Η “Αφωρισμένη και Αναθεματισμένη” τάξις των Μοναχών-καλογήρων

 

08 Δεκεμβρίου 2007
του Γιώργου Οικονομίδη

 

Ο Θωμάς Δρίτσας, μέλος της ΟΟΔΕ, έτσι ξεκίνησε την ενημέρωση μου για την… νέα τους “απάντηση”

 

Κατ’ αρχήν, θέλω να επισημάνω ότι, η όλη κακόβουλη επιδίωξη της ΟΟΔΕ για «αναίρεση» των άρθρων μου, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην άγνοια τους, όσον αφορά τα σημεία των λέξεων μου. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την σημασία μιας αναγραφόμενης λέξης όταν είναι σε εισαγωγικά «…», όταν είναι εντός παρενθέσεως (…), όταν γράφεται με ΚΕΦΑΛΑΙΑ μέσα στην ίδια πρόταση, κ.λ.π. Δεν τους παρεξηγώ, αλλά δεν μπορώ και να τους δικαιολογήσω.

Παράδειγμα έχουμε και την τελευταία τους «απάντηση» (ας καταλάβουν εδώ τα εισαγωγικά), για να μη αναφερθώ στις προηγούμενες «απαντήσεις» τους, που κατέληξαν στο τέλος να κρατήσουν οι ΟΟΔΕΐτες σιγήν ιχθύος μπροστά στα στοιχεία, που αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων, να διαβάσουν στον “Σπορέα”, (υπόθεση Χαραλαμπάκη), χωρίς όμως να μπορούν να αντιλογήσουν.

Στην ανταπάντηση τους για την απάντηση που έδωσα, όσον αφορά το άρθρο τους που -δήθεν- αναιρεί το άρθρο μου για τους Καλόγερους Μοναχούς, γράφουν και τα παρακάτω όπου και θα δούμε στην συνέχεια λόγια της ΟΟΔΕ που αντέγραψα επακριβώς από την Ιστοσελίδα τους:

ΟΟΔΕ: Εδώ κοιτάξτε ένα αστείο σημείο που γράφει ο Οικονομίδης για επιχείρημα, όπου λέει επί της ουσίας ότι όποιος δεν παντρεύεται αυτομάτως είναι …αφορισμένος:«ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΟ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟ;;;(!) Αφού όλοι οι καλόγεροι “μέμφονται”(!) αναγκαστικά(!) τον γάμο γι’ αυτούς άραγε δεν είναι ο αναθεματισμός της εν Γάγγρα Συνόδου;»

Όπως καταλαβαίνετε, σύμφωνα με τον Οικονομίδη, αν κανείς χριστιανός θελήσει να μην παντρευτεί, αυτό σημαίνει ότι μέμφεται το γάμο οπότε αφορίζεται!!! Και αν κάποιος είναι Μοναχός, κατά τον Οικονομίδη, μέμφεται τον γάμο! Και μάλιστα “αναγκαστικά”! Άρα, μήπως είναι τελικά υποχρεωμένος να παντρευτεί για να μη μέμφεται “υποχρεωτικά” (sic) το γάμο, και για να μην αφοριστεί;

Προφανώς δεν πρέπει να είναι καλά ο άνθρωπος…

 Όταν κάποιος το διαβάσει αυτό, όπως η ΟΟΔΕ το «σέρβιρε», δικαιολογημένα βγάζει το συμπέρασμα που «έβγαλε» και ο αρθρογράφος της ΟΟΔΕ. Επειδή όμως, η αληθής έννοια της παραγράφου μου αυτής –που η ΟΟΔΕ ψαλίδισε σκόπιμα- είναι άλλη από αυτή που μας έδωσαν, ας δούμε λοιπόν αυτό που εγώ έγραψα:

  • Αυτό που θέλω να ρωτήσω τους φωστήρες της ΟΟΔΕ είναι το εξής: ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΟ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟ;;; Αφού όλοι οι καλόγεροι “μέμφονται” αναγκαστικά τον γάμο, γι’ αυτούς άραγε δεν είναι ο αναθεματισμός της εν Γάγγρα Συνόδου; Για την αγαμία τους -που κατέληξε σε πορνογραφική ζωή μεγάλου μέρους του καλογερο-ιερατείου-, ευθύνεται ο Μέγας Βασίλειος, που πρώτος όρισε ότι: “οι προσερχόμενοι εις τον μοναχικόν βίον πρέπει να δίδωσι ρητήν ομολογίαν αγαμίας και μάλιστα ενώπιον “των προεστώτων των εκκλησιών”, οι οποίοι θα εχρησίμευον ως μάρτυρες και θα ετέλουν σχετικήν ιεροτελεστίαν, δια της οποίας οι προσερχόμενοι εις τον μοναχικόν βίον θα αφιερούντο εις τον Θεόν (Όροι κατά πλάτος, ερώτησις 15. πρβλ. και Μ. Βασιλείου κανόνα 19).

Ας δούμε τώρα τα κύρια σημεία.

Η ΟΟΔΕ, υποστήριξε ότι, ο αφορισμός έγινε για καλόγερους που μέμφονταν τον γάμο. Επάνω σ’ αυτό έκανα την εξής παρατήρηση στην ΟΟΔΕ: «ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΟ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟ;;;» Στο ότι οι καλόγεροι «μέμφονται» αναγκαστικά τον γάμο, έγραψα και την αιτία, ότι ο Μ. Βασίλειος πειθαναγκαστηκά όρισε ότι, οι καλόγεροι πρέπει να δίδωσι ρητήν ομολογίαν αγαμίας. Το «μέμφονται» το έχω σε εισαγωγικά, και σημαίνει «τρόπος του λέγειν», ενώ τόνισα την λέξη “αναγκαστικά”, αναφερόμενος στην απαίτηση του Μ. Βασιλείου. Η ΟΟΔΕ την λέξη «μέμφονται» την βγάζει από τα εισαγωγικά μου, και απεναντίας βάζει σε εισαγωγικά την λέξη αναγκαστικά, και προσθέτει και τα θαυμαστικά, γράφοντας ότι: Και αν κάποιος είναι Μοναχός, κατά τον Οικονομίδη, μέμφεται τον γάμο! Και μάλιστα “αναγκαστικά”!

