Με “βασανίζει” το γνωστό απόσπασμα της Αρπαγής, όπου “ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφήνεται”. Γιατί μας περιγράφει μιά ζωή φυσιολογική στην Μεγάλη Θλίψη;

Ερωτήσεις αναγνωστών και οι απαντήσεις μας.

From: Νίκος

Subject: Ερώτηση για τα εσχατολογικά

Message Body: ΕΡΩΤΗΣΗ.

Γειά σας και ο Θεός να σας ευλογεί σ’ αυτό το θεάρεστο έργο που κάνετε.

Έμαθα για την ιστοσελίδα σας από οικογενειακά μου πρόσωπα και θέλω να σας ρωτήσω κάτι εσχατολογικό που με προβληματίζει, όσον αφορά το εάν οι πιστοί θα ανεβούν στον ουρανό μια και καλή, μετά τη μεγάλη θλίψη, ή αν θα αρπαχθούν πριν και θα γίνει κι άλλη μια παρουσία του Κυρίου μετά, όπως κηρύττουν κάποια δόγματα.

Έχω διαβάσει τα άρθρα σας για την “αρπαγή της εκκλησίας”, καθώς και απορίες αναγνωστών και δεν θέλω να σας κουράσω πολύ, γιατί είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι είναι όπως τα λέτε, απλά αυτό με βασανίζει: Το γνωστό απόσπασμα όπου “ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφήνεται”.

Εδώ μας μιλάει για μια ζωή σαν συνηθισμένη, όπου άλλοι θα κοιμούνται, άλλοι θα δουλεύουν κτλ. Και αναρωτιέμαι, αφού μετά τη μεγάλη θλίψη οι πιστοί θα είναι διωκόμενοι, πολλοί μάλλον θα έχουν ήδη πεθάνει κι ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα επιβιώσει μια μερίδα και μετά το διωγμό, αυτοί δεν θα είναι πάλι ταλαιπωρημένοι και διωκόμενοι; Γιατί το απόσπασμα αυτό μας περιγράφει τη ζωή σαν απολύτως φυσιολογική, όπου π.χ δύο θα δουλεύουν κανονικά, ο ένας θα φύγει κι ο άλλος θα μείνει;

Αν μπορείτε να μου απαντήσετε και σ’ αυτό, πραγματικά τότε θα πειστώ ότι η παρουσία του Κυρίου θα είναι μία και μοναδική, στο τέλος.

Σας ευχαριστώ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αγαπητέ Νίκο,

Κατ’ αρχήν κάποιες εξηγήσεις για την Αρπαγή της Εκκλησίας και την “χρονολογική” της σειρά, δόθηκαν στό άρθρο μας πού ήδη διάβασες όπως μου γράφεις. Εύλογο είναι ότι πουθενά στήν Γραφή δέν θά βρούμε τόν ισχυρισμό ότι η Αρπαγή θά γίνει πρίν την Μεγάλη Θλίψη καί μετά αυτής θά έχουμε καί πάλι Παρουσία τού Κυρίου, σάν νά επρόκειτο γιά τρίτη Παρουσία. Όλα τά δόγματα του Χριστιανισμού μιλούν για Δευτέρα Παρουσία άσχετα πού προσπαθούν κάποιοι νά παρουσιάσουν καί τρίτη.

Για την παραπάνω απορία σου περί του “ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίνεται” άς θυμηθούμε τά λόγια τού Κυρίου στό Ματθαίος: κδ’ 38-41:

“Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Τότε δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ· ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίνεται, δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει εν τω μύλω, μία παραλαμβάνεται και μία αφίνεται”.

Η έμφαση εδώ δίδεται στό ότι μόνον οι αληθώς πιστοί θά λάβουν μέρος στήν Αρπαγή, καί όχι οι κατ’ όνομα Χριστιανοί. Εάν γίνεται αναφορά σέ αγρούς ή σέ γυναίκες πού αλέθουν, αυτό σίγουρα είναι η τακτική τού Κυρίου. Δηλαδή, όταν ο Κύριος έκανε κάποια αναφορά σέ μελλοντικό γεγονός, πάντα έδινε μιά οικεία (γνώριμη) σκηνή γιά νά καταλάβουν οι Μαθητές Του τό νόημα τών λόγων του.

