τι που σκεφθήκαμε, είπαμε και κάναμε θα περάσει σαν κινηματογραφική ταινία και ο άνθρωπος θα πρέπει να δώσει λόγο γιά όλα· και
3. Να ομιλεί για την ανάσταση του Ιησού και την ανάσταση όλων των ανθρώπων: «… και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν.5:29).
Η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού δεν είναι μια θεωρία αλλά ιστορικά γεγονότα. Ο θάνατος και η ανάστασή Του είναι τα κεντρικά σημεία του Ευαγγέλιου και υπογραμμίζονται στις επιστολές των αποστόλων: «Και μετά δυνάμεως μεγάλης απέδιδον οι απόστολοι την μαρτυρίαν της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού, και χάρις μεγάλη ήτο επί πάντας αυτούς.» (Πράξ.4:33). Η θαυμαστή γέννησή του και η ανάστασή Του είναι, συνεπώς, οι δύο πυλώνες της χριστιανικής πίστεώς μας.
Αυτές οι σκέψεις, έχοντας επηρεάσει βαθειά το πνεύμα μου, με ώθησαν να τις εφαρμόσω όταν μου υπέβαλε μια ηλικιωμένη γυναίκα ορισμένες ερωτήσεις. Στην αρχή, είχε θέσει τα ερωτήματά της μάλλον από περιέργεια αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα έγινε σοβαρή και έφυγε σε βαθειά περισυλλογή. Είθε ο Κύριος να μιλήσει στην καρδιά της!
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