Αυτού του είδους τα τερτίπια τα έχει και η ΟΟΔΕ. Όμως, ουδέν θαυμαστόν.

Προχωράμε λοιπόν παρακάτω. Γράφουν οι ΟΟΔΕΐτες:

 ΟΟΔΕ: (Βεβαίως είπε και άλλα αξέχαστα. Είπε ότι υπάρχει σύνοδος που υποτίθεται καταδικάζει όλους τους μοναχούς (Σύνοδος της Σίδης). Εκτός του ότι η εν Σίδη καταδίκασε ΜΟΝΟ τους Μασσαλιανούς, για κακή τύχη του κου Οικονομίδη, η σύνοδος είχε για πρόεδρο τον Αμφιλόχιο που ήταν και ο ίδιος υπέρ της μοναχικής-ασκητικής ζωής!) Είναι σαφές ότι δεν ήταν λοιπόν έκπληξη όταν είδαμε με παιδιάστικο νεύρο, να μην ξέρει τι άλλο να πει, παρά να σαλτάρει άσχετα από την Εικονομαχία, στον Ιουστινιανό, από τον Ιουστινιανό στην εν Τρούλω Σύνοδο, ανάμεσα σε υβριστικές ασεβείς εκφράσεις που συνηθίζει, όπως «παπαδαριό» κ.λπ. Η εξαγωγή αυτή του ψυχικού του μίσους ενάντια στα ιερά πρόσωπα της Εκκλησίας, είναι ενδεικτική και των κινήτρων που τον ωθούν να γράφει τέτοια ψέματα.

Όσον αφορά τους Μεσσαλιανούς, το αναφέρω στο άρθρο μου, και απορώ, πως και με ποια κριτήρια η ΟΟΔΕ κατατάσσει το καλογερικό σχήμα σε κατηγορίες; Τελικά, ποια κατηγορία καλογέρων είναι και η σωστή αλλά και η εγκεκριμένη από το ιερατείο; Τους Α’ τους απορρίπτουμε (Μεσσαλιανοί), τους Β’ τους απορρίπτουμε (Ευσταθιανοί), οι Γ’ είναι αιρετικοί, κ.ο.κ.

Ποιος μπορεί να καθορίσει την «άγια» ομάδα καλογέρων; Μήπως, για τους παπάδες και τους ΟΟΔΕΐτες, οι σωστοί και εγκεκριμένοι καλόγεροι ήταν αυτοί που συμφωνούσαν με το ιερατικό κατεστημένο; Και αν υποθέσουμε ότι ήταν αυτοί, τότε γιατί το ιερατείο «εφρόντισε να χαλιναγωγήση και να υποτάξη όλον τόν μοναχικόν βίον, ο οποίος ήτο τόσον μεγάλη, σπουδαία και επικίνδυνος δύναμις», όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Στεφανίδης; Γιατί τελικά: «Πολλοί μοναχοί αισθάνονταν, αλλά και το δήλωναν, ότι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να τους συμβεί, ήταν να χειροτονηθούν ιερείς, και ακόμα χειρότερο να γίνουν επίσκοποι» όπως μας πληροφορεί ο Γ.Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ;

Το –κατά την ΟΟΔΕ- «σαλτάρισμα» μου, από την Εικονομαχία, στον Ιουστινιανό, από τον Ιουστινιανό στην εν Τρούλω Σύνοδο, γίνεται για να αποδείξω την αντίχριστη συμπεριφορά του ιερατείου, που ανακήρυξαν τους αυτοκράτορες ισαπόστολους και θεόπνευστους. Δεν το πρόσεξε αυτό η ΟΟΔΕ; Όσο για τις υβριστικές και ασεβείς εκφράσεις που συνηθίζω –σύμφωνα πάντα με την ΟΟΔΕ-, όπως «παπαδαριό» κ.λπ., έχω να πω τούτο: Αν το «παπαδαριό» είναι για την ΟΟΔΕ υβριστική έκφραση, ας θυμηθούνε για λίγο τις δικές τους εκφράσεις για τον «Σπορέα», όπως:

«αντιχριστιανική και σκανδαλοθηρική Προτεσταντική ιστοσελίδα»,

«ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ»,

«Προφανώς δεν πρέπει να είναι καλά ο άνθρωπος»,

«η ψυχολογική κατάσταση του Οικονομίδη είναι φανερή»,

«παριστάνει τον ξεροκέφαλο έφηβο»,

«σαχλαμαρίζει»,

«είναι ψυχικά άρρωστος»,

«όλοι οι Προτεστάντες είναι όργανα του σατανά»,

και πολλά ακόμη κοσμητικά επίθετα, και την πείραξε άραγε η λέξη «παπαδαριό»; Μεγάλη υποκρισία.

Παρατηρούν επίσης, αναφερόμενοι σε μένα, ότι: «Η εξαγωγή αυτή του ψυχικού του μίσους ενάντια στα ιερά πρόσωπα της Εκκλησίας…». Ποια ιερά πρόσωπα κύριοι της ΟΟΔΕ; Έχω έτοιμο άρθρο για κάποιους καλόγερο-παπάδες, αγκαλιά με τους εραστές τους, και σε «Αδαμική περιβολή» με φωτογραφίες ντοκουμέντο, αλλά διστάζω να το δημοσιεύσω λόγω της –δήθεν- σεμνοτυφίας κάποιων «αναγεννημένων». Όταν θα έρθει η ώρα, θα μου πείτε ασφαλώς ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, και δεν αφορά το σύνολο. Θα συμφωνήσω. Τότε όμως, γιατί γενικολογείτε λέγοντας «τα ιερά πρόσωπα της εκκλησίας»; Είναι και αυτοί ιερά πρόσωπα; Σίγουρα το πιστεύετε, διότι παλαιότερα ο αλλοπρόσαλλος συνεργάτης σας, Νικόλας Μαυρομάγουλος, μου έγραψε θυμωμένα ότι, ο ιερέας είναι ο διάδοχος των Αποστόλων ακόμα και αν είναι Μασόνος, ή ότι άλλο είναι, και σίγουρα θα εννοούσε, ας είναι και… παπαδιά δεν μας πειράζει. Τέτοια τύφλα τελικά σας δέρνει; Με κατηγορείτε ότι εγώ γενικολογώ με τους καλόγερους, που στην ουσία αφορίστηκαν κάποιες μερίδες αυτών, ενώ εσείς θεωρείτε ιερά πρόσωπα τα παπαδαριά (δεν αρμόζει άραγε η έκφραση;), που κυλιούνται σε αρρενωπές αγκαλίτσες.