Εν προκειμένω, η ζωή της εποχής εκείνης ήταν νά ασχολούνται οι γυναίκες στούς αγρούς όπου καί άλεθαν τό σιτάρι γιά τό ψωμί κ.λ.π., γι’ αυτό καί η αναφορά πώς δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει εν τω μύλω. Ας θυμηθούμε και την παραβολή τής “συκής” όπου ο κύριος έφερε ώς παράδειγμα την συκιά πώς όταν βλαστάνει τά φύλλα της καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ότι έφτασε τό θέρος. Οικεία σκηνή γιά τούς κατοίκους πού αφθονούσαν οι συκιές,  και κατά συνέπεια θά έπρεπε νά καταλάβουν καί ότι σάν δούν τά σημεία πού ο Κύριος τούς είπε (και μάς λέει) τότε να καταλάβουμε ότι έφτασε τό τέλος. Επίσης, γιά τήν περιγραφή τής κολάσεως ο Κύριος περιέγραψε γιά τόν αμαρτωλό, ότι: “θέλει είσθαι ένοχος εις την γέενναν του πυρός” και: “εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πυρ δεν σβύνεται”, και αυτή η σκηνή ήταν επίσης οικεία, γνώριμη δηλαδή, καί ήταν ο σκουπιδότοπος της πόλεως έξω από τά τείχη όπου έκαιγε μέρα νύχτα και πετούσαν οι πολίτες τά σκουπίδια τους.

Αυτό όμως τό παραπάνω με την σκηνή τού αγρού δέν σημαίνει ότι δέν μπορεί νά συμβεί και στόν καιρό τής θλίψεως και τό άν η ζωή θά είναι συνηθισμένη κατά τήν μεγάλη θλίψη ή όχι. Εάν ψάξουμε γιά λέξεις μπορούμε άνετα νά υποστηρίξουμε ότι θά πρέπει νά τρώει κάτι καί ο διωκόμενος πιστός, έστω καί κρυφά στούς αγρούς καί όπου αλλού μπορεί να εργάζεται για την τροφή του. Όμως, επαναλαμβάνω ότι, δέν εστιάζει σ’ αυτό ό Κύριος, αλλά στην ετοιμότητα πού θά πρέπει νά έχει ο πιστός γιά νά βρεθεί στήν θέση τού “Άλλος αρπάζεται” και όχι στην θέση τού “άλλος αφίνεται”.

Θέλω νά κάνω μιά αναδρομή (εάν δέν γίνομαι κουραστικός) σε ότι ο Κύριος ανέφερε:

Τα λόγια τού Κυρίου για την επιλεκτική Αρπαγή (“άλλος αρπάζεται και άλλος αφίνεται”) ειπώθηκαν γιά προειδοποίηση ούτως ώστε να εμμένουμε στην ετοιμότητα και στην πιστότητα, για να μή μας βρεί ο Κύριος “ώς κλέπτης μέσ’ τη νύκτα”. Άς μείνουμε γιά λίγο εδώ, όσον αφορά τήν ετοιμότητά μας, παρατηρώντας κάποιες επιπλέον διαβεβαιώσεις τού Κυρίου γιά τού λόγου τό αληθές..

Ας πάρουμε για παράδειγμα την παραβολή τών 10 παρθένων.

Εκεί τονίζεται η χαλαρότητα, η χλιαρότητα, η αδιαφορία τού πιστού γιά τά πνευματικά. “Άλλος αρπάζεται και άλλος αφίνεται” είναι μιά προειδοποίηση που καλά θά κάνουμε νά προσέξουμε ιδιαίτερα. Και οι πέντε μωρές παρθένες της παραβολής -λόγω της χλιαρότητας τους- αφέθηκαν πίσω, ενώ οι άλλες πέντε έτοιμες παρθένες μπήκαν στήν Βασιλεία τού Θεού καί έκλεισε η πόρτα πλέον.

Ο Κύριος μάς λέει γιά τις παρθένες: “Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί”. Σημειωτέον ότι, καί οι δέκα ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ τόν Κύριο, όμως οι πέντε εξ’ αυτών “αγρόν ηγόρασαν” καί δέν ζούσαν σε ετοιμότητα. Από έλλειψη λαδιού γιά τις λυχνίες τους στην μέση τής νύχτας, φεύγοντας από τό σημείο πού ο Νυμφίος θά ερχόταν γιά τούς γάμους, πήγαν να αγοράσουν λάδι, και τότε ο Κύριος ήλθε “ώς κλέπτης μέσ’ τη νύκτα” και παρέλαβε μόνο τις πέντε φρόνιμες παρθένες για τόν Γάμο (παραβολικά πάντοτε). Αργά πλέον για τίς πέντε μωρές, άσχετα πού φώναζαν παρακαλώντας τόν Κύριο νά ανοίξει τήν πόρτα γιά νά εισέλθουν και αυτές μέσα. Καί μάς λέει ο Κύριος μας στην παραβολή:

“Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι· Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. Ο δε αποκριθείς είπεν· Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω“.

