Ερωτήσεις αναγνωστών και οι απαντήσεις μας.
NAME: Αναστασιάδου Ελένη COUNTRY: Ελλάδα ΕΡΩΤΗΣΗ: Καλημέρα σας κύριε Οικονομίδη. Παρακαλώ έχω μία Βιβλική απορία – ερώτηση. Διάβασα στην πρώτη καθολική επιστολή του Ιωάννου του Αποστόλου στο κεφ. α’ και χωρία 8-10, τα οποία μου φαίνονται παράξενα πάντα σε σχέση με αυτά που διάβασα πάλι στην ίδια επιστολή στο κεφ. ε’ και χωρίο 18. Δεν έρχονται σε αντίθεση; Από την μία μας λέει στην επιστολή του ο Ιωάννης, ότι δεν πρέπει να λέμε ότι δεν έχουμε αμαρτία και ότι δεν αμαρτάνουμε, αλλά από την άλλη μας λέει ότι όποιος γεννήθηκε από τον Θεό δεν αμαρτάνει. Παρακαλώ σχολιάστε το. Σας ευχαριστώ πολύ. ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αγαπητή Ελένη, Κατ’ αρχήν θα πρέπει να σε βεβαιώσω ότι στην Αγία Γραφή δεν υπάρχουν αντιθέσεις και αντιφάσεις, όσο και να προσπαθούν κάποιοι να βρουν κάτι τέτοιο στον Λόγο του Θεού. Ερευνώντας με προσευχή και σε βάθος τα λόγια της Βίβλου, μπορούμε να καταλάβουμε το πνεύμα των λόγων του Κυρίου και των μαθητών Του.
Στην εν λόγω επιστολή του, ο Ιωάννης μας λέει ότι αυτά που άκουσαν και είδαν οι Μαθητές του Κυρίου, μας τα γράφει για να χαρούμε. Μας περιγράφει τον χαρακτήρα του Θεού. Είναι φως ο Θεός και σκοτάδι σ’ Αυτόν δεν υπάρχει. Εάν ο Χριστιανός λέει ότι έχει κοινωνία με τον Θεό αλλά περπατάει στο σκοτάδι τότε είναι ψεύτης, εάν όμως περπατάει στο φως (με τον Θεό δηλαδή, διότι ο Θεός είναι φως) τότε έχουμε κοινωνία μεταξύ μας και το Αίμα του Ιησού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία, διότι είμαστε αμαρτωλοί και αμαρτάνουμε συνεχώς.
Κάθε αδικία είναι αμαρτία, μας λέει και πάλι ο Ιωάννης. Δέν αμαρτάνουμε όμως εκούσια (θεληματικά) αλλά ακούσια. Εδώ εστιάζει ο Ιωάννης, στο να μη νομίζει κανείς ότι είναι αναμάρτητος, και ότι δεν χρειάζεται το Αίμα του Χριστού για να καθαριστεί. Εάν ομολογούμε τις αμαρτίες μας τότε μας συγχωρεί ο Κύριος. Εάν επιμένουμε, όμως, ότι δεν αμαρτάνουμε ως αναμάρτητοι (εδάφιο 10), τότε κάνουμε τον Κύριο ψεύτη που ήρθε να πεθάνει για τις αμαρτίες μας.
“Πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού” μας λέει ο Παύλος.
Στο κεφάλαιο Β’ εδ: 1, ο Ιωάννης μας λέει ότι, αυτά τα γράφει για να μη αμαρτάνουμε, αλλά και αν αμαρτήσουμε έχουμε παράκλητο (μεσίτη) τον Ιησού Χριστό (παρεμπιπτόντως όχι κάποιον ιερέα αλλά τόν Ιησού Χριστό μόνο). Στο ίδιο κεφάλαιο μας συνιστά ότι, όταν λέμε πως γνωρίζουμε τον Θεό και δεν τηρούμε τις εντολές Του, τότε ψευδόμεθα ότι γνωρίζουμε τον Θεό, ενώ όταν τηρούμε τον Λόγο Του τότε η αγάπη Του είναι τετελειωμένη μέσα μας.
Στο 6 εδάφιο του κεφαλαίου Β’ λέει: “ο λέγων εν αυτώ μένειν, οφείλει καθώς εκείνος (ο Χριστός) περιεπάτησεν και αυτός ούτως περιπατείν” (αρχαίο κείμενο). Στην συνέχεια, έως στο επίμαχο σημείο μας ε’ 18, μας δίνει οδηγίες το πως να μένουμε στην πίστη και στον αγιασμό μας. Φτάνοντας στο κεφάλαιο γ’ διαβάζουμε τα εξής σπουδαία λόγια, ότι, η αγάπη του Θεού μας έκανε παιδιά Του, γι’ αυτό δεν μας γνωρίζει ο κόσμος, διότι δεν γνώρισε τον Θεό. Μας βεβαιώνει δε, ότι, όταν φανερωθεί και πάλι ο Χριστός, θα είμαστε όμοιοι με Αυτόν διότι θα Τον δούμε όπως είναι. Όταν έχουμε αυτή την ελπίδα κρατάμε αγνό τον εαυτό μας διότι ο Κύριος είναι αγνός, γι’ αυτό θα γίνουμε όπως είναι Αυτός όταν μένουμε αγνοί.
Στο εδάφιο 7 του γ’ κεφαλαίου, μας λέει ο Ιωάννης, ότι,
“ο ποιών την δικαιοσύνη είναι δίκαιος, ενώ ο ποιών την αμαρτία είναι εκ του διαβόλου”.
Το ΠΟΙΩ, σύμφωνα και με το λεξικό της αρχαία ελληνικής γλώσσας, σημαίνει: “δημιουργώ κάτι, το φέρω εις φως, κάμνω ώστε να συμβεί κάτι, προκαλώ κάτι, προξενώ κάτι, ενεργώ, πραγματοποιώ” δηλαδή κάνω (ποιώ) κάτι με την θέληση μου. Εάν “ποιώ” αμαρτία θεληματικά (εκούσια) τότε, σύμφωνα πάντα και με το γ’ 7, είμαι εκ του διαβόλου. Εάν όμως είμαι εκ του Θεού, παιδί του Θεού (κεφ: γ’1) τότε ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΜΑΡΤΑΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ, αλλά αγνίζω τον εαυτό μου, καθαρίζω τον εαυτό μου, δεν θέλω να αμαρτάνω.
Αυτό μας λέει ο Ιωάννης στο κεφάλαιο ε’ εδάφιο 18,
“οίδαμεν (γνωρίζουμε δηλαδή) ότι πας ο γεγεννημένος εκ του Θεού ούχ αμαρτάνει αλλ’ ο γεννηθής εκ του Θεού τηρεί αυτόν και ο πονηρός ούχ άπτεται αυτού”.
Δέν αφήνουμε δηλαδή τον διάβολο να μας οδηγήσει στην αμαρτία και δέν αμαρτάνουμε διότι έτσι αποφασίσαμε.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι, τό θέλημα τού διαβόλου δέν έχει καμιά ισχύ μέσα μας εάν πρώτα δέν περάσει μέσα από τό δικό μας θέλημα. Αντιστεκόμαστε στην αμαρτία, διότι μας λέει ο Λόγος του Θεού, “αντισταθείτε στον διάβολο και θα φύγει απο εσάς”. Με λίγα λόγια, αμαρτάνω καθημερινά παρά την θέλησή μου, όμως εάν έχω την καρδιά μου στραμμένη στον Κύριο μου, που να βρώ τον χρόνο να “παίξω” με την αμαρτία; Δέν την θέλω, δέν αμαρτάνω. Αυτό μας λέει και ο Ιωάννης: “Οίδαμεν ότι πάς ο γεγεννημένος εκ του Θεού ούχ αμαρτάνει” -θεληματικά δηλαδή- (Α’ Ιωάννου: ε’ 18).
Έκανα αγαπητή Ελένη μια εκτενή αναφορά, διότι, η απορία σου στο τόσο απλό θέμα με ανάγκασε να μακρολογήσω ευχόμενος να σου έδωσα την απάντηση που θέλεις.
Ευχαριστώ για την επικοινωνία.
Με αγάπη Χριστού
Γιώργος Οικονομίδης
“sporeas.gr“
Για περισσότερες Ερωτήσεις και Απαντήσεις
Δείτε την Κατηγορία μας:
ΡΩΤΑΤΕ καί ΑΠΑΝΤΑΜΕ
Αγαπητέ κύριε Οικονομίδη Καλημέρα σας.
Πάνω στο θέμα που αναπτήξατε με την κα Ελενη, θα ήθελα να κάνω και εγώ μια ερώτηση σχετικά με την εκούσια αμαρτία:
Τι γίνεται σε περίπτωση που κάποιος πιστός εν Χριστό Ιησού , μπαίνει σε συνεχεί πηρασμό , που άλλες φορές τον ξεπερνα και άλλες φορές όχι και διαπράτει σηνέχεια σε μια σηγκεκριμένη αμαρτία λόγο έλειψης δύναμης. Γνωρίζει ο αδερφός την αμαρτία αλλά υπάρχουν στιγμές που εκείνη την ώρα δεν μπορεί να βρεί την δύναμη να την αντισταθεί και πεφτεί. Έρχετε σε μετάνοια αλλά αυτό επαναλαμβάνεται. Απόσο ξέρω η αμαρτία του αδερφού είναι το φορτείο που κουβαλούσε πάντα. όταν γνώβρισε τον Κύριο είχε την δύναμη και την ξεπέρασε αλλά μετά απο καιρό ο πηρασμός επέστρεξε και αυτό του έγινε βάρος. Αγαπάει τον Κύριο και τον ομολογή.
Ο αδερφός αυτός έχει αποκοπεί από το σώμα του Χριστού? Θα μπορούσαμε να τον πούμε αποστάτη? Μπορεί να χάσει την σωτηρία του σήμφονα με το ΕΒΡ 6/4-6?
σας ευχαριστώ εκ τοων προτέρων