Συνέχεια του ΟΟΔΕϊκού παραληρήματος:

ΟΟΔΕΌπως θα θυμάστε ο «Σπορέας» έγραψε στην αρχική του τοποθέτηση:«Η τάξις των Μοναχών Καλογήρων είναι “Αφωρισμένη και Αναθεματισμένη” από εκκλησιαστικές συνόδους. ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ – ΔΕΣΠΟΤΕΣ, προέρχονται από αυτήν την αναθεματισμένη και αφωρισμένη τάξη, διότι δεν γίνονται Δεσπότες αν πρώτα δεν περάσουν από τις τάξεις των μοναχών. Εναντίον τους «συνεκλήθη η εν Γάγγρα σύνοδος (343), η οποία αφώρισε και αναθεμάτισεν αυτούς. Επίσης, η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος (431) «αφώρισε και αναθεμάτισεν αυτούς».

Τώρα διαβάστε τι γράφει ο «Σπορέας» μόλις είδε τα δύσκολα: μας συμβουλεύει ότι με τις συνόδους (ΟΤΑΝ ΦΥΣΙΚΑ ΔΙΑΨΕΥΔΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΣΠΟΡΕΑΣ), πρέπει να είμαστε …προσεκτικοί:

«Και για ποιές συνόδους μιλάμε; Πρέπει να είμαστε πάντα προσεκτικοί όσον αφορά τις συνόδους, διότι οι σύνοδοι γινόντουσαν πάντα με πρωτοβουλία των αυτοκρατόρων… Σε τέτοιες Οικουμενικές Συνόδους αναφέρονται οι παπάδες και επαναπαύονται οι φωστήρες της ΟΟΔΕ. ΝΤΡΟΠΗ.»

Πιστεύουμε είναι ενδεικτικό της ανωριμότητας στην οποία προαναφερθήκαμε. Μα ο «Σπορέας» είναι αυτός που για να στηρίξει τα αστήρικτα επαναπαύθηκε στις συνόδους, τις οποίες τώρα …απαξιώνει.

Οι Οικουμενικές Συνόδοι είχαν και «κοσμικό φρόνημα», διότι αρχηγός –αντί του Χριστού- ήταν ο κοσμικός εκάστοτε αυτοκράτορας, που η επιδίωξή του ήταν η καλή λειτουργία της αυτοκρατορίας του. Αυτό που έλεγε, ήταν κανόνας. Το ιερατείο τυφλά ακολουθούσε τις αυτοκρατορικές εντολές, και λόγω των προνομίων, των εξουσιαστικών θέσεων, τον πλούτο που απεκόμιζαν από την αυτοκρατορία, έβγαζαν και τις ανάλογες αποφάσεις. Ο Χριστός κλείστηκε έξω. Οι αυτοκράτορες ήταν πλέον –για το παπαδαριό- οι ισαπόστολοι και οι θεόπνευστοι. Στα παραπάνω λόγια μου, δεν υπάρχει αντίφαση, αλλά είναι μια απόδειξη ότι, καλόγεροι και ιερατείο, σύνοδοι και μή, στο ίδιο καζάνι βράζουν, διότι μακράν απέχουν από τον Θεό. Ο ένας εναντίον του άλλου, κάτι σαν, Κράμερ εναντίον Κράμερ, που λέμε.

Ο φίλος μας ΟΟΔΕΐτης Papyrus 52, που υπογράφει με ψευδώνυμο το άρθρο, λέει:

 ΟΟΔΕ: Μία ακόμη μνημειώδη απάντηση μας περιμένει. Αφού είδε και μόνος του ότι οι Σύνοδοι καταδίκασαν ΜΟΝΟ τις αιρετικές αποκλίσεις, μας παραδίδει τον μνημειώδη συλλογισμό του: «Η καταδίκη των “συνεισάκτων” από την Οικουμενική Σύνοδο, καταδικάζει αυτόματα και την ίδρυση του καλογερισμού, διότι οι “συνείσακτες” ήταν από την πρώτη “φουρνιά” των καλογέρων, από την ίδρυσή τους ακόμα, όπου ονομάζονταν και “παρθένοι”, άνδρες και γυναίκες. Αν καταδικάζουν οι Σύνοδοι αυτούς τους πρώτους, καταδικάζουν τους μεσαίους, καταδικάζουν τους τελευταίους…»

Νομίζουμε όσοι ξέρουν γράμματα μπορούν να το διαβάσουν. Ο Στεφανίδης όμως είναι σαφής: «Η συνήθεια των συνεισάκτων επολεμήθη υπό… της Α’ Οικουμεν. Συνόδου»

 Πουθενά δεν είδα να αναφερθεί ο ΟΟΔΕΐτης για την μανία του ιερατείου να υποτάξει ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ. Δεν μπορεί να δώσει την πρέπουσα ερμηνεία, και έτσι απέφυγε την αναφορά σ’ αυτό, και αρκέστηκε μόνο σε ότι αυτός νομίζει ότι “αποστομώνει” τον “Σπορέα”. Περί τούτου, ο ιστορικός Στεφανίδης γράφει: “Η Εκκλησία δέν περιωρίσθη να καταδικάσει τάς άντιεκκλησιαστικάς τάσεις μοναχών τινών, (δηλαδή κάποιων ΜΟΝΟΝ, όπως οι “Ευσταθιανοί”) αλλ’ εφρόντισε να χαλιναγωγήση και υποτάξη όλον τόν μοναχικόν βίον, ο οποίος ήτο τόσον μεγάλη, σπουδαία και επικίνδυνος δύναμις” (Εκκλησιαστική Ιστορία, Βασ. Στεφανίδη, σελίς 160).