Παρένθεση: Εδώ καταρρίπτεται ο ισχυρισμός κάποιων αδελφών μας πού λένε ότι θά γίνει η Αρπαγή πρίν τήν Μεγάλη Θλίψη και μετά στην Θλίψη θά μετανοήσουν κάποιοι πού δόθηκαν στόν αντίχριστο και θά τούς παραλάβει και αυτούς ο Κύριος. ΛΑΘΟΣ.

Εδώ είναι όμως και τό δυνατό σημείο τής εξήγησης της παραβολής, όπου ο Κύριος λέει:

“Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ’ ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται”. [Ματθαίος: κε’ 1-13 -η παραβολή τών δέκα παρθένων-].

Δηλαδή, τό λάδι πού έλλειψε από τίς μωρές παρθένες, δέν ήταν τό Άγιο Πνεύμα ( ή μόνον τό Άγιο Πνεύμα), όπως λένε κάποιοι για να υποστηρίξουν την διδασκαλία τους, αλλά είναι καθαρά ή ετοιμότητα τού πιστού (“Αγρυπνείτε λοιπόν”) σάν νά ερχόταν ο κύριος ΣΗΜΕΡΑ. Δηλαδή την εποχή εκείνη, τό λάδι ήταν απαραίτητο γιά τήν διατήρηση τής φλόγας στίς λυχνίες, και άν έλειπε τό λάδι τότε καί οι λυχνίες θά έσβηναν τήν νύχτα μή βλέποντας ο οδοιπόρος πού βαδίζει. Αυτό έκανε τίς φρόνιμες οι οποίες προέβλεψαν γιά τό λάδι τους (την ετοιμότητα τους) νά εισέλθουν στήν Βασιλεία τού Κυρίου (“ο εις παραλαμβάνεται”) ενώ τίς μωρές, πού ζούσαν σάν νά αργούσε ο Κύριος, τίς έκανε νά χάσουν γιά πάντα τήν Βασιλεία (“και ο άλλος αφήνεται”).

Ας θυμηθούμε καί τόν Νώε μέ την οικογένειά του. Όταν ο Θεός σφράγισε τήν πόρτα της Κιβωτού (από έξω, δίχως νά μπορεί ο Νώε νά τήν ανοίξει από μέσα) τότε κραύγαζαν οι χλιαροί καί αδιάφοροι πού χλεύαζαν τό μήνυμα τού Νώε, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς δέν υπήρχε ελπίδα και “ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας” [Λουκάς: ιζ’ 27].

Αυτές τις ημέρες μάς φέρνει ώς παράδειγμα ο Κύριος, όπου θά αρπάζεται ο ένας ενώ θά αφίνεται ο άλλος, λόγω τις χλιαρότητας τού Χριστιανού, ο οποίος θά επαναπαύεται στό δόγμα του, στην εκκλησία του, στην “θρησκεία” του, νομίζοντας ότι μέ τό νά διαβάζει λίγο τήν Βίβλο του και να παρευρίσκεται τυπικά (για την καρέκλα του) στίς συναθροίσεις τών πιστών, ή “να ασχολείται μέρα νύχτα στόν “Σπορέα” γιά τό έργο τού Θεού”, αυτό θά τόν βάλει στην Βασιλεία τού Θεού εάν δέν είναι έτοιμος. Πλάνη μεγάλη φίλε μου.

Ας δούμε και πάλι τά λόγια τού Κυρίου στό Ματθαίος: κδ’ 38-41:

“Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Τότε δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ· ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίνεται, δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει εν τω μύλω, μία παραλαμβάνεται και μία αφίνεται”.

Μάς μιλά ο Κύριος γιά τον εφησυχασμό κάποιων από εμάς όπως στις ημέρες προ του κατακλυσμού. Έτσι και στις ημέρες τού αντίχριστου, όπου θά είναι τά πρώτα 3.5 χρόνια “μέλι γάλα”, θα χαλαρώσουν πολλοί πιστοί ώς μωρές παρθένες και θα πλανηθούν, ενώ τήν εποχή τής θλίψεως, όπου θά έχουν πάρει τό χάραγμα στόν καιρό τής “ειρήνης”, θά χάσουν την ευκαιρία της επιστροφής τους και έτσι δέν θά έχουν μέρος στήν Αρπαγή, μένοντας πίσω.

Άλλο παράδειγμα είναι και ο Λώτ μέ την γυναίκα του.

“Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λώτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν, καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού και απώλεσεν άπαντας. Ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή“.

