Τί σημαίνει τό “Δεσμείν καί Λύειν” και τό “άν τινων συγχωρήσητε τάς αμαρτίας…”

Ερωτήσεις αναγνωστών και οι απαντήσεις μας.

NAME: Νίκος Γαλής

COUNTRY: Ελλάδα – Εύοσμος Θεσσαλονίκης

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η ερώτηση μου, σας παρακαλώ, διότι από εκεί εξαρτάται και η πνευματική μου σχέση με τον πνευματικό μου πατέρα είναι:

Ποιά η διαφορά των εδαφίων 22-23 του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου κεφ' 20,

"Και τούτο ειπών, ενεφύσησε και λέγει προς αυτούς· Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινών συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς, αν τινών κρατήτε, είναι κεκρατημέναι." με τα εδάφια 18-19 Ματθαίος κεφ.16 "Και εγώ δε σοι λέγω ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής. Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών, και ο, τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ο, τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς."

και με το εδάφιο 18 "Αληθώς σας λέγω, Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ." Ματθαίος κεφ.18.

Στα άρθρα σας που διάβασα για τους ιερείς, κατάλαβα λίγα πράγματα για το "δέσιμο-λύσιμο", όμως η εξουσία που έδωσε ο Χριστός στους μαθητές του να συγχωρούν αμαρτίες διαφέρει από το δέσιμο-λύσιμο, διότι φαίνεται καθαρά ότι δίνει την εξουσία αυτή, την μεταβιβάζει με λίγα λόγια στους 11, διότι ο Θωμάς δεν ήταν εκεί (παράξενο). Εγώ όμως στις Πράξεις των αποστόλων, πουθενά δεν είδα να συγχωρούν αμαρτίες οι 11. Γιατί το έκανε τότε αυτό ο Χριστός; Μήπως δόθηκε για κάποιο λόγο μόνο στους μαθητές για ένα διάστημα, και όχι σε κάθε μαθητή που με την χειροτονία φτάνουμε ως σήμερα;

Σας ευχαριστώ. Νίκος Θεσσαλονίκη.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αγαπητέ Νίκο,

Αυτά τα λόγια του Ιησού Χριστού πρός τους μαθητές Του, είναι από τους ιερείς μια ευκαιρία για να επιδεικνύουν την αντιβιβλική τους "εξουσία". Βλέπω να παρατηρείς ότι, πουθενά δεν είδες στις Πράξεις των Αποστόλων, να συγχωρούν οι μαθητές αμαρτίες, και καλώς το παρατηρείς. Πουθενά στην Καινή Διαθήκη, αλλά και στην Εκκλησιαστική Ιστορία των πρώτων 1000 ετών, δεν ερμήνευσαν ως "άφεση αμαρτιών" τα εδάφια αυτά που μου αναφέρεις. Οι ιερείς κάνουν διαστρεβλωμένη εκμετάλλευση των λόγων αυτών του Κυρίου, βασιζόμενοι στην αμάθεια του χριστεπώνυμου πληρώματος.

Ο βασιλιάς Δαβίδ είπε στον Θεό:

"Την αμαρτίαν μου εφανέρωσα προς σε, και την ανομίαν μου δεν έκρυψα· είπα, Εις τον Κύριον θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου· και συ συνεχώρησας την ανομίαν της αμαρτίας μου" (Ψαλμοί: λβ' 5).

Ο Άσωτος υιός (στην ομώνυμη παραβολή του Κυρίου) είπε στον πατέρα του:

"Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου".

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, που είπε τα λόγια αυτά των εδαφίων που πραγματευόμαστε, είπε επίσης και στην Κυριακή Προσευχή (στο "Πάτερ Ημών") που μας δίδαξε, να προσευχόμαστε και τα εξής:

"Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών",

και ο Απόστολος Πέτρος, όταν ο Σίμωνας ο μάγος του ζήτησε να δεηθεί γι' αυτόν στον Θεό, του συνέστησε να ζητήσει μόνος του την συγχώρεση από τον Θεό:

"Μετανόησον λοιπόν από της κακίας σου ταύτης και δεήθητι του Θεού, ίσως συγχωρηθή εις σε η επίνοια της καρδίας σου" (Πράξεις Αποστόλων: η' 22).