Περιττό να πω ότι, και για την ομολογία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου, που είπε για το ιερατείο ότι: «ποιο διεφθαρμένη και διεστραμμένη και μικρόψυχη τάξις δέν υπάρχει άλλη κοινωνική», δεν βλέπουμε την ΟΟΔΕ να σχολιάζει η και να αναιρεί την δήλωση αυτή. Καταπιάνονται μόνο με τα σημεία που νομίζουν ότι μπορούν να «υπερισχύσουν». Μάταια όμως.

Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει ο ΟΟΔΕΐτης…

 ΟΟΔΕ: Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχει και ο Οικονομίδης. Ένας άνθρωπος που αποτελεί ειδική κατηγορία από μόνος του, ένας άνθρωπος με σκεπτικό από άλλο πλανήτη. Μας λέει λοιπόν ότι επειδή καταδικάστηκε η συνήθεια των συνεισάκτων καταδικάζεται αυτομάτως ο Μοναχισμός και όλοι οι μοναχοί του παρόντος και του μέλλοντος! Και φυσικά η απλή σκέψη που κάνει κανείς είναι γιατί άραγε δεν καταδικάστηκε ο μοναχισμός απευθείας; Ιδού η απορία.

Δυστυχώς, την εποχή εκείνη δεν ζούσε ο Οικονομίδης για να μας ερμηνεύσει την απόφαση της Οικουμενικής Συνόδου…

 Το ότι, η εκκλησία «εφρόντισε να χαλιναγωγήση και υποτάξη όλον τόν μοναχικόν βίον, ο οποίος ήτο τόσον μεγάλη, σπουδαία και επικίνδυνος δύναμις“, νομίζω ότι απαντάει στο ερώτημα αν καταδικάστηκε εξ’ αρχής ο μοναχισμός. Αφού όμως τότε -δυστυχώς- δεν ζούσα εγώ για να ερμηνεύσω την απόφαση της Συνόδου, βλέπουμε -ευτυχώς- την ερμηνεία των ΟΟΔΕϊτών, που… ζούσαν τότε. Και η ερμηνεία των αιωνόβιων ΟΟΔΕϊτών, υπάρχει παρακάτω:

ΟΟΔΕ: Όσον αφορά την Αθώωση του Παχωμίου τώρα: Γράφει ο “Σπορέας”:«Ξεχνάνε όμως οι της ΟΟΔΕ ότι, τις κατηγορίες ο Παχώμιος τις αποδέχτηκε, και αν, όπως υποστηρίζει ο Παπαδόπουλος, αθωώθηκε ο Παχώμιος, ας μας πει από τί αθωώθηκε και πως. Πώς γίνεται λοιπόν, ο Παχώμιος να δέχεται τις κατηγορίες και η Σύνοδος στην Λατόπολη να τον αθωώνει; Να πω όμως στην ΟΟΔΕ και να μάθει ότι, ο Παπαδόπουλος αντλεί τα στοιχεία του από την Ελληνική βιογραφία, την λεγομένη “πρώτη”, ενώ η ακριβής περιγραφή των γεγονότων, όσον αφορά τον Παχώμιο, βρίσκεται στην Αραβική βιογραφία του Παχωμίου. Ο Ιστορικός Στεφανίδης μας πληροφορεί ότι, η Ελληνική βιογραφία, που είναι μεταγενέστερη της Αραβικής, “δύο πρώην μοναχούς του Παχωμίου, Φίλωνα και Μουείν, τους δέχεται ως επισκόπους, ενώ ο Παχώμιος ΑΠΗΓΟΡΕΥΕ ΤΟΥΤΟ, παραλείπει δέ την εν τω ναώ μνημονευθείσαν σύγκρουσιν” (Εκκλησιαστική Ιστορία, Β. Στεφανίδη, σελίς, 157). Να λοιπόν από πού αντλεί τις πληροφορίες του ο Παπαδόπουλος στην πατρολογία του, από δευτερεύουσες πηγές και όπως είδαμε, αλλοιωμένες. Από τέτοια γραπτά καταπιάνονται οι της ΟΟΔΕ, και “κοκορεύονται” ότι ο “Σπορέας” είναι ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ.»

Κοιτάξτε όμως πως την ΞΑΝΑπατάει ο Οικονομίδης:

Ο Στεφανίδης γράφει (σελ. 157) ότι Η ΜΟΝΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ βιογραφίας του παχωμίου, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ “δύο πρώην μοναχούς του Παχωμίου, Φίλωνα και Μουείν, δέχεται ως επισκόπους, ενώ ο Παχώμιος απηγόρευε τούτο, παραλείπει δε την εν τω ναώ μνημονευθείσαν σύγκρουσιν.”

Και συμπληρώνει ο Στεφανίδης ότι η ελληνική “Κατά τα άλλα δεν διαφέρει ουσιωδώς της αραβικής“!!!

Άρα, σύμφωνα με τον ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ, το θέμα της ΑΘΩΩΣΗΣ που θίγει ο Παπαδόπουλος ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ αραβικής και ελληνικής! Άρα σύμφωνα με όσα λέει ο Στεφανίδης, ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ βιογραφίες αναφέρουν ότι αθωώθηκε ο Παχώμιος.

Και ασφαλώς για να είναι διαφορετικά, θα έπρεπε ο Στεφανίδης να λέει πως ο Παχώμιος καταδικάστηκε και ο Παπαδόπουλος το αντίθετο. Ή μήπως μπορεί ο Σπορέας να μας πει σε ποιο σημείο της η Αραβική το λέει αυτό σε δήθεν αντίθεση με την Ελληνική; Πώς είπατε κύριε Οικονομίδη;

Ποια ακριβώς ήταν η κατηγορία κατά του Παχωμίου δεν αναφέρεται. Ο Στεφανίδης λέει ότι κατηγορήθηκε επειδή είπε ότι «ηρπάγη εις τον παράδεισον» και επειδή είπε ότι «διακρίνη τους κακούς και τους αγαθούς ανθρώπους».

Αυτά ο Παχώμιος τα παραδέχτηκε. Αλλά αφού αθωώθηκε, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να κλήθηκε να απολογηθεί μόνο γι’ αυτά, αλλά προφανώς η καταγγελία θα είχε και κάποιες άλλες πτυχές, όπως να εξεταστεί μήπως τυχόν ήταν αιρετικός.

Για να αθωωθεί, προφανώς δεν βρήκαν κάτι για να τον καταδικάσουν και αποδέχτηκαν την ειλικρίνεια του και τον ασκητικό και βιβλικό βίο του.

Ότι δεν διαφέρει η Ελληνική βιογραφία ουσιωδώς της Αραβικής, δεν σημαίνει ότι είναι ίδια. Η πρόστυχη όμως τακτική της ΟΟΔΕ, λέει: “Ο Στεφανίδης γράφει (σελ. 157) ότι Η ΜΟΝΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ βιογραφίας του παχωμίου, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ…”.

Πού λέει κύριοι της ΟΟΔΕ ο Στεφανίδης, η ΜΟΝΗ διαφορά; Σας συμφέρει μια τέτοια “ομολογία”, αλλά δυστυχώς για σάς δεν την έκανε ο Στεφανίδης. Απεναντίας λέει ότι, ΟΥΣΙΩΔΩΣ δεν διαφέρει, στην ουσία και όχι στις λεπτομέρειες. Τους μοναχούς του Παχωμίου τους αναφέρει σαν επισκόπους, κάτι που ο Παχώμιος το απαγόρευε ρητά να γίνονται επίσκοποι οι μοναχοί.

Θυμάστε τα λόγια των μοναχών που δήλωναν ότι: «το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να τους συμβεί, ήταν να χειροτονηθούν ιερείς, και ακόμα χειρότερο να γίνουν επίσκοποι»; Ε, λοιπόν, μια τέτοια αντίφαση στην Ελληνική βιογραφία, καθώς και την παράληψη αναφοράς στο επεισόδιο σύγκρουσης του ναού, η ΟΟΔΕ δεν το λαμβάνει υπ’ όψιν της και εφ’ όσον ο Στεφανίδης μας πληροφορεί ότι, Κατά τα άλλα δεν διαφέρει ουσιωδώς της αραβικής“, αρχίζει η ΟΟΔΕ, -που «ζούσαν» τότε-, να μας «ερμηνεύει» αυτό που δεν μπόρεσε ο «Σπορέας» να ερμηνεύσει, διότι δεν… ζούσε τότε.

Η «ερμηνεία» τους αρχίζει με το συμπερασματικό «Άρα…»:

Άρα, σύμφωνα με τον ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ, το θέμα της ΑΘΩΩΣΗΣ που θίγει ο Παπαδόπουλος ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ αραβικής και ελληνικής!

Ακολουθεί και δεύτερο «Άρα…»:

Άρα σύμφωνα με όσα λέει ο Στεφανίδης, ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ βιογραφίες αναφέρουν ότι αθωώθηκε ο Παχώμιος.

Πού το βλέπουν να το λέει αυτό ο Στεφανίδης, δεν μπορώ να το καταλάβω. Το επεισόδιο του ναού, ήταν διότι κατηγορήθηκε ο Παχώμιος ότι υποστήριξε πως αρπάχτηκε στον Παράδεισο, όπως ο Απόστολος Παύλος, και την κατηγορία αυτή ο Παχώμιος την αποδέχτηκε. Αυτό μας το αναφέρει ο Στεφανίδης. Επάνω σ’ αυτό αναφέρθηκα και εγώ, και σε τίποτε άλλο όσον αφορά την αθώωση του Παχωμίου. Η ΟΟΔΕ με κατηγορεί ότι αμφισβητώ την αθώωση. Δεν ξέρουν όμως ούτε οι ίδιοι οι ΟΟΔΕΐτες, σε τι αναφέρονται. Λένε ότι:

ΟΟΔΕ: «Ποια ακριβώς ήταν η κατηγορία κατά του Παχωμίου δεν αναφέρεται. Ο Στεφανίδης λέει ότι κατηγορήθηκε επειδή είπε ότι «ηρπάγη εις τον παράδεισον».

Μα, αυτό είπα και εγώ. Για να μπορέσουν όμως οι ΟΟΔΕΐτες να στηρίξουν την επιμονή τους για την αθώωση του Παχωμίου, προχωράνε σε συμπεράσματα. Μετά τα… «Άρα…» τους, έρχονται και τα… «Προφανώς…» τους. Γράφουν:

ΟΟΔΕ: «Αυτά ο Παχώμιος τα παραδέχτηκε. Αλλά αφού αθωώθηκε, είναι προφανές (τα κόκκινα του “Σπορέα”) ότι δεν μπορεί να κλήθηκε να απολογηθεί μόνο γι’ αυτά, αλλά προφανώς η καταγγελία θα είχε και κάποιες άλλες πτυχές, όπως να εξεταστεί μήπως τυχόν ήταν αιρετικός. Για να αθωωθεί, προφανώς δεν βρήκαν κάτι για να τον καταδικάσουν και αποδέχτηκαν την ειλικρίνεια του και τον ασκητικό και βιβλικό βίο του».

Στην πρόταση τους αυτή έχουμε τρία «προφανώς».

Και συμπεραίνουν ότι: Αφού αθωώθηκε, δεν πρέπει να κλήθηκε ΜΟΝΟ για την κατηγορία ότι αρπάχθηκε στον παράδεισο, αλλά και για άλλες πτυχές. Ίσως ήταν αιρετικός; Μπά, δεν νομίζουμε, διότι αφού αθωώθηκε…! Οι ΟΟΔΕΐτες, που… ζούσαν τότε, μας λένε και το αιτιολογικό της αθώωσης: «αποδέχτηκαν την ειλικρίνεια του και τον ασκητικό και βιβλικό βίο του». Δέχεστε κύριοι της ΟΟΔΕ ότι ο ασκητικός βίος είναι και Βιβλικός; Ευχαριστούμε για την διαβεβαίωση κύριοι της ΟΟΔΕ. Τώρα είμαστε ήσυχοι πλέον.

Αλλά, ας δούνε οι ΟΟΔΕΐτες και την συνέχεια του Στεφανίδη για την “αθώωση” του Παχωμίου, γράφοντας για την Ελληνική και Αραβική βιογραφία:

Κατά τα άλλα δεν διαφέρει ουσιωδώς της αραβικής, περιέχει μάλιστα χαρακτηριστικόν του πνεύματος της εποχής φράσιν, απευθυνθείσαν εις τον Παχώμιον, “αλλά το διορατικόν επειδή μέγα εστίν, απολόγησαι πάλιν περί αυτού, και πείσομεν τους γογγύζοντας”.

Το διορατικόν είναι αυτό δηλαδή που έλεγε ο Παχώμιος, ότι αρπάχθηκε στον παράδεισο και μπορεί να διακρίνει τους καλούς απο τους κακούς… διορατικά, και επέμενε ότι αυτό ήταν χάρισμα απο τον Χριστό.

Νά λοιπόν, κύριοι της ΟΟΔΕ, ποιά ήταν η μόνη κατηγορία κατά του Παχωμίου, την οποία κατηγορία ουδέποτε ο Παχώμιος αρνήθηκε. Δέν είχε… “προφανώς”… η καταγγελία κάποιες άλλες -όπως υποστηρίζετε- πτυχές.

Έγραψα στο εν λόγω άρθρο μου και την Βιβλική πλευρά για την μανιώδη τάση κάποιων χριστιανών να εγκαταλείπουν τα εγκόσμια και να γίνονται μοναχοί ερημίτες, νομίζοντας ότι έτσι θα ζήσουν την γνήσια χριστιανική ζωή. Ο Χριστός «Φώς τους ήθελε, για να δίνουν την μαρτυρία τους στους γύρω ανθρώπους και να τους βοηθούν να βρουν κι αυτοί το δρόμο, που οδηγεί έξω από τα σκοτάδια της αμαρτίας». Εξ’ άλλου, ο Απόστολος Παύλος προτρέπει τους πιστούς ως εξής:

  • «Σας έγραψα εν τη επιστολή να μη συναναστρέφησθε με πόρνους, και ουχί διόλου με τους πόρνους του κόσμου τούτου ή με τους πλεονέκτας ή άρπαγας ή ειδωλολάτρας· επειδή τότε πρέπει να εξέλθητε από του κόσμου» (Α’ Κορινθίους: ε’ 9).

Οι καλόγεροι όμως, σε αντίθεση με την Βιβλική οδηγία, «εξήλθαν από του κόσμου» με τα γνωστά πλέον επακόλουθα. Η παραβολή των ταλάντων, με το ένα τάλαντο του δούλου που το έθαψε στην γη αντί να το εργαστεί (Ματθαίος: κε’ 14-30), μας δείχνει την εικόνα της καλογερικής ματαιοδοξίας καί κακαοδοξίας.

ΕΠΙΣΗΣ: Η τάση του μοναχισμού, που η ΟΟΔΕ υποστηρίζει ότι η Εκκλησία, τότε, ενέκρινε και δεν… αναθεμάτισε, έρχεται και σε ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με την Προσευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν προσευχόμενος στον Πατέρα για τους πιστούς Του, έλεγε: “Δεν παρακαλώ να σηκώσης αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να φυλάξης αυτούς εκ του πονηρού” (Ιωάννης: ιζ’ 15). Οι καλόγεροι -Μοναχοί όμως, “σηκώθηκαν” απο τον κόσμο, και “απόδρασαν” στις ερημιές, εναντιώμενοι στα λόγια του Κυρίου. Αυτή την τακτική ενέκρινε η Εκκλησία; Τέτοια “έγκριση” σας την χαρίζουμε κύριοι της ΟΟΔΕ.

Η Ιστορία συνεχίζει να μας πληροφορεί

Θα γράψω και λίγα από τα λόγια του ιστορικού Κώστα Παπαρρηγόπουλου, από την «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» 4ος τόμος, από την κατηγορία «Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΒΙΟΣ»

  • Κατά τους πρώτους του χριστιανισμού αιώνας πολλοί άνθρωποι, κινούμενοι υπό του ενθέου ζήλου, όστις επικρατεί συνήθως επί τής τών θρησκευμάτων ιδρύσεως, ενόμιζον απαραίτητον να ενασκώσιν εαυτούς περί την αυστηροτέραν εκτέλεσιν των παραγγελιών του νέου δόγματος, αποχωρούντες των πειρασμών και των φροντίδων του κόσμου και διάγοντες τον βίον μακράν των πόλεων, είτε μεμονωμένοι είτε μετ’ άλλων ανθρώπων υπό των αυτών αισθημάτων προς την έρημον φερομένων.

Πέραν όμως της απόφασης αυτής των μοναχών, που ας σημειώσουμε ότι με καλή ίσως πρόθεση γινόταν, άσχετα αν ήταν αντίθετη με την Βίβλο, ο Παπαρρηγόπουλος μας πληροφορεί επίσης ότι:

  • Και τώ όντι, μήπως δεν είδομεν πολλάκις εν τοις προηγουμένοις βιβλίοις τους μοναχούς εγκαταλείποντας τον ερημικόν βίον, πληρούντας τάς οδούς και τάς οικίας των πόλεων, αναμιγνυομένους εις τα πολιτικά πράγματα και άλλως ραδιουργούντας, ακολασταίνοντας; Έν γένει προϊόντος του χρόνου ο θεμελιώδης ασκητικός του βίου τούτου χαρακτήρ κατήντησεν εξαίρεσις. Συνήθως οι μοναχοί διήγον ήδη βίον άνετον και ευπαθή εις μοναστήρια πλούσια γενόμενα διά των πολλών κινητών και ακινήτων αναθημάτων, τα οποία αφιέρωνεν είς αυτά η των ανθρώπων ευλάβεια.

Και ο ιστορικός παρατηρώντας ότι ξέφυγε πλέον από τον αρχικό του σκοπό ο καλογερισμός, μας λέει:

  • Το δεινόν, το μέγα δεινόν, ενέκειτο είς τα κοινώς λεγόμενα μοναστήρια, διότι μυριάδες νέων συνέρρεον κατ’ έτος είς τα ενδιαιτήματα ταύτα της απραγμοσύνης, και ενίοτε της ακολασίας, οι πλείστοι ουχί υπό ζέοντος θρησκευτικού αισθήματος ή άλλης ανάγκης φερόμενοι αλλ’ ελαυνόμενοι υπό της είς την αργίαν και την τρυφήν ροπής.

Μια τέτοια τάξη «τόσον μεγάλη, σπουδαία και επικίνδυνη», που ο Στεφανίδης μας πληροφορεί ότι το ιερατείο ήθελε να χαλιναγωγήσει και να καθυποτάξει, έγινε τελικά ένα με το ιερατείο, και άλλη μαρτυρία μας λέει ότι:

«Όταν δε «τη διενεργεία του διαβόλου» συνεμάχησαν τα δύο ως άνω αντιμαχόμενα στρατόπεδα, η Εκκλησία των ειδικών ιερέων, ήρχισε να εξομοιούται προς εκείνα τα οποία προηγουμένως επολέμησε. Απο αυτό το περιστατικόν μετεδόθη και το σατανικόν μικρόβιον της αγαμίας των κληρικών».

Επίσης:

«Τα μοναστήρια απέκτησαν κληρικούς ή οι μοναχοί έλαβον ιερατικούς βαθμούς. Αφ’ ετέρου, ο βίος των κληρικών των χριστιανικών κοινοτήτων προσέλαβε μοναχικόν χαρακτήρα»

Το αποτέλεσμα αυτού του «παντρέματος» είναι οφθαλμοφανές. Το βλέπουμε και σήμερα. Ξέφυγαν από την Βιβλική γραμμή που ο Κύριος χάραξε, και συν τω χρόνω ακολούθησαν την τακτική των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. Ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος μας αναφέρει για την κατάσταση αυτή τα εξής:

  • Η κοινή των χριστιανών λατρεία ήτο κατ’ αρχάς απλουστάτη, ούτε ναούς είχον ούτε εικόνας, αλλά ηθροίζοντο εις οικίας επί τούτο ωρισμένας, ίνα προσφέρωσι βραχείαν και αφελή προς τον Ύψιστον δέησιν, προσάγοντες ενταυτώ εκουσίας προσφοράς, εξ ών ελαμβάνοντο τα αναγκαία προς τέλεσιν της ε υ χ α ρ ι σ τ ί α ς και της αγάπης, ήτοι του κοινού δείπνου των πιστών του παριστώντος την κοινωνίαν αυτών μετά τε του Κυρίου και προς αλλήλους. Τα δε περιλιπόμενα των προσφερομένων απεδίδοντο εις τους κληρικούς, ευαρίθμους όντας και ίσους άπαντας, έτι δε και εις τους πένητας χάριν των οποίων εγίνοντο παρεκτός τούτου μηνιαίαι χορηγήσεις. Αλλά προϊόντος του χρόνου, καθ’ όσον το νέον δόγμα εξαπλωθέν διεδόθη εις πολλά ανθρώπων πλήθη, καθ’ όσον περιήλθεν εις πολεμίας σχέσεις προς την επικρατούσαν κυβέρνησιν, καθ’ όσον εδέησε να προσελκύση όχλους ειθισμένους ανέκαθεν εις ποικίλους λατρείας τύπους, ο χριστιανισμός ησθάνθη την ανάγκην να διατυπωθή και οργανωθή πληρέστερον και επιτηδειότερον ή άλλοτε. Όθεν από της 3ης εκατονταετηρίδος μάλιστα ιδρύθησαν προς τέλεσιν της κοινής λατρείας ίδια οικοδομήματα, επί μάλλον και μάλλον πολυτελέστερον κοσμηθέντα. Η λατρεία εκανονίσθη διά της ιδίως λεγομένης λειτουργίας και διαφόρων άλλων παρασκευαστικών αυτής προσευχών. Ο αριθμός των εορτών ηύξησε, και τιμίαι ποικίλαι απεδόθησαν εις τους ιδρυτάς και προμάχους της πίστεως «ούς στρατιώτας της αληθούς ευσεβείας ούκ αν αμάρτοις ειπών» λέγει ο Ευσέβιος».

Στην συνέχεια μας αναφέρει ότι, οι εκκλησίες διακοσμήθηκαν με εικόνες αγίων και ηρώων, όπου τους ονόμαζαν «ιατρούς και ως πολιούχους τιμώσιν και φύλακας». Πολλοί χριστιανοί αυτή την διαμόρφωση την θεώρησαν παρεκτροπή από τον ιδεώδη χαρακτήρα της πίστεως, που βασιζόταν στο κήρυγμα του Ιησού Χριστού. Ο χρόνος ήταν σύμμαχος των καλόγερο-παπάδων, διότι βήμα βήμα προχωρούσαν στον κατήφορο. Απόκτησαν πλούτο, θέσεις, δόξα, στολίστηκαν με τα βασιλικά ενδύματα που τα ονόμασαν άμφια, και σε ναούς γεμάτους εικόνες –είδωλα-, ιερουργούσαν σε πεθαμένους αγίους ανθρώπους. Ο Παπαρρηγόπουλος και πάλι μας πληροφορεί ότι,

  • «οι Ιουδαίοι και οι Μωαμεθανοί κατήντησαν να ονομάζωσι τους χριστιανούς ειδωλολάτρας»,

και ο Αμερικής Ιάκωβος άφοβα να δηλώνει για το ιερατείο ότι,

  • «ποιο διεφθαρμένη και διεστραμμένη και μικρόψυχη τάξις δέν υπάρχει άλλη κοινωνική».

Αυτή είναι λοιπόν η πορεία του ιερατείου και του καλογερισμού. Και ας λένε οι ΟΟΔΕΐτες αυτό που νομίζουν ότι λένε.

Δημοσίευμα εφημερίδας:

Η ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΕΡΑΤΕΑΣ ΜΑΡΙΑΜ…

Η ηγουμένη Μαριάμ, της μονής Κερατέας όταν δικάστηκε στις αρχές του 1953, με πρόεδρο τότε τον εφέτη ΤΟΥΣΗ και εισαγγελέα τον Κωστόπουλο, αποκαλύφθηκε ότι αυτή, η Μαριάμ Σουλακάκη, και οι συνεργάτες της, θανάτωσαν 150 κοπέλες. Ο εισαγγελέας Κωστόπουλος δήλωνε με αγανάκτηση: “Η Κερατέα είναι αίσχος για την Ελλάδα. Συκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου. Σκεφτείται ότι εκεί μέσα πέθαναν 150 φυματικά κορίτσια”.

Και ο Σεραφείμ Συλβέστρος ως μάρτυρας κατέθεσε: Εκεί πέθαναν η αδελφή του κι ο γαμπρός του φυματικοί. Τα δε τρία παιδάκια τους υπεβάλλοντο σε διάφορες κακοποιήσεις όπως το αγοράκι που εκρεμάσθη ανάποδα γυμνό πολλές φορές και τόδερναν μέχρις αναισθησίας. Όταν δε ζούσε ο πατέρας οι καλόγριες τον προέτρεπαν να μολύνει το παιδί του με φυματίωση γιατί αν ζούσε θα γινόταν κακός άνθρωπος. Τον συμβούλεψαν να μασάει αυτός το φαγητό και να ταίζει μ’ αυτό το αγοράκι του, ώστε να πεθάνει πριν από αυτόν…. Μας έλεγαν ότι πρέπει να πεθαίνουμε, να αδειάζουν τα κελιά, νάρχωνται άλλοι για να πηγαίνουν στον παράδεισο”.

Ηγουμένη Μαριάμ, ένα φίδι ντυμένο… ράσα!!!

Αυτά είναι (;;;) λοιπόν τα “ιερά” πρόσωπα της εκκλησίας, σύμφωνα με την αξίωση της ΟΟΔΕ. Θα μου πείτε ίσως ότι αυτοί όλοι ήταν Παλαιοημερολογίτες, και έτσι θα καθησυχάσετε (;;;).

ΚΑΙ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΟΔΕΐτη, ΘΥΜΙΖΕΙ… ΑΠΕΙΛΗ, Ίσως;;;

Γράφει λοιπόν για τον «Σπορέα»:

ΟΟΔΕ: Γι’ αυτό και σύντομα του ετοιμάζουμε και κάτι ακόμα που θα τον “τραντάξει”, διαψεύδοντας ευθέως κάποια πράγματα που έγραψε… Για να προσέχει τι γράφει…

Πάντως, μέχρι σήμερα 17 Ιουνίου 2012, (που μεταφέρω τό παρόν μας άρθρο στην νέα μας Ιστοσελίδα) απο την “απειλή” των ΟΟΔΕϊτών του έτους 2007 ακόμα περιμένω αυτό που μου ετοιμάζουν για να με… “τραντάξει”. Πόσο ακόμα θα πρέπει να περιμένω ώσπου να με κάνουν… “φραπέ”;;;

Τελικά, σκύλος που γαυγίζει δεν δαγκώνει. Τί λέτε, δεν έχω δίκιο;

Ειρήνη σε σάς κύριοι της ΟΟΔΕ

“ΕΔΩ ΣΤΕΚΟΜΑΙ”

 

Γιώργος Οικονομίδης
“sporeas.gr”
08/12/2007
 

Διάβασε επίσης την πρώτη μου απάντηση στην ΟΟΔΕ

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ

Από Γιώργος Οικονομίδης

Γεννημένος τό 1960, ο Γιώργος Οικονομίδης ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες ώς πρός τό ζήν. Τό έτος 1988 ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, μπήκε πλέον στην ζωή του και -συγκρίνοντας την Αγία Γραφή με την θρησκεία- του ετέθη στην ψυχή του τό μεγαλύτερο ερώτημα... "ΘΡΗΣΚΕΙΑ ή ΧΡΙΣΤΟΣ"; και έκτοτε, εφόσον επέλεξε τόν Χριστό, παρέδωσε την καρδιά του στόν Κύριο και Σωτήρα του Ιησού Χριστό, όπου και Τόν υπηρετεί από τότε με ποικίλους τρόπους, όπως: Αρθρογράφος σε εφημερίδες με δική του μόνιμη στήλη και, εκφωνητής επί τριετία σε Χριστιανικό Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα του εξωτερικού (στην Ελληνική γλώσσα), όπου συνεχίζει επί σειρά ετών την διακονία του στό διαδίκτυο με την Χριστιανική Ιστοσελίδα του "sporeas.gr", καταναλώνοντας με αγάπη την ζωή και τόν χρόνο του στό έργο αυτό. Για 15 περίπου έτη εργαζόταν την επιχείρηση του στό εξωτερικό, όπου με την Χάρη και την βοήθεια του Θεού την ξεκίνησε από τό "μηδέν". Τό έργο του Θεού συνεχίζεται ανά τόν κόσμο και ο Γιώργος Οικονομίδης καταναλώνεται στό να συμβάλει στό οικοδόμημα αυτό ανάμεσα στους Έλληνες συμπατριώτες του και όχι μόνον, παρουσιάζοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου ενάντια στό ιερατικό κατεστημένο που αρέσκεται στό καλλιεργημένο ψεύδος.