Εδώ βλέπουμε και την φροντίδα τού Θεού στά παιδιά Του πού υποσχέθηκε ότι θά κάνει στην θλίψη τών ημερών εκείνων. Τόν Λώτ τόν έβγαλε από τήν καταστροφή καί τόν προφύλαγε μακρυά. Τό ίδιο και γιά εμάς θά κάνει ο Κύριος, τρέφοντας μας για 1260 ημέρες (3.5 χρόνια θλίψεως) όπως υπόσχεται στόν Λόγο Του. Δέν θά πέσει επάνω μας η Θλίψη ώς τιμωρία, αλλά θά πρέπει νά δίνουμε την μαρτυρία μας εν καιρώ θλίψεως μήπως και κάποιοι δέν υποδουλώθηκαν στόν αντίχριστο καί πιστέψουν στόν Θεό καί σωθούν, διότι πολύτιμη είναι και η μιά ψυχή γιά τόν Κύριο μας.

Συνεχίζοντας ο Κύριος, μάς δίδει τήν κατάσταση που θα επικρατεί εκείνη τήν εποχή τής θλίψεως, και πώς θά πρέπει νά εμμένουμε στην θέση πού ο Κύριος θέλει νά είμαστε, διότι ο διωγμός, τών πιστών περισσότερο, θά είναι στό κατακόρυφο, και θά πρέπει νά μάς ενδιαφέρει περισσότερο η αιώνια ζωή μέ τόν Θεό παρά η πρόσκαιρη “σωτηρία” τής ματαίας ζωής, υπακούοντας στόν διάβολο παρά στόν Θεό. Μάς λέει λοιπόν ο Κύριος:

“Όστις ζητήση να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση αυτήν, θέλει διαφυλάξει αυτήν”.

Απώλεια καί διαφύλαξη ζωής, προϋποθέτει καί μιά μάχη. Αυτό θά επικρατεί στις μέρες της θλίψεως, όπου θα πρέπει νά είμαστε έτοιμοι γιά τόν ερχομό τού Κυρίου δίχως τόν φόβο της θλίψεως ή τής στέρησης τών αγαθών, διότι ο Κύριος θά φροντίζει για τά παιδιά Του. Το υπόσχεται και θά τό εκτελέσει. Τώρα είναι που αναφέρεται ο Χριστός τά επίμαχα εδάφια που αναλύουμε, λέγοντας μας:

“Σας λέγω, Εν τη νυκτί εκείνη θέλουσιν είσθαι δύο επί μιας κλίνης, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται, δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει ομού, η μία παραλαμβάνεται και η άλλη αφίνεται, δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται”.

Και στό εδάφιο 42 μάς προειδοποιεί ο Κύριος λέγοντας μας:

“Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε ποία ώρα έρχεται ο Κύριος υμών”.

Η απορία σου αγαπητέ Νίκο, πώς μπορεί στήν μεγάλη θλίψη νά ζούν κάποιοι συνηθισμένα (δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ, κ.λ.π.) δέν μπορεί νά αποκλείσει τήν συνέχεια τής ζωής. Σίγουρα θά εργαζόμαστε καί στούς αγρούς μας (ίσως σάν σκλάβοι, εάν ζούμε τότε), διότι πρέπει τό ψωμί νά υπάρχει, αλλά μέ τό “σταγονόμετρο”, όπως μάς λέει στήν ΑΠΟΚΆΛΥΨΗ: “Μία χοίνιξ σίτου δι’ εν δηνάριον και τρείς χοίνικες κριθής δι’ εν δηνάριον” [Αποκάλυψις: ς’ 6]. Δέν σημαίνει δηλαδή ότι επειδή γίνεται αναφορά σε αγρούς κλπ, αυτό αντιτίθεται μέ τήν κατάσταση πού θά επικρατεί στήν Μεγάλη Θλίψη.

Επίσης, τα λόγια “και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά μου· ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή” [Ματθαίος: ι’ 22], μάς υποδεικνύει τήν διάθεση τού πιστού, εάν όντως υπομένει έως τέλους (φρόνιμες παρθένες) ή αδιαφορεί μέ τήν χλιαρή Χριστιανική ζωή πού κάνει (μωρές παρθένες) ή δειλιάζει από τά επερχόμενα δεινά και υπακούει στόν αντίχριστο.

“Μωρές Παρθένες” αγαπητέ μου, έτσι πολλές φορές ομοιωνόμαστε καί δέν τό καταλαβαίνουμε… λόγω ελλείψεως  σωστής διδασκαλίας ή ελλείψεως διάθεσης γιά να δεχθούμε τήν σωστή καί υγιαίνουσα διδασκαλία. Κατά συνέπεια, ή θά ανήκουμε στούς “ο εις παραλαμβάνεται” ή θά ανήκουμε στούς “ο εις αφίνεται”, και αυτό θά εξαρτηθεί από τήν δική μας στάση καί θέση στήν σοβαρότητα τών διακηρύξεων τού Ιησού Χριστού.

Η Παρουσία τού Κυρίου αγαπητέ Νίκο, εφόσον με ρωτάς εάν θα είναι δύο φορές, σού λέω ότι θά είναι άπαξ και διαπαντός, καθώς καί ορατός σέ όλους τούς κατοικούντες την γή. Ο ίδιος ο Κύριος τό είπε:

“Διότι ως η αστραπή η αστράπτουσα εκ της υπ’ ουρανόν λάμπει εις την υπ’ ουρανόν, ούτω θέλει είσθαι και ο Υιός του ανθρώπου εν τη ημέρα αυτού“.

Άρα, ο ισχυρισμός περί δύο ερχομών τού Κυρίου δέν ευσταθεί Βιβλικά, παρά μόνον σέ διάφορες ερμηνείες για υποστήριξη της διδασκαλίας κάποιων, όπου φέρουν την σύγχυση και τήν διχόνοια.

Η ορατή Παρουσία τού Χριστού θά γίνει μιά φορά, σύμφωνα και μέ τά παρακάτω εδάφια, όπου την στιγμή τής Αναλήψεως τού Κυρίου στόν ουρανό, και ενώ οι Μαθητές Του Τόν έβλεπαν, άγγελοι φάνηκαν σ’ αυτούς:

“οίτινες και είπον· Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν“ [Πράξεις Αποστόλων: α’ 11].

Επίσης:

” Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλη μετά δυνάμεως και δόξης πολλής” [Λουκάς: κα’ 27].

Καθώς καί:

“Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών, και θέλει ιδεί αυτόν πας οφθαλμός και εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν αυτόν, και θέλουσι θρηνήσει επ’ αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης. Ναι, αμήν” [Αποκάλυψη: α’ 7].

Επειδή πολλά ακούγονται γιά τόν ερχομό τού Κυρίου, καί σχεδόν δέν υπάρχει συμφωνία απόψεων (δυστυχώς μόνον απόψεων, διότι ο καθένας μας λέει “έτσι τό βλέπω εγώ” αντί νά πούμε “έτσι τό λέει αποδεδειγμένα ο Λόγος τού Θεού”) καλό είναι πιστεύω να αποφεύγουμε νά δογματίζουμε σχετικά μέ τήν Δεύτερη Έλευση τού Κυρίου, εμμένοντας πάντα στά γεγραμμένα όπως μάς δίδονται, εφόσον δέν έχουμε την δυνατότητα της ερμηνείας που να αποδεικνύεται και από άλλα εδάφια, και όχι μεμονωμένα. Το βασικότερο όλων είναι, νά περιμένουμε μέ άγια ζωή τόν Κύριο ΣΗΜΕΡΑ σάν νά ερχόταν, και όχι νά ασχολούμαστε εντατικά στό τί άραγε θά γίνει στό μέλλον καί πώς θά γίνει, εάν αυτό μάς κάνει νά παραμερίζουμε τήν σημερινή μας αγιότητα ζωής.

Τέλος, πρίν από τά επίμαχα παραπάνω εδάφια μας, ο Κύριος στό κδ’ κεφάλαιο στόν Ματθαίο, αναφέρει τά γεγονότα πού θά επικρατούν τις ημέρες τής θλίψεως. Μέσα στίς ημέρες αυτές μάς μιλά καί γιά τήν Αρπαγή όπου καί η (παραβολική ίσως) αναφορά τών γυναικών στούς αγρούς κ.λ.π. Δέν σημαίνει, λέω καί πάλι, ότι ο αγώνας γιά τα πρός τό ζήν θά πάψει τις ημέρες εκείνες.

Τά εδάφια όλα υπάρχουν και ας τά διαβάσουμε στό κδ’ κεφάλαιο στόν Ματθαίο.

Εκεί μιλώντας γιά τις καταστροφικές εκείνες ημέρες, ο Κύριος μας αποκαλύπτει καί τόν ερχομό Του με τις ουράνιες δυνάμεις Του μετά από εκείνες τις ημέρες της θλίψεως. Τότε θά συνάξει τούς εκλεκτούς Του από κάθε γωνιά τής γής, είτε βρίσκονται επί τής κλίνης, είτε βρίσκονται επί τού αγρού, είτε βρίσκονται στό γραφείο, είτε βρίσκονται στόν δρόμο, κ.λ.π.

Ευχαριστώ γιά τήν επικοινωνία.