Γιατί άραγε ο Πέτρος, που ο Κύριος του έδωσε εξουσία του "δεσμείν και λύειν", αλλά και "τα κλειδιά του παραδείσου" -όταν του είπε ότι στην πέτρα αυτή (δηλαδή στην ομολογία του Πέτρου) θα κτίσει την Εκκλησία Του-, δεν έκανε χρήση (σε αντίθεση με τους παπάδες που κάνουν κατάχρηση) της εξουσίας αυτής; Διότι, απλούστατα, ο Πέτρος γνώριζε επακριβώς την έννοια των λόγων του Κυρίου και ουδέποτε συμπεριφέρθηκε -αλλά και όλοι οι μαθητές του Κυρίου- όπως συμπεριφέρονται οι "ειδικοί ιερείς" της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Η θεολογία των ιερέων διδάσκει, ότι, "εάν εξομολογηθείς απ' ευθείας στον Θεό, και δέν εξομολογηθείς στον ιερέα, άφεση δέν λαμβάνεις". Ο ληστής στον σταυρό, σε ιερέα εξομολογήθηκε; ΟΧΙ. Ο Τελώνης, στην παραβολή του "Τελώνου και Φαρισαίου" σε ποιόν έκανε την δέησή του: Σε ιερέα; ΟΧΙ, αλλά στον ίδιο τον Θεό.

Τα λόγια των εδαφίων, που ζητάς να μάθεις την ερμηνεία τους, πρέπει να εξετάζονται πάντα με ιστορική και γραμματολογική μέθοδο. Στην Εβραϊκή θεολογική γλώσσα, το "Δεσμείν και Λύειν" έχει την έννοια του "Απαγορεύω και Επιτρέπω", όπου και το επιβεβαιώνουν Εβραιολόγοι θεολόγοι καθηγητές. Και άλλες μαρτυρίες αναφέρουν, ότι, "Στην εποχή του Κυρίου Ιησού Χριστού, η φράσις "δεσμείν και λύειν" εσήμαινε, στην διδασκαλία των Ραββίνων, "απαγορεύειν και επιτρέπειν". Επίσης, οι όροι αυτοί "δεσμείν και λύειν", είναι όροι τεχνικοί και χρησιμοποιούνται και στις Ιουδαϊκές νομικές σχολές σε σχέση με τις αποφάσεις του νομοδιδασκάλου, όταν δηλαδή δέχεται κάτι σαν δεδομένο ή το απορρίπτει. Δεν είναι οι όροι αυτοί ιερατική εξουσία για άφεση ή κατακράτηση αμαρτιών.

Η εξουσία αυτή δόθηκε σε όλη την Εκκλησία, δηλαδή στους "όσοι συμφωνήσωσι περί παντός πράγματος". Ο Κύριος είπε:

"Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, διά να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ' εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης. Αληθώς σας λέγω, Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ" (Ματθαίος: ιη' 15-18).

Στον Πέτρο όταν είπε ο Κύριος, "ότι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ότι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς" εσήμενε πως η εξουσία αυτή δόθηκε στην Εκκλησία Του, εφόσον είπε στον Πέτρο (όταν ο Πέτρος ομολόγησε πως ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού) ότι σε αυτή την πέτρα (δηλαδή στην ομολογία του Πέτρου) θα κτίσω την Εκκλησία Μου, δηλαδή στην αναγνώριση και αποδοχή των πιστών ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού.

Ο θεολόγος Ευθύμιος Ζιγαβηνός (1081-1118) γράφει για το "δεσμείν και λύειν" τα εξής:

"Η σημασία αυτού του ρητού, είναι αυτή: εκείνο που εσείς στη γή θα πράξετε, και όποια γνώμη θα δώσετε, αυτό και ο Θεός θα επικυρώσει στον ουρανό, είτε τους αδιόρθωτους αποκόψετε από την Εκκλησία, είτε τους δεχθείτε κατόπιν μετανοίας" (μετάφραση στην δημοτική).

Ο Απ. Παύλος, έκανε χρήση της εξουσίας αυτής του "δεσμείν και λύειν" (επιτρέπω – απαγορεύω) μαζί με όλη την Εκκλησία της Κορίνθου, όταν κάποιο μέλος της επέμενε στην αμαρτία, και είπε:

"εν τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού αφού συναχθήτε σεις και το εμόν πνεύμα με την δύναμιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να παραδώσητε τον τοιούτον εις τον Σατανάν προς όλεθρον της σαρκός, διά να σωθή το πνεύμα αυτού εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού" (Α' Κορ: ε' 4-5).

Αυτό ήταν το "δεσμείν" (απαγορεύω).

Αντίθετα στο "δεσμείν", ο Παύλος στην Β' Κορ: β' 10, κάνει χρήση του "λύειν" (επιτρέπω), όταν ένα μέλος της Εκκλησίας επιτιμήθηκε από το το σύνολο των πιστών, και ο Παύλος τους παρακαλεί να τον συμπεριφερθούν με αγάπη και να τον συγχωρήσουν, λέγοντας:

"εις όντινα δε συγχωρείτέ τι, συγχωρώ και εγώ".

Φίλε Νίκο, γνώμη σου δίνω, να μελετάς την Αγία Γραφή επιτακτικά και καλό είναι να προσκολληθείς σε μιά παρέα πιστών ανθρώπων που κάνουν συμελέτη της Αγίας Γραφής, και θα μάθεις περισσότερα για την πνευματική σου κατάρτιση. Εύχομαι ο κύριος να σε φωτίσει με το Πνεύμα Του.

************

COUNTRY: Ελλάδα – Εύοσμος – Θεσσαλονίκη

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αγαπητέ Νίκο,

Το "Δεσμείν και Λύειν" δεν είναι ορολογία Βιβλική αλλά ανθρώπινη (παπαδική), για να αποδώσουν την έννοια του "Όσα αν Δέσετε και Λύσετε…", και αυτό αποδόθηκε έτσι στα ελληνικά από την εβραϊκή ορολογία του "Δένω" και "Λύνω". Επομένως, είναι στη δική σου κρίση να δεχτείς τα στοιχεία που σου έδωσα ή να τα απορρίψεις.

Για την εξουσία των μαθητών να συγχωρούν αμαρτίες, σου έδωσα παραδείγματα της έννοιας των εδαφίων αυτών, όπως, "Εάν ο αδελφός σου αμαρτήσει εις σέ…" τότε έχει εξουσία να συγχωρήσει ο πιστός τον αδελφό του, όταν ο αδελφός του μετανοήσει ειλικρινά, και αυτή η συγχώρεση ισχύει και στον ουρανό. Αν κάποιος αμαρτήσει στον Θεό, τότε από τον Θεό πρέπει να ζητήσει συγνώμη ( "Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ", -Τελώνης- ) όχι από τον (αμαρτωλό ιερέα) άνθρωπο. Εξ' άλλου, εσύ ο ίδιος παρατήρησες ότι δεν είδες πουθενά τους Αποστόλους να κάνουν χρήση της εξουσίας αυτής ως δήθεν άφεση αμαρτιών. Γιατί δεν την έκαναν; Κατά συνέπεια δεν θα υπάρξει περεταίρω προσπάθεια από μέρους μου για να σου αποδείξω το αυτονόητο.

Έρχομαι στό δεύτερο ερώτημά σου.

Η Καθολική αλλά και η Ορθόδοξη Εκκλησίες, με το τελετουργικό τους στην Παρθένο Μαρία, δείχνουν ότι την κάνουν Θεό, διότι οι ιδιότητες που αποδίδουν στη μακαριοτέρα των γυναικών, Μαρία, ανήκουν αποκλειστικά στον Θεό και στον Ιησού Χριστό (Δές το σχετικό μας άρθρο). Μπορούμε ανεπιφύλακτα να συμπεράνουμε ότι, οι εκκλησίες αυτές πιστεύουν όχι στην Αγία Τριάδα, αλλά σε μία αγία τετράδα…

Για το προπατορικό αμάρτημα (που δεν το είχε η Παναγία όπως συμπεραίνεις) ο Λόγος του Θεού μας βεβαιώνει ότι, "Πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού". Το "Πάντες" σημαίνει πάντες (όλοι), και εξαίρεση δεν υπάρχει. Η ταπεινότητα της Μαριάμ, αλλά και η αποφασιστικότητα της να κάνει το Άγιο θέλημα του Θεού "Ιδού, η δούλη του Κυρίου· γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου" (Λουκάς: α' 38), την αξίωσε να γίνει η κατά σάρκα Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Για περεταίρω απορίες σου φίλε Νίκο, όπως σου είπα να μελετάς την Αγία Γραφή και να προσκολληθείς σε κάποια παρέα πιστών που συμελετούν τον Άγιο Λόγο του Θεού.

Ο Θεός μαζί